Voorstelling...

De echte ID-fans is het vast niet ontgaan, wij hebben voorstelling. Niet iets heel speciaals aangezien alleen deze maand al zeven andere dansscholen ook hun eindshow, presentatie of voorstelling hebben. Juni is namelijk dé maand om iets te vieren in de danswereld. Daarnaast hebben alle groep 8 kinderen hun eindmusical, examenkandidaten hun uitslag en diploma-uitreiking, vroege vogels een examenreis of goedkopere vakantie en scholen al hun laatste proefwerkweken en rapporten. Kortom dé maand dus om iets leuks te doen….

Voorstellingsjaar

Nu weet ik diep in mijn hart natuurlijk dat al die andere spannende dingen heel belangrijk zijn, heb er ook echte interesse voor, maar ben inmiddels zo verslaafd aan onze eigen show dat ik eigenlijk al heel snel weer omschakel naar een kostuum, een liedje, een thema of een choreografie. Dat is een nadeel van een voorstellingsjaar. Tenminste, laat ik voor mijzelf spreken, het zijn natuurlijk drukke weken maar wie heeft het niet druk in juni!? Daar zijn wij geen uitzondering in. 

Twee meiden

Maar ik merk aan mezelf dat ik een beetje Voorstellingsgek ben. Met de stress gaat het best goed vind ik (misschien dat mijn gezin hier anders over denkt :)). Ik ben niet de leukste meest geduldige moeder deze weken maar ach, hebben we dat niet allemaal een keer. Ik ben dan ook nog de gelukkige moeder van twee meiden die echt niet kunnen wachten tot het zover is en heb de luxe dat manlief en Jen volledig in de show zitten.

Wie bedenkt dat?

We hebben dit jaar meerdere jubilea! We hebben inmiddels al vijf keer onze shows in de Schouwburg gedaan, het is onze tiende grote show, we zitten 15 jaar in onze prachtige locatie, twintig jaar ID Dance, 25 jaar geleden gaf ik mijn eerste show; Beauty and the Beast en ik geef dit jaar alweer dertig jaar les. Tijd voor een feestje dus! En wat voor een feest gaat het worden. Zes (!) keer in de Schouwburg, wie bedenkt dat? Negentig groepen, ruim 150 vrijwilligers, veertig knip- en naai-ouders, 12 docenten en achthonderd dansers die mee doen. Zo’n feest hebben we nog nooit gehad.

Decor-papa

Natuurlijk is het reuze spannend. Hoe vroeg we ook beginnen, de laatste weken komt het er toch op aan. Het decor ligt dagelijks in delen in onze tuin waar Roel en Hendrik (onze vaste decor-papa) druk aan het knutselen zijn. En dat de spanning bij Roel ook begint te komen, bleek gisteravond wel toen hij toch om half 11 nog maar even afsprak met Hendrik om wat uit te proberen. De laatste paniekkostuums zijn in de maak. En mooie witte jurken waar de voering omhoog kruipt, liggen in Beek waar onze reddende engel Mientje het weer fixt voor ons.

Spannende situatie

De doorloop was rustig en goed, de dansers super lief en enthousiast. Het buikgerommel begint natuurlijk wel. Toen ik vanmorgen de yoghurt wilde pakken en even ging kijken welk pak ik moest hebben, kon ik kiezen tussen 16 juni en 5 juli. Data die ik de afgelopen maanden meerdere keren voor me gehouden heb. Als het die week is, hoe zou ik me dan voelen? Zou ik dan de hele dag schreeuwen en huilen? Niet mijn ding hoor, ik doe het redelijk goed in spannende situaties. Maar ik bleef even met de pakken in mijn hand staan. Pak 1 geeft aan, het is echt bijna zover, pak 2 geeft aan dat het al voorbij is. Nee dat wil ik ook echt niet. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten want de dagen vliegen.

Niet alleen omdat de dagen steeds eerder beginnen, loop ik om 6.00 uur rond te dwalen met een gevoel dat ik iets vergeet, om vervolgens om 6.45 uur in slaap te vallen met een onrustig gevoel. Om 7.00 uur gaat dan de wekker en om 7.45 uur zit ik achter de computer mijn lijstjes te checken. Functioneel en nodig.

Gezin compleet

Intussen speel ik leuke moeder. De meiden stellen vragen waar ik maar half naar luister, zitten nog op de bank terwijl ze allang naar bed moeten en eten drie keer per week pasta, want dat is lekker snel klaar. Ik probeer zo eerlijk mogelijk te zijn en geef aan dat ik straks wel echt weer een ‘normale’ moeder word. De meiden lachen en vertellen hun verhaal gewoon een extra keer. Toen ik vorige week met ons gezin compleet (zoonlief over uit Rotterdam☺) aan tafel zat, had ik het meest gelukzalige gevoel dat ik me kon bedenken. Toen ik dat uitsprak zei mijn oudste dochter; ik heb ook zo’n zin in… en stopte haar zin. Wij keken haar vragend aan en vroegen haar haar zin af te maken. Ze fluisterde met een redelijke sneue blik naar mij: “Dat kan niet, want ik wil mama geen stress bezorgen.” Ik keek haar aan. Even schoot er van alles door mijn hoofd, als gezonde moeder van een zestienjarige dochter. Het antwoord vol glunder en liefde was; Ik heb zóóóóó’n zin in de voorstelling, deed me nog meer slikken. Wat heb ik toch een geweldig gezin, geweldige vriendinnen (in deze periode heten ze werkgroep), topfamilie en de beste dansers ever. Ik ben gelukkig en heel tevreden.

Mooie taal

Maar laten we reëel blijven, vertel me deze dagen van alles, stel vragen, hoop op antwoord, wacht geduldig op een reactie maar spreek wel de juiste taal deze laatste twee weken. Een mooie taal, zelf ontwikkeld en nodig om er optimaal voor te kunnen gaan.

Wij spreken deze week alleen maar ‘voorstellingstaal’. Zie jullie na 1 juli weer.