Ondernemen

Ondernemen zit in je bloed, is een gezegde dat ik wel eens gehoord en gelezen heb. Vol bewondering lees ik dan over geslaagde missies, grote investeringen, gewaagde stappen en te maken offers. Zelden herken ik iets.

Vrijwillig les geven
Je zou denken dat ook ik een ondernemer ben, met een goed lopende dansschool, 10 topdocenten als collega’s en een volle agenda. Toen ik op mijn 15^e startte met lesgeven, omdat ik jongere zusjes  heb die musicaldansjes nodig hadden, ging ik hiermee door tot ik 22 was. Ik kreeg de zaal gratis omdat ik de lessen ook vrijwillig gaf. Mijn eerste ‘onderneming’ was er een met 50 kinderen en mijzelf als een vrolijke juf.

Langzaam groeide we, naar een gehuurde ruimte en een te verwaarlozen lesbedrag om de kosten te dekken. Toen we 6 jaar geleden een eigen ruimte kregen met onze dansschool voelde die onderneming vooral als spannend.

Geweldige jeugd
Ondernemen zit niet in mijn bloed, mijn ouders hebben altijd vrijwilligerswerk gedaan. Wij hadden geen auto, geen telefoon en geen ouders die al vroeg de deur uit gingen om naar het bedrijf te gaan. Niets gemist, ik had een geweldige jeugd en leerde dat andere mensen helpen een rijke onderneming was.

Werk zat
Toen ik al jong verkering kreeg met de zoon van ondernemers, leerde ik vooral dat je altijd moest werken. Lagen wij op zaterdagmorgen uit te rusten van een leuke avond uit, haalde (schoon)moeder ons gewoon uit bed omdat er gewerkt moest worden. Het was ook geen vraag, wilde je deel uit maken van dit gezin, dat moest er gewerkt worden. Naast een fijne eigen zaak, was er ook nog een leuke fotostudio, kortom werk zat. Was ik thuis gewend gewoon elke dag om 18.00 uur te eten (want papa moest die avond nog werken) hier was het gerust 21.16 uur voor ik eens wat te eten kreeg.

Beslissing doorgedrukt
Nu ouder (?) en wijzer (??) zie ik dat ik geluk heb gehad; the best of both sides.

Manlief zag het overnemen van een onderneming totaal niet zitten dus werd de boel uiteindelijk verkocht. Hoe grappig dat jaren later juist dezelfde man de beslissing doordrukte om onze huidige onderneming naar een volgende level te brengen.

Tranen in de auto
Ben ik nu een ondernemer? Na elk bezoek aan onze accountant waar ik zo graag een schouderklopje zou krijgen, eindig ik met tranen in de auto. Doen we het wel goed? Is dit de manier? Elke keer als ik beslissingen moet nemen betreft collega’s die me soms dwingen duidelijker te zijn, voel ik me een vreselijk persoon. Elke workshop aanvraag die binnenkomt, moet via administratie, via ‘de zakelijke’ weg. Vervolgens volgt er regelmatig een discussie waar mijn woord van passie vecht tegen het woord van realiteit.

Werk in plaats van hobby
Maar kennelijk werkt onze onderneming; het gaat goed en het loopt. En mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn dansers en collega’s maakt me vanzelf stapje voor stapje zakelijker. De stap om destijds uit het onderwijs te stappen om volledig voor de dansschool te gaan, vond ik angstig. Ik had zo ontzettend veel plezier in dansles geven dat ik bang was dat dit plezier misschien wel weg zou gaan als het werk zou zijn in plaats van hobby.  Vooral als het een zakelijke onderneming zou worden.

Trots
Niets is minder waar. Wat ben ik trots op deze onderneming die langzaam zakelijk wordt. Ik krijg zelfs inmiddels een salaris, uit mijn hobby, mijn passie voor doen wat je zo ontzettend leuk vindt.

Bij deze verander ik dan ook het gezegde; ondernemen zit niet in je bloed, ondernemen zit in je hart… in ieder geval in mijn hart.