Moeders en zonen

Vandaag wordt mijn zoon 16 jaar, ik ben dus moeder van een zoon van 16. WOW en wat voor een. Knap, zelfstandig (tot bepaalde hoogte), lief (niet altijd tegen zijn zusje), verstandig, grappig en sportief.  

Uiteraard dacht ik vandaag regelmatig terug aan de dag waarop Kai van mij een moeder maakte. Dat gebeurt maar een keer in je leven. Heftig maar ook zo mooi. Inmiddels zijn we dus 16 jaar verder en snap ik helaas het hele opvoed-gebeuren nog niet helemaal. Ik/we doen ons vreselijke best en proberen de kinderen zoveel mogelijk wijze en mooie raad mee te geven. Natuurlijk zijn we voor Kai de strengste ouders die er zijn en mag hij nooit iets :-)

Al 16 jaar moeder

Ruim 2 jaar geleden schreef ik een blog over moeders en zonen, speciaal voor Kai. Hij bleef al die tijd in de map ‘niet geplaatste blogs’ zitten tot ik het er toevallig met Kai een keertje over had. Hij gaf aan dat het hem niet uitmaakte of ik iets over hem schreef. Ofwel, ik mocht het best plaatsen. Natuurlijk doe je dat niet zomaar, ik schrijf mijn blogs vanuit en vooral met gevoel. Vandaag was de perfecte dag, de dag dat we vieren dat ik al 16 jaar moeder ben van een prachtige zoon.

Dus met terugwerkende kracht; mijn blog, mijn ode aan mijn zoon.

---------------------------

Moeders en zonen, ode aan mijn zoon - juli 2012

Toen ik 26 was, raakte ik zwanger. Roel en ik zouden 16 weken later gaan trouwen en bedachten ons dat stoppen met de pil wel vast kon. Verrassing; op onze trouwdag was ik al 16 weken zwanger. Een magische tijd. Voor ons voor het eerst, maar ook in onze vriendenclub was er nog geen baby in zicht. De zwangerschap verliep (op veelvuldig spugen na) prima. We hebben zelfs nog een samen-bevallen-cursus gedaan. Niemand die ons wat kon maken; wij kregen een kind. 

Uit de narcose

Dat het een jongetje was, wist ik van binnen, dacht ik of wilde ik misschien stiekem wel. Ik vond mezelf een echte jongens-mama. Toen ik dan ook uit de narcose (helaas bleek bevallen niet echt mijn ding te zijn) ontwaakte en de verpleegster me vertelde dat ik een zoon had; glimlachte ik en vroeg of hij wel haar had.

Sliep op feestjes

Kai was een heerlijk druk mannetje, stal overal de show en was (is) een heerlijk kind. Natuurlijk had ik het idee niet te kunnen douchen of aankleden als hij huilde en rende hij alle kanten uit toen hij liep. Maar net zo makkelijk sliep hij op feestjes in zijn maxi-cosi onder de eettafel of in de keuken. Iedereen genoot van hem, net als wij. 

Een zusje in plaats van een broertje

Toen hij 4 werd kreeg hij een zusje, en ging naar school. Ook daar was hij zijn enthousiaste drukke zelf en mochten we regelmatig komen uitleggen dat het echt zijn enthousiasme was. De basisschool ging prima. Kai kreeg (tot zijn grote spijt) nog een zusje in plaats van een gewenst broertje en was op zijn 9e jaar al een heuse Adonis. De verkeringen volgden elkaar op en stoere Kai bleek een klein hartje te hebben.

Niet altijd feest

Inmiddels is Kai bijna 14. Opvoeden wordt er niet makkelijker op. Helaas heb ik het juiste boek nog niet gevonden dus doen we het zo goed als we kunnen. Maar een zoon met mijn tomeloze energie en Roels plaaggeestigheid en een ongekend gevoel voor gelijk-hebben, is niet altijd een feest. 

Tot tranen toe

Gelukkig wisselt het elkaar af. We genieten van zijn heerlijke enthousiasme. Hij staat voor alles open en is keurig en beleefd. We lachen om zijn bevindingen en voelen ons rot als een discussie tot tranen uitloopt. Want discussiëren is ons nieuwe opvoeden, zo lijkt.

Meest vervelende van de wereld

Kai is rete-verwend, en dat is natuurlijk onze schuld. Mama is fan van sportschoenen en papa houdt van alles wat Apple heet. Geen wonder dat Kai zijn wensen heeft, die overigens niet altijd vervuld worden tot groot ongenoegen van hem. Zijn zusje is uiteraard de meeste vervelende van de wereld en hij slaat geen moment over dit te uiten of dit in daden om te zetten. Hierna volgt er natuurlijk weer een goed gesprek waarin hij vertelt hoe oneerlijk het allemaal is en hoe hij toch benadeeld wordt in ons gezin.

Maar, steeds vaker eindigt zo’n gesprek met een excuus, een knuffel en een “Ik zal eraan denken”. En niet altijd alleen van zijn kant.

Wereldvent

Pfff, moeder zijn van een zoon is behalve heftig echt het mooiste wat er is. Ik hoop maar onze opvoeding lukt en hij de wereldvent wordt die hij nu eigenlijk al in wording is. En natuurlijk nog lang bij zijn moeder in de buurt blijft.

---------------------------

Heftig

Natuurlijk, nu op 3 december 2014 als hij 16 geworden is, nog met een kleine aanpassing. Ik ben de illusie dat mijn zoon voor altijd bij zijn moeder blijft wel kwijt. Het proces van loslaten, vertrouwen en aanpassen is aangebroken. Een heel lang en soms heftig hoofdstuk. Maar nog steeds met veel vertrouwen en vooral heel veel liefde, van mij... voor hem.

Auw! New York, deel 2

Daar lig ik dan, de laatste avond in een bed met mijn vriendin Petra. Al zes nachten delen we een bed zonder dat ik tegen haar aan kruip. En die gewoonte schijn ik wel te hebben. Deze Amerikaanse bedden zijn echter zo groot dat het volgens mij teveel tijd kost om elkaar op te zoeken.

Nog even knallen

Bijna is het voorbij, nog een nachtje, een klein dagje en 2 of 3 uur danslesjes morgen. Dan is het voorbij. Ruim 20 uur dans, veel te veel inkopen, lekker eten, veel gezien en nooit genoeg leuke momenten. Wat was/is dit gaaf zeg. Terugkijken kan nog niet helemaal, want dat zou betekenen dat het afgelopen is. Morgen gaan we nog even knallen. Nog even een lekker Streetjazz lesje en wie weet een net iets te zwaar SLAM lesje.

De moeite waard?

Drie dansscholen hebben we bezocht. BDC zit in dezelfde straat en slechts 5 minuutjes van ons hotel af. Een fijne plek, veel uitdagende lessen en top docenten. We krijgen steeds beter door hoe het werkt en welke lessen nog meer de moeite waard zijn dan andere lessen. En tussen alle geweldige lessen in, leren we elkaar nog beter kennen en hebben we onwijs veel plezier.

Verkocht

Donderdag was een top dag, omdat we drie super leuke docenten hadden, Sheila Barker lijkt op onze juf, we ‘kennen’ haar ook via onze juf Rina. Ze geeft op dezelfde manier les en… je ziet bij sommige dansers de angst in de ogen. Zo ook bij mij :-). De eerste les die ik ooit volgde bij haar was toen we met Artez mee naar New York waren. Ik volgde braaf, wist ik veel hoe het zat met de niveaus en docenten.  Waarschijnlijk stond ik toen al in een veel te zware les maar ik was wel meteen weg van haar. Bang, maar verkocht.

Mevrouw streepjes-sokken

Ook nu waren er veel ‘nieuwe’ eenmalige gasten. Die staan (net als ik) niet op rij 1 of 2. Inmiddels durf ik op rij 3 te gaan staan. Rij 1 weet het (zo niet dan wordt je vanzelf ‘vriendelijk’ verzocht om te verkassen) en rij 2 bijna. Rij 3 doet héél goed zijn best. Op rij 4 stonden een paar meiden die naast de streepjes-sokken, ook de rest niet helemaal op een rijtje hadden. Toen de docente dan ook aan hen de nadrukkelijke vraag “Do You Speak English” stelde, was ik blij in de juiste positie te staan. Ze refereerde nog een aantal keren aan de streepjes-sokken en gaf het op na 4 ‘vriendelijke’ tips.  De warming-up was heerlijk, zwaar maar top. Ze corrigeerde waar nodig (bij mij…) en gaf goede tips. Een leuke korte oefening met een snelheid die niet in mijn lijf zat maar ze bleef vriendelijk. Streepjes-sok bleef stil en probeerde zo onzichtbaar mogelijk te zijn. 

Een ander talent

Het voordeel van een streepjesok meisje in je les is dat het als een soort van bliksem afleider werkt. Nu stond ik ook schuin achter Tess, die eerder opvalt vanwege belachelijk talent dan een kleine misser die ze zou kunnen maken. Ook slim, want daar blijven de ogen hangen. Maar over de diagonaal (door het midden) is dat geen aanrader. Helemaal niet nu we een, twee of drie pirouettes als einde ‘mochten’ draaien. Nee, ik zocht streepjes sok mooi op, achter een ander talent en dan meteen na streepjessok. En inderdaad, streepjessok ging door het midden en bakte er weinig van, de docente zuchtte en liep naar haar toe. Net op het moment dat ik door het midden ging, goede keuze! Nu verraste ik mezelf deze keer maar waarschijnlijk was het minder goed gegaan, als ze gekeken had.

Na deze 1,5 uur durende (heerlijke) les, gingen we nog even door. Maar eerlijkheidshalve waren we deze avond ook erg moe.

Een stoere mooie vrouw

Vrijdag gingen Peet en ik naar Gibney Dance, voormalig DNA vlakbij de Brooklyn Bridge. Tess ging naar BDC om nog een lesje modern  en floorwork te doen. Wij niet, wij gingen naar Katiti King (of naar Kitty Katinka zoals Peet haar noemt). Ook deze docente is er een uit het rijtje Rina, Sheila en… Katiti King. Heerlijk mens, vol zelfspot en humor maar met een ijzeren eis dat er gewerkt moet worden. Haar les duurt twee uur. Deze dansschool opent officieel 30 oktober pas echt maar heeft nu al schitterende danszalen klaar. Katiti King is cool, een stoere mooie vrouw die zacht maar duidelijk praat. Peet vroeg nog even aan de balie wat het niveau was (ik had op het rooster mixed levels zien staan) en werd verrast met het antwoord; Intermediate advanced. Voor NY begrippen ben je dan eigenlijk al semi professional. 

Hoezo generatiekloof?

In de les konden we het niet peilen, er stond van alles, een jong meisje met een shirt en tas van University of Dance, een ‘oudere’ dame met belachelijke door gestrekte voetjes, nog wat dames en… Eddie Murphie. Mmm, ik bedenk me net dat we dit Tess niet verteld hebben. Waarschijnlijk omdat we haar al uit moesten leggen dat het nummer ‘Control’ van Janet Jackson was en echt al een tijd geleden. Hoezo generatiekloof? Hoewel de jeugdige alweer ligt te snurken terwijl de senior hier nog aan het typen is. Afijn... Eddie. Een geweldige vrolijke man met balletschoenen aan.

Dutch energy

De gehele warming-up vroegen wij ons af wat het niveau nu was. Katiti is zo’n ervaren goede docente dat ze ons allemaal mee kreeg en precies waar ze ons wilde hebben. Ze kwam ook kort na het begin van de les keurig vragen hoe we heetten en gaf ons een welkom gevoel. Wat een les, heerlijke swings en gezellige voetoefeningen terwijl de juf de tamboerijn speelt. Ze benadrukt welke kant ze wil dat je opgaat en laat met een vriendelijk doch duidelijke blik zien als je iets anders doet. Toen ze tussendoor kwam vragen waar we vandaan kwamen, gaven we aan dat we uit Nederland kwamen; ‘ I knew it, Dutch energy! I love it. Toen durfde we ook voorzichtig te melden dat we uit Rina’s les kwamen. Toen ze vroeg hoe het met haar ging, zei ik; she’s just like you. Haar manier van kijken, opmerkingen maken en mensen op hun plaats zetten (letterlijk en figuurlijk) is geweldig. Zolang je zelf goed door gaat.

Panterbroekje

Ook hier een klein succes momentje (de tweede al haha). Bij het in groepjes gaan (per vijf) kwam ze me naar ons groepje vragen of ik toch de volgende keer wel vooraan wilde gaan staan. Haar ogen rolde naar een jongedame in een panterbroek en de ondertiteling was me meteen duidelijk. Toen ze het vervolgens nog een keertje uitlegde en nadrukkelijk vroeg of er nog vragen waren, keek ze bijna door panterbroekdame heen. Geen vraag en weer rolde haar ogen. Show it to me… en dat deden we. Heel rustig vroeg ze of we allemaal wel tot vier konden tellen. Ik begin dan meteen te twijfelen Niet of ik tot vier kan tellen, want dat red ik net, maar wel of ik de pas wel in vier tellen gedaan had.  Terwijl ik aan het nadenken was en de beweging nog een keertje doornam, stond de docente al naast panterbroek-dame, te schudden met haar hoofd. Ik was zo blij dat ik panterbroek-dame niet was. En niet alleen vanwege de broek.

Not amused

Na de les wilde ik een foto maken - tja, net een Japanner - van de nieuwe school, mooie hal. Katiti zat op de grond in de hal even na te stretchen dus vroeg ik haar of ik haar erbij op mocht zetten. “For real, are you asking me that when I look like this?” Kennelijk stond ze vaker zo op Facebook en was ze not amused. Ik probeerde nog even haar over te halen door te zeggen dat je dan wel kon zien dat er gewerkt was maar het feest ging niet door. Zoals ik al meteen zei; net juf Rina. Duidelijk en top.

Zoveel leuke lessen, geweldige Horton les bij Alvin Ailey on the 5th floor. Zaterdag zelfs in de grote studio on top, waarbij ik een van de weinige ‘lichte’ dames was. De humor en het gezucht van de andere dames om me heen was ook hier weer een en al humor. De spierpijn die volgde na deze anderhalf uur bikkelles, was beduidend minder.

Knuffel homo’s

Zaterdagmorgen had ik een verzoekje; ik wilde graag Danzatone volgen. Ik had er eens over gelezen en het was (zo vertelde ik Peet en Tess) een manier van je spieren trainen tussen dans en sport in. Dat doen wij ook, dus ik was wel benieuwd. De lift naar boven was al top, studio 6B met uitzicht over Manhattan. Wow! Tel daarbij de knuffel homo’s, de blinde oudere en wat stille dames, en de les was compleet. Bijna dan, de docent met billen van staal, was ook de moeite waard.

Echter was er weinig ‘toning’ aan, maar mochten we meteen met de voetjes van de vloer. Swingen springen en nog eens springen. Tess keek me aan, zonder ontbijt erin geluisd. Toen de docent ook nog billen shakend voor Peet ging staan, wist ik dat de rest van de dag zou bestaan uit heeeeel stil en braaf zijn door Indira.

De spaarpot

Voor ieder wat wils, ieder op zijn/haar manier en tempo. Hier kan alles, klein groot, dik dun, goed beter en best in een les. Ik lag net nog tussen een jongedame die in de split lag en een meisje wat zeker mijn dochter had kunnen zijn. Maar tjee, wat leer ik hier veel en wat geniet ik ontzettend van deze kans. Natuurlijk is naar huis gaan fijn, naar mijn schatjes en terug naar het echte werk. Maar de spaarpot gaat weer aan.

New York, see ya! En liefste Peet & Tess, thanx voor deze TOP-week. X

Ps ze slapen als roosjes hoor, deze fitte jonge meiden, al heeeeeel lang :-)

New York, New York! Deel 1

Daar lig ik dan, in een  hotelbed 100 meter van 42nd street in NEW YORK. Ik lig, want het is nog ochtend hier. en okay, ik lig omdat ik me niet meer kan bewegen :-).  Hoe gaaf en speciaal is het om met een van je liefste vriendinnen en collega’s naar The City of Dance te gaan! Het plan lag er al een tijd, maar afgelopen maandag stapten we toch echt met zijn drieën in het vliegtuig.

De reis verliep super, wat een luxe om gewoon overdag film te kijken, muziek te luisteren en voedsel voorgeschoteld te krijgen (huh? Klinkt als thuis :-)). Zo waren we binnen een flash in the USA. Na een uitdagend taxiritje (autoziek worden en een NY-taxi gaat niet helemaal samen) kwamen we rond 17.00 uur aan in het hotel. Spullen neerzetten en gaan.

Ons grootse doel is natuurlijk DANSEN, hoewel er ook wat bekeken moet worden. De roosters van 5 dansscholen zijn geprint en voor we maandag onze ogen sloten, was de planning voor dinsdag al gemaakt.

Dansdag 1

Na een korte fijne nacht zaten we al vroeg aan de bagels, scrambled eggs en fruit. Om vervolgens bij Broadway Dance Center de eerste les te volgen; Chio’s streetjazz. Super toegankelijk, goed te volgen en een heftige snelle choreo die de dag goed opstart. Zoals eerder, buikpijn voor het gaan en zoeken naar de juiste dansplek. Niet te dicht vooraan (want dan weet je het) en niet te ver naar achteren (want dan zie je niets). De korte w-up, heavy warm-up bracht ons meteen in sfeer. We ontmoetten ook nog vier dansmeiden uit Utrecht waardoor Holland goed vertegenwoordigd was in de les van 10.30 uur. Heerlijke opstart!

Mega stoer

Les 2, Tracie Stanfield. Een docente waar ik al een aantal jaren voor de les sta te ‘kwijlen’. Haar lessen zien er zo ontzettend gaaf uit maar er is nog geen moment geweest dat ik  de stap durfde te wagen. Nu, versterkt met de twee danstalenten Tess en Peet durfde ik het aan. De les was supervol en de warming-up bezorgde me zoveel pijn dat ik even bang was te gaan gillen. De meiden op rij 1 zagen er van tevoren al uit of ze vreselijk goed konden dansen. Ze maakten het meer dan waar door nog net niet de uitleg aan te horen op een relevé-balans been. Maar het was heerlijk, de combinatie op de grond was heerlijk. Aan het einde, voelde ik me dan ook mega stoer. Een 15 jarige vroeg toen ze langs liep of ik nog een keertje terug kwam om ook te ademen tijdens de les. Oh moest dat ook?

Tess bleef glimlachen

Les 3, het leek Tess erg leuk om een Contemporary Fusion latin/jazz te doen. Wij gingen braaf mee, al was het maar omdat het bij de Alvin Ailey school te zijn. De docent was een grappige naar zichzelf kijkende meneer die rustig met een moderne warming-up begon. Prima te volgen en zo niet, dan zag hij het toch niet. Tess bleef glimlachen en ik vroeg me af waarom. Dit was alles behalve uitdagend voor haar! Maar de catch kwam nog toen hij na een half uurtje zei; doe jullie je schoenen maar aan! Ik keek Tess verwijtend aan omdat ik juist voor we gingen op haar aanraden mijn jazz-schoentjes uit de tas gegooid had!

Oh, mijn god

De glimlach werd groter, ongeveer net zo groot als mijn ogen bij het zien van de schoenen van onze mededansers; latin shoes! NU weet iedereen die mijn kent dat mijn Latin skills ongeveer net zo zijn als mijn kook-kunsten. Door een enkel gerecht bluf ik me wel heen, maar bij het echte werk val ik meteen door de mand. Vriendelijk rondkijkend, vertelde ik mijn buurvrouw danseres dat ik mijn ‘Latin socks’ aan had. En daar begonnen we… Oh mijn god. Het alleen al naar voren lopen was al een ramp. De meneer keek een enkele keer rond en had mij natuurlijk meteen in het vizier. Niet alleen was ik de enige blonde, ik was duidelijk de enige met te wit bloed in mijn toch aanwezige billen! Tess en Peet draaide al met hun heupjes en armen alsof ze niet anders deden, terwijl ik heftig op zoek was naar de klok.

Wat een drama

De meneer stopte de muziek om ‘in het algemeen’ even te vertellen dat het om de arm movements ging, het was niet de bedoeling dat je ‘schilderde’ met de armen maar je moest rustig in een flow bewegen. Vertel mij wat! En dat deed hij ook. Nadrukkelijk ging zijn blik van de spiegel (en zichzelf!) af naar mij om me nog even te benadrukken dat mijn schilderkunst niet gewaardeerd werd. Ik bedacht me even HOE lief ik Tess vond maar wat een drama dit ging worden. Te laat, de muziek ging aan en de choreo werd langer. Gelukkig aangevuld met wat moderne bewegingen die ik kon gebruiken om mijn schilderij af te maken. Tjezus, wat bakte ik er niets van.

Latin killers

De meneer werd erg enthousiast (zijn blik was terug bij de spiegel). Ik ook bij het zien van de rest. Wow, er zaten een aantal prachtige Latin dansers bij, met schitterende heupbewegingen. Toen we in groepjes ingedeeld werden, moest ik in het kneuzen groepje. Ik was allang blij, zag me helemaal staan tussen de Latin killers. Maar een andere dans mevrouw was minder ‘amused’. Ze kreeg een fit en wilde niet bij dit groepje. Ze zat tenslotte net nog bij groepje 3. Haha, geweldig…volwassen en strontvervelend. Afijn, ik heb me door de les heen gebluft en was best blij dat het voorbij was. Natuurlijk kon Tess dit OOK weer en swingde Peet (te) bescheiden over de vloer. Tevreden met een nieuwe uitdaging en de ontdekking dat ik toch echt volwassen geworden ben, kon ik deze tegenslag met een glimlach en een mooi Alvin Ailey T-shirt een plekje geven .

Na deze heerlijke eerste dansdag, zaten we een paar uur later lekker te eten bij Applebees, waar mijn ogen weer groter waren dan mijn maag.

Dansdag 2

In het kader van we proberen iets nieuws, stond Vogue-ing op de agenda. Tess sloeg over en ging naar Ballet. Peet en ik stonden voor de kleine studio, rondkijkend naar welke mensen er in onze les stonden. Een schaapje, een jongeman (?), een wegkijkende dame en wij! Dat moest goed komen. De les startte en er kwamen nog een paar dansers bij. Met een totaal van 11 (12 maar een vluchtte er na 5 minuten) de minst volle les dusver.

Next Top Model

Bij Vogue-ing denk ik aan Madonna; leuke arm-movements en een stoere glimlach. De jongeman die het gaf, had een schouder blessure waar hij overigens ook niet over op hield maar kon magische bewegingen met zijn armen en lijf. Zonder warming-up, begonnen we meteen met een sexy booty… en daar hadden wij de zaal al moeten verlaten! Want ik ben heel veel (druk, enthousiast, hyper, gezellig, best vriendelijk, sterk) maar sexy…h elaas. De arm-bewegingen waren te doen, maar het sexy gebeuren werd met de minuut erger. De verhalen van de docent (die inviel voor USA Next Top Model Benny! De catwalk queen!) waren vermakelijk! Waarschijnlijk net zo vermakelijk als mijn sexyness. Hij had gedanst met Madonna, Nicki en Jessy J tijdens de Super Bowl en had leuke verhalen over deze dames. Wij waren een en al oor, alles om het sexy gebeuren maar even te laten voor wat het is. Maar New York, de stad van de uitdaging, uit je comfort zone stappen, nieuwe dingen leren... deed ons toch ons best doen.

Peet en ik (al honderd jaar vriendinnen) keken elkaar meerdere keren aan met een blik van duidelijkheid; wat in deze les gebeurt, blijft in deze zaal.

Kijk, dat snappen we!

Ik kan dus helaas alleen maar melden dat we de sexy les keurig afgemaakt hebben en ons zelfs door het in groepjes dansen (met drie tegelijk!!) heen gebikkeld hebben. We mochten als groepje 2, meteen na de sexy Portugese die zo knap en sexy was dat ik me bedacht dat in mijn leven hierna ging worden. Er zat een stukje Jive in, wat wij kennen als Jumpstyle maar waarbij je je benen heel hoog moest gooien, Kijk! Dat snappen Peet en ik heel goed! En daar kregen we dus ook complimenten voor. Zo doe je dat als goede docent, je zoekt een positief punt en benadrukt dat meerdere malen, haha.

In groepje 1!!!

New York… we zijn op de helft en ik heb al zo ontzettend veel geleerd. En wat genieten we! Met een klein hoogtepuntje gisteren tijdens de tweede Stanfield les. Niet alleen wist ze nog wie we waren, ik ademde en wist verbazend genoeg mijn benen nog op te tillen na 3.5 uur dans..maar aan het einde van de les (vol talent!) mocht ik meedansen in groepje 1. Voor de niet-wetende; DAT is het groepje wat altijd als eerste mag om te laten zien hoe het moet. Nu was ik ver van een voorbeeld functie dus ik denk dat het een beloning voor mijn harde werk in de les was. Maar, dat maakt niet uit. Glunderend en wel danste ik met Tess… in groepje 1!

New York… wow!

42

Hoe zullen we de blog eens noemen; ouder worden? Leeftijd voelen? Nee ik laat het in het midden, we noemen hem 42.

Vandaag was ik met mijn dochter en haar lieve vriendin naar de TINA XL dag (voor de kinderloze lezers; Tina is een blad, gerelateerd aan en voor tiener meisjes). Mijn dochter is 11 en nog een echt meisje. Dat bleek vandaag ook weer toen we na ruim twee uur rijden Park Duinrel inkwamen en jonge meiden in alle soorten en maten mochten bewonderen. Het thema was ‘roze met een goud randje’. En randje dat was het vooral. Maar goed terug naar de 42.

Take That

Bij de poffertjes kraam raakte ik in gesprek met meneer de kok. Vlak naast zijn kraam lagen er tientallen meiden op de grond onder een hek door te gillen naar de vijf jonge artiesten van B-Brave (Nederlandse boyband). Wij keken lachend (ik overigens naar de poffertjes :-) en hij zei: “Goh, beetje Take That-taferelen hè?” Dus ik zeg lachend, inderdaad doet me wel denken aan die tijd ja, ‘onze’ vroeger. “Nou”, zei hij, “ik stam meer van de tijd daarvoor hoor, ik ben al (!) 42.” Nu was dit een mooi moment om te zeggen ‘Ik ook!’ Ik dacht het in ieder geval wel. Toch zei ik het niet, glunderend bedacht ik me dat ik er dus niet als 42 uitzag vandaag. Mmm roze shirt, roze Nikes, net terug van de kapper, kan ook helpen.

Was ik maar 20

Maar wat ik me dan afvraag is waaróm ik dat niet zeg. Ik schaam me niet voor mijn leeftijd.  Regelmatig denk ik: “Pfff, was ik maar 20”, maar dat is altijd lichamelijk gerelateerd. Benen die moe zijn, armen die tegenwicht geven, opname vermogen wat wel eens te wensen over laat. Nooit verlang ik geestelijk terug naar die tijd. Nee joh, we zijn toch zo wijs en verstandig nu?

Werd er doodmoe van

Toen ik 20 was, dacht ik dat het leven na 40 wel een beetje ophield. Ik zag dan 40-plussers en dacht, tjee wat leuk dat die ook nog naar een feestje gaan of eens een uitje in de stad hebben. Nooit dacht ik na over de tijd dat ik wellicht zelf ook 40 plus zou zijn. Toen ik 18 was, moest ik me elke week weer legitimeren bij de Swing (over good old days gesproken ). Ongeloof over het feit dat ik wel al 18 was, was er elke week weer. Ik werd er doodmoe van. Tot er een keer een van de uitsmijters zei; over 20 jaar ben je er blij mee. 

Ik spring, gil, dans en zing

Oud voelen doe ik me eigenlijk nooit, ik geniet ontzettend, heb een super fijn en gezond leven en relativeer genoeg om te bedenken dat we ook blij mogen zijn dat we deze mooie leeftijd in deze staat mogen halen. Niets is vanzelfsprekend. Als dansjuf blijf je jong. Ik spring, gil, dans en zing het grootste deel van de dag. Kids vinden me gek en teenz gezellig. Geen moment dat ik daar voel dat ik toch echt hun moeder had kunnen zijn!

Natuurlijk is het wel zo, mijn zoon heeft dezelfde leeftijd als mijn selectie meiden. Ik voel me zelfs ook wel een beetje dansmama bij ze. Maar oud? Nee.

Helemaal grijs

Toch word ik natuurlijk ook ouder - ja, zelfs ik :-(. Gisteren bij de kapper, moesten er weer wat grijze haren weggewerkt te worden. Een mevrouw naast mij (helemaal grijs en dus ouder) werd de vraag gesteld: “En wat zullen we met de kleur doen?” Niets aan doen, was het nuchtere antwoord. Gewoon stukkie eraf en beetje water erop en klaar. Geweldig, lekker makkelijk en ook zo klaar. Toen ze opstond en ik nog in de kleur zat, keek ik haar aan. Lekker piekhaar, rechtop met geen enkele ambitie om ook maar een andere kant op te gaan hangen. Gezond, fris maar toch ook een beetje oud. Ik keek naar mezelf in de spiegel, moet ik ook niet eens gewoon mijn haren kort knippen? Tot welke leeftijd mag en kun je nog lang haar hebben, zonder dat het toch een vreemd gevoel oproept, bij mezelf uiteraard.

Ga nog even mee de stad in

In juli afgelopen jaar, was er een eindfeest op de HAN. Een mooie combi van docenten en studenten. Heerlijk swingen en gek doen op de dansvloer. Ik was er uiteraard niet weg te krijgen. Geweldig hoe studenten genieten van het leven, plezier, saamhorigheid, lol en geen enkele verantwoordelijkheid voor de volgende ochtend. Gáán en genieten. Toen ik dan ook naar buiten liep om uiteindelijk naar huis te gaan, stond er nog een groepje bij de deur; “Hey juf, ga je nu al (al? 01.22 uur) naar huis? Ga nog even met ons de stad in, leuk…”

Kijk dan voel je je jong, je zou zomaar mee de stad in mogen. Misschien en wellicht is het een beleefdheidsvraag en hebben ze geen benul wat ze met zo’n springende ‘bejaarde’ aan moeten als ik mee zou gaan. Maar feit dat ze het vragen is lief, aardig en netjes.

Jong van binnen

Je bent zo oud als je je gedraagt, zegt men. Nou dat is gelukkig niet het geval maar, ik hoop dat ik nog heel lang zo jong mag blijven van binnen. Dan vind ik met die energie wel weer de oplossingen voor de toch ouder wordende ledematen.  Geen zorg om wat er komen gaan, genieten van het nu! Tjee wat een wijsheid, dat had ik echt niet kunnen bedenken toen ik nog 20 was hoor :-).

Vakantie vieren

Iedereen heeft zo zijn/haar manier van vakantie vieren. Sommige mensen willen graag een doe-vakantie, anderen trekken er met de fiets op uit en weer anderen zweren bij het frisse leven op de camping.

Ik hoor bij geen van hierboven. Vakantie is voor mij vier muren, een douche, water (kraan, bad, zee of flesje), wifi en… zon. En natuurlijk mijn bloedjes van kinderen & manlief. 

Lekker last minute

De verdeling bij huize Willems is simpel. Ik zorg dat alles tassen (lekker last minute) ingepakt zijn, dat de kids alles hebben, dat er voor onderweg van alles is (dvd, boekje, muziek en voedsel) en Roel regelt de plek. Ook dat gaat altijd lekker last minute. Hij zoekt, laat af en toe wat zien, ik knik of vraag en hij kijkt weer verder. Altijd is er al geboekt als ik uiteindelijk weet waarheen we gaan en het is ook altijd super.

Pastakids

Dit jaar werd het weer Italië. Na de top vakantie van vorig jaar, zijn we een beetje verknocht aan dit land. En aan de streek. Niet te toeristisch, strand (wil Roel), zwembad (willen kids) en met vier pasta-fans in huis uiteraard genoeg lekker eten. Ter info… ik ben dus die 5^e.

Rustig de dag doorkomen

Het wifi-verhaal behoeft wel enige uitleg. Ik zit namelijk echt niet de hele tijd achter de computer. Toevallig nu… in een hotel in Rome. Maar dat is bij gebrek aan familiekamer. Meisjes slapen, mannen zijn stad in en ik werk lekker even bij, prima oplossing. De afspraak is, overdag zo min mogelijk werk, muziekjes uitzoeken, luisteren en uittellen is ontspanning in de zon. Maar wel elke avond even een uurtje de mail checken. Zo blijf ik bij en kan ik over het algemeen heel rustig de dag doorkomen.

Niet geheel georganiseerd

Dit jaar liep het net effe wat anders, iets drukkere weken gingen vooraf aan de drie weken ‘niks’. De feestweek, gastlessen, super dansweek maakten het dat ik niet geheel georganiseerd op vakantie ging. Dat de vierdaagse intocht bij ons voor de deur en dus in huis is, is geen probleem. We gaan op vakantie wanneer we er klaar voor zijn, of als alle visite weg is. 

Lekker verwend

De heenreis ging prima. Ik kan goed de boel thuis laten. Stofzuig nog even en poets de wc. Vouw de laatste wasjes en pak wat tassen om heerlijk plaats te nemen in de auto. Manlief rijdt meestal dus ik slaap al voor we de straat uit zijn. Uiteindelijk kwamen we zaterdagavond aan in ons appartement. Heerlijk in een parkje, super zwembad voor de kids en twee lekkere bedjes aan het strand die erbij zaten. Wifi alleen bij de receptie, maar ook dat overwinnen we al vrij vlot. Lekker verwend dus.

Genoeg  te doen

Dag 1 is er altijd een van tasjes uitpakken, spullen in de kast (heb ik nodig om me meteen thuis te voelen, en doe ik overigens ook als ik maar een nachtje weg ben). Tassen weg en veel liggen en slapen. Dag 2 was het bewolkt. Niet erg, we slapen wat, we spelen wat spelletjes en ik werk wat achterstallige administratie weg. De nieuwe lijsten waren nog maar ‘net’ af en er is altijd genoeg te doen.

Dan moet ‘ie wel schijnen

Dag 3 begon zonnig maar liep nat af, dag 4 andersom en dag 5 regende het de hele dag. Dag 6 vervolgens ook. Kijk ...en DAN gaat het mis! Iedereen vraagt zich altijd af, wat ik toch in de vakantie doe. Denkende dat ik de heel dag door stuiter. Niets van dit alles is het geval. Ik kan SUPER goed in de zon liggen, maar dan moet ‘ie wel schijnen. Ik had al 3 boeken (ruim 1.200 bladzijden!) gelezen in 4 dagen. Geen diepgang hoor, gewoon Beau Monde in boekvorm. Heerlijk en altijd met een vrolijk einde. Eigenlijk kan ik ook heel goed ontspannen en loslaten… tot deze keer.

Toen wist ik het...

Ik hoorde mezelf tegen de kinderen en dacht: “Mmm dat is niet aardig volgens mij.” Van verveling ging ik zelf koken (voedsel in een pan!) tot schrik van de kinderen. Ik belde Adriënne, zij is altijd mijn steun en toeverlaat en regelt bovendien alles in de school als ik weg ben. Ze deed zo haar best. Ik kreeg elke dag een super update van mijn top collega’s over de tweede dansweek. Dat is ook geen seconde een zorg geweest. Maar toch het gevoel dat ik er beter allemaal bij kan zijn, bleef maar overheersen. Toen ik mezelf betrapte op het bladeren in mijn agenda om te kijken wat ik zoal te doen had als ik terug was, wist ik dat de vakantie nog geen hit was.

Ergens anders heel erg nodig 

Wat dan te doen? Verwende blaag in Italië die vanwege zon en rust gemis haar draai niet kan vinden? Paris Hilton in Ancona? Super plek, mooi land, niets om handen, kids genieten (zwemmen kan namelijk ook als het regent). En dan toch dat knagende onderbuik gevoel. Onrust met de hoofdletter O.

Roel dacht dat ik de pee in het slechte weer had, dat was uiteindelijk natuurlijk ook zo maar dat is zeker geen hoofd issue. Kom op! Trui aan, dvd-tje aan en genieten maar. Nee, onrust om het geen rust te kunnen vinden. Elk moment van de dag denken dat ik iets vergeten was, of dat ik heel erg nodig was op een andere plek dan hier.

Wat een ontlading

Zondag bereikte ik het dieptepunt, een week verder en nog geen rust. Inmiddels ongesteld geweest (kan het ook zijn natuurlijk onrust in lijf) dus geen reden meer te bedenken waarom ik niet kon gaan genieten. Mannen vluchtten naar de winkel en meiden liepen nog maar een keertje naar het zwembad, in de regen. En net toen ik mezelf toesprak om potverdorie me niet zo aan te stellen en actie te ondernemen, zag ik een glimp buiten van lieve vrienden! Familie Derks to the resque! Zelf ook al een week in storm slechts 40 minuten van ons vandaag. Ze voelden aan hun water (en dat hadden ze inmiddels ook genoeg gezien!) dat er iets niet pluis was in vakantie-huize Willems. Wow, wat een zet, wat een gevoel en wat een ontlading.

Dat zijn vrienden

Na even heerlijk geknuffeld te zijn, hebben we er met zijn tienen (zij zijn ook met 5) een super dag van gemaakt. Zwemmen in de regen, schuilen in de bar, chips vlak voor het avondeten en uiteindelijk in een opgeklaarde bui lekker uit eten geweest. Wow en dat zijn de vrienden!

Geen zon, maar goud

Inmiddels had Roel ook al een noodplan bedacht en had een nachtje Rome geboekt. Geen zon, dan maar cultuur snuiven en er nog meer helemaal uit.  Maar die middag en avond samen met een van de liefste vriendjes die we hebben… Goud waard. 

Naar de paus

Inmiddels zit ik in Rome, tijdens onze vakantie nog op vakantie. De onrust ebt weg, we hebben vandaag veel moois gezien en ik heb tussen alle pracht gebouwen door geen ‘onrustige’ dansschool-gedachte gehad. Behalve natuurlijk de nodige tasjes foto’s. Morgen gaan we naar de paus. Nee Jade, we mogen niet op de thee, maar we je wel laten zien waar hij woont.

Dansschool niet zo leuk?
Tussen de lieve woorden van onrust bestrijdster Jen en de knuffels van Verolien door vroeg dochter Tess: “Mam, zijn er ook wel eens dingen aan de dansschool die je niet zo leuk vindt?” Ook dat was een wake up call. Natuurlijk zijn die er wel eens. Gelukkig maar heel zelden en nooit onoplosbaar. Maar het is toch wel mijn taak als moeder om tijdens de vakantie in ieder geval mijn eigen kids te laten voelen dat er niets zo belangrijk is dan samen zijn! Gelukkig, genieten. 

Sommige mensen hebben maar heel weinig nodig. Ik eigenlijk ook, maar soms duurt het even voor dat ik dat weer door heb.

Fijne, rustige genietende vakantie!

Terugblik dansseizoen

Terwijl Nederland zojuist twee enorme kansen mist tegen Costa Rica, schrijf ik mijn laatste blog van seizoen 2013-2014. Volgens mij deed ik dit al eerder; schrijven tijdens voetbal. Bevalt me prima.

Oranjefeest

Verstand van voetbal heb ik niet (hoewel ik wel eerder aangaf dat KJ Huntelaar  opgesteld moest worden, hij werkt zo hard!). Ik kijk verplicht mee, altijd met mijn computer op schoot anders praat ik teveel. Vandaag is manlief gevlucht, zusje zit bij me op de bank en samen ‘kijken’ we voetbal. We volgen het prima, we zijn van het kaliber “schijnheilig” (hoewel zusje nu in een keer mee begint te gillen OW NEEEH). Houden niet van het groen maar als iedereen straks in het oranje rent, feesten wij het hardst mee.

Eenmaal ID, altijd ID

Wat een jaar, wat een seizoen, wow! Wat heb ik weer genoten. Na de grote show van vorig jaar is het altijd even afkicken maar ook weer heerlijk om weer ‘gewoon’ les te geven. Met het begin van dit seizoen, startte het afscheid nemen van danscollega Laura maar ook het verwelkomen van Michelle en Mariëlle. Hoewel als je eenmaal bij het ID team hoort, blijf je in het ID hart dus over afscheid praten is nooit sprake.

Talentvolle dansers op het podium

Het was een druk bewogen jaar. Een jaar waarin de lessen heerlijk verliepen, maar ook erg veel gedaan is aan netwerken en we ons op allerlei andere fronten hebben laten zien. Voorop na de pilots Maatschappelijke stage en CU! Dance maar inmiddels ook een fijne collega met Artez, KCG, Vrijwilligersorganisatie, Nijmeegse verzorgingshuizen en PO/VO scholen. Met als nieuwe ‘collega’ de WHAA.  Spannende dagen staan ons te wachten. Dagen waarin we als ID Dance elke dag een ‘kids middagprogramma’ mogen verzorgen en drie avonden waar we onze talentvolle dansers op het podium laten knallen.

Het jaar waarin we 15 jaar bestaan en alweer 10 jaar in deze eigen locatie genieten. Het jaar waarin we op het einde bekend maakte dat er een nieuwe show aankomt in juni 2015: POCAHONTAS!

Onrust?

Maar ook het jaar waarin soms onrust heerst in de lessen, waarin kids af en toe toch makkelijk (mogen) switchen en de les soms geen kans van slagen gunnen. Het jaar waarin ouders (goed bedoeld uiteraard) steeds mondiger worden.

Kwetsbaar

Zo ook Robben, hij wordt nauwkeurig in de gaten gehouden omdat hij zich kwetsbaar en eerlijk opgesteld heeft. (Ik schakel even terug naar het groene gras). Kwetsbaarheid vind ik een mooie eigenschap. Laten weten en/of zien dat het je wat doet . Dit hoeft niet altijd onzekerheid of zwakte te tonen. Ik heb een aantal keren gedacht er eens een blog over te schrijven. Over kwetsbaarheid. Het is ook een vorm van openstellen, andere mensen de mogelijkheid geven om met je mee te denken, er voor je te zijn, je te ondersteunen. Tijdens het WK stellen we ons allemaal heel makkelijk kwetsbaar op, belachelijk ook. Oranje hoeden, pruiken, lijnen op ons gezicht. Het verbroedert, geeft ons een gevoel van saamhorigheid.  Dat zouden we vast moeten houden.

Om mezelf alert te houden

Als trotse eigenaresse van een dansschool, voel ik me uiteraard regelmatig kwetsbaar. Houden we altijd onze ‘concurrenten’ in de gaten. Met respect dat zeker, ik ga graag naar shows van onze dansschool-collega’s. Als hart onder de riem, om te kijken hoe zij het doen en natuurlijk om mezelf alert en wakker te houden. Leren kun je van alles en iedereen, genieten gelukkig ook. 

Nergens zo’n fijne sfeer

Als dansjuf ben ik ook kwetsbaar. Bij elk kind wat stopt, voel ik een steek. Balen, shit, hoe kan dat nu? Niet te begrijpen dat iemand niet zo geniet als ik? Maar meteen ook het besef, ben ik wel leuk genoeg? Ligt het aan de lessen, is het de school? Onze aanpak? Ook hier kan ik me geen voorstelling van maken. Ik ben er namelijk van overtuigd dat er nergens zo’n fijne sfeer heerst als bij ons in het team. Nu ben ik ook alleen maar lid van DIT team dus vergelijken is niet helemaal reëel.  Net als bij het Nederlands elftal, hebben we het fijn, als team. Dat moge blijken uit onze filmpjes op Facebook en uiteraard uit onze bloopers :-).

... maar dan gaan we knallen

Trouwens, mijn zusje vraag: “Is een vrije schop en een penalty hetzelfde?” Grappig is ze dus ook al! Het is pauze, de eerste helft is voorbij. Moe en zeker niet voldaan verlaten de spelers het veld. Zo zie ik deze vakantie ook een beetje. Even rust maar dan gaan we knallen! Op naar een geweldige tweede helft, in ons geval op naar een jaar vol genieten en voorbereiden op weer een heerlijke show! Vier maar liefst!

Als een beginneling

Kwetsbaar als moeder... Ben ik er wel voldoende? Doe ik het wel goed? Kwetsbaar als vriendin... Voelen mijn vriendinnen wel hoe lief ik ze vind? En sta ik genoeg klaar voor ze? En kwetsbaar als persoon. Maar die kwetsbaarheid maakt het dat ik er elke dag weer voor ga. De spanning die ik voel als er gave gastdocenten komen: een technisch top Nina, charismatische danser Redouan en ex leerling/pracht-choreografe Thao... Gaan de workshops wel goed? Vinden ze het wel leuk bij ons? Hebben ze voldoende tijd om nog op de foto te gaan en handtekeningen te zetten? Als een beginneling sta ik ze op te wachten, spannend. Om vervolgens met ze te lunchen alsof we al jaren samen werken.

Dansend rood

Kwetsbaarheid maakt kracht. Ik vind het fijn als mensen zich kwetsbaar opstellen en mij het gevoel geven dat ik wat voor ze kan doen. Ik vind het mooi als mensen aangeven iets best spannend te vinden en ik vind het gezond als we hardop tegen elkaar zeggen dat het best hard werken is om ‘klanten binnen te houden’. Hard werken is namelijk iets dat we heel graag doen en ik ben er van overtuigd dat we na het oranje ook allemaal klaar zijn voor het dansende ROOD, van ID Dance.

Zusje vraag zich af hoe belachelijk ik haar maak in deze blog. Ander zusje stuurt een filmpje van Oranjefans in een cafe die staan te gillen. Saamhorigheid. Zusje hier vraagt zich af hoe je penalty schrijft, ik denk zo :-) Hilarisch, voetbal kijken met twee leken. Mijn zoon is op kamp en zou zich dood geërgerd hebben aan zijn moeder en tante. 

Stress kiep

Als ik tijdens mijn dagelijkse telefoongesprek met Adriënne (vriendin/ID PA/ hoofd afdeling planning en organisatie van ID ) me weer eens een keertje opwind, moet zij altijd lachen. Ze hoopt zo dat andere mensen eens zouden horen wat ik allemaal roep en zeg. Niets lelijks tegen of over haar hoor. Maar gewoon paniek, waarschijnlijk om niets.

Gillen tegen collega’s

Hoewel ik actief ben, best veel kan hebben, ben ik ook een redelijke control freak. In echte situaties van spanning en stress heb ik eigenlijk nergens last van. Voorstellingen, grote shows, mij maak je ‘de pies niet lauw’. Geen geschreeuw naar kids, gegil tegen collega’s of verwijten tegen andere belangrijke mensen. Oké, op die ene keer drie jaar geleden na, toen de muziekinstallatie er nog niet was vlak voor de generale repetitie... toen was ik boos. En terecht. Maar op een enkele ‘flip’ na, kan ik er eigenlijk best goed tegen.

Verkeerde ritsers

Het verbaast mij dan ook, dat ik om hele vreemde dingen toch kan flippen. Drukke weken? Leef ik voor. Meerdere afspraken op een dag? Heerlijk! Ik kom volgens mij ook redelijk relaxed en vol vertrouwen over want mensen durven mij gerust van alles te vragen als ik mijn handen, hoofd en agenda vol heb. Gelukkig maar!

Hoe kan het dan toch dat ik me soms mee laat slepen in alle onredelijkheid en vooral onnozelheid van het moment? Zo kan ik me vreselijk opwinden in de auto. Slome mensen, verkeerde ritsers en de altijd leuke zondagsrijders vóór me als ik haast heb. Maar ook hier om geheel onnozele redenen.

Ik flipte al bij de gedachte...

Zo had ik laatst afspraak om op kraamvisite te gaan. Ik zou opgehaald worden door twee andere meiden en zo zouden we samen op babyvisite gaan.  Toen ik 10 minuten later dan dat we zouden gaan mijn app bekeek, leek het alsof mijn antwoord niet verstuurd was op de vraag of ze me op zouden halen. Niets aan het handje denk je. Auto voor de deur, rijbewijs, klaar om te gaan. Maar om een of andere vreemd reden, flipte ik bij de gedachte dat ik zelf zou moeten rijden. Pissed, onredelijk en vooral heel grappig (achteraf) pakte ik mijn tas en stormde op mijn hoge hakken (eenmalig) de deur uit. Niet alleen Roel verbijsterd achter gelaten maar ook mijn kinderen die rond keken of er iets heel ergs gebeurd was, waarvan zij niets wisten. Roel durfde me nog even toe te spreken: “Kom eens op zeg, waar gaat het over?” Maar niets van dit alles hielp. Ik heb de hele weg in de auto (gelukkig maar 14 minuten) nijdig en pissig gedaan. Gelukkig vooral tegen mezelf. 

Voel me dom

Nu terugdenkend, schaam ik me. Ik zie de mensen naast en achter me al kijken. Naar diegene die de auto bestuurt, bonkend op het stuur, stoom uit de oren, pissig praten tegen… uhhh, er zit verder niemand in de auto. Bij de kraamvisite aangekomen, is het ook meteen weg en stap ik stralend de auto uit. Even voel ik me nog dommer als de meiden aan komen rijden met de opmerking: “Waar was je nu?” Mijn app-technieken werken kennelijk wel.

Teveel eten

Ik kan ook niet begrijpen waarom ik me toch elke keer zo laat gaan om niets, en vooral om zulke gekke dingen. Op vakantie? Ik pak gerust een uur van tevoren vijf koffers in, vertrek chaotisch en bel in de auto altijd nog even naar een van mijn zussen omdat ik de wasmachine aangelaten heb of omdat er teveel eten in de koelkast ligt. 

Ook in de dansschool waar toch echt wel eens reden tot paniek is (drukke weken, zieke collega’s,  dubbele aanvragen of de altijd leuke administratie) heb ik nergens last van.

Het was een feest

De laatste weken waren druk, chaotisch en zeer strak gepland. Veel workshops (leuk!), veel feestdagen tussendoor en natuurlijk onze bezoeken aan verzorgingshuizen. Ook hier… drukte alom. De woensdagmiddag was een feest. Met afspraken om 13.00, 14.00, 15.00 en 16.00 uur zat de planning superstrak in elkaar. 

De muziek gaat niet aan!!!

Toen dan ook bij het optreden van 15.00 uur in het verzorgingshuis de muziek het niet deed, raakte we even in een korte paniek. Maar ook hier, oplossen en blijven glimlachen. Het gaat tenslotte om de kids en zij moeten het gevoel hebben dat alles goed komt. Nu duurde dit ‘goedkomen’ best lang en was het vooral van korte duur. Na een liedje hield de muziekinstallatie er alweer mee op. Terwijl een vierde persoon zich erin ging verdiepen, besloot ik de kids maar te vermaken en het publiek ‘redelijk’ gerust te stellen. Mijn innerlijke nervositeit maakt het dan dat ik poog grappig te zijn. Mijn oplossingsgerichtheid dat ik vooral alvast verder denk en wat lieve ouders inschakel  voor wat er nog komen ging. Uiteindelijk ging de muziek aan (via een kabel en de beamer, heel handig) en konden de kids hun show voortzetten. Ik moest echter gaan omdat mijn zoon om 16.00 uur op mij stond te wachten. Nog steeds niets aan de hand. Vijf minuten te laat ren ik naar de auto, gooi mijn tas neer en start met een noodgang mijn gouden redder.

Als een dolle

En dan gaat het, ik wil natuurlijk doorrijden want ik heb HAAST. Nee, mevrouw voor mij wil echt zeker weten dat er vanuit Parijs niemand aankomt op de kruising en als ze dan oversteekt doet ze dit zo vlotjes dat ik het niet meer red natuurlijk. Op het terrein bij het USC fietsen er net iets teveel studenten naast elkaar waardoor ik niet kan inhalen. De bus wil voorrang, heb ik geen tijd voor, en hij wordt (terecht) boos. En ondertussen voel ik de onrust opborrelen. Gek, want die had er echt allang moeten zijn in een van mijn ritjes van A naar B of… in de muziekellende van zojuist. Maar nee, dit borrelt kennelijk alleen op als we alleen zijn; het verkeer en ik. Ik tier en praat als een dolle tegen iedereen die maar voorbij rijdt, heb commentaar alsof ik de rij-instructeur zelf ben en heb op weg naar het CWZ bijna vier ‘patiënten’ veroorzaakt. 

Ik dring nooit voor in een rij, wacht op de markt gerust tot iedereen geweest is, help zelfs met liefde de boodschappen inpakken voor iedere oudere... maar kom niet in mijn baan als ik haast heb!

Glimlach gerust naar me

Afijn, geen ouder die zijn/haar kind bij mij in de auto zet. Maar ook hier, geen gevaar. Het is namelijk op onverwachte, onterechte en veelal vreemde momenten. Paniek, om niets. Terugdenkend relativeer ik weer en lach ik maar om mezelf. Dus mocht je me een keer tegen komen, bruisend tegen mezelf, glimlach dan gerust. Wie weet kom ik dan ook snel bij zinnen.

PS. ik heb het trouwens ook als mij planning in de war gebracht wordt. Ik vol goede moed, klaar om de kasten van mijn dochter ‘zomer’-klaar te maken en dan lieve vrienden die bellen dat ‘we’ over een uurtje naar de film gaan met z’n allen. “Red je wel hè, we zien je over een uurtje”. Nee dus, afspraak = afspraak. Al is het maar een neurotische afspraak met mijzelf  .

Papa

Vandaag is het tien jaar geleden dat mijn vader overleed. Vreemd dat je er toch dan gedurende de dag meer mee bezig bent dan normaal. Gisteren, vorige week en drie maanden geleden was hij er tenslotte ook al niet meer.

Tien jaar, zou oud is mijn middelste dochter. En dat klopt ook want mijn zwangerschap en Tess’ eerste maanden gaan samen met mijn vaders ziekbed. Mijn vader rookte veel en hield van een biertje (dat formuleer ik netjes :-)). Hij sportte niet, fietste zelden en at het liever geen groente. Mijn vader was enig kind, op beiden vlakken. Enig als in geen broers en zussen en enig omdat mijn oma idolaat was van hem. En hij van haar. Toen mijn oma tien jaar eerder stierf dan hij, snapte wij niet zo goed waarom hij zo lang verdrietig bleef. Ze was een super oma, maar ook al best oud (in onze ogen). Elk jaar op haar sterfdag (mijn latere trouwdag) brandde de kaarsjes en stond er een roos bij haar foto.

Hij grapte dat hij vroeg dood zou gaan

Nu begrijp ik dat volkomen, eigenlijk snapte wij het al vanaf de eerste week dat we papa moesten missen. En dan was hij ook nog niet eens oud, maar nog maar net 54 jaar. Papa grapte altijd dat hij vroeg dood zou gaan, hij had een aparte weemoedige humor en lachte zelf best hard om deze grapjes. Mijn vader was streng, duidelijk, objectief, nukkig en soms stront-chagrijnig.  De eerste jaren na zijn dood, herinnerde we natuurlijk alleen maar alle leuke dingen, zo gaat dat met mensen die er niet meer zijn. Dan vergeet je zijn ‘vervelende’ kanten. Tien jaar later heeft het een plek; mijn vader wordt gemist, met al zijn mooie en minder mooie kanten.

De woordenschat van mijn vader

Mijn vader werkte in het jongerenwerk. Zo hadden wij vroeger regelmatig ‘jeugd’ over de vloer die thuis problemen hadden, niet meer thuis mochten komen, advies wilde of gewoon kwamen kaarten. Bere-interessant natuurlijk als kind en oh zo romantisch als tiener. Ik mocht muntjes tellen bij het kaarten en soms mochten we mee naar zijn werk. Daar was het helemaal gaaf. Hangende stoere jeugd die best een spel ping pong of biljart met ons wilde doen. We wisten na zo’n middagje ook altijd waar mijn vaders woordenschat vandaag kwam. Want dat kon hij... pissig worden om niets. Mijn zussen hebben de woordenschat keurig overgenomen, maar deze wordt uiteraard alleen gebruikt in kleine kring.

Rood wit

Mijn vader was fan van PSV, dit is meteen de verklaring waarom onze dansschool rood/wit is. Hij had een seizoenskaart en ging dan met de trein. PSV-trui aan (door oma gebreid), PSV jas aan (rood glimmend), broodtrommeltje met zijn boterhammetjes met ei en hagelslag en natuurlijk zijn pilsje. Wat openging zodra het bordje van de provincie Brabant gepasseerd was. 

Zijn dunne zieke lijfje

Toen papa ziek werd, wilde hij toch nog steeds naar PSV. We brachten hem dan om de beurt en in de laatste maanden ging het ons door merg en been om onze papa met zijn dunne zieke lijfje ver voor het stadion af te zetten om hem vervolgens verkleumd van kou met zijn rode neus weer in de dekens te wikkelen en hem in de auto te zetten.  We denken er nog regelmatig aan als we langs het stadion rijden.

... maar dat kwam er helaas niet van

Dat mijn vader ziek was, wilde ik lang niet weten. Tijdens allerlei onderzoeken hielden hij en ik het op een griepje, longontsteking, last van de bacteriën en noem het maar op. Toen de dag dan ook kwam dat mijn ouders vanuit het ziekenhuis onze kant op kwamen met echt slecht nieuws, bleef ik stoïcijns in de tuin spitten met mijn dikke buik. Het ging vlot, uiteindelijk is hij (gelukkig) niet zo heel lang ziek geweest en heb ik fijn nog alles kunnen zeggen wat ik wilde. Ik ben nog een dagje weggeweest met hem. Dit wilde hij met alle drie zijn dochters maar dat kwam er helaas niet meer van.

De middenstip was geen optie

Omdat ik met verlof was, had ik ook de meeste tijd. Zo zat ik op de bank naast hem zijn afscheidsdienst te notuleren. Onbegrijpelijk voor velen denk ik, maar achteraf zo warm en fijn. We zijn met de drie zussen ook een plek op de begraafplaats gaan uitzoeken. Zie ons lopen, op een regenachtige zaterdag, mijn jongste zusje net 22 jaar jong. Papa wilde graag bij zijn ouders begraven worden en toen daar geen plek was, wilde hij graag ergens waar hij het PSV gejuich kon horen (de middenstip was geen optie tot zijn verdriet). We vonden een mooi plekje en als de wind goed staat, hoor je er inderdaad ook het wedstrijd geluid. 

Hoe leuk zijn kleinkinderen zijn

Ja, we missen hem. De balans is weg. Ik had altijd de jongste ouders en mijn vader verliet ons als eerste. Dit had ik natuurlijk nooit gedacht en bedacht maar ik ben heel blij en trots dat we hem tot op het laatste zelf verzorgd hebben. Ik mis hem, omdat ik hem zo graag zou willen laten zien wat ik doe. Zo graag wil laten zien hoe leuk zijn kleinkinderen zijn en zo graag hem wil zien zitten met zijn biertje, op zijn poef met zijn muziekjes.

Er wordt NIET gekrast

Mijn vader had het moto; je werkt om te leven en je leeft niet om te werken. Toen ik eens in paniek bij mijn ouders op de bank zat, te snotteren dat de dagen zo kort waren, pakte hij resoluut mijn agenda en begon te krassen. Voor iedereen die mijn en mijn agenda kent, weet dat de type-ex altijd in mijn tas zit, want er wordt NIET gekrast in mijn planning. Papa had er poep aan! Hij vond mijn planning belachelijk en mijn gevoel van ‘maar ik moet’ stom. Gevoel, passie, mensen, muziek, jeugd, onbevooroordeeld, ongeduldig, redelijk autistisch en grote oren. Ik neem het maar mooi mee.

Tien jaar, een mensenleven lang. Tjee wat zou ik er een gekraste agenda voor over hebben om nog eens met hem te sparren over het leven. Zíjn leven het liefst. Maar wat hebben we veel geleerd van de periode met ons en mijn gezin; genieten zoveel en zo vaak mogelijk! Het kan maar zo voorbij zijn.

Dansjuf goes fitness deel 2

Na mijn Italiaanse avontuur was ik nu op zoek naar een fijne sportplek waar ik keurig mijn zes weken oefeningen kon doen zodat ik daarna heel snel weer heerlijk kon dansen. In Malden zitten meerdere sportcentra, maar er is er een bij het zwembad waar ik zo ben vanuit het naar school brengen van de meiden. Toen ik vol goede moed in week 2 van mijn revalidatie (week 3 mocht ik beginnen van fysio) voor de balie stond, moest ik eigenlijk 3 maanden lid worden. Dat was ik natuurlijk niet van plan want ik wil over 6 weken weer dansen!

Buikspieren

Na een uitleg over de mail, waren de mensen van het sportcentrum zo vriendelijk mij een ‘uitzondering-maand-abonnement’ te laten kopen.

Maandagochtend 08.30 uur stond ik paraat. Met een opdracht van de fysio; 20 minuten fietsen, 3 x 18 keer bovenbenen, wat balans-oefeningen en van mijzelf wat buikspieren die ook geen kwaad kunnen. 

Grappige kleurtjes

De zaal is niet heel ruim, maar prima. Er hangt een grote TV voor de vier fietsen, waar ik inmiddels documentaires heb gezien over goud zoeken, hout bewerken, illegale autoraces, ongezonde kinderen en uren tennis. Nooit geweten dat ze met grappige kleurtjes kunnen laten zien waar de bal heen gaat en helemaal nooit geweten dat het lijf van Nadal toch echt het tennis kijken de moeite waard maakt. Iedereen die binnenkomt zegt gedag en ondanks mijn koptelefoon, lachen mensen heel vriendelijk en geven je het gevoel dat je welkom bent.

Nog een jongedame

Mijn eerste groepsles is bij een super lieve warme juf, ze legt me zo rustig uit wat ik moet doen dat ik me bezwaard voel en heel voorzichtig zeg dat ik ook wel wat danslessen geef. Ik mag op een fiets gaan zitten, ja daar gaan we weer! Stilstaande fietsen, zo goed voor je knie, zo geestdodend voor mij. Ik denk bij elke meter aan de man van mijn vriendin Peet die dit echt serieus als passie heeft en zie elke minuut voorbij kruipen. Maar wat me zo’n geweldig gevoel geeft, zijn de mensen die binnenkomen, allen een beetje op leeftijd en de een nog vriendelijker dan de ander. Ze geven me een hand en stellen zich voor, verwelkomen me. Een van mijn buur fietsers zegt zachtjes: ”Er komt dadelijk nog een jonge dame hoor”. Zo lief dat zelf ik even vergeet dat ik al 40 geweest ben. De jongedame die vervolgens binnen komt is echt een stuk jonger dan ik maar toch voel ik me het meisje tussen al die wijze mensen.

Je bent er elke dag welkom vanaf half 9 en elke door de weekse dag is er een groepsles. Laagdrempelig en leuk. Tai chi, yoga, fietsen, dansen en kei harde oefeningen doen.

Pijn aan mijn knie

Mijn warming-up fietsen overleef ik door mijn muziekboekje mee te nemen en liedjes te gaan luisteren en uit te tellen. Soms kijkt er iemand vreemd naar me, maar na een vriendelijke glimlach mag ik gewoon doorgaan met wat ik doe. Er zijn 2 sportjuffen een hele zachte en een pittige met arm-, bil- en buikspieren gebikt uit rots denk ik. Als ik in haar les de biloefening zo lang moet volhouden, smoes ik me er uit met pijn aan mijn knie (ohh!) en ik betrap me op lelijke woorden in mijn hoofd als de zoveelste buikspier in gezet moet worden. De klok staat elke les stil, ik zweer het je dat ik ze batterijen geef als ik ga. Maar de vriendelijkheid wint. Ik doe de helft,  maak geen squads, drink geen thee mee, zeg niet veel (???) en geniet van de anonieme aardigheid.

Voel me bijna schuldig

Mijn knie wordt sterker, ik juich bij mijn eerste arabesque tijdens de pilates les en word warm van binnen na mijn eerste squad. Ondertussen observeer ik de leuke juffen, want wat kunnen we altijd leren van elkaar. Ik glimlach naar de gezellige mannenclub en voel me bijna schuldig als ik blijf fietsen in plaats van deel te nemen aan een van de groepslessen. 

Gewoon gedag zeggen

Zo hoort het dus, zo bind je mensen. Nu voel ik me vrij snel ergens thuis, maar dit is hoe het moet, je naam af en toe horen noemen. Je het gevoel geven dat ze meedenken door tips te geven als ik nog niet op mijn knie kan zitten. Gewoon gedag zeggen als mensen binnen komen of weer weggaan. Elkaar aankijken en weten dat we beiden balen van de volgende zware shit oefening, maar dan ook weer niet opgeven zodat je elkaar stimuleert om door te gaan. 

Thuis de krant lezen

Mijn laatste 2 dagen gaan in. Ik ben weer langzaam aan het lesgeven en dat is toch echt het mooiste wat er is. Ik kan niet wachten tot ik van mezelf niet meer hoef, tot ik na het wegbrengen van de meisjes niet door hoef te fietsen maar om kan keren en thuis de krant kan gaan lezen. Want tjeeezzz wat heb ik een hekel aan fitness, pijn aan mijn billen van de fiets, vloekend de laatste lifts voor mijn bovenbenen en balend trekkend aan de gewichten terwijl ik op een been sta voor mijn balans.

Maar... wat een visitekaartje, dat heb ik toch maar mooi even mogen voelen. Warmte, vriendelijkheid, behulpzaamheid en vooral het vertrouwen in de mens. Want zeg nu; wat is het leven toch leuk als we vriendelijk en aardig tegen elkaar zijn. Dat zou fitness bijna de moeite waard geven… bijna!

Dansjuf goes fitness (deel 1)

Na mijn knie-operatie eind december was ik genoodzaakt om te revalideren met behulp van een fijne fysio in een fitness centrum. Nu zul je begrijpen dat dit niet de meeste enerverende plek is voor een dansjuf. Of…i k zou de fitnessles mogen geven, dan zou het nog een leuke uitdaging zijn. Fitness = saai! Ik heb altijd mega respect voor mensen die in hun eentje, zonder aanmoediging, aan wat machines gaan trekken of zelfs uren op een loopband gaan staan!

Daarnaast is het docent-eigen vrees ik om sceptisch tegenover een les te staan waar wij niet mogen bepalen wat we gaan doen. Noem het haantjes of baasjes, ik zie het liever als overenthousiasme.

Mijn top juf

Nu was dit niet mijn eerste keer, uiteraard volg ik veel vaker les. Sterker nog ik geniet van mijn wekelijkse dansles waarbij een top juf MIJ vertelt wat ik moet doen. Maar dit is toch iets anders, dan gaat het namelijk om dans in de meest pure creatieve vorm.

Leuk, sporten onder water

Afgelopen zomer besloot ik op het strand van Italië om me op te geven voor de plaatselijke sportclub; the watergym. Mijn Italiaans en hun beroerde Engels maakte het dat ik de eerste les geen benul had van wat ik zou gaan doen. Behalve dat het in het water was, in de zon, wat mij al helemaal prima leek. Daar aangekomen stelde ik me voor aan een juf die geen benul had wat ik haar zojuist vertelde en me het mooie water in wees. Ik kreeg een heuse fiets onder water en nam plaats. Terwijl ik me al zat te verheugen op sporten onder water (hoe zwaar kan dat zijn?), in de zon (lees: we worden ook nog bruin) en een vooruitzicht op een extra bolletje Italiaans ijs kwamen mijn medesporters langzaam aanlopen. Geen gedag, een zuinig plonsje, de een nog verzorgder dan de ander (Italiaans vrouwen en hun uiterlijk... wow!). Het viel me op dat ze allen een badmutsje tevoorschijn toverde, uiteraard in de kleur van badpak of bikini. Toen ik de juf seinde dat ik er geen had (met een soort van hints en armbewegingen) seinde zij terug dat het oké was. Ik had een hoge knot en mijn gezicht zou geen water raken. Gelukkig maar, want daar heb ik een vreselijke hekel aan . 

Bikini, oorbelletjes en elastiek

Een verlate mevrouw plonsde kort achter mij het water in en begon heftig te discussiëren met de juf. Ik was geïntrigeerd door de intonatie en de passie waarmee ze praatte, dus glimlachte vriendelijk mee. Toen ze druk gebarend naar mij wees en de andere dames ook mee liet kijken begon ik me af te vragen of mijn dresscode niet voldoende was (terwijl ik toch echt elke dag een andere kleur bikini had, oorbelletjes en haarelastiek in dezelfde kleur!) maar nee, deze mevrouw wilde niet gaan starten voordat ik een mutsje op had. Ze bleef maar ratelen totdat de arme sportjuf niet anders kon dan mij te seinen om er een te gaan halen. Tenminste ik hoopte dat dat de conclusie was. Een andere uitleg zou zijn dat ik de les uit gestuurd zou worden nog voordat ik begonnen was, maar zo goed kende ze me toch nog niet?! Afijn, wit badmutsje later (zwart was uitverkocht en geel is echt niet mijn kleur) zat ik weer op de fiets. 

Mooi Italiaans

Ik voelde me vreselijk te kakken gezet door mijn nieuwe sportmaatjes. Was het niet bedoeling de ‘outsider’ of de nieuweling in een sportgroepje een warme hand te geven of een bemoedigend schouderklopje in plaats van klikken dat ik geen mutsje op had. Mijn les zat ik uit, letterlijk en figuurlijk want water maakt fietsen helemaal niet lichtjes en ondanks de zon, de leuke muziek en de fitte juf (op een stoel met zonnebril) bleef ik balen. Toen we dan ook klaar waren, duwde ik mijzelf uit het bad en bedankte de juf. Ze glimlachte vriendelijk (ik had gerust met een leuke intonatie kunnen zeggen dat het een schijtles was, want zo’n hekel heb ik aan stilstaand fietsen) en zwaaide. Ik draaide me om, om te bewijzen dat ik wijzer ben en bedankte ook mijn sportmaatjes. De verklikker keek me aan en gaf een zuinig knikje. Haar badmuts zat lekker scheef en haar oorbellen kleurde helemaal niet bij de haar bikini outfit. Daarnaast keek ze zo chagrijnig dat het mooie Italiaanse er ook af was.

Klikkende sportvriendin

Ik heb die twee weken keurig een tienlessen-kaart volgemaakt met mutsje (tot grote hilariteit van mijn kids die vanuit het strand af en toe hun moeder uit kwamen lachen). Mijn klikkende sportvriendin heb ik nog een keer gezien en toen ben ik heel dicht bij haar gaan staan bij de water-stretch-les om heel triomfantelijk mijn been UIT het water te strekken voor haar neus, langs haar mooie roze badmutsje. In mijn tien lessen leerde ik wat links, rechts, strek, stop en gaan in het Italiaans was. Tellen kan ik ook van 1 naar 10 en weer terug.

Maar de mooiste les is; vriendelijkheid kent geen tijd, geen land, geen taal en zeker geen outfit.