Eerlijkheid

Opvoeden is niets aan, daar heb ik al meerdere woorden aan besteed. Jammer genoeg schijn ik er toch ook niet zo goed in te zijn als dat ik gedacht had. Ik ben gek op en van kinderen, rottige nare tieners had ik altijd het liefst. Mijn onderwijstijd bestond vaak uit het stoeien en op het ‘betere’ pad brengen van onhandige pubers. Het schijnt toch heel anders te gaan als je zelf moeder bent van een puber.

Gelukkig heb ik ook zo mijn succesmomentjes…

Mijn oudste dochter (ze wordt 10 jaar in mei) zit sinds dit jaar in de bovenbouw. Grappig genoeg in dezelfde bovenbouwgroep waar mijn zoon 2 jaar geleden uitstapte om naar de middelbare school te gaan. In het begin had ze wat moeite met haar plekje zoeken. Het is ook wat om als jonge 6^e-jaars tussen al die leuke stoere 8^e-jaars te zitten. Je wil er natuurlijk zo graag bij horen.

Gekke dingen

Omdat we dit al een keer ‘meegemaakt’ hadden, waren we erg alert. Blijf vooral jezelf, ga geen gekke dingen doen, je mag gerust nog lekker ‘spelen’ en afspreken. Afijn alle goede tips meegenomen voelde ze zich al snel als een vis in het water.

Liefde, geheimpjes, doorvertellen

Zo nam ze vorige week twee klasgenoten mee naar huis om warme chocomelk te drinken. Een grappige jongeman uit groep 8 en een zeer verstandig schatje van een 8^e-jaars. Beiden bekend en gelukkig vrij op hen gemak hier in huis. Al snel vergaten ze moeders die achter de computer zat en waren volop in gesprek. Natuurlijk ging het over liefde, geheimpjes, doorvertellen, vriendschap en wie zegt wat over wie. Met een half oor luisterde ik mee. Mijn dochter onderbrak op een gegeven moment het gesprek en stelde de mooie vraag; spelen jullie eigenlijk nog met de lego? De 8^e-jaars, beiden met een voet op weg naar de middelbare school lachten en proestten voorzichtig “Nee”. Ik ging wat rechterop zitten en was reuze benieuwd naar mijn dochters reactie hierop. Helemaal omdat ze aan een tafeltje zaten waarop een kunstwerk van lego stond dat duidelijk niet door haar 5-jarige zusje gemaakt was. “Nou, ik wel, ik vind het leuk om dingen te bouwen.”

Vol trots

ZO! En daar was het, mijn trotse moedergevoel. WOW, blijf jezelf zeggen wij regelmatig en nu doet ze dat ook nog LIVE hier bij mij in de kamer. Beide klasgenoten reageerde ook geweldig en waren zeer geïnteresseerd in wat ze dan allemaal gemaakt had. Vol trots vertelde ze over een huis, schuur en een zwembad met ligbedjes.

Ik bleef heerlijk op mijn stoel nagenieten. Soms komt er dus echt iets over! En blijft het ook hangen.

Te open en eerlijk

Trouwens, dit voorval deed me overigens wel denken aan mijn eigen ‘onhandige’ eerlijkheid. Toen ik als onzekere brugpieper al vrij vlot tot over mijn oren verliefd was op ‘de Knapste Jongen Van De School’ wist iedereen dat. Niet alleen omdat ik slechts een van de velen was maar ook omdat ik hierin iets te open en eerlijk was. En daarmee het mikpunt van de iets oudere scholieren.

Ik ben gek op jou!

Toen ik dan ook op een ochtend het plein op liep en ‘mijn stoere iets oudere klasgenoten bij ‘Hem’ zagen staan, lachend en wijzend, besloot ik het heft in eigen handen te nemen. Ik zette mijn fiets weg en liep vol goede bedoelingen op het groepje af. Iedereen keek vol verwondering naar mijn heldendaad (dit was tenslotte geen terrein voor een brugsmurf). Ik schraapte mijn keel, keek ‘Hem’ aan en zei: “Je zult het inmiddels wel weten, maar ik ben gek op jou!” Zo, en weg liep ik. De hele groep schoot natuurlijk in de lach. ‘Hij’ reageerde eigenlijk heel aardig met een “Nou dat vind ik leuk, dankjewel.” Ik had mijn zegje gedaan.

Of het een handige zet was, dat weet ik niet. Maar het heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. Gewoon maar mezelf blijven, in zoveel mogelijk opzichten en op zoveel mogelijk momenten.