Meningen

Al de hele week loop ik maar te malen in mijn hoofd. Er gebeurt natuurlijk erg veel, vreemd genoeg terwijl we allen nog steeds veelal thuis zitten. Roel zei van de week: “Soms lijkt het dat het leven van iedereen weer ‘normaal’ is.” Refererend aan nieuwsberichten, dat bijna alles richting ‘gewoon’ gaat. Nou, bij ons niet. Wij hebben namelijk een dansschool. En voor ons is dat duidelijk, maar niet voor iedereen.

Kennelijk zijn we geen culturele instelling. Beetje vreemd, aangezien we al jaren de B.T.W. daarvoor betalen. Misschien zijn we dus een sportschool (minder B.T.W. betalen 😄). Ook vreemd, want als we mee willen doen aan verschillende sportactiviteiten als dansschool dan kan dat niet omdat we een culturele instelling zijn. Kortom, het is niet echt helemaal duidelijk wat we zijn. 

Eten, drinken en gokken

En dat is shit. We zijn potverdorie net zo groot als een gemiddelde middelbare school. Of drie basisscholen bij elkaar, dertig bioscoop zalen waarin we vanaf 1 juni op anderhalve meter bij elkaar mogen zitten. Je mag kennelijk dus wel drinken, eten én dansen in de kroeg op gepaste afstand. Dansend het water betreden in het zwembad, naar dans kijken op het grote scherm met dertig man en je mag zelfs dansend gokken om zo daar je geluk te bevinden. Niets ten nadele van al deze ondernemers. Het is ze zeer gegund en zoals ik al een van mijn eerdere blogs zei; gezondheid gaat voor alles. En als ik dan denk aan de mensen die een dierbare verloren hebben in deze vreselijke tijd of in onzekerheid vol in de zorg zitten, is mijn frustratie echt ondergeschikt.

Maar inclusief al dat relativeringsvermogen heb ik dus toch ook een mening. En dat lijkt in deze tijd zo verdomde moeilijk. Je mening hebben en vooral houden.

Vroeger was ik een meegaand kind, opgevoed voor twee vrijgevochten jonge ouders die streefden naar geluk door andere mensen te helpen en gelukkig te maken. Nog elke dag ben ik dankbaar voor deze genen en het sterke gevoel dat het echt niet alleen om ‘mij’ gaat. Dankbaar ben ik gelukkig sowieso, ook nu. 

Eigen kleding

Mijn moeder maakte al vroeg eigen kleding, wat resulteerde dat ik net even iets voor de mode uitliep. Stoer, zou je denken. Dat dacht ik ook als ik het aandeed en trots naar school fietste. Daar werd mijn nieuwe outfit met de grond gelijk gemaakt door de meiden die er kennelijk toe deden. Op de terugweg naar huis had ik in een keer (dezelfde) een “stomme outfit” aan. En zo makkelijk veranderde mijn mening. Op de middelbare had ik er ook behoorlijk moeite mee. Mode technisch (sowieso al geen wonder) liep ik netje mee met de meute. Waren de wijde pijpen eerst stom, nu iedereen ze aanhad, vond ik ze ook best leuk. Was een klasgenootje heel aardig, gedroeg ze zich volgens bepaalde mensen vreemd, vond ik haar ook maar een maf kind. Vreselijk hoe dat werkt. Gelukkig was ik kennelijk sterk genoeg van mening dat ik niet mee pestte. Maar omdat ik wel bij ‘het’ groepje zat, was ik natuurlijk net zo schuldig. Ik zou willen dat ik zo’n sterke mening had dat ik destijds mijn mond open gedaan had. Maar nee, ik was een lafbek die toekeek, het er niet mee eens was maar mijn mening niet durfde te uiten en achteraf naar het slachtoffer ging om te kijken hoe het ging. Vrij onschuldig overigens hoor. We praten hier over ‘die doet het met die’ en ‘is verliefd op die’-praktijken en geen kauwgom in je haar narigheden.

