Vijfentwintig jaar. ID en ik zijn dus al de helft van mijn leven samen. De helft van mijn leven geef ik dus al dansles. Nou, eigenlijk langer, maar de helft op en in mijn eigen droom. 25 jaar en zoveel speciale mooie warme en fijne mensen. Natuurlijk niet alleen maar 25 jaar fun and joy. Zoals in elk leven zijn er ups and downs. En ook al zijn onze downs van de pittige en verdrietige kant, de ups maken het om elke dag met een glimlach aan het werk te gaan en dankbaar te zijn om te kunnen en mogen doen wat ik het liefst wil en doe. Gemis zet aan tot extra waarderen en warm herinneren.
Ik luister te weinig
Soms heb je in een keer zo’n momentje, dat het net wat dieper voelt dan anders. Gisteravond zat ik bij een concert van Hans Zimmer (waar Hans niet bij was, ander verhaal, haha…) de muziek is herkenbaar, we gebruiken hem - terecht - veel in de danswereld. Maar het zitten en luisteren (iets wat ik kennelijk nog te weinig doe, dat luisteren dan ☺) maakte het dat ik ook helemaal in de ‘zen-modus’ kwam. Wat dat dan ook betekent. Maar mijn hoofd was even leeg en terwijl ik genoot van de prachtige muziek, indrukwekkend licht en lieve man naast me, stroomde de inspiratie binnen. Altijd geruststellend als dat gebeurt. Helemaal met acht shows in aantocht. Dan wil je toch iets leuks brengen.
Juffengezicht
En dat is dan een van de tricky dingen in 25 jaar. Hoe blijf je vernieuwend en toch vertrouwd? Je wil graag blijven groeien maar ik wil mijn dansers ook het gevoel geven van herkenbaarheid en warmte. Nu ben ik de juf van luxe geniale groepen. Dat vindt waarschijnlijk elke docent, maar bij mij is het ook echt zo. Niet alleen omdat ze zo leuk zijn, maar ik geef de meeste al zo lang les dat ze met me kunnen lezen en schrijven. Niet altijd handig, een open boek breekt mijn juffengezicht nog wel eens, maar wat een feest om met zulke groepen naar een show toe te werken. Het brengt ook de nodige onzekerheid met zich mee. Voor de danser die meerdere lessen volgt in de week, wil je iets anders doen dan in de andere uren. En voor de danser die dat heerlijke ontspannen dansuurtje in de week doet, wil je zorgen dat dit vet genoeg is om elke week terug te komen.
Nergens zonder gegil
Afijn, leg jezelf gerust druk op. Zo ook voor een opening. Ongewild toch een begrip bij ons inmiddels. Vet openen zet de toon voor het publiek, geeft ze een hint van wat er komen gaat, neemt ze mee in de reis waar we met zijn allen zo hard (en graag!) voor werken. Urenlang was ik al bezig met het zoeken van muziekjes. Uiteindelijk vond ik er een, in een show waar de toeschouwers en fans zo luid gilden, dat het fragment onbruikbaar was. Nergens zonder gegil te vinden natuurlijk. Gelukkig heb ik een lief en kundig neefje! En was ik na deze zoektocht al snel een minuut muziek rijker, zonder herrie. Omdat het een beetje kort is en voor mijn idee er nog een ‘actie’ muziek achter moest, was de zoektocht nog niet gestaakt. Intussen begin ik voorzichtig aan het maken van passen. Daag mezelf graag uit, zal dit ook wel moeten want menig danser heeft inmiddels de techniek en ervaring waar ik gerust (op mijn leeftijd…) hard voor moet werken. En met liefde. Zo deed ik over de eerste 4x8 - een ieniemienie blokje dans - maar liefst twee uur. Finetunen, niet tevreden, zelf oefenen en nog een keer. Uiteindelijk startte ik de training met drie gemaakte blokjes en de les eromheen bedacht. De spanning die ik zelf had opgebouwd, werd me bijna teveel toen ik mijn groep dansers de passen zag doen.
Wat doe je dansers aan?
Had ik ze teveel uitgedaagd? Sommige gezichten keken niet blij. Was het wel leuk genoeg? Sommige uitdrukkingen waren niet te peilen. Was het niet uitdagend genoeg, gezien de vragen en frustratie in de hun toon. Afijn, na tweeënhalf uur bikkelen waren we een stukje verder. Ik kreeg nog geen inzicht hoe het zou (moeten?) worden en vroeg dus nog meer van ze. Tijd, energie en flexibiliteit. Wat doe je je dansers aan op zondagmiddag? Uiteindelijk na hard werken (door de dansers) is er een begin. Van één choreo. Nog maar vijf te gaan. Voor mij dan, mijn lieve collega’s maken er wel meer dan 10. Dus wat klets ik!?
Niemand vergeten
Maar het zijn natuurlijk niet alleen die ‘dansjes’. Je wil een geheel. Of nou, ík wil een geheel. Ik wil graag mooie kostuums, liefst die de dansers ook fijn en leuk vinden. Nou wordt dit een onmogelijke taak met 107 groepen en alle soorten en maten mooi mens. Dan zou ik ook nog graag die kostuums gemaakt willen hebben, liefst door hulpouders/verzorgers/oma’s die dit ook nog leuk vinden om te doen. De dankbaarheid die ik daarvoor voel, wil ik ook voldoende uiten en hierin wil ik weer niemand vergeten.
Dan zijn we met 20 creatieve makers, elk met zijn/haar muziekvoorkeur, lichtplan en creatieve ideeën. Dat is een heel rijk gevoel. Want reken maar dat elke show een variëteit van talent, kunst en liefde heeft.
Kleffe boel
25 jaar, Wat hebben we al mooie dansers zien gaan, verhuizen, vertrekken en veranderen. En wat zijn er weer een hoop terug gekomen bij het ID Dance ‘thuis’ gevoel. Niet voor iedereen geschikt, sommige vinden het maar een kleffe boel. Maar gelukkig heeft Nijmegen genoeg fijne dansscholen en is er voor ieder wat wils. 25 jaar super fijne collega’s, waarvan een aantal echt vriendinnen zijn. Waarvan een aantal ex-collega’s gewoon in de docenten app blijven voor de gezelligheid en weer andere ex’ collega’s heerlijk op de hoogte blijven en zo warm en betrokken. We boffen maar, met onze ID familie.
En laat dat nu net ons nieuwe thema zijn van de shows in juni. De ID Familie. Als je het herkent, voel je het. En daar hou ik me aan vast, nog 15 weken. Voelen jullie mee?
