Thuis, het went

Vanmorgen liep ik naar de markt. Best relaxed en een wereld van verschil met de ‘normale’ haaststand waar ik in sta. Als ik de markt al red op donderdag (dol op de markt), is het omdat ik eerder opsta of voor mijn eerste workshop de auto asociaal parkeer aan de rand van de markt, de discussie met de meneer op straat vermijd en de kramen afren en hijgend de auto weer in ren.

Vandaag niet, ik wandel. Rugzak om, oortjes in. Heerlijk, uiteraard op de maat van mijn muziek. Ik kijk rond, de bloesem zit in de bomen, ben ik dol op. De werklui lallen en lachen en knikken vriendelijk. Ik laveer tussen de kinderwagen, wandelende peuter en tergend langzame oma in om de anderhalve meter aan te houden. Anderhalve meter. Het wordt eigenlijk al best gewoon, tenminste als ik op straat wandel, of per ongeluk in een winkel beland bij hoge uitzondering. 

Vechten voor leerlingen

Anderhalve meter, dat is misschien net een grapevine, een 3- stepturn en nog geen set déboulés. Hoe gaan we dat doen in de dansschool? Vanmorgen lees ik in de krant (tijd voor, maar geen aanrader) dat er instanties zijn die adviseren om de vakantie te gebruiken om de gemiste schooltijd in te halen. Hoe dan? Mijn docenten vriendinnen lopen al over, krijgen het nu al niet voor elkaar om thuis te doseren en vanuit thuis te doceren. Mijn jongste zusje vecht voor haar speciale leerlingen die echt niet zonder de structuur van de dag kunnen. Wiens ouders/verzorgers echt alle reden tot paniek hebben. Die mensen hun vakantie afnemen, lijkt me een heel slecht plan. Maar wie ben ik? Nou in deze tijd in ieder geval heel blij niet meer fulltime in het onderwijs te werken. Nee, wij hebben een dansschool. En daar kun je eigenlijk met anderhalve meter niet zoveel. 

Niemand les nodig

Onze zalen zijn groot zat, we kunnen vlakken maken, we kunnen groepen in tweeën splitsen, maar dan gaan we er met zijn allen vanuit dat al onze dansers de hele tijd exáct dezelfde kant op gaan. Ik moet al lachen bij deze gedachte. Dat zou toch een mooi ballet zijn. Maar dan zou ook niemand meer les nodig hebben. Iedereen weet dan van tevoren al wat ik ga doen, welke kant ik op ga en dat doen we dan met zijn allen tegelijkertijd. Wow. Anderhalve meter, ik weet het niet. Maar aan de andere kant, de school open met restricties, is wellicht een kans die ik maar wat grijp over een paar weekjes.

Uit mijn buurt blijven

Anderhalve meter. Op de markt zijn nette hekjes. Op de smalle weggetjes naar de markt toe lopen een meneer, een oppas oma en ik keurig anderhalve meter uit elkaar. Ik moet er een beetje om lachen. Merk dat ik er meteen een dansje in zie, als ik even inhoud, lopen we allemaal met hetzelfde been hetzelfde tempo. Mijn beat in mijn hoofd past zich aan. Ik doe erg mijn best bij iedereen uit de buurt te blijven. Realiseer me dat mijn bezoekje aan de markt er geen is uit de lijst  ‘noodzakelijk’ je huis verlaten. Maar ter vergoelijking besluit ik mijn fruit en brood te halen bij de mensen die het heel hard nodig hebben. In tegenstelling tot de supermarkten die al floreren bij deze crisis. 

Vriendelijke glimlach

Een heel groot voordeel van de anderhalve meter is dat je dus geen fysiek contact maakt, maar tjee wat lachen we meer naar elkaar. Je maakt wel meer oogcontact. In tegenstelling tot de haastende mens, kijk je je anderhalve meter partner aan, ga jij links en ik ook? Stop jij of ga je deze straat in. Zonder woorden communiceren we toch. En dat bevalt me. Ik krijg veel vaker een vriendelijke glimlach een dankjewel of een vrolijk knikje. We vinden het allemaal ongemakkelijk maar houden ons ook allen graag aan de regels.

De kaasmeneer redt me

Bij de kaaskraam, sta ik niet in een van de poortjes waardoor een mevrouw wat onrustig wordt, is ze nu aan de beurt of niet. Ik maak me er niet druk om, ik sta er omdat ik andere mensen de ruimte wil geven deze poortjes in en uit te lopen. Bovendien heb ik tijd en schijnt de zon.

De mevrouw wordt onrustig en vraagt me of ik daar niet moet staan. Ik geef aan dat ik de vorige klant wat ruimte wil geven waarop ze nerveus zegt dat ik er dan nu wel echt moet gaan staan. De kaasmeneer redt me en vraagt me wat ik wil hebben, want ‘je bent wel echt aan de beurt hoor’. We glimlachen naar elkaar. Ik vraag zoals elke keer als ik er kom naar de bekende weg, welke kaas heb ik ook alweer altijd. Betaal en zeg iedereen vriendelijk gedag. Bij het brood heb ik extra lekkers gekocht zodat ik op de terugweg langs twee vriendinnen kan lopen die gezellig genoeg beiden tegenover ons zijn komen wonen (als buren van elkaar). Als ik van de werkende mannen toestemming krijg het zand voor hun oprit te betreden. Alweer met een mooie glimlach (terwijl ik niet eens mascara op heb. Zie, crisis doet wat met mensen) bel ik aan. Ik leg de koek voor de deur en stap netjes terug. Het tafereel wat er daarna afspeelt is een geweldige afspiegeling van deze tijd.

Onze puberzorgen

Vriendinlief doet de deur op en roept terug naar binnen: “Dit moet jij doen ik zit in een online les!” Manlief rent naar de deur en zegt” “Ja, ik zit in een webinar.” Ik lach, kijk naar hun puberdochter die vanuit het slaapkamerraam naar me lacht. Ik sein: “jou vind ik wel leuk hoor” en ze glimlacht. Ik stel mijn vriendjes gerust. Ik kom niet op de thee, ik kom alleen iets afgeven. Hier hebben ze nog uren last van want het zijn de meest vriendelijke en gastvrije vriendjes ooit. Maar ik was echt niet van plan binnen te komen. Ik klim over het hek naar vriendin nummer twee, kijk naar binnen en zie haar oudste puberzoon voor de PlayStation liggen. Heerlijk, we hebben er al meerdere gesprekken over gehad samen en onze puberzorgen gedeeld. Ik klop op het raam, geïrriteerd kijkt hij op om nog meer te zuchten als hij mij enthousiast ziet zwaaien. Hij kent me en weet dat ik niet wegga voor hij naar buiten geweest is. Tergend langzaam staat hij op, kijkt nog eens naar zijn scherm en terug naar mij. Ik sein hem dat ik alleen maar lekkers af kom geven. Ik schuif het door het hek en wacht tot hij naar buiten komt. “Mama zit in een call”. “Oh dat is niet erg”, zeg ik. “Ik kom alleen maar lekkers afgeven. Enne, moet jij niet naar de les?” Hij kijkt me aan. Ik glunder, want naast dat deze knappe brug-smurf de zoon is van mijn vriendin, heeft hij ook dansles op school. Van ons. “En”, vervolg ik, “ik zag dat je het dansfilmpje van vorige week ook nog niet gekeken had.” Hij verschiet, ik ben verrast… kennelijk denkt hij dat ik zo slim ben dat ik dat kan zien. Grappig, dus ik zet door. “Heb je de opdracht wel gezien? Je moet na de vakantie afsluiten he? Zelf het dansje doen.” Hij lacht nerveus. “Mama heeft het filmpje wel gezien.” “Jaaa”, zeg ik “maar daar word jij toch niet dansanter van?” “Nee”, zegt hij verlegen. Mijn ochtend is weer goed. Genoeg schatjes geplaagd en ik zwaai en loop weg. "Ik kom volgende week checken”, roep ik. Hij zwaait, geen idee of hij me gelooft maar ik denk dat ie het filmpje vast een keer gaat bekijken.

Tijd over in deze crisis

Ik wandel door, realiseer me dat deze ‘onthaast’ tijd waarin ons gezin gezet is, best went. De school ‘loopt’. Helaas alleen digitaal, maar we bikkelen ons er doorheen. De passie is er nog volop en ook de drive om mensen enthousiast te blijven maken voor dans. Op een andere manier nu even. En de tijd die over is (ja, ik ben die ene die daadwerkelijk tijd over heeft in deze crisis. Bedenk al die avonden dat ik thuis ben, arm gezin ☺) gebruik ik nuttig. Ik neem nog iets meer tijd om kaartjes te sturen, bel rustig met vriendinnen die ik normaal tussendoor zie of in de les. Ik eet thuis aan tafel, rustig terwijl ik zit en zonder een voet in mijn sportschoen en mijn hand in een haarelastiek. We lunchen samen, ik wandel, volg lessen bij mijn collega’s die ik ‘normaal’ niet kan volgen. Ik leer van alles, niet alleen van collega’s, maar ook van mijn kinderen of mensen om me heen.

Kortom, ik maak er maar het beste van. Anderhalve meter. Het voelt ver maar het brengt ook mogelijkheden om elkaar eens wat langer aan te kijken, een glimlach te delen en zo samen door deze tijd heen te komen.

Thuis - nog steeds ☺

Deze week een speciale blog. Naast dit geschreven verslag vanuit mijn hoofd (en hart) een aanvulling in de vorm van een vlog van mijn oudste dochter Tess. Na een leuke discussie over dat mijn schrijven wel echt over mijn ‘perspectief’ gaat, besloten we onze bevindingen van de afgelopen week te delen. Naast elkaar. Ik heb nog niets gezien van haar, dus ben straks net zo (hopelijk aangenaam) verrast als jullie.

Op de vraag wanneer ik een blog schrijf, antwoorde ik mijn dochters dat dat altijd is naar aanleiding van een gevoel of gebeurtenis. Ik benadrukte dat dit deze week dus anders zou zijn omdat ik wist dat ik zondagavond mijn blog af moest hebben. Dat is gek, meestal volg ik een gevoel. Dat mijn plan ook niet helemaal waterdicht was, bleek wel aan het uitstellen van mijn schrijfactie. Totdat ik zojuist een van de liefste mails ontving die ik de afgelopen week, tussen heel veel liefs overigens, ontvangen heb.

Mooi en onzeker

Niet uit een onverwachte hoek. Petra is een trouwe klant, een fijne dansvriendin, ooit een soort van ‘baas’ toen ik heel jong bij haar in de dansstudio een van mijn eerste lessen mocht geven. Maar ook een enthousiaste en trotse moeder van twee pracht danseressen. Maar de mail kwam wel op een vermoeid (fijn en mooi) en onzeker moment. En dan is een warm hart onder de riem zo heerlijk en zo welkom. Want doen we goed aan de weg die we zijn ingeslagen nu als dansschool… is toch wel de vraag die me bezig blijft houden.

Onze docenten

Live online lessen geven, dan bieden we nooit waar we eigenlijk voor staan. Nooit het contact dat we zo ontzettend belangrijk vinden en de techniek die onze docenten in huis hebben. Het moet gaan om conditie, flexibiliteit, kracht, motivatie, coördinatie en in ons geval de nummer een; plezier!

Wij maken geen dagen van 22 uur

Warmte, onze dansers het gevoel geven dat we er voor ze zijn in deze heftige tijd voor iedereen. Daarnaast wil ik er niet eens teveel woorden aan vuil maken, want wie zijn wij nu. Wij redden geen levens, wij maken geen dagen van 22 uur om mensen te redden of winkels te bevoorraden. Maar ik hoop een heel klein stukje te mogen zijn van het grotere geheel wat ‘samen’ heet. En als we dan daar op de mooie zondagmiddag samen over twijfelen, is een mooie mail recht vanuit en IN ons hart, het mooiste cadeau van de week.

Ex-hoestende ouders

Want deze week daar gaat het natuurlijk bij de afspraak tussen Tess en mij. We zijn inmiddels drie weken verder en hier in huize Willems (ofwel huize ‘weltevree’ zoals ik het gisteren noemde toen de dames elkaar weer in de haren zaten, gaat het goed. We zijn weer fit. Tjonge, wat een schijtweken als je een voor een griep krijgt en maar niet opknapt. En wat een genot als je lijf het dan weer doet. Al met al, doen we het super. We zijn maar met zijn vieren. Onze oudste is in Rotterdam en blijft daar voorlopig nog, want twee ex-hoestende ouders hier. We bellen om de dag en hebben fijn contact. Heerlijk om hem te horen stoeien met het omschakelen van zijn dag (lees; nachtritme) waar hij tot diep in de nacht met zijn Amerikaanse vrienden aan het gamen is en vervolgens in de middag wakker wordt om snel de ‘online’ les in te stappen. Natuurlijk vragen alle docenten veel te veel van hem. Maar de gouden opmerking “Ja, en dan ben ik weer degene die mijn mond open trekt” deed ons heerlijk terug denken aan de tijd dat hij, ja altíj́d zijn mond open had. Gelukkig lachen wij er nu om en stimuleren we hem om ook in deze tijd vooral je mond open te trekken.

Sociale leven totaal afgesloten

Dochterlief Tess zit in haar examenjaar. Wij denken inmiddels dat ze geslaagd is, maar mogen er niet te blij over doen. Sowieso is te blij zijn, geen optie. Zij heeft het hier in huis het zwaarst en dat zeg ik niet met enig sarcasme, maar haar sociale leven is totaal afgesloten. Mochten haar vriendinnen de afgelopen weken nog met elkaar wandelen, joggen, hockeyen of boodschapjes doen. Zij mocht nergens heen, en dat alles omdat haar stomme ouders ziek waren. Stom vindt ze ons niet denk ik, maar wel irritant. Met name papa laat haar niet met rust. Maar ik denk persoonlijk dat dat is omdat hij er nu thuis achter komt, dat hij bijna niet meer de grappigste hier in huis is. Tess houdt zich dapper, helpt super goed met administratie, filmpjes, boodschapjes doen (haar uitje van de dag), koken en lesjes maken met mama. Ze is een dappere sixpack- challenge begonnen en heeft elke dag spijt als ik haar herinner dat we weer ‘mogen’. Ze is lief, zorgzaam en heel soms even verdrietig omdat haar laatste schooldagen zomaar in een keer voorbij waren zonder dat ze er bewust bij stilgestaan heeft. Daarnaast is ze soms een vervelende grote zus die geniet van het uitlokken van haar jongere zusje en vervolgens zo onschuldig mogelijk mijn kant op te kijken. Maar al met al niets te klagen.

Pip en skeeleren

Onze jongste Jade huppelt hier fluitend doorheen. Ze doet braaf haar schoolwerk (op af en toe een ‘brugklas’ aflevering na tijdens de bio uitleg), danst in de keuken, ruimt op (nadat ik het vijf keer gevraagd heb), speelt met Pip, gaat skeeleren (met bescherming nadat ze die discussie verloren heeft) en is brieven aan het schrijven met haar BFF. Haar humeur wordt een beetje aangetast door de hoeveelheid ‘ouders-tijd’ om haar heen maar ze doet het prima. Haar vast taakje 

(alle klinken ontsmetten) wordt (na maar drie keer vragen) al gedaan en na wat gezucht wordt zelfs de vaatwasser gedaan.

Frustrerend in bed

Geen probleem zo zou je denken hier aan de Rijksweg. Iedereen lief, iedereen tevreden, iedereen blij. Maar dat is niet altijd het geval natuurlijk. Naast de hard werkende Roel (full time achter zijn ZOOM computer) hebben we mama nog. Ik had van mezelf wel een beeld als ‘thuiszittende IW’. Natuurlijk had ik me bedacht dat ik wel ‘wat ‘ energie over zou hebben en had ik ook wel gedacht dat ik me met behoorlijk wat zou bemoeien. Wat ik NIET gedacht en bedacht had was dat ik ook ziek zou worden. Volledig lam geslagen, hoestend frustrerend in bed. Zo, en daar word ik niet leuk van zeg. Startte de week nog vol goede energie met het opruimen en schoonmaken van alle ruimtes van het huis. Na het kapot gooien van de fietspomp (viel op mijn hoofd van de kast en daar reageerde ik ietwat gefrustreerd op) bedacht ik me dat ik wellicht wat minder relaxed was dan dat ik zelf deed geloven.

Onmisbaar

Tel daarbij mijn boze wandeling tegen mijn lage energielevel in, doorlopen, stampen, briezen en meters maken bij op en mijn plaatje van de ideale thuismama was helaas gesloopt. Koken kan ik niet, commentaar geven op wát we eten kennelijk wel. Boodschappen doen mag ik niet, vervelend doen over de verkeerde shoarma dan kennelijk weer wel. Al met al was het terug naar bed moeten na mijn gevecht tegen de moeheid een verademing voor eenieder hier thuis. Geen idee hoe ze de dagen doorgekomen zijn. Maar vast prima, want alles ging gewoon door. So far de onmisbare thuis zittende mama. Toen ik na een paar dagen weer beneden kwam en suf voor me uit zat te kijken werd ik volgens mij de ‘zielige thuis zittende mama’. Afijn… mijn eerste volzin was dat “als ik weer kon bewegen (lees; dansen) ik de hele Corona-thuis-zit-tijd niet meer zou zeuren”. En daar zijn we nu. Ik heb mijn eerste dansles (proeflesje) gegeven. Rete-spannend, zoveel ogen op je en geen fout die je kunt weglachen. Nou ja, wel proberen maar dat komt op de 35 schermpjes niet zo leuk over als in het echt natuurlijk. De onzekerheid die weer terug komt als je een les aan het maken bent. Kan dit wel in de vierkante meter? Is dit leuk genoeg, is dit veilig genoeg en hoe ziet dit eruit als ik dat doe? Die laatste heb ik maar achterwege gelaten. En dat is in een tijd als deze maar beter. Je druk maken om echte dingen.

Betere versie

We lachen veel, ik maak gekke filmpjes voor vriendinnen, heb met de selecties een gouden film-ketting app waar we elkaar aan het lachen maken (succes gegarandeerd) en heb op mijn instructiefilmpje alweer ouderwets rechts en links door elkaar gehaald. Ik blijf mezelf maar. Maar dan in de betere versie want… zeuren mag ik deze hele Corona-tijd niet meer.

Blijf gezond, blijf thuis, blijf lief voor elkaar en blijf vooral… jezelf ❤️