Applaus op het podium

Toen ik mijn diploma kreeg (na wat extra jaren genieten ☺) maakte mama weer een outfit. Een witte, gewaagd maar feestelijk. Ik vond het doodeng, wat zou iedereen er toch van denken. Ik heb maar een positieve blik of reactie nodig om stevig de deur uit te gaan, maar helaas ook slechts een zucht om me diep ongelukkig te voelen. Maar het leek een hit, of ik was gewoon in volle euforie vanwege mijn slagen. Toen ik op het podium mocht komen, kreeg ik applaus. Het was namelijk tevens het jaar dat Roel in Amerika zat en dat dwong toch respect af bij mijn medescholieren (of medelijden dat kan ook). De docent maakte toen een grappige opmerking dat hij wel dacht dat ik het zou halen omdat ik altijd zo zeker van mijn zaak was. Grappig.

Juffen-periode

Toen ik Engels ging studeren en in het tweede jaar voor de klas kwam te staan, was ik verkocht. Ik was er zeker van dat lesgeven mijn toekomst was. Geen twijfel, geen ingefluisterd plan, nee een steady mening. En in de jaren daarna kwam ik er wel achter dat de mooie Engelse taal weliswaar mijn afstudeerprioriteit was, maar het lesgeven zelf me blij en gelukkig maakte. Tijdens mijn juffen-periode leerde ik wel een mening hebben én houden, want bij de moeilijke jongens waarmee ik werkte, was structuur en consequentheid echt een must. En als ik weer een keer verleid werd tot een opgedrongen of twijfelachtige mening, dan maakte de jongemannen me terecht ter plekke af met hun sterke woordenschat en terechte twijfel aan mijn oprechtheid.

Nee is nee

Toen ik moeder werd, begon ik weer in de twijfelmodus. Al met het afstrepen van je ‘must-have’ lijst. De een zei dekentje, de ander zei dekbed, weer een ander zei katoenen lakens, maar zei een vriendin flanel is echt veel veiliger en ademt mee. Man, knettergek werd ik van de jonge verse mamamaffia. Kersverse mama zijn vond ik al heftig zat, zonder al die meningen. Gelukkig hadden mijn onderwijs-boys me goed opgevoed. Kies een mening en hou je er vooral aan. En zo werd Kai groot met “nee is nee, en toch echt nee” en liep ik de hele dag (tot hilariteit van mijn vriendinnen) met een broodkorst die hij die ochtend niet op at. Structuur hielp mij, en hem trouwens ook. 21 jaar later bedankt hij me nog maandelijks voor het volhouden en op zijn huid zitten.

Gezellig in een gymzaal 

De jaren vliegen en mijn mening is er inmiddels een van sterke aard. Niet altijd handig of subtiel maar wel duidelijk en vooral eenduidig. Je weet wat je aan me hebt en als je twijfelt, vertel ik het je toch wel. Door de jaren heen volg ik mijn buik gevoel. En mijn mening en buikgevoel gaan prima samen. Zo ook bij ID Dance, gezellig begonnen in een gymzaal (inderdaad tussen de heerlijke moeilijke jongens) en dankzij overredingskracht van Roel na wat jaren later geëindigd in de prachtlocatie waar we nu zitten.

Grimmig

Nou hopelijk nog lang geen einde overigens, hoewel het in deze maanden me soms even bekruipt. Want daar zijn we dan; Corona tijd. Daar hoef je gelukkig geen mening over te hebben. Het was vanaf het begin duidelijk wat de richtlijnen en de regels zijn en daar houden we ons aan. Uiteraard was er een pittige teleurstelling toen we dicht moesten en veranderde die teleurstelling in hevig verdriet toen we dicht moesten blijven. Nu zijn we inmiddels ruim tien weken verder. Het virus lijkt in grimmigheid wat af te nemen maar we worden gemaand voorzichtig te blijven. En wij dus ook. De dansschool is nog steeds dicht. Vanuit veiligheidsredenen want als iets bij ons (en alle andere scholen) voorop staat is het veiligheid, zowel fysiek als mentaal en emotioneel.

