Lang, lang geleden, toen we nog geen mobiele telefoons hadden en geen Corona, startte ik met frisse tegenzin mijn vervolgopleiding. Na de HAVO op naar de studie Engels. Want ‘daar was ik goed in’. Spannend en vol goede moed startte ik de opleiding. Ik kende niemand, maar vond best snel mijn weg. Halverwege jaar 1 bleek dat we in Engeland stage moesten lopen. En nog wel drie maanden! Ik, lekker nog bij mijn ouders wonende en geenszins van plan vrijwillig de grens over te gaan, vond dit niet zo’n goed plan. Via de opleidingscommissie naar de instantie daarboven probeerde ik de mensen ervan te overtuigen dat dit voor mij echt geen goed idee was.
Helaas golden voor mij dezelfde regels als voor ieder andere student. Drie maanden Engeland werd het. Maar… je mocht met iemand samen gaan. Dat was al heel fijn. Met pech was ik ziek op de dag dat de ‘setjes’ gemaakt werden. En dus werd mijn paniek alleen maar groter.
Engeland
Nu werkte mijn moeder in die tijd al bij de NS. Daar had ze een leuke collega die altijd heel trots en enthousiast vertelde over zijn mooie talentvolle dochter. Allebei de ouders (mijn moeder en haar vader dus) waren reuze trots en staken dat niet onder stoelen of banken. Mama vertelde me voluit over deze leuke jongedame die toevallig ook op deze opleiding zat en dol was op dans. En ook heel toevallig zocht naar een maatje om op de mooie Engeland-reis te gaan.
Spul uit de oudheid
Ik had geen idee over wie het ging, totdat ik bij een van de hoorcolleges om Tipp -Ex vroeg. Dat is een correctie spul uit de oudheid waarmee je geschreven (met een daadwerkelijke pen) fouten kunt ‘weggummen’. Iedereen keek me vreemd aan. “Kras het gewoon door, joh”. Maar een reddende engel pakte haar tas en gaf me het witte goud. Niets belangrijker dan je schriften netjes houden. Terwijl ik het potje aanpakte, lachten we naar elkaar en wisten met een blik dat dit de andere jongedame was waar onze ouders zo vol van en over waren. En zo leerde ik Wendy kennen. Mijn maatje voor het leven.
We gingen samen naar Engeland en hadden op alle fronten veel gemeen. Jarenlange verkering met onze jeugdliefde, schoonouders met een eigen bedrijf, passie voor dans, dol op lijstjes maken, agenda’s vullen en veel chocolade eten. Ons Engeland-clubje werd uitgebreid met nog twee andere meiden die naar dezelfde stad gingen; Newcastle.
Cultuur en geschiedenis
Al snel hadden wij onze dagindeling gevonden. Weinig school (niemand die op ons zat te wachten), veel sporten, veel wandelen en lekker samen eten. Een van ons viertal vertrok na een week terug naar huis terwijl ik (geheel tegen de verwachtingen in) verhuisde naar een fijn huis bij Penny, een geweldige Engelse mevrouw. Penny vond ons gelanterfant maar niets en nam ons elk weekend mee om een ander deel van Newcastle te bekijken. Ze liet ons uren langs de kust lopen, kilometers door plekjes vol cultuur en geschiedenis. Als we dan later op de avond op een van onze kamers zaten, zochten we elkaar standaard op. De derde studente vond ons ‘geklit’ maar niets en voelde zich al snel buitengesloten. We deden ons best, maar zij hield niet van sport, van dans van drukte en ook niet van vlees. Met als resultaat dat we regelmatig met z’n drieën samen aten, maar dat Wendy en ik daarna nog naar de Mac gingen voor kip.
Wekelijks feest
We groeiden onwijs naar elkaar toe en leerde elkaar op alle fronten kennen. Een vriendschap voor het leven was gemaakt. Wendy’s roeping bleek niet in het onderwijs te zitten en de mijne daarentegen zo ontzettend wel. Maar zelfs toen we niet meer samen studeerden, bleven we elkaar opzoeken. Wendy was mijn eerste vriendin die op zichzelf woonde. Het heerlijk samen logeren, ‘koken’ (wat bestond uit kaassaus warm maken en tortellini erbij gooien), films kijken en alles samen bespreken, werd een wekelijks feest. Onze mannen konden het ook snel met elkaar vinden en al snel gingen we een eerste weekendje weg. Dolle pret, domme boekjes, veel snoep en weinig doen in combinatie met spelletjes, valsspelen (de mannen natuurlijk) en veel lol. Van Centerparcs, Landal Greenparks, Bilderberg naar Portugal voor onze eerste gezamenlijke vakantie. Wat hebben we veel gezien, gedaan en vooral meegemaakt. Wendy werkte bij het reisbureau van haar zwager en vond de meest waanzinnige tripjes en aanbiedingen, regelde alles en zorgde ervoor dat wij volledig voorbereid een weekendje weg gingen.
