Schrijven vind ik fijn, met de ‘old skool’ pen nog meer dan typen. Maar dat is natuurlijk erg omslachtig als je een blog wil bijhouden en delen. Schrijven helpt me voelen, genieten, herinneren en verwerken. Nu zou ik kunnen zeggen dat qua verwerken ik wel een boek had moeten schrijven de laatste maanden. Genoeg te verwerken, meer dan genoeg te schrijven. Maar toch voelde het niet. Geen idee waarom het nu wel voelt, maar ik probeer het toch.
5 maanden en 15 dagen geleden besloot een van onze liefste en jongste vriendjes Rens dat het leven voor hem geen zin meer had. In zijn ogen was er geen enkele oplossing meer dan er niet meer te zijn. Tenminste dat vullen we in, want verdrietig genoeg kan hij het ons niet meer uitleggen. De terechte opmerking “je kind verliezen lijkt me het ergste wat je mee kan maken”, werd voor ons wel heel zichtbaar bij het ondersteunen, verwerken en rouwen van dit vreselijke verlies met onze lieve vrienden.
Pijnlijke vraag
Het je afvragen waaróm, heeft eigenlijk geen zin. Je afvragen wat je had kunnen doen, ook niet meer. Maar dat is toch iets wat je ergens blijft doen. In de hectiek van de eerste dagen, schreef ik een tekst voor Rens. Daarin vroeg ik mezelf hardop af of ik hem en zijn aanwezigheid soms vanzelfsprekend nam. Een pijnlijke vraag omdat ik me echt wel eens afgevraagd heb wat er in zijn koppie omging. Maar een gemiddelde puber van 17,5 net na een paar helse Corona-jaren, zit echt niet te wachten op bijdehandste vragen als hij even lekker voor zich uit staart. En al helemaal niet van die stiefmoeder die zich toch al met alles bemoeit.
Nee dus
”Had ik je dan toch aan je haren moeten trekken en je de kop gek moeten zeuren hoe je je voelde, wat er in je omging, wat je fijn zou vinden, of je zou willen praten?” Terwijl ik het typ, kan ik me zijn exacte gezichtsuitdrukking voor me halen. Inclusief het zuchtende geluid en als ik echt geluk heb een rollend oog. Nee dus,
Haarproducten
Heb ik je genoeg verteld hoe lief ik je vond en hoe grappig? Of heb je dat aan ons gemerkt omdat we het fijn hadden samen? Je gaf ons vertrouwen, bleef zelfs in Parijs bij ons terwijl je ouders naar huis moesten. Dat wilde toch wel wat zeggen. Je durfde zelfs bijdehand te doen over Roels haarproducten en zuchtend het dekbed over je oren te trekken terwijl ik tegen je praatte.
Hartverscheurend
Maar dit afvragen heeft allemaal geen reet zin. Je bent er namelijk niet meer. En dat brengt me op de algemene vraag. Wat ging er toch allemaal door je heen? En door jou dus kennelijk niet alleen, want terwijl ik dit typ kom ik net van de uitvaart van een van mijn lieve studenten die eenzelfde beslissing genomen heeft. En dat terwijl er vier maanden geleden een klasgenoot dezelfde hartverscheurende beslissing maakte.
Niet alleen
Kinderen, zouden we ze in een gouden kooitje mogen stoppen? Hoe moeten we jullie loslaten? Hoe moet ik nog naar jullie kijken? Een vraag hoe het gaat, is niet voldoende, kijkend naar jullie glimlachende snoeten dus ook niet. Kennelijk is er een wereld gecreëerd waarin jullie kunnen functioneren met een buitenkant terwijl er misschien wel heuse paniek heerst aan de binnenkant. Een paniek die we niet zien, niet voelen en dus ook niet kunnen oplossen. Niet dat ik die illusie heb, verre van. Maar wat zou ik jullie graag vertellen dat je NIET alleen bent. Dat het écht beter en leuker wordt, maar die tijd kreeg ik dus niet. En dat is klote.
‘Mijn’ kinderen
Vanzelfsprekendheid, een gevaarlijk iets. Ik deed 28 september al de oproep naar de jeugd in de zaal waar we afscheid namen van Rens, de jeugd waarvan meer dan de helft voelt als ‘mijn kinderen’. Niet zelf gemaakt, maar wel vol door geraakt. Vanzelfsprekend moet zijn dat je er voor elkaar bent. Zoals ik Rens beloofde er zo goed mogelijk voor zijn lieve ouders en zusje proberen te zijn.
Maar ook vanzelfsprekendheid in elkaar zien, echt zien! Elkaar vertellen dat je ze lief vindt, je ze waardeert, ze de moeite waard zijn en het fijn vindt dat ze er zijn. Vertellen dat het leven zoveel leuker is met hen erin. Laten we dat vooral doen, en laten we dát vanzelfsprekend maken.
Voor een drietal prachtmannen is het helaas te laat. Maar laten we leren, van hen, van elkaar en van de vanzelfsprekendheid.
