Welkom

Welkom op de blog van Indira. Hier vertel ik regelmatig wat mij bezighoudt in de danswereld. Ik heb mijn eigen dansschool ID Dance, geef regelmatig workshops, doceer dans aan de Hogeschool Arnhem Nijmegen en coördineer de Dansplus-klas bij de Stedelijke Scholengemeenschap Nijmegen. Daarnaast ben ik al jaren gelukkig getrouwd en moeder van drie bloedjes van kinderen.

dinsdag 30 september 2014

42

Hoe zullen we de blog eens noemen; ouder worden? Leeftijd voelen? Nee ik laat het in het midden, we noemen hem 42.

Vandaag was ik met mijn dochter en haar lieve vriendin naar de TINA XL dag (voor de kinderloze lezers; Tina is een blad, gerelateerd aan en voor tiener meisjes). Mijn dochter is 11 en nog een echt meisje. Dat bleek vandaag ook weer toen we na ruim twee uur rijden Park Duinrel inkwamen en jonge meiden in alle soorten en maten mochten bewonderen. Het thema was ‘roze met een goud randje’. En randje dat was het vooral. Maar goed terug naar de 42.

Take That
Bij de poffertjes kraam raakte ik in gesprek met meneer de kok. Vlak naast zijn kraam lagen er tientallen meiden op de grond onder een hek door te gillen naar de vijf jonge artiesten van B-Brave (Nederlandse boyband). Wij keken lachend (ik overigens naar de poffertjes :-) en hij zei: “Goh, beetje Take That-taferelen hè?” Dus ik zeg lachend, inderdaad doet me wel denken aan die tijd ja, ‘onze’ vroeger. “Nou”, zei hij, “ik stam meer van de tijd daarvoor hoor, ik ben al (!) 42.” Nu was dit een mooi moment om te zeggen ‘Ik ook!’ Ik dacht het in ieder geval wel. Toch zei ik het niet, glunderend bedacht ik me dat ik er dus niet als 42 uitzag vandaag. Mmm roze shirt, roze Nikes, net terug van de kapper, kan ook helpen.

Was ik maar 20
Maar wat ik me dan afvraag is waaróm ik dat niet zeg. Ik schaam me niet voor mijn leeftijd.  Regelmatig denk ik: “Pfff, was ik maar 20”, maar dat is altijd lichamelijk gerelateerd. Benen die moe zijn, armen die tegenwicht geven, opname vermogen wat wel eens te wensen over laat. Nooit verlang ik geestelijk terug naar die tijd. Nee joh, we zijn toch zo wijs en verstandig nu?

Werd er doodmoe van
Toen ik 20 was, dacht ik dat het leven na 40 wel een beetje ophield. Ik zag dan 40-plussers en dacht, tjee wat leuk dat die ook nog naar een feestje gaan of eens een uitje in de stad hebben. Nooit dacht ik na over de tijd dat ik wellicht zelf ook 40 plus zou zijn. Toen ik 18 was, moest ik me elke week weer legitimeren bij de Swing (over good old days gesproken ). Ongeloof over het feit dat ik wel al 18 was, was er elke week weer. Ik werd er doodmoe van. Tot er een keer een van de uitsmijters zei; over 20 jaar ben je er blij mee. 

Ik spring, gil, dans en zing
Oud voelen doe ik me eigenlijk nooit, ik geniet ontzettend, heb een super fijn en gezond leven en relativeer genoeg om te bedenken dat we ook blij mogen zijn dat we deze mooie leeftijd in deze staat mogen halen. Niets is vanzelfsprekend. Als dansjuf blijf je jong. Ik spring, gil, dans en zing het grootste deel van de dag. Kids vinden me gek en teenz gezellig. Geen moment dat ik daar voel dat ik toch echt hun moeder had kunnen zijn!
Natuurlijk is het wel zo, mijn zoon heeft dezelfde leeftijd als mijn selectie meiden. Ik voel me zelfs ook wel een beetje dansmama bij ze. Maar oud? Nee.

Helemaal grijs
Toch word ik natuurlijk ook ouder - ja, zelfs ik :-(. Gisteren bij de kapper, moesten er weer wat grijze haren weggewerkt te worden. Een mevrouw naast mij (helemaal grijs en dus ouder) werd de vraag gesteld: “En wat zullen we met de kleur doen?” Niets aan doen, was het nuchtere antwoord. Gewoon stukkie eraf en beetje water erop en klaar. Geweldig, lekker makkelijk en ook zo klaar. Toen ze opstond en ik nog in de kleur zat, keek ik haar aan. Lekker piekhaar, rechtop met geen enkele ambitie om ook maar een andere kant op te gaan hangen. Gezond, fris maar toch ook een beetje oud. Ik keek naar mezelf in de spiegel, moet ik ook niet eens gewoon mijn haren kort knippen? Tot welke leeftijd mag en kun je nog lang haar hebben, zonder dat het toch een vreemd gevoel oproept, bij mezelf uiteraard.

Ga nog even mee de stad in
In juli afgelopen jaar, was er een eindfeest op de HAN. Een mooie combi van docenten en studenten. Heerlijk swingen en gek doen op de dansvloer. Ik was er uiteraard niet weg te krijgen. Geweldig hoe studenten genieten van het leven, plezier, saamhorigheid, lol en geen enkele verantwoordelijkheid voor de volgende ochtend. Gáán en genieten. Toen ik dan ook naar buiten liep om uiteindelijk naar huis te gaan, stond er nog een groepje bij de deur; “Hey juf, ga je nu al (al? 01.22 uur) naar huis? Ga nog even met ons de stad in, leuk…”

Kijk dan voel je je jong, je zou zomaar mee de stad in mogen. Misschien en wellicht is het een beleefdheidsvraag en hebben ze geen benul wat ze met zo’n springende ‘bejaarde’ aan moeten als ik mee zou gaan. Maar feit dat ze het vragen is lief, aardig en netjes.

Jong van binnen

Je bent zo oud als je je gedraagt, zegt men. Nou dat is gelukkig niet het geval maar, ik hoop dat ik nog heel lang zo jong mag blijven van binnen. Dan vind ik met die energie wel weer de oplossingen voor de toch ouder wordende ledematen.  Geen zorg om wat er komen gaan, genieten van het nu! Tjee wat een wijsheid, dat had ik echt niet kunnen bedenken toen ik nog 20 was hoor :-).

Geen opmerkingen:

Een reactie posten