Mijn manier is de beste
We werden ouder, wijzer en soms onrustiger. De relatie van Wendy was een hele andere dan die van Roel en mij, maar we vonden elkaar allemaal top dus dat drukte de pret niet. En áls er onenigheid was, dan was het vanwege mijn bemoeienis met haar relatie. Ik wilde zo graag dat ze volledig gelukkig was (en is!) en iedereen doet dat natuurlijk op zijn/haar manier. Mijn neiging te denken dat mijn manier de meest happy manier is die er bestaat, komt voort uit mijn genietende leven en het gelukkig zijn in mijn eigen relatie.
Vriendschap laat zich niet dwingen
In Portugal bespraken we onze kinderwensen voor het eerst. Wendy was erbij toen wij onze eerste zwangerschapstest deden en ze was er ook bij toen dit helaas niet verliep zoals gehoopt. Maar gelukkig was de hotline tijdens mijn eerste bevalling van Kai met haar aanwezig en met de geboorte van haar zoontje Mats twee jaar later was het feest compleet. Beiden moeder van een zoontje, dat moest een feest zijn. We dwongen onze kleine mannen bijna om maar beste maatjes te worden. Maar vriendschap laat zich niet dwingen en de mannetjes gingen hun eigen weg. Wij niet, wij bleven lekker fijne vriendinnetjes. En nu met kids.
Getuige van liefde
De vette bruiloft in Jamaica waar Kai de boel bij elkaar huilde en ik toch geen getuige kon zijn omdat de Jamaicaanse meneer niet kon tellen, is er een die we nooit vergeten. Wij die mee mochten met een acht weken oude baby, borstvoeding, uren vertraging, de mooiste bruid ooit, was echt een feest. Elkaars getuige zijn op het trouwen wil eigenlijk ook zeggen dat je de boel een beetje in de gaten moet houden. Getuige zijn en blijven van de liefde. En ondanks dat Wen’s liefde twee prachtmannen en heel veel mooie momenten met zich meebracht, was dit niet genoeg om bij elkaar te blijven. En zo werd Wen mijn vriendin in scheiding. Wat een verdriet, wat een gesprekken en wat ontzettend moeilijk je vriendin zo verscheurd te zien. En de ‘ex’ natuurlijk ook.
Maar zoals met alle heftige dingen in het leven, word je vaak sterker van tegenslagen. En dát werd mijn vriendin. Haar drang zelfstandig te zijn en te blijven, maakte het dat de zoektocht naar de ideale baan doorging, dat haar huisje een warme plek werd en waar de boys opgevoed werden volgens een manier waarin zij gelooft. Sterk, dapper, krachtig en vooral vol liefde.
Ik leer er van
Wendy is nog steeds de lieve mooie meid die mij een potje Tipp-Ex gaf. Maar zoveel wijzer, krachtiger en tegelijk ook zoekende. We zijn samen volwassen geworden. Ik vol passie goed en meteen wetende wat ik wilde. Zij zoveel willen, verschillende baantjes met mooie ervaringen en uiteindelijk gewoon zich neerleggend met de altijd zoekende mooie tocht. Ik leer er altijd weer van, haar wijze woorden of wazige vragen.
Boos
Wendy kan zo ontzettend veel dat ze bijna moet kiezen wat haar passie gaat zijn. Want niet alleen is ze mijn vriendin, ze was ook grappige en zingende! Ariël, dansende Pocahontas, poetsende Assepoester, stralende Jasmine en de mooie Giselle. Toen ze de ‘mooie’ rollen een beetje zat werd en op zoek ging naar een andere uitdaging werd ze de boze stiefmoeder uit Rapunzel. Natuurlijk toch ook weer mooi, maar vooral leuk. Afgelopen show was Wendy Odette. Een mooie wijze vrouw met een prachtige balletverleden. En ook dat past haar.
Regelen & organiseren
Dans blijft een hobby en yoga de nieuwe uitdaging. De zoektocht naar de rust in jezelf is er een die zij beter kan visualiseren dan wie dan ook. Want zoeken, daar is ze goed in! Maar vinden inmiddels ook. In haar fijne warme huisje waar iedereen zich thuis voelt. Fijne baan met een mooie uitdaging om heel voorzichtig voor zichzelf te starten. Natuurlijk in datgene waarin we elkaar ooit vonden; regelen & organiseren! Want dat kan ze als geen ander. Moeder van inmiddels twee grote puberzonen die op hun eigen manier haar de liefde en respect tonen die ze verdient.
Maar ze is vooral vriendin. Zonder tijdsdruk, plichtsgevoel of verwijten. In drukke tijden mailen we elkaar een update. In rustigere of hoognodige tijden wandelen we samen en kletsen de uren vol. Het jaarlijkse vriendinnenweekend (uiteraard geregeld door Wendy) is er altijd een vol warmte, maar ook met een lach en een traan. We genieten, we waarderen en… we blijven voor altijd vriendinnetjes.
Zij een beetje ouder dan ik :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten