Vroeger wilde ik stewardess worden. Of secretaresse. Belachelijk idee aangezien ik al ziek word in mijn eigen auto. Dus wandelend op hakken op tien kilometer hoogte was natuurlijk gedoemd te mislukken. Die secretaresse snap ik nog. Ik ben dol op schrijven, dat is iets met een pen waar inkt uit komt op echt papier. Nu alles digitaal is, had ik er waarschijnlijk ook een stuk minder plezier in gehad.
De (echte) passie kwam later. Het lesgeven was iets waar ik meteen verliefd op was. Ik voelde meteen: “Dít wil ik graag doen”. Maar het ondernemen zat eigenlijk niet in mijn bloed.
Lesgeven en genieten
Toen ik verkering kreeg met Roel en ook in het bedrijf van zijn ouders ging werken, vond ik het eigenlijk meteen leuk. Maar nooit leuk met het idee om zelf ‘iets’ te beginnen. Het begin van ID Dance was simpel; dansen, leuke mensen, lesgeven en genieten. Perfecte combi. Dat het uiteindelijk een succes werd, was een beetje geluk, maar vooral ontzettend leuk en gaaf.
Tien jaar later
Mijn onderwijsbaan opzeggen was een mega grote stap. Maar met de gedachte dat ik fulltime ging doen wat ik leuk vond, zonder ruis, vergaderingen en verslagen, was ik meer dan gelukkig. Ruim tien jaar later groeit de dansschool nog steeds. Met name sinds Roel zich ook fulltime met onze dansschool bemoeit, gaat het geweldig.
Mondige ouders
Inmiddels zijn we 900 leden en een topteam van 15 kanjers verder. En kom ik erachter dat het niet meer alleen een ‘dansschool’ is. Het is een bedrijf dat fulltime alle aandacht nodig heeft. Niet alleen de vele groepen met zoveel mooie verschillende dansers die allen hun plekje moeten zoeken. Daar horen inmiddels mondige ouders/verzorgers bij, een digitaal netwerk dat snel en vooral vol is en natuurlijk de huidige trend dat we toch echt allemaal heel graag zeggen wat we vinden en voelen. Ik ben daar gevoelig voor en wil natuurlijk dat iedereen gelukkig is. En dat valt niet altijd mee ☺
Huppelen
Tijdens onze laatste teammeeting biechtte ik dan ook in alle eerlijkheid op dat ik heel bewust koos voor een Dansschool (noemde het jarenlang ‘de huppelclub’ en dat voelde prima). Maar een bedrijf stond niet op mijn verlanglijst.
Creatieve lessen
Maar kennelijk zit ondernemen toch meer in me dan ik dacht (aangemoedigd en ondersteund door Roel natuurlijk!) want ik vind het te gek om nieuwe dingen te bedenken, bezig te blijven, de school te laten zien, groepen mee te nemen naar uitjes, optredens en workshops en daarnaast creatieve lessen te blijven bedenken en geven. Tel daarbij op dat ik inmiddels door de jaren heen heel goed weet wat ik wil en ook vooral wat ik níet in en met de school wil.
Angst om te beslissen
Kennelijk is dat ondernemen. En dat is vreemd, want zo ben ik zonder dat ik het door had, zomaar ook aan het ondernemen. Hoe ik dat voel? De verantwoordelijkheid groeit, de gesprekken, de oplossingen, de creativiteit, de nieuwelingen, de ideeën en de agenda roepen. Maar ook de onzekerheid, de angst om verkeerde beslissingen te nemen, de spiegel die ik mezelf voor moet houden en natuurlijk iedereen blij en tevreden houden. Pfff, dat is kennelijk ook ondernemen.
Dat is even wennen
Mezelf de vraag stellen of ik goed bezig ben en vooral; of het ook goed is voor de school, maar ook zeker voor mijn gezin is soms best heftig. Ik weet meestal heel goed wat ik wil maar ik merk dat vooral in drukke tijden zelfs de zekerheden onzeker voelen. En dat is even wennen.
Als je het woord ondernemer opzoekt zegt Wikipedia het volgende;
Zelfstandig ondernemer (ook: zakenman, zakenvrouw of entrepreneur) is eenieder die economische activiteiten ontplooit met winstoogmerk, gebruikmakend van eigen (of geleend) vermogen.
Nou, als ik dat vertaal naar mezelf; ontplooien volop. Winst; elke dag weer, wat een top baan. Maar bedoelen we hetzelfde met winst? Gebruik makend van mijn eigen vermogen; dat zeker. Enthousiasme en passie. Geleend? Nee, eigen? Jazeker volop en aanwezig ☺
Dus kom maar op met dit nieuwe seizoen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten