25 jaar ID Dance

Vijfentwintig jaar. ID en ik zijn dus al de helft van mijn leven samen. De helft van mijn leven geef ik dus al dansles. Nou, eigenlijk langer, maar de helft op en in mijn eigen droom. 25 jaar en zoveel speciale mooie warme en fijne mensen. Natuurlijk niet alleen maar 25 jaar fun and joy. Zoals in elk leven zijn er ups and downs. En ook al zijn onze downs van de pittige en verdrietige kant, de ups maken het om elke dag met een glimlach aan het werk te gaan en dankbaar te zijn om te kunnen en mogen doen wat ik het liefst wil en doe. Gemis zet aan tot extra waarderen en warm herinneren.

Ik luister te weinig

Soms heb je in een keer zo’n momentje, dat het net wat dieper voelt dan anders. Gisteravond zat ik bij een concert van Hans Zimmer (waar Hans niet bij was, ander verhaal, haha…) de muziek is herkenbaar, we gebruiken hem - terecht - veel in de danswereld. Maar het zitten en luisteren (iets wat ik kennelijk nog te weinig doe, dat luisteren dan ☺) maakte het dat ik ook helemaal in de ‘zen-modus’ kwam. Wat dat dan ook betekent. Maar mijn hoofd was even leeg en terwijl ik genoot van de prachtige muziek, indrukwekkend licht en lieve man naast me, stroomde de inspiratie binnen. Altijd geruststellend als dat gebeurt. Helemaal met acht shows in aantocht. Dan wil je toch iets leuks brengen.

Juffengezicht

En dat is dan een van de tricky dingen in 25 jaar. Hoe blijf je vernieuwend en toch vertrouwd? Je wil graag blijven groeien maar ik wil mijn dansers ook het gevoel geven van herkenbaarheid en warmte. Nu ben ik de juf van luxe geniale groepen. Dat vindt waarschijnlijk elke docent, maar bij mij is het ook echt zo. Niet alleen omdat ze zo leuk zijn, maar ik geef de meeste al zo lang les dat ze met me kunnen lezen en schrijven. Niet altijd handig, een open boek breekt mijn juffengezicht nog wel eens, maar wat een feest om met zulke groepen naar een show toe te werken. Het brengt ook de nodige onzekerheid met zich mee. Voor de danser die meerdere lessen volgt in de week, wil je iets anders doen dan in de andere uren. En voor de danser die dat heerlijke ontspannen dansuurtje in de week doet, wil je zorgen dat dit vet genoeg is om elke week terug te komen.

Nergens zonder gegil

Afijn, leg jezelf gerust druk op. Zo ook voor een opening. Ongewild toch een begrip bij ons inmiddels. Vet openen zet de toon voor het publiek, geeft ze een hint van wat er komen gaat, neemt ze mee in de reis waar we met zijn allen zo hard (en graag!) voor werken. Urenlang was ik al bezig met het zoeken van muziekjes. Uiteindelijk vond ik er een, in een show waar de toeschouwers en fans zo luid gilden, dat het fragment onbruikbaar was. Nergens zonder gegil te vinden natuurlijk. Gelukkig heb ik een lief en kundig neefje! En was ik na deze zoektocht al snel een minuut muziek rijker, zonder herrie. Omdat het een beetje kort is en voor mijn idee er nog een ‘actie’ muziek achter moest, was de zoektocht nog niet gestaakt. Intussen begin ik voorzichtig aan het maken van passen. Daag mezelf graag uit, zal dit ook wel moeten want menig danser heeft inmiddels de techniek en ervaring waar ik gerust (op mijn leeftijd…) hard voor moet werken. En met liefde. Zo deed ik over de eerste 4x8 - een ieniemienie blokje dans - maar liefst twee uur. Finetunen, niet tevreden, zelf oefenen en nog een keer. Uiteindelijk startte ik de training met drie gemaakte blokjes en de les eromheen bedacht. De spanning die ik zelf had opgebouwd, werd me bijna teveel toen ik mijn groep dansers de passen zag doen.

Wat doe je dansers aan?

Had ik ze teveel uitgedaagd? Sommige gezichten keken niet blij. Was het wel leuk genoeg? Sommige uitdrukkingen waren niet te peilen. Was het niet uitdagend genoeg, gezien de vragen en frustratie in de hun toon. Afijn, na tweeënhalf uur bikkelen waren we een stukje verder. Ik kreeg nog geen inzicht hoe het zou (moeten?) worden en vroeg dus nog meer van ze. Tijd, energie en flexibiliteit. Wat doe je je dansers aan op zondagmiddag? Uiteindelijk na hard werken (door de dansers) is er een begin. Van één choreo. Nog maar vijf te gaan. Voor mij dan, mijn lieve collega’s maken er wel meer dan 10. Dus wat klets ik!?

Niemand vergeten

Maar het zijn natuurlijk niet alleen die ‘dansjes’. Je wil een geheel. Of nou, ík wil een geheel. Ik wil graag mooie kostuums, liefst die de dansers ook fijn en leuk vinden. Nou wordt dit een onmogelijke taak met 107 groepen en alle soorten en maten mooi mens. Dan zou ik ook nog graag die kostuums gemaakt willen hebben, liefst door hulpouders/verzorgers/oma’s die dit ook nog leuk vinden om te doen. De dankbaarheid die ik daarvoor voel, wil ik ook voldoende uiten en hierin wil ik weer niemand vergeten.

Dan zijn we met 20 creatieve makers, elk met zijn/haar muziekvoorkeur, lichtplan en creatieve ideeën. Dat is een heel rijk gevoel. Want reken maar dat elke show een variëteit van talent, kunst en liefde heeft. 

Kleffe boel

25 jaar, Wat hebben we al mooie dansers zien gaan, verhuizen, vertrekken en veranderen. En wat zijn er weer een hoop terug gekomen bij  het ID Dance ‘thuis’ gevoel. Niet voor iedereen geschikt, sommige vinden het maar een kleffe boel. Maar gelukkig heeft Nijmegen genoeg fijne dansscholen en is er voor ieder wat wils. 25 jaar super fijne collega’s, waarvan een aantal echt vriendinnen zijn. Waarvan een aantal ex-collega’s gewoon in de docenten app blijven voor de gezelligheid en weer andere ex’ collega’s heerlijk op de hoogte blijven en zo warm en betrokken. We boffen maar, met onze ID familie.

En laat dat nu net ons nieuwe thema zijn van de shows in juni. De ID Familie. Als je het herkent, voel je het. En daar hou ik me aan vast, nog 15 weken. Voelen jullie mee?

Het jaar voorbij

En toen knipperde we met onze ogen en was het eerste half jaar van dit seizoen alweer voorbij. Mooie tijd om terug te kijken. Helemaal vanuit de plek waar ik nu zit, op een houten vlonder, bij een huisje met een rieten dak en schreeuwende apengeluiden om me heen. We vieren ons 25-jarige huwelijk met de kids. Eigenlijk vieren we het leven.

Wat dat staat toch wel centraal terugkijkend naar het afgelopen jaar 2023. Ik kan me de ID X-mas shows van 2022 nauwelijks herinneren en vrees dat ik ze in een waas beleefd heb. Het verlies van Rens was natuurlijk allesbehalve weg bij de start van een nieuw jaar. Het was namelijk de start van een nieuw jaar zonder hem.

Blije mensen, trouwe collega’s

Langzaam pakte we begin januari alles weer op. Met één oog Jack, Jen en Janna in de gaten houdend en hopen dat we ondanks de drukte er nog steeds voldoende voor hen konden zijn. Het was zoeken, aan de ene kant zo blij om weer aan de slag te gaan. De school liep (loopt nog steeds) als een malle. Aan de andere kant je toch bij veel dingen afvragen, waarom, hoe dan en op welke manier? Maar het is ook het mooie werk bij ID wat ons er door heen sleept. De blije mensen, de trouwe collega’s en de warme sfeer. Terugkijkend hebben we (gelukkig) alweer zoveel vette mooie dingen mogen doen. Onze eerste selectievoorstelling in De Lindenberg, samenwerken met prachtige dansers en een mooie presentatie neerzetten gaf meteen positieve energie. En meteen uitverkocht maakte het dat we in juli besloten om met onze Lentse ID dansers het jaar ook in De Lindenberg af te sluiten.

Zomervakantie

Tussendoor liepen de aanvragen voor optredens binnen en was het bijna elke week ergens feest. De energie groeide en de dansers ook. Tegen de tijd dat de zomervakantie begon, hadden we de magische 1.000 leden al dik gepasseerd en starten we vol goede moed (en met Jen voorzichtig terug op haar plek) met een nieuw administratie-systeem. Tijdens drie volle dansweken, bikkelden we achter de schermen met de mannen van Bueno om alles voor elkaar te krijgen.

Nieuwste collega’s

Het nieuwe seizoen startte we meteen ook met nieuwe collega’s; onze eigen danseressen Rewi, Tess en Nerena werden onze nieuwste collega’s en trapten de week af op de maandagmiddag. Elena en Yana combineerden de eerste helft door elkaar af te lossen bij de moderne dansers op maandag. 

Hoop

We werden verblijd met twee (en met die van ex-collega Laura een beetje drie) ID babies. Nieuw leven brengt weer hoop. Helaas brengt het geen verloren mensen terug, maar wel een warm gevoel. 

Samen dansen

Het team vond zijn/haar plek, ieders drukke agenda leek wat structuur te geven en we kwamen in de luxe positie dat er meer dansers zijn dan lesplekjes. Wat een compliment, maar ook meteen een vreemd gevoel. Want dansen doen we samen maar veel groter hoeft het voor mij allemaal niet hoor ☺

Knallen

Met ‘mijn’ dansers dansen op waanzinnig mooie plekken: de St Stevens kerk in Nijmegen, Het Vasim met haar prachtige open ruimtes. Knallen bij AMZAF, te gast bij ArtEZ, film kijken en optreden in LUX. Het was/is bijna niet bij te houden. 

Hopsa naar bed

Het afsluiten met 15 kerstshows was dan ook een mooie uitdaging. 105 groepen (inclusief kostuums) bleek een iets grotere uitdaging dan bedacht. En ook het organisatorisch rond krijgen en thuis ook nog de boel draaiende houden was hectisch. En dan dansen beide thuiswonende dochters nog volop. Dus elke dag mee, opbouwen, opruimen, aanpassen, begeleiden dansen en natuurlijk genieten. Eten na de shows en hopsa naar bed. Even vroeg ik mezelf af hoe we dit grapje straks gaan doen in de Schouwburg met acht (!) shows. Zijn onze meiden hier bestand tegen en vraag ik niet teveel van ze. Je ouders die hetzelfde werk doen is super leuk, maar niet altijd even handig als je proefwerkweek hebt. 

Geflikt door jullie

Maar we hebben het geflikt! Niet alleen met ons gezin in de ruime zin van het woord. Mama die elke dag weer met een glimlach bij de deur stond en ook Jack, Jen en Janna waren er weer met de kerstshows. Wat het maakte dat ik er ook weer helemaal was. 

Maar we hebben het vooral geflikt door jullie, de fans, de ouders/verzorgers die hun dansers elke week uitlenen. De selecties die de benen onder hun mooie dansbillen uitgelopen hebben en ook nog prachtig gedanst hebben. We boffen maar en zijn dan ook heel dankbaar.

Voor nu, voor ons, even helemaal niets dan elkaar. Even met z’n vijven, zonder ruis. Zonder moeten (hoewel best druk programma hier haha) maar vooral in alle dankbaarheid genieten van elkaar. We zijn er en zijn gezond. Wow.