Respectvol en nieuwsgierig

En daar komen we bij mijn punt (dan eindelijk). Want mijn mening vasthouden in deze heftige tijd is me toch wel een klus. Eerst de beslissing om digitaal les te gaan geven. Wij kozen voor Zoom, gebruikersvriendelijk, snel en goed te doen. De meningen waren hierover verdeeld maar wij hielden vol. Gelukkig maar want uiteindelijk werkt het veilig, fijn, netjes en secuur. Alle boze berichten uit het begin, bleken al snel gebakken lucht en toen die geruchtenstroom stabiliseerde, hadden wij al een goedlopend rooster op poten gezet. Natuurlijk kijk ik in deze tijd naar wat danscollega’s doen. Respectvol en nieuwsgierig. De een ging dicht, de ander verzorgde digitale lessen, weer een ander bedacht opdrachten. Iedereen vol passie en goed gevoel. Maar naarmate de tijd voorbij vloog en we nog steeds niet open mochten, veranderde de tendens. Mensen die eerst hard riepen niet digitaal te gaan, gingen toch digitaal en uiteindelijk gingen/moesten mensen ook naar buiten om les te geven terwijl niet iedereen daar achter stond.

De druk

Heftig dus, ik besloot maar te stoppen met kijken en zo mijn mening te laten beïnvloeden. Mijn mening doet er namelijk in dusverre toe dat die een beslissing maakt over mijn 15 collega’s en alle mooie klanten die we hebben. En die druk is soms best heftig, Niet de druk van het hebben van een geweldig fijn team of een fijne school, maar de druk van een mening vormen en deze in alle omstandigheden ook houden. Nu hebben wij de luxe nog om aan mijn ‘buikgevoel’ vast te houden. Met onze Zoom lessen houden we het team grotendeels aan het werk en maken we gelukkig een groot deel van de klanten heel gelukkig. Dat het allesbehalve ideaal is, klopt. Maar zoals ik meerdere keren per week zeg; Niks is helemaal niets. En dan kiezen wij voor deze optie. Vol vertrouwen overigens.

Groeien en gek doen

Buiten dansen, dat vind ik moeilijk. Mijn buikgevoel en dus mijn mening schreeuwen NEE. Het weer (te heet, te koud, te nat, teveel wind), de instabiele ondergrond (slecht voor je knieën en lijf), het geluid en de overlast. Maar mijn allerbelangrijkste punt is veiligheid. En misschien nog wel meer de sociaal-emotionele dan de fysieke kant er van. We zetten de dansers te kijk. Dansers die bewust kiezen voor een dansschool waar ze in alle veiligheid achter gesloten deuren hun ding kunnen doen. Fouten kunnen maken, kunnen groeien, gek doen en zichzelf kunnen zijn. Kan dat? Ergens op een voetbalveld? Of op een schoolplein? Op een parkeerplaats? Mijn danscollega’s in de omgeving bewijzen dat het kan. Ze stralen en zijn blij weer aan de slag te mogen. Pfff, dat zou ik ook wel willen. En dan baal ik van mezelf, want dan voel ik dat mijn mening een beetje verschuift. En niet omdat ik niet weet wat ik wil - en in ons geval belangrijker; wat ons team juist wel/niet wil - maar omdat ik aan het twijfelen ga. Vanuit paniek, vanuit angst dat het allemaal zo lang gaat duren dat het heftige gevolgen heeft voor de school. Voor mijn team, voor onze dansers. Maar is dat dan een reden om tegen mijn buikgevoel in te gaan. Tja en die twijfel, die mening die per dag van de een naar de andere kant geslingerd wordt, daar word ik wel een beetje gek van. 

Het is een begin

Gisteren kom ik toch weer via een bericht op een site met happy buitendansers. Geweldige plaatjes, de zon schijnt, de kids genieten. Wat willen we nog meer? Nou ik wil onze prachtige zalen weer in. En ik wil niet hoeven na te denken wat een wijs besluit is. Ik wéét namelijk wat een wijs besluit is. Ons dansscholen laten doen waar we goed in zijn. Lesgeven, vermaken, ontspannen, geven en genieten. En dat alles in een veilige omgeving. Anderhalