Daar zijn we weer... lockdown & ID

Donderdagmorgen. Daar zit ik, in mijn badjas met de krant. Alle mails al weggewerkt, ontbijtje op, konijn gevoerd en mijn dochter aan het online onderwijs. Normaliter stond ik al ruim een uur te zwoegen met een 2^e klas op de SSgN. Nou ja, zij zwoegen en ik het in de juiste banen proberen te leiden. Maar de scholen zijn dicht. Eigenlijk had ik vanmorgen toch al vrij vanwege kerstactiviteiten op school. Maar nu voelt het extra vreemd. Alsof ik spijbel. 

Nooit gedaan overigens, dus geen idee hoe dat voelt. De vogeltjes vliegen weer af en aan op het rekje voor mijn raam wat, samen met de radio aan, een heerlijk ontspannen gevoel geeft. Vreemd, want we zijn in lockdown. Ik kan me de eerste sluiting nog herinneren. Manlief vast in Oostenrijk en ik huilend in de keuken met zus en zwager die me in alle veilige pogingen probeerden te troosten. Tjee, wat een paniek.

Dicht

Deze lockdown kwam toch onverwacht. Geen idee of ik gehoopt had dat wij niet dicht zouden moeten. Ik hoopte dat we misschien nog een dag of avond extra mochten dansen maar nope. Nederlands gaat op slot en voor ons betekent dit dus; dicht.

Druk mee puzzelen

Afgelopen weken waren redelijk spannend en dit had niets met deze lockdown te maken. Wel met alle nieuwe maatregelen natuurlijk. Onze (inmiddels 13) jaarlijkse ID X-mas shows konden natuurlijk niet doorgaan. Althans, niet in de normale vorm. Terecht, jammer maar begrijpelijk. Ik zou persoonlijk het risico niet eens willen en durven lopen. Maar ons idee om ze ‘live stream’ te doen had toch iets meer voeten in aarde dan verwacht. De schema’s waren al weken klaar (dankzij een mooie stagiair die druk mee puzzelde om alles goed op papier te krijgen en daarnaast ook zijn moeder verblijdde met zijn aanwezigheid ☺). De zaal zag er al snel geweldig uit, wat mooie vette nieuwe spots en rust en gezelligheid. Vorige week zijn de choreo’s van alle groepen van 4-12 jaar opgenomen tijdens de les. Spannend voor sommigen en heerlijk voor anderen. Het digitale tijdperk is voor sommigen nu eenmaal hun telefoon ophouden en op ‘record’ drukken waar weer anderen een heel kunstwerk uit de kleine apparaten toveren. 

Mooie haren

Maar ook hier ’alle hens aan dek’. Cameraman (tevens vader van…) Doris kwam advies geven, Renske (danseres en cameravrouw in spe) bood aan wat filmpjes op te nemen en het allerbelangrijkst; de dansers voelden zich heuse artiesten voor de camera in pracht kerstkostuum, mooie haren, pracht licht. Eigenlijk was ons doel hiermee al bereikt. Plezier, verbijstering, genieten en vooral veel lachen.

De oudere groepen hadden inmiddels ook al hun kostuums gepast, de choreo’s waren zo goed als af en ze waren gezond nerveus voor deze live stream waarbij ze binnenkomen, omkleden, dansen en weggaan in 10 minuten om zo onder de 30 mensen per zaal te blijven.

Advies van YouTube

Vorige week donderdag, vrijdag en zaterdag stonden in het teken van techniek. Ondanks alle technische voorbereidingen kreeg manlief het niet voor elkaar. Opa erbij. YouTube om advies gevraagd en talloze ritjes naar de muziekwinkel moesten het uiteindelijk gaan redden. Zaterdagmiddag lag hij met zijn hoofd op de tafel, handen in het haar, tussen de snoeren en werd ik ook wel lichtelijk nerveus. Afhankelijk zijn van mensen ben ik goed in, maar afhankelijk zijn van techniek is echt shit.

Bibberend

Maar zaterdagavond was het gelukt. Zo stonden we zondag paraat met wat Lentse dansgroepen klaar om “LIVE” te gaan. We hadden nog even de kunst van het rustig presenteren afgekeken bij het BDF van ArtEZ (dankjewel Kimberley!) en mijn presentatie booth was kerst klaar. Toen om 15.40 uur het beeld er uit schoot, terwijl ik klaarstond om te openen, hadden we het even niet meer met zijn allen. Met als gevolg dat toen het beeld het wél weer deed ik bibberend iedereen welkom heette om vervolgens in brullen uit te barsten van de spanning dat het gelukt was. Arme moderne tieners die een beetje beduusd mijn kant op keken en dachten dat het aan hen lag. Ze dansten gelukkig de sterren van de hemel en de eerste show wat een feit.

Trots en voldaan

Je begrijpt onze euforie op zondagavond. Twee shows later, ruim 200 apparaten per show ingelogd en bijna 2.000 keer terug gekeken was al het werk meer dan de moeite waard. Het samen-gevoel kunnen we prima veilig behouden door elke keer met een paar collega’s aanwezig te zijn. En het heerlijke spontane ‘live-meedoen’-stukje levert geweldige stotterende of bijdehante collega’s op. Maandag mochten we nog een live-show doen. Trots en voldaan haalde we nog een hiphopgroep naar de school en genoten samen. 

En dat was het. Nederland ging op slot.

Nou, niet voor ons. Wij denken graag in mogelijkheden en niet in onmogelijkheden! Dus hopsa alle docenten aan de slag met eventueel materiaal dat in de lessen gefilmd is. Natuurlijk lang niet het gevoel en de prachtige techniek die we wilden laten zien en voelen. Maar wel een stukje meekijken in de les, genieten van talent en lachen om door het beeld lopende docenten, binnen rennende dansers of stilstaande artiesten. Gewoon, zoals we zijn.

Deze week sluiten we dus dansend af, met een glimlach. En in plaats van ruim 200 gasten binnen in een veel te warme school voor een show die nooit op tijd stopt, nu lekker thuis op de bank. In je favoriete outfit en… binnen de tijd!

Scherm beu

Natuurlijk is het super shit dat we onze dansers niet meer live zien en mis ik ze nu al. Maar in het belang van veel zwakkere mensen gaan we dit goed doen. Wij blijven drie weken dicht. Geen Zoom, al is het maar omdat wij met ons gezin het scherm wel even beu zijn. Maar vooral in de hoop dat we met zijn allen dit virus deels kunnen temmen.

De laatste tien dagen van de lockdown maken we een gevarieerd Zoom-schema. Met hopelijk iets leuks voor iedereen. Iets waarin we laten zien aan jullie te denken, waar we voor gaan en staan. Dans, plezier en samen. En met name dat laatste, denken aan elkaar. Dat trekken we nu even met zijn allen heel breed.

Fijne dagen, wie weet nog tot op het scherm vanavond. Ik zwaai☺ We denken aan jullie, denken jullie ook aan anderen?

Blijf gezond en blijf thuis, liefs ❤️

Gezocht: creativiteit

Week 10 van het nieuwe seizoen. Inmiddels in een (voor ons te overziene) tweede Corona-golf. Alle kids lessen mogen gelukkig nog even doorgaan, onze 17+ lessen zijn allen via ZOOM en ok dat gaat prima. We duimen ons natuurlijk suf voor dinsdagavond waar premier Rutten ons gaat vertellen hoe nu verder. 

Zondagmorgen, letterlijk ook want de zon schijnt en dat maakt het dat het best druk is op straat met wandelende, fietsende blije mensen. Hier in huis is het stil. Ik ging naar beneden om een filmpje te gaan kijken, maar het mooie weer deed me doen beslissen niet te lang te blijven zitten om snel naar buiten te gaan. De rest slaapt nog dus het enige geluid is ons konijn dat heen en weer rent.

Nou, dat is erg

De afgelopen weken waren heftig. De opstart viel me een beetje tegen. Ik schreef er al eerder over. Mijn positieve verwachtingen, de twijfels, de onzekerheid, maar ook de indeling van de week. Naast onze heerlijke dansschool werk ik ook op de HAN. Ook zij moesten natuurlijk aanpassingen doen met de opstart van het nieuwe seizoen. Voor mij betekende dat, als ik toch al ‘mijn’ tweedejaars-klassen les wilde geven, dit verdeeld zou worden over vier dagen. Ik dacht er maar heel kort over na… Natuurlijk ging ik dat doen. Het was maar voor slechts acht weken. En kom op, dat mijn vijfde werkdag in de week start met de SSgN, waar ik samen met collega Tess de lessen Dans verzorg, vergat ik natuurlijk niet. Nu hoor ik jullie denken: “Oeh, vijf dagen per week werken, dat is erg ☺”. Nou, verre van hoor. Dat is heerlijk. Het enige waar ik me een beetje (of best veel) in vergiste, was de tijd die er NIET over was. Na een vroege actieve ochtend en middag, sjeesde ik naar huis om wat te eten of mijn spullen te pakken en vervolgens weer door te gaan naar ID.

In mijn hoofd

Terwijl de weken voorbij vlogen, werd mijn week wel wat zwaarder. Niet alleen fysiek (ben toch ook echt geen 20 meer…) maar ook merkte ik dat er in mijn hoofd totaal geen ruimte was om iets te bedenken, regelen of voelen. Ik bleef een beetje aftellen en toch ook ontzettend genieten van de geweldige ALO klassen. Daar kreeg ik elke ochtend mega veel energie van. Helaas was dat kennelijk ook alle energie van de dag, want dat maakte dat ik redelijk uitgeput begon aan mijn ID deel van de dag. En dat kan natuurlijk niet! Mijn, mijn grootste passie, mijn vierde kindje, mijn mooiste dansers. De onzekerheid groeide, zou ik het dan niet meer hebben? Zou het niet meer lukken? Een onzekerheid die je denk ik altijd blijft houden bij een creatief beroep. Na elke vette choreo is er wel de angst: “Poeh, kan ik dit nog een keertje maken? Komt er nog een keer een mooi idee in mijn hoofd?”

Fikse huilbui

Inspiratie haal ik uit alle mooie dagelijkse dingen, iets wat ik zie in het bos als ik naar de HAN fiets, iets wat leerlingen van de SSgN laten zien als ze een maak-opdracht krijgen. Kijken bij en naar collega’s, dans op televisie, dans in een theater of gewoon bewegende mensen op straat. Nu kom je in deze tijd natuurlijk op veel minder plekken en ben je veel meer aangewezen op lege settings en kleine groepjes. Afijn, voor mij redenen genoeg om even in paniek te raken. Mijn lijf begon te protesteren, de danswereld werd onrustig van de toenemende maatregelen. Mijn paniek wordt altijd snel geuit. Soms denk ik dat een binnenvetter wat fijner is voor je omgeving. Maar, naast onmogelijk voor mij met mijn aanhoudende buikgevoel, ook gedoemd om het uiteindelijk tot een heftige uitbarsting komt. Die van mij viel nog mee. Wat tranen, wat paniek en meteen actie. Naast een fikse huilbui met fijne adviezen van een van mijn liefste ALO collega, fijn gesprek met vriendinnen en natuurlijk de geruststelling van manlief, kwam ik de weken door. 

Heerlijk

De paniek of mijn inspiratie wel terug zou komen, maakte de werkdagen wat meer beladen. Vinden de dansers de nieuwe warming-up leuk? Is de les uitdagende genoeg? Is de choreo lekker te dansen? Natuurlijk voel ik dit doorgaans ook wel eens, maar zodra ik voor de groep sta, verdwijnt dit alles in een heerlijk ‘thuis-gevoel’ en weet ik precies wat ik doe en vooral waarom ik dit doe.

Derde keuze

De herfstvakantie kwam in zicht, maar net de week daarvoor kwam er een danseres van ons met twee klasgenoten mij een dagje volgen voor hun filmacademie opdracht. Ze zouden een dag meelopen met mij en dit alles op film zetten voor hun schoolopdracht: Volg een dag iemand die je inspireert. Best grappig gezien de inspiratie-paniek waarin ik zat, maar vooral een mooie eer. Toen ik Renske, Bart en Jari sprak, gaven beide mannen wel eerlijk toe dat de gewenste radio DJ (nummer 1) de carnavalsartiest (keuze 2) beiden niet doorgingen. Ik was dus de derde keuze. Maar dat is nog steeds heel leuk. We hebben er in ieder geval gedurende de dag hartelijk om gelachen.

Dit is het 

De dag begon bij de SSgN, ging door naar ID waar ik met wat ALO-studenten een choreo oefende, de SSgN Dansplus klas hun eerste les gaf, wat afspraken had en de dag eindigde met heerlijke ID dansers.

Tussendoor stelde het leuke drietal vragen en zo kwamen ze tot een redelijk compleet plaatje. Soms ongemakkelijk, maar vooral gezellig genoot ik van de dag. Door de vragen en het nog eens mogen vertellen hoe ik bij mijn dagelijkse levens-indeling gekomen was, kwam ik gek genoeg ook weer een beetje bij mijn gevoel. Waar deed ik het ook allemaal weer voor? Waarom was mijn dag zoals hij is? De reactie van drie filmers en hun kijk erop, maakte het dat ik weer even terug was bij de mooie basis. Dit was het, sterker nog dit ís het! 

De herfstvakantie bracht wat rust en nu, met een nieuwe weekindeling met wat meer rust in wat ochtenden, is ie er weer; De inspiratie, de energie, mijn fijne gevoel waarom ik doe wat ik doe! De ideeën zijn er weer en dat is maar goed ook! De nieuwe Zoom-weken vragen ook om aanpassen, creativiteit en nieuwe inspiratie. Je leerlingen toch uitdagen op een vierkante meter roept weer om nieuw, anders maar vooral leuk.

Dus dankjewel Renske, Bart en Jari. Niet alleen voor de leuke film maar ook voor het bevestigen van mijn geweldige (dankbare) leven.

Mocht je het leuk vinden om ook mee te kijken: https://youtu.be/ceoSY_VlHx4

Ps duimen jullie mee voor aanstaande dinsdag?

Mijn vriendin Wendy

Lang, lang geleden, toen we nog geen mobiele telefoons hadden en geen Corona, startte ik met frisse tegenzin mijn vervolgopleiding. Na de HAVO op naar de studie Engels. Want ‘daar was ik goed in’. Spannend en vol goede moed startte ik de opleiding. Ik kende niemand, maar vond best snel mijn weg. Halverwege jaar 1 bleek dat we in Engeland stage moesten lopen. En nog wel drie maanden! Ik, lekker nog bij mijn ouders wonende en geenszins van plan vrijwillig de grens over te gaan, vond dit niet zo’n goed plan. Via de opleidingscommissie naar de instantie daarboven probeerde ik de mensen ervan te overtuigen dat dit voor mij echt geen goed idee was.

Helaas golden voor mij dezelfde regels als voor ieder andere student. Drie maanden Engeland werd het. Maar… je mocht met iemand samen gaan. Dat was al heel fijn. Met pech was ik ziek op de dag dat de ‘setjes’ gemaakt werden. En dus werd mijn paniek alleen maar groter.

Engeland

Nu werkte mijn moeder in die tijd al bij de NS. Daar had ze een leuke collega die altijd heel trots en enthousiast vertelde over zijn mooie talentvolle dochter. Allebei de ouders (mijn moeder en haar vader dus) waren reuze trots en staken dat niet onder stoelen of banken. Mama vertelde me voluit over deze leuke jongedame die toevallig ook op deze opleiding zat en dol was op dans. En ook heel toevallig zocht naar een maatje om op de mooie Engeland-reis te gaan. 

Spul uit de oudheid

Ik had geen idee over wie het ging, totdat ik bij een van de hoorcolleges om Tipp -Ex vroeg. Dat is een correctie spul uit de oudheid waarmee je geschreven (met een daadwerkelijke pen) fouten kunt ‘weggummen’. Iedereen keek me vreemd aan. “Kras het gewoon door, joh”. Maar een reddende engel pakte haar tas en gaf me het witte goud. Niets belangrijker dan je schriften netjes houden. Terwijl ik het potje aanpakte, lachten we naar elkaar en wisten met een blik dat dit de andere jongedame was waar onze ouders zo vol van en over waren. En zo leerde ik Wendy kennen. Mijn maatje voor het leven.

We gingen samen naar Engeland en hadden op alle fronten veel gemeen. Jarenlange verkering met onze jeugdliefde, schoonouders met een eigen bedrijf, passie voor dans, dol op lijstjes maken, agenda’s vullen en veel chocolade eten. Ons Engeland-clubje werd uitgebreid met nog twee andere meiden die naar dezelfde stad gingen; Newcastle.

Cultuur en geschiedenis

Al snel hadden wij onze dagindeling gevonden. Weinig school (niemand die op ons zat te wachten), veel sporten, veel wandelen en lekker samen eten. Een van ons viertal vertrok na een week terug naar huis terwijl ik (geheel tegen de verwachtingen in) verhuisde naar een fijn huis bij Penny, een geweldige Engelse mevrouw. Penny vond ons gelanterfant maar niets en nam ons elk weekend mee om een ander deel van Newcastle te bekijken. Ze liet ons uren langs de kust lopen, kilometers door plekjes vol cultuur en geschiedenis. Als we dan later op de avond op een van onze kamers zaten, zochten we elkaar standaard op. De derde studente vond ons ‘geklit’ maar niets en voelde zich al snel buitengesloten. We deden ons best, maar zij hield niet van sport, van dans van drukte en ook niet van vlees. Met als resultaat dat we regelmatig met z’n drieën samen aten, maar dat Wendy en ik daarna nog naar de Mac gingen voor kip.

Wekelijks feest

We groeiden onwijs naar elkaar toe en leerde elkaar op alle fronten kennen. Een vriendschap voor het leven was gemaakt. Wendy’s roeping bleek niet in  het onderwijs te zitten en de mijne daarentegen zo ontzettend wel. Maar zelfs toen we niet meer samen studeerden, bleven we elkaar opzoeken. Wendy was mijn eerste vriendin die op zichzelf woonde. Het heerlijk samen logeren, ‘koken’ (wat bestond uit kaassaus warm maken en tortellini erbij gooien), films kijken en alles samen bespreken, werd een wekelijks feest. Onze mannen konden het ook snel met elkaar vinden en al snel gingen we een eerste weekendje weg. Dolle pret, domme boekjes, veel snoep en weinig doen in combinatie met spelletjes, valsspelen (de mannen natuurlijk) en veel lol. Van Centerparcs, Landal Greenparks, Bilderberg naar Portugal voor onze eerste gezamenlijke vakantie. Wat hebben we veel gezien, gedaan en vooral meegemaakt. Wendy werkte bij het reisbureau van haar zwager en vond de meest waanzinnige tripjes en aanbiedingen, regelde alles en zorgde ervoor dat wij volledig voorbereid een weekendje weg gingen.

Mijn manier is de beste

We werden ouder, wijzer en soms onrustiger. De relatie van Wendy was een hele andere dan die van Roel en mij, maar we vonden elkaar allemaal top dus dat drukte de pret niet. En áls er onenigheid was, dan was het vanwege mijn bemoeienis met haar relatie. Ik wilde zo graag dat ze volledig gelukkig was (en is!) en iedereen doet dat natuurlijk op zijn/haar manier. Mijn neiging te denken dat mijn manier de meest happy manier is die er bestaat, komt voort uit mijn genietende leven en het gelukkig zijn in mijn eigen relatie.

Vriendschap laat zich niet dwingen

In Portugal bespraken we onze kinderwensen voor het eerst. Wendy was erbij toen wij onze eerste zwangerschapstest deden en ze was er ook bij toen dit helaas niet verliep zoals gehoopt. Maar gelukkig was de hotline tijdens mijn eerste bevalling van Kai met haar aanwezig en met de geboorte van haar zoontje Mats twee jaar later was het feest compleet. Beiden moeder van een zoontje, dat moest een feest zijn. We dwongen onze kleine mannen bijna om maar beste maatjes te worden. Maar vriendschap laat zich niet dwingen en de mannetjes gingen hun eigen weg. Wij niet, wij bleven lekker fijne vriendinnetjes. En nu met kids.

Getuige van liefde

De vette bruiloft in Jamaica waar Kai de boel bij elkaar huilde en ik toch geen getuige kon zijn omdat de Jamaicaanse meneer niet kon tellen, is er een die we nooit vergeten. Wij die mee mochten met een acht weken oude baby, borstvoeding, uren vertraging, de mooiste bruid ooit, was echt een feest. Elkaars getuige zijn op het trouwen wil eigenlijk ook zeggen dat je de boel een beetje in de gaten moet houden. Getuige zijn en blijven van de liefde. En ondanks dat Wen’s liefde twee prachtmannen en heel veel mooie momenten met zich meebracht, was dit niet genoeg om bij elkaar te blijven. En zo werd Wen mijn vriendin in scheiding. Wat een verdriet, wat een gesprekken en wat ontzettend moeilijk je vriendin zo verscheurd te zien. En de ‘ex’ natuurlijk ook. 

Maar zoals met alle heftige dingen in het leven, word je vaak sterker van tegenslagen. En dát werd mijn vriendin. Haar drang zelfstandig te zijn en te blijven, maakte het dat de zoektocht naar de ideale baan doorging, dat haar huisje een warme plek werd en waar de boys opgevoed werden volgens een manier waarin zij gelooft. Sterk, dapper, krachtig en vooral vol liefde.

Ik leer er van 

Wendy is nog steeds de lieve mooie meid die mij een potje Tipp-Ex gaf. Maar zoveel wijzer, krachtiger en tegelijk ook zoekende. We zijn samen volwassen geworden. Ik vol passie goed en meteen wetende wat ik wilde. Zij zoveel willen, verschillende baantjes met mooie ervaringen en uiteindelijk gewoon zich neerleggend met de altijd zoekende mooie tocht. Ik leer er altijd weer van, haar wijze woorden of wazige vragen. 

Boos

Wendy kan zo ontzettend veel dat ze bijna moet kiezen wat haar passie gaat zijn. Want niet alleen is ze mijn vriendin, ze was ook grappige en zingende! Ariël, dansende Pocahontas, poetsende Assepoester, stralende Jasmine en de mooie Giselle. Toen ze de ‘mooie’ rollen een beetje zat werd en op zoek ging naar een andere uitdaging werd ze de boze stiefmoeder uit Rapunzel. Natuurlijk toch ook weer mooi, maar vooral leuk. Afgelopen show was Wendy Odette. Een mooie wijze vrouw met een prachtige balletverleden. En ook dat past haar. 

Regelen & organiseren

Dans blijft een hobby en yoga de nieuwe uitdaging. De zoektocht naar de rust in jezelf is er een die zij beter kan visualiseren dan wie dan ook. Want zoeken, daar is ze goed in! Maar vinden inmiddels ook. In haar fijne warme huisje waar iedereen zich thuis voelt. Fijne baan met een mooie uitdaging om heel voorzichtig voor zichzelf te starten. Natuurlijk in datgene waarin we elkaar ooit vonden; regelen & organiseren! Want dat kan ze als geen ander. Moeder van inmiddels twee grote puberzonen die op hun eigen manier haar de liefde en respect tonen die ze verdient. 

Maar ze is vooral vriendin. Zonder tijdsdruk, plichtsgevoel of verwijten. In drukke tijden mailen we elkaar een update. In rustigere of hoognodige tijden wandelen we samen en kletsen de uren vol. Het jaarlijkse vriendinnenweekend (uiteraard geregeld door Wendy) is er altijd een vol warmte, maar ook met een lach en een traan. We genieten, we waarderen en… we blijven voor altijd vriendinnetjes.

Zij een beetje ouder dan ik :)

Corona opstart

Zaterdagmorgen 7.34 uur. Een roodborstje tikt tegen mijn raam. Niet vanuit de lucht natuurlijk maar ik heb een super leuk plankje buiten tegen mijn raam hangen waar vogels lekker de door ons opgelegde broodkruimels op pikken. Erg leuk gezicht en voor ons nog steeds een mooi vermaak.

Op deze vroege ochtend zit er dus een roodborstje voor ons raam. Brutaal kijkt ‘ie me aan. Ik twijfel of ik mijn telefoon moet pakken om er een foto van te maken, maar dan vliegt 'ie natuurlijk weg. Dus we kijken elkaar aan. Best leuk en mooi.

Rustig op de grasmaaier

Tjee, wat een vogel-geneuzel zul je denken. Maar het ligt iets anders dan dat. Toen mijn vader overleed zat er kort daarna vaak een roodborstje in onze tuin, Natuurlijk grapten mijn moeder en zussen al snel dat papa eens een kijkje kwam nemen. Toen daarna mijn zwager overleed, was hij er weer veelvuldig. Sindsdien hebben we standaard periodes dat het roodborstje (of de op elkaar lijkende familie) regelmatig ons bezoekt. En niet even voorbij vliegt, nee rustig kijkend op de grasmaaier de tafel of gewoon op een tak vlak bij ons terras. Ik vind het een fijne mooie gedachte. De zon die achter hem/haar opkomt en ik die er heel vreemd genoeg een rustig gevoel van krijg. En dat op de vroege zaterdagmorgen.

Trots

Want rust, dat voel ik nog even niet. Man wat een start van het seizoen. Wat een heerlijkheid en een luxe dat we de school weer in mogen. De zalen zijn er meer dan klaar voor en ons team staat te popelen om te doen waar ze keigoed in zijn. Inmiddels is de helft in het trotse bezit van een negatieve Corona-test, maar we voelen ons allen gezond en snotvrij.

Goed voorbereid

Misschien had ik de opstart na de lange onzekere en aan te passen tijd iets te ‘rooskleurig’ voorgesteld. Hoewel de angst er best in zat. Natuurlijk ‘stoppen’ er elk jaar fijne klanten, maar met de aanhoudende Corona-onrust, blijven de mensen blijkbaar ook onrustig. Ik vond het spannend om met alle aangescherpte (en nodige!) regels open te gaan, maar doordat we zo ontzettend goed voorbereid waren, was ik er toch helemaal klaar voor. 

Een fikse nierbekkenontsteking zorgde ervoor dat ik beduidend minder ingetraind het seizoen startte maar ook dat mocht de pret niet drukken. ‘We mógen weer’, stroomt door mijn lijf.

Uurtje later

Kinderen hebben er zin in, ouders/verzorgers blijven (bijna allemaal ☺) keurig buiten en iedereen is op zoek naar zijn/haar plekje. En dat kost tijd. Dat weten we, begrijpen we maar voelt toch net iets anders dan anders. Herkenbare verzoeken (een andere dag komt  beter uit, ze is te jong voor deze groep, maar haar vriendinnen dansen daar, kan het uurtje ook wat later, donderdag kan hij wel) klinken net iets dwingender. Meeverende ouders/verzorgers zijn terecht meer bezorgd en alles moet wel zo gaan zoals zij op dat moment voelen.

Kopje thee

Wellicht is het mijn eigen spanning die deze gesprekken zo doet ervaren. Het goed willen doen, het fijn willen opstarten en het veilig houden vind ik spannend. Ouders/verzorgers die ‘normaal’ bij ons een kopje thee krijgen tijdens het wachten, gratis wifi en een plekje waar ze kunnen werken of een boek/krant kunnen lezen, wijs ik nu de deur. En dat voelt tegenstrijdig. Het moet! Maar er is natuurlijk niets aan.

Wachten

Dan de regels. “Mijn zusje heeft snot, mag ik dan komen? De school is dicht, mogen wij gewoon dansen?” Telkens als wij de regels op een rijtje hebben, volgt er een nieuwe vraag. Natuurlijk bellen we met de GGD, maar een wachttijd van 1 uur en 25 minuten is geen tijd die we elke dag ‘over’ hebben natuurlijk. Maar, we doen ons best. 

Snottebel

En dan ook echt, samen hebben we besloten even de grote drukke ruimtes te vermijden om alle snottebellen te voorkomen en in ieder geval aanwezig te kunnen blijven in de dansschool. Geruststellen, aanpassen en herstellen. ‘Kwetsbaar’ noemde een danscollega haar opstart van de week. En dat is een mooie omschrijving, want zo voelen we het. Alsof je pas geboren baby voor het eerst naar buiten gaat, je weet dat het goed komt, dat hij warm genoeg aangekleed is en dat je alles volgens je hart doet. Maar je hebt niet alles in de hand.

Onzekerheid

Na twee weken met open lessen, hebben we zaterdag een ‘open dag’. In gekort van twee dagen naar een dag minus alle leuke facetten (schmink, haren vlechten, optredens, kijklessen) maar gedownsized naar waar het eigenlijk over gaat; dans! En dat kunnen we, goed en veelvuldig. Het team-uitje werd vanwege Corona onzekerheid afgezegd, het team zoekt elkaar gelukkig op de lesdagen op. Korte lijnen en warme harten.

Veel werken vind ik heerlijk, onrust is ook prima. Maar niet weten hoe lang het gaat duren en wat er komen gaat, brengt toch meer onrust dan ik dacht. Gelukkig kan ik heel vrolijk en blij worden van een ieniemienie vogeltje dat in de ochtendzon zit. Het is vast een teken. Het komt goed…

Stapje voor stapje… ik weet het pap, het komt goed x

Vakantie 2020

Normaal schrijf ik een blog vanuit een zonnige plek ergens op de wereld, maar in ieder geval (hoe luxe!) buiten Nederland. Fan van Italië met haar prachtige natuur en rust, dol op the USA waar wij toch ook heerlijk aarden. Italië stond dan ook op het programma, zelfs zoals de echte Italianen het fijn vinden; met de hele familia. Maar de wereld besliste anders en wij besloten mee. Dus deze blog is vanuit zonnig vakantie vierend Utrecht. In het schitterende huis van mijn schone zus. Zij ging met haar ruime gezin de Alpen in en dus mochten wij lekker hier vakantie vieren. En fijn is het! Wat een prachtplek, mooie natuur, fijne winkels, lekker eten, prima zwemmen in de buurt en het allerbelangrijkst: lekker met elkaar.

Schade beperken

Ik denk dat heel Nederland nog in de aanpas- en bijkom-modus zit van de gekke tijd. En dat we er nog lang niet zijn, bewijzen de berichten dagelijks helaas. Dus ook wij zetten een pas op de plaats. Ons verblijf in een hotel bij Rotterdam (vooral om dichtbij zoonlief te zijn) wordt er een van spelletjes, zwemmen en lekker eten. Geen stadsbezoek, geen boottocht en geen museum deze ronde. We zoeken de drukte niet op en hopen zo de schade een beetje te beperken.

We zijn er nog

Voorzichtig komen we ook in de vakantiemodus en kijken met verbazing terug naar het laatste half jaar. We zijn natuurlijk allereerst reuze blij dat iedereen in onze omgeving (zo goed als ☺) ongeschonden uit de strijd gekomen is. Maar waar we toch wel elke keer op terugkomen, is de dansschool. Elke dag lezen we in de krant dat er weer een restaurant is gestopt, een bedrijf het niet meer redt of een instantie het hoofd niet meer boven water kan houden. Vol medeleven lees ik, zucht ik en knijp ik maar even mijn ogen dicht van dankbaarheid. Want we zijn er nog! De school en wijzelf!

Verwarmen

”Jullie zullen wel aan vakantie toe zijn”, was de meest gehoorde zin in de laatste weken. Hopelijk niet vanwege laaghangende oogleden of bijbehorend korter lontje, maar vooral uit medeleven en warmte. En ja, dat waren we. Niet zo zeer fysiek, hoewel ik meer moe was van dit afgelopen half jaar dan van een voorstellingsjaar. Het is vooral de zorg en het dagelijks aanpassen. De verantwoordelijkheid en het zo goed mogelijk willen doen voor iedereen. Ik ben dan ook reuze trots op ons tevreden team. Allen totaal loss van het keihard doorbikkelen maar tot op de laatste dag tevreden met de manier waarop we het gedaan hebben. En dat voelt me toch een potje fijn! Want dat was/is natuurlijk wel een van de hoofdzorgen. Ons team. En wat hebben we weer veel van elkaar geleerd. Niet alleen zochten ze elkaar op, ook zochten ze ons op. Het meedenken, meevoelen, meeleven en meebikkelen voelde als een warme deken. Die overigens natuurlijk af en toe van je af glijdt, dat gebeurt in de nacht ook. Maar gelukkig kun je dan ook met een klein puntje jezelf weer snel verwarmen.

Het werkt ook andersom

Ook onze klanten lijken tevreden, tenminste diegene die gebleven zijn. Zoals altijd stopt er gemiddeld tien procent tijdens de zomervakantie. En dat is in aantallen in ons geval best heel veel. Roel bekijkt het via nummers en getallen en is tevreden. Ik zie alle losse mails binnenkomen, bekijk de namen en denk: “NEEEE”. Het blijft een gevoelskwestie. Ik wil zo graag houden wat we hebben, zo graag verder gaan waar we gebleven waren. Maar dat kan niet. Natuurlijk respecteer ik ieders keuze, zal ook wel moeten. En niets zo veranderlijk als het plezier van een kind. Gelukkig maar. Vandaag is het dansen, morgen is het turnen, hockey of paardrijden. En gelukkig werkt het ook andersom.

Relativeren

Maar afscheid nemen is nooit mijn sterkste kant geweest. En in de afgelopen maanden, waar je gerust kunt zeggen dat ik iets minder stabiel was, soms super shit. Het grootste deel is tevreden. Maar de enkeling die het nodig vond te stoppen met een sneer of nare opmerking, blijft dan toch bij. Jammer vind ik dat van mezelf, maar daar is zo’n vakantie week dan weer fijn voor. Relativeren. En daar hoef ik niet voor in een zonnig buitenland te zitten. 

Nog een keer zou mega shit zijn

Ik ben elke dag vroeg op, ben ook elke avond vroeg moe dus dat houdt de boel mooi in balans. Dus het is de eerste uurtjes in de morgen stil hier beneden. Ik check mijn mail trouw en ruim wat op. In mijn nieuwe lichte fijne pyjamabroek hobbel ik lekker in de mega keuken rond. Doe wat yoga oefeningen (te moe voor heftig werk, te lui voor meer) geïnspireerd door vriendin Wendy die hier elke dag hiermee start. Ben eens benieuwd. Toen Roel gisteren wel wat eerder op was en binnenliep terwijl ik op mijn handen en voeten stond, bleven de leuke opmerkingen uiteraard niet achterwege en was mijn zen-moment wel weer klaar. Dus, eerder op en in stilte eens wat ademen. Maar het relativeren zit hem vooral in mijn tevreden gevoel. Een boekje, de zon, lekker (teveel) eten, contact en gewoon op de fiets kunnen stappen en lekker gaan. En daar zit hem ook meteen de angst. Als we ons namelijk niet aan de regels houden, mogen we dadelijk misschien niet meer op de fiets en gaan. Sterker nog, mogen we straks weer helemaal niets. Mijn grootste angst is dan toch echt wel de dansschool. Het virus overleven wij wel, hoewel onze ouders en andere kwetsbare mensen wel in de gaten gehouden moeten worden. Maar nog een keer de school dicht, zou toch wel mega shit zijn.

Team dat er zin in heeft

Maar we blijven positief! De zon schijnt immers en Nederland doet z’n best. Sommige mokkend, sommige drammend en weer anderen vanuit een ander zonnig oord. De dansschool is er klaar voor, fijne goede vernieuwde ventilatie, pracht nieuwe vloeren, overal prima ruikende desinfecteer machines en een team dat er zin in heeft!

Vooral genieten

Het rooster is klaar en de indelingen zijn gemaakt. Normaal hadden we het luxe probleem “waar laten we de leerlingen?”. Nou dát heeft Covid-19 voor ons opgelost. Dus we zetten een stapje terug om keihard te gaan knallen. Relativeren; wij zijn gezond en… we hebben een gezonde dansschool. Al dat harde werk is verre van voor niets geweest en al die enthousiastelingen in tent of Zoom-lessen verdienen weer heerlijke live lessen. We hebben het noodplan klaar liggen, houden afstand, maar gaan vooral genieten.

Nu nog even in Utrecht, lekker met onze meiden in een heerlijk huis. Straks weer met al onze andere kids, teenz en volwassenen in een heerlijke dansschool. Wow wat verheug ik me.

Fijne vakantie en… tot snel.

Meningen

Al de hele week loop ik maar te malen in mijn hoofd. Er gebeurt natuurlijk erg veel, vreemd genoeg terwijl we allen nog steeds veelal thuis zitten. Roel zei van de week: “Soms lijkt het dat het leven van iedereen weer ‘normaal’ is.” Refererend aan nieuwsberichten, dat bijna alles richting ‘gewoon’ gaat. Nou, bij ons niet. Wij hebben namelijk een dansschool. En voor ons is dat duidelijk, maar niet voor iedereen.

Kennelijk zijn we geen culturele instelling. Beetje vreemd, aangezien we al jaren de B.T.W. daarvoor betalen. Misschien zijn we dus een sportschool (minder B.T.W. betalen 😄). Ook vreemd, want als we mee willen doen aan verschillende sportactiviteiten als dansschool dan kan dat niet omdat we een culturele instelling zijn. Kortom, het is niet echt helemaal duidelijk wat we zijn. 

Eten, drinken en gokken

En dat is shit. We zijn potverdorie net zo groot als een gemiddelde middelbare school. Of drie basisscholen bij elkaar, dertig bioscoop zalen waarin we vanaf 1 juni op anderhalve meter bij elkaar mogen zitten. Je mag kennelijk dus wel drinken, eten én dansen in de kroeg op gepaste afstand. Dansend het water betreden in het zwembad, naar dans kijken op het grote scherm met dertig man en je mag zelfs dansend gokken om zo daar je geluk te bevinden. Niets ten nadele van al deze ondernemers. Het is ze zeer gegund en zoals ik al een van mijn eerdere blogs zei; gezondheid gaat voor alles. En als ik dan denk aan de mensen die een dierbare verloren hebben in deze vreselijke tijd of in onzekerheid vol in de zorg zitten, is mijn frustratie echt ondergeschikt.

Maar inclusief al dat relativeringsvermogen heb ik dus toch ook een mening. En dat lijkt in deze tijd zo verdomde moeilijk. Je mening hebben en vooral houden.

Vroeger was ik een meegaand kind, opgevoed voor twee vrijgevochten jonge ouders die streefden naar geluk door andere mensen te helpen en gelukkig te maken. Nog elke dag ben ik dankbaar voor deze genen en het sterke gevoel dat het echt niet alleen om ‘mij’ gaat. Dankbaar ben ik gelukkig sowieso, ook nu. 

Eigen kleding

Mijn moeder maakte al vroeg eigen kleding, wat resulteerde dat ik net even iets voor de mode uitliep. Stoer, zou je denken. Dat dacht ik ook als ik het aandeed en trots naar school fietste. Daar werd mijn nieuwe outfit met de grond gelijk gemaakt door de meiden die er kennelijk toe deden. Op de terugweg naar huis had ik in een keer (dezelfde) een “stomme outfit” aan. En zo makkelijk veranderde mijn mening. Op de middelbare had ik er ook behoorlijk moeite mee. Mode technisch (sowieso al geen wonder) liep ik netje mee met de meute. Waren de wijde pijpen eerst stom, nu iedereen ze aanhad, vond ik ze ook best leuk. Was een klasgenootje heel aardig, gedroeg ze zich volgens bepaalde mensen vreemd, vond ik haar ook maar een maf kind. Vreselijk hoe dat werkt. Gelukkig was ik kennelijk sterk genoeg van mening dat ik niet mee pestte. Maar omdat ik wel bij ‘het’ groepje zat, was ik natuurlijk net zo schuldig. Ik zou willen dat ik zo’n sterke mening had dat ik destijds mijn mond open gedaan had. Maar nee, ik was een lafbek die toekeek, het er niet mee eens was maar mijn mening niet durfde te uiten en achteraf naar het slachtoffer ging om te kijken hoe het ging. Vrij onschuldig overigens hoor. We praten hier over ‘die doet het met die’ en ‘is verliefd op die’-praktijken en geen kauwgom in je haar narigheden.

Applaus op het podium

Toen ik mijn diploma kreeg (na wat extra jaren genieten ☺) maakte mama weer een outfit. Een witte, gewaagd maar feestelijk. Ik vond het doodeng, wat zou iedereen er toch van denken. Ik heb maar een positieve blik of reactie nodig om stevig de deur uit te gaan, maar helaas ook slechts een zucht om me diep ongelukkig te voelen. Maar het leek een hit, of ik was gewoon in volle euforie vanwege mijn slagen. Toen ik op het podium mocht komen, kreeg ik applaus. Het was namelijk tevens het jaar dat Roel in Amerika zat en dat dwong toch respect af bij mijn medescholieren (of medelijden dat kan ook). De docent maakte toen een grappige opmerking dat hij wel dacht dat ik het zou halen omdat ik altijd zo zeker van mijn zaak was. Grappig.

Juffen-periode

Toen ik Engels ging studeren en in het tweede jaar voor de klas kwam te staan, was ik verkocht. Ik was er zeker van dat lesgeven mijn toekomst was. Geen twijfel, geen ingefluisterd plan, nee een steady mening. En in de jaren daarna kwam ik er wel achter dat de mooie Engelse taal weliswaar mijn afstudeerprioriteit was, maar het lesgeven zelf me blij en gelukkig maakte. Tijdens mijn juffen-periode leerde ik wel een mening hebben én houden, want bij de moeilijke jongens waarmee ik werkte, was structuur en consequentheid echt een must. En als ik weer een keer verleid werd tot een opgedrongen of twijfelachtige mening, dan maakte de jongemannen me terecht ter plekke af met hun sterke woordenschat en terechte twijfel aan mijn oprechtheid.

Nee is nee

Toen ik moeder werd, begon ik weer in de twijfelmodus. Al met het afstrepen van je ‘must-have’ lijst. De een zei dekentje, de ander zei dekbed, weer een ander zei katoenen lakens, maar zei een vriendin flanel is echt veel veiliger en ademt mee. Man, knettergek werd ik van de jonge verse mamamaffia. Kersverse mama zijn vond ik al heftig zat, zonder al die meningen. Gelukkig hadden mijn onderwijs-boys me goed opgevoed. Kies een mening en hou je er vooral aan. En zo werd Kai groot met “nee is nee, en toch echt nee” en liep ik de hele dag (tot hilariteit van mijn vriendinnen) met een broodkorst die hij die ochtend niet op at. Structuur hielp mij, en hem trouwens ook. 21 jaar later bedankt hij me nog maandelijks voor het volhouden en op zijn huid zitten.

Gezellig in een gymzaal 

De jaren vliegen en mijn mening is er inmiddels een van sterke aard. Niet altijd handig of subtiel maar wel duidelijk en vooral eenduidig. Je weet wat je aan me hebt en als je twijfelt, vertel ik het je toch wel. Door de jaren heen volg ik mijn buik gevoel. En mijn mening en buikgevoel gaan prima samen. Zo ook bij ID Dance, gezellig begonnen in een gymzaal (inderdaad tussen de heerlijke moeilijke jongens) en dankzij overredingskracht van Roel na wat jaren later geëindigd in de prachtlocatie waar we nu zitten.

Grimmig

Nou hopelijk nog lang geen einde overigens, hoewel het in deze maanden me soms even bekruipt. Want daar zijn we dan; Corona tijd. Daar hoef je gelukkig geen mening over te hebben. Het was vanaf het begin duidelijk wat de richtlijnen en de regels zijn en daar houden we ons aan. Uiteraard was er een pittige teleurstelling toen we dicht moesten en veranderde die teleurstelling in hevig verdriet toen we dicht moesten blijven. Nu zijn we inmiddels ruim tien weken verder. Het virus lijkt in grimmigheid wat af te nemen maar we worden gemaand voorzichtig te blijven. En wij dus ook. De dansschool is nog steeds dicht. Vanuit veiligheidsredenen want als iets bij ons (en alle andere scholen) voorop staat is het veiligheid, zowel fysiek als mentaal en emotioneel.

Respectvol en nieuwsgierig

En daar komen we bij mijn punt (dan eindelijk). Want mijn mening vasthouden in deze heftige tijd is me toch wel een klus. Eerst de beslissing om digitaal les te gaan geven. Wij kozen voor Zoom, gebruikersvriendelijk, snel en goed te doen. De meningen waren hierover verdeeld maar wij hielden vol. Gelukkig maar want uiteindelijk werkt het veilig, fijn, netjes en secuur. Alle boze berichten uit het begin, bleken al snel gebakken lucht en toen die geruchtenstroom stabiliseerde, hadden wij al een goedlopend rooster op poten gezet. Natuurlijk kijk ik in deze tijd naar wat danscollega’s doen. Respectvol en nieuwsgierig. De een ging dicht, de ander verzorgde digitale lessen, weer een ander bedacht opdrachten. Iedereen vol passie en goed gevoel. Maar naarmate de tijd voorbij vloog en we nog steeds niet open mochten, veranderde de tendens. Mensen die eerst hard riepen niet digitaal te gaan, gingen toch digitaal en uiteindelijk gingen/moesten mensen ook naar buiten om les te geven terwijl niet iedereen daar achter stond.

De druk

Heftig dus, ik besloot maar te stoppen met kijken en zo mijn mening te laten beïnvloeden. Mijn mening doet er namelijk in dusverre toe dat die een beslissing maakt over mijn 15 collega’s en alle mooie klanten die we hebben. En die druk is soms best heftig, Niet de druk van het hebben van een geweldig fijn team of een fijne school, maar de druk van een mening vormen en deze in alle omstandigheden ook houden. Nu hebben wij de luxe nog om aan mijn ‘buikgevoel’ vast te houden. Met onze Zoom lessen houden we het team grotendeels aan het werk en maken we gelukkig een groot deel van de klanten heel gelukkig. Dat het allesbehalve ideaal is, klopt. Maar zoals ik meerdere keren per week zeg; Niks is helemaal niets. En dan kiezen wij voor deze optie. Vol vertrouwen overigens.

Groeien en gek doen

Buiten dansen, dat vind ik moeilijk. Mijn buikgevoel en dus mijn mening schreeuwen NEE. Het weer (te heet, te koud, te nat, teveel wind), de instabiele ondergrond (slecht voor je knieën en lijf), het geluid en de overlast. Maar mijn allerbelangrijkste punt is veiligheid. En misschien nog wel meer de sociaal-emotionele dan de fysieke kant er van. We zetten de dansers te kijk. Dansers die bewust kiezen voor een dansschool waar ze in alle veiligheid achter gesloten deuren hun ding kunnen doen. Fouten kunnen maken, kunnen groeien, gek doen en zichzelf kunnen zijn. Kan dat? Ergens op een voetbalveld? Of op een schoolplein? Op een parkeerplaats? Mijn danscollega’s in de omgeving bewijzen dat het kan. Ze stralen en zijn blij weer aan de slag te mogen. Pfff, dat zou ik ook wel willen. En dan baal ik van mezelf, want dan voel ik dat mijn mening een beetje verschuift. En niet omdat ik niet weet wat ik wil - en in ons geval belangrijker; wat ons team juist wel/niet wil - maar omdat ik aan het twijfelen ga. Vanuit paniek, vanuit angst dat het allemaal zo lang gaat duren dat het heftige gevolgen heeft voor de school. Voor mijn team, voor onze dansers. Maar is dat dan een reden om tegen mijn buikgevoel in te gaan. Tja en die twijfel, die mening die per dag van de een naar de andere kant geslingerd wordt, daar word ik wel een beetje gek van. 

Het is een begin

Gisteren kom ik toch weer via een bericht op een site met happy buitendansers. Geweldige plaatjes, de zon schijnt, de kids genieten. Wat willen we nog meer? Nou ik wil onze prachtige zalen weer in. En ik wil niet hoeven na te denken wat een wijs besluit is. Ik wéét namelijk wat een wijs besluit is. Ons dansscholen laten doen waar we goed in zijn. Lesgeven, vermaken, ontspannen, geven en genieten. En dat alles in een veilige omgeving. Anderhalve meter afstand? Prima, het is in ieder geval een begin. Alleen PO scholen? Ook goed, geef de rest maar een uitzicht om naar te verlangen. Maar geef me iets! Want ik word gek van het bedenken wat mijn mening eigenlijk nu is.

Thuis, pfffff

Gisteren was ik chagrijnig. De derde keer al deze Corona-tijd. Nu ben ik eigenlijk van mezelf geen chagrijnig persoon. Vroeger was ik nooit chagrijnig. Maar met de jaren, misschien wel verantwoordelijkheden, gebeurtenissen betrap ik mezelf erop. Vooral de maandelijkse vrouwensores neemt een loopje met me. Mijn hormonen reageren echt belachelijk. Niet alleen verander ik in een of andere veelvraat zonder rem (kan toch al goed eten hoor) maar ook ontwikkel ik een woordenstroom die uit mijn mond ontsnapt zonder enige positieve bedoeling of klank. Heel naar.

Wie weet doet Corona dat met me, ik word er in ieder geval geen leuker mens van. Dat is best jammer. Ik ben eigenlijk best heel tevreden met mezelf als mens. Tuurlijk, verbetering kan altijd, wijzer worden door al mijn mooie (en regelmatig stomme) fouten blijft een mooi gegeven.

Veelvuldig geklep?
Ook schijn ik een aparte manier van overleg te ontwikkelen tijdens deze Corona-tijd. Een manier van communiceren waarbij in mijn hoofd het gesprek al gevoerd is, de plannen al gesmeden, alle partijen al zijn ingelicht en kennelijk niemand van iets weet. Behalve ik. En dan ben ik serieus zeker een half uur van de kaart van de vraag waar dit nu misgegaan is. Is het mijn veelvuldige geklep? Je zou met mijn woordenstroom per minuut toch echt wel denken dat er tussen al die ratels ook de nodige informatie zit. Toch blijkt dit niet altijd zo te zijn. Met name deze weken niet. Kreeg ik gisteren nog een terecht vraag van mijn zwager over een geniale app wisseling tussen hem en mij. Vandaag lees ik hem terug en vraag me af waarom iemand überhaupt de moeite nog doet om mij te begrijpen.

Vluchtig schreeuwen

Onduidelijk dus. Vreemd, want in mijn hoofd is het echt heel duidelijk. Is er een daadwerkelijk plan. Best doordacht, vol vertrouwen gemaakt en in mijn hoofd ook zo’n leuk plan. Misschien oefen ik te weinig, het communiceren met anderen bedoel ik. Misschien doet Corona-tijd dit met je. Je ziet weinig mensen, je spreekt mensen via app, sociale media, zoom, teams, FaceTime of vluchtig schreeuwen vanaf anderhalve meter afstand. Maar ook hier, zou je denken dat ik getraind genoeg was.

Super lief

Mijn humeur is eigenlijk altijd redelijk standvast. De dag begint goed, ik sta zelden tot nooit op, balend dat er een nieuwe dag aankomt. Sterker nog ik kan me niet herinneren dat ik opstond met de gedachte, “pfff, laat maar". Uitgezonderd de kou die ik voel als het winter is, waar mijn lijf op reageert door de dekens snel terug te trekken. Maar in deze tijd van zon, gaan de gordijnen open en ben ik klaar voor de nieuwe dag. Het is ook zeker niet het gezelschap waarin ik verkeer. Roel en de meiden zijn super lief en we hebben niets te klagen. We zijn gezond en vermaken ons prima. Op het gemis van onze zoon na is het gezinsleven echt goed te doen zo. Natuurlijk missen we iedereen vreselijk en vliegen de meiden elkaar wel eens in de haren (en wij trouwens ook). Maar dat hoort erbij. Corona of geen Corona. Wij blijven ook gewoon mensen.

Ik werk wat bij

Maar ik ben wel een ritme-mens. Leuke woordspeling voor een dansjuf. Maar ik aard het beste bij een duidelijke ritme. Ik eet ei op maandag (een mooie eerbetoon aan mijn overleden zwager die ‘vroeger’ altijd ei op maandag bij ons at), eet warm eten op dinsdagmiddag, heb vrij op woensdagavond, heb de volste werkdag op donderdag, de langste werkdag op vrijdag en zaterdag is er altijd iets leuks. Die ochtend is rustig want dochterlief turnt. Ik werk wat bij, ruim de rommel van de week op en we lunchen samen om 12.00 uur zodra Tess thuis komt van haar training. Zondag is hangochtend, Roel voetbalt (of vertrekt in ieder geval naar Mook :) en in de middag is er altijd wel iets leuks sociaals te doen. Zondagavond worden de bedden verschoond terwijl Roel voelbal kijkt, meiden gaan op tijd naar bed en wij proberen hetzelfde in de aanloop naar weer een nieuwe week. Zie. Duidelijk!

Vakantieboek klaar

Ik ben dol op hectiek, drukte en zoek graag grenzen op. Niet de grenzen van zweefvliegen, bungeejumpen of uit een vliegtuig springen, zeker niet! Maar toch net iets teveel werk bedenken, aannemen, overnemen dan ik eigenlijk aankan, doet me goed. En dat mis ik ook, dat geren. Maar ook hier heb ik geprobeerd iets positiefs van te maken door al mijn vrije tijd om te zetten in actie. Fotocollage (220 x 144 foto’s) is af, vakantieboek bijna, boek gelezen, administratie op orde, kaartjes verstuurd, huis schoon. Allemaal dingen waar ik ‘straks’ heel blij van word.

Plastic

En toch… word ik dan gisteren in een keer chagrijnig. Zo stom. 

Mijn dochter was jarig, gekke tijd om jarig te zijn maar het leven vieren is in ieder geval zeker de moeite waard in deze tijd. We (lees: ik in mijn hoofd) had een strak schema gemaakt. Opa, oma en oma in de ochtend. Vriendinnen tussen 12-16 uur In de tuin, per twee. Anderhalve meter uit elkaar. Tuin versierd, plastic bordjes, ieder een eigen wegwerp vorkje om zoveel mogelijk bij jezelf te blijven en drinken op een tray zodat fysiek contact vermeden kan worden.

In het zonnetje

De ochtend was zonnig, na het aan bed zingen (fijne gewoonte mensen, gelukkig wij alleen), thee en koffie voor de opa en oma’s. Ze zaten netjes uit elkaar hoewel mijn moeder wel echt genoeg heeft van al die afstand en regels. Mijn schoonouders (ook wat ouder) houden zich strak aan de regels en willen ook echt niet (meer) ziek worden. Niks aan het handje. Oma’s hadden het moeilijk met het niet knuffelen van hun oudste kleindochter maar Tess beloofde ze dat deze knuffels echt bewaard bleven. We aten taart en zaten in het zonnetje.

Mooie mensen

Mijn (jongste) zusje kan vreselijk goed bakken, ze kwam dan ook super lief met haar twee kleine wonders een pracht 17, it is taart brengen. Zwager mee (ja die van die maffe app wisseling) en zo stond in een keer de tuin vol. Mijn jongste neefje is zelf net anderhalf dus die weet echt niet wat anderhalve meter is en bovendien zijn beide mannen dol op oma dus al snel werd er naar oma gerend voor de hoognodige knuffel. Ik, dol op alle 4 deze mooie mensen, stond in dubio. Wat te doen, ik weet dat manlief zich aan de strakke regels houdt als het omwille van zijn ouders gaat. Terecht, gezondheid voor alles. Maar toch voelde het even shit om in je eigen tuin te staan met al die lieve mensen die je eigenlijk ‘uit elkaar’ moet houden.

Schijt aan mijn planning

Uiteindelijk was het snel opgelost want opa en oma vonden het mooi geweest en gingen naar huis. Waardoor de nieuwe ‘shift’ een taartje kon eten. Misschien dat daar mijn paniek al een voorzetje gaf van mijn humeur. De dag liep verder met schijt aan mijn planning. De sushi lunch die ik dochterlief beloofde kon pas na 14.00 uur (Tess, zoek je dat op tijd uit, zodat we niet voor verrassingen staan op de dag zelf). Dus in plaats van lekkere sushi, kreeg ik tomatensoep, Prima hoor, maar in mijn hoofd ontstond er al een kleine kortsluiting. 

Daarna ging dochterlief vol in haar verjaardag, heerlijk om te zien. Af en toe riep ik naar buiten ‘ Anderhalve’ meter maar eerlijkheidshalve wist ik dat ook hier mijn woorden ergens in mijn hoofd bleven hangen in plaats van binnenkomen bij een van de prachtmeiden in onze tuin.

Opzeggen?

Vol moed aan het werk. Zodra ik mijn laptop open (altijd een heerlijk gevoel). is er deze Corona-weken toch een andere manier van buikpijn. Spanning, zorg, verantwoordelijkheid, angst? De school draaiend houden is spannend. Mensen zeggen op! Begrijpelijk want het is voor velen een onzekere en gekke tijd. Maar leuk is het natuurlijk niet. We kunnen een flink stootje hebben maar ik heb het liefst dat alles zo blijft zoals het is. En dat kan niet,

Rustig maar anders

En daar is het dan. De reden van mijn chagrijnigigheid. Veranderingen. Mijn, maar belangrijker nog, ieders leven staat op zijn kop. En dat van mij is nog redelijk te overzien. Maar toch is het anders, mijn dagen zijn anders. Soms leuker, soms fijner, meestal rustiger maar anders. Ik mis mijn leven. Zoals iedereen hoor, dat realiseer ik me zeker. Van klagen heb ik ook echt geen recht maar potverdikkie wat mis ik mijn leven.

En daar word ik dan best even chagrijnig van. 

Inmiddels is het een nieuwe dag, open ik mijn gordijnen en mijn ogen en lach ik om mijn gedrag van gistermiddag. Ik mocht gelukkig (voor iedereen ) naar ID  waar mijn chagrijnigheid al verdwijnt bij het weten dat ik weer ‘mag. Het les geven en dansen is de beste remedie. De dansers, de muziek, de vragen, ja zelfs de kleine schermpjes. Ik heb het nodig, ik heb jullie nodig!

Maar we hebben geduld, hier thuis hopelijk ook met mij. Want we zitten nog even thuis. Pffff.

Thuis, het went

Vanmorgen liep ik naar de markt. Best relaxed en een wereld van verschil met de ‘normale’ haaststand waar ik in sta. Als ik de markt al red op donderdag (dol op de markt), is het omdat ik eerder opsta of voor mijn eerste workshop de auto asociaal parkeer aan de rand van de markt, de discussie met de meneer op straat vermijd en de kramen afren en hijgend de auto weer in ren.

Vandaag niet, ik wandel. Rugzak om, oortjes in. Heerlijk, uiteraard op de maat van mijn muziek. Ik kijk rond, de bloesem zit in de bomen, ben ik dol op. De werklui lallen en lachen en knikken vriendelijk. Ik laveer tussen de kinderwagen, wandelende peuter en tergend langzame oma in om de anderhalve meter aan te houden. Anderhalve meter. Het wordt eigenlijk al best gewoon, tenminste als ik op straat wandel, of per ongeluk in een winkel beland bij hoge uitzondering. 

Vechten voor leerlingen

Anderhalve meter, dat is misschien net een grapevine, een 3- stepturn en nog geen set déboulés. Hoe gaan we dat doen in de dansschool? Vanmorgen lees ik in de krant (tijd voor, maar geen aanrader) dat er instanties zijn die adviseren om de vakantie te gebruiken om de gemiste schooltijd in te halen. Hoe dan? Mijn docenten vriendinnen lopen al over, krijgen het nu al niet voor elkaar om thuis te doseren en vanuit thuis te doceren. Mijn jongste zusje vecht voor haar speciale leerlingen die echt niet zonder de structuur van de dag kunnen. Wiens ouders/verzorgers echt alle reden tot paniek hebben. Die mensen hun vakantie afnemen, lijkt me een heel slecht plan. Maar wie ben ik? Nou in deze tijd in ieder geval heel blij niet meer fulltime in het onderwijs te werken. Nee, wij hebben een dansschool. En daar kun je eigenlijk met anderhalve meter niet zoveel. 

Niemand les nodig

Onze zalen zijn groot zat, we kunnen vlakken maken, we kunnen groepen in tweeën splitsen, maar dan gaan we er met zijn allen vanuit dat al onze dansers de hele tijd exáct dezelfde kant op gaan. Ik moet al lachen bij deze gedachte. Dat zou toch een mooi ballet zijn. Maar dan zou ook niemand meer les nodig hebben. Iedereen weet dan van tevoren al wat ik ga doen, welke kant ik op ga en dat doen we dan met zijn allen tegelijkertijd. Wow. Anderhalve meter, ik weet het niet. Maar aan de andere kant, de school open met restricties, is wellicht een kans die ik maar wat grijp over een paar weekjes.

Uit mijn buurt blijven

Anderhalve meter. Op de markt zijn nette hekjes. Op de smalle weggetjes naar de markt toe lopen een meneer, een oppas oma en ik keurig anderhalve meter uit elkaar. Ik moet er een beetje om lachen. Merk dat ik er meteen een dansje in zie, als ik even inhoud, lopen we allemaal met hetzelfde been hetzelfde tempo. Mijn beat in mijn hoofd past zich aan. Ik doe erg mijn best bij iedereen uit de buurt te blijven. Realiseer me dat mijn bezoekje aan de markt er geen is uit de lijst  ‘noodzakelijk’ je huis verlaten. Maar ter vergoelijking besluit ik mijn fruit en brood te halen bij de mensen die het heel hard nodig hebben. In tegenstelling tot de supermarkten die al floreren bij deze crisis. 

Vriendelijke glimlach

Een heel groot voordeel van de anderhalve meter is dat je dus geen fysiek contact maakt, maar tjee wat lachen we meer naar elkaar. Je maakt wel meer oogcontact. In tegenstelling tot de haastende mens, kijk je je anderhalve meter partner aan, ga jij links en ik ook? Stop jij of ga je deze straat in. Zonder woorden communiceren we toch. En dat bevalt me. Ik krijg veel vaker een vriendelijke glimlach een dankjewel of een vrolijk knikje. We vinden het allemaal ongemakkelijk maar houden ons ook allen graag aan de regels.

De kaasmeneer redt me

Bij de kaaskraam, sta ik niet in een van de poortjes waardoor een mevrouw wat onrustig wordt, is ze nu aan de beurt of niet. Ik maak me er niet druk om, ik sta er omdat ik andere mensen de ruimte wil geven deze poortjes in en uit te lopen. Bovendien heb ik tijd en schijnt de zon.

De mevrouw wordt onrustig en vraagt me of ik daar niet moet staan. Ik geef aan dat ik de vorige klant wat ruimte wil geven waarop ze nerveus zegt dat ik er dan nu wel echt moet gaan staan. De kaasmeneer redt me en vraagt me wat ik wil hebben, want ‘je bent wel echt aan de beurt hoor’. We glimlachen naar elkaar. Ik vraag zoals elke keer als ik er kom naar de bekende weg, welke kaas heb ik ook alweer altijd. Betaal en zeg iedereen vriendelijk gedag. Bij het brood heb ik extra lekkers gekocht zodat ik op de terugweg langs twee vriendinnen kan lopen die gezellig genoeg beiden tegenover ons zijn komen wonen (als buren van elkaar). Als ik van de werkende mannen toestemming krijg het zand voor hun oprit te betreden. Alweer met een mooie glimlach (terwijl ik niet eens mascara op heb. Zie, crisis doet wat met mensen) bel ik aan. Ik leg de koek voor de deur en stap netjes terug. Het tafereel wat er daarna afspeelt is een geweldige afspiegeling van deze tijd.

Onze puberzorgen

Vriendinlief doet de deur op en roept terug naar binnen: “Dit moet jij doen ik zit in een online les!” Manlief rent naar de deur en zegt” “Ja, ik zit in een webinar.” Ik lach, kijk naar hun puberdochter die vanuit het slaapkamerraam naar me lacht. Ik sein: “jou vind ik wel leuk hoor” en ze glimlacht. Ik stel mijn vriendjes gerust. Ik kom niet op de thee, ik kom alleen iets afgeven. Hier hebben ze nog uren last van want het zijn de meest vriendelijke en gastvrije vriendjes ooit. Maar ik was echt niet van plan binnen te komen. Ik klim over het hek naar vriendin nummer twee, kijk naar binnen en zie haar oudste puberzoon voor de PlayStation liggen. Heerlijk, we hebben er al meerdere gesprekken over gehad samen en onze puberzorgen gedeeld. Ik klop op het raam, geïrriteerd kijkt hij op om nog meer te zuchten als hij mij enthousiast ziet zwaaien. Hij kent me en weet dat ik niet wegga voor hij naar buiten geweest is. Tergend langzaam staat hij op, kijkt nog eens naar zijn scherm en terug naar mij. Ik sein hem dat ik alleen maar lekkers af kom geven. Ik schuif het door het hek en wacht tot hij naar buiten komt. “Mama zit in een call”. “Oh dat is niet erg”, zeg ik. “Ik kom alleen maar lekkers afgeven. Enne, moet jij niet naar de les?” Hij kijkt me aan. Ik glunder, want naast dat deze knappe brug-smurf de zoon is van mijn vriendin, heeft hij ook dansles op school. Van ons. “En”, vervolg ik, “ik zag dat je het dansfilmpje van vorige week ook nog niet gekeken had.” Hij verschiet, ik ben verrast… kennelijk denkt hij dat ik zo slim ben dat ik dat kan zien. Grappig, dus ik zet door. “Heb je de opdracht wel gezien? Je moet na de vakantie afsluiten he? Zelf het dansje doen.” Hij lacht nerveus. “Mama heeft het filmpje wel gezien.” “Jaaa”, zeg ik “maar daar word jij toch niet dansanter van?” “Nee”, zegt hij verlegen. Mijn ochtend is weer goed. Genoeg schatjes geplaagd en ik zwaai en loop weg. "Ik kom volgende week checken”, roep ik. Hij zwaait, geen idee of hij me gelooft maar ik denk dat ie het filmpje vast een keer gaat bekijken.

Tijd over in deze crisis

Ik wandel door, realiseer me dat deze ‘onthaast’ tijd waarin ons gezin gezet is, best went. De school ‘loopt’. Helaas alleen digitaal, maar we bikkelen ons er doorheen. De passie is er nog volop en ook de drive om mensen enthousiast te blijven maken voor dans. Op een andere manier nu even. En de tijd die over is (ja, ik ben die ene die daadwerkelijk tijd over heeft in deze crisis. Bedenk al die avonden dat ik thuis ben, arm gezin ☺) gebruik ik nuttig. Ik neem nog iets meer tijd om kaartjes te sturen, bel rustig met vriendinnen die ik normaal tussendoor zie of in de les. Ik eet thuis aan tafel, rustig terwijl ik zit en zonder een voet in mijn sportschoen en mijn hand in een haarelastiek. We lunchen samen, ik wandel, volg lessen bij mijn collega’s die ik ‘normaal’ niet kan volgen. Ik leer van alles, niet alleen van collega’s, maar ook van mijn kinderen of mensen om me heen.

Kortom, ik maak er maar het beste van. Anderhalve meter. Het voelt ver maar het brengt ook mogelijkheden om elkaar eens wat langer aan te kijken, een glimlach te delen en zo samen door deze tijd heen te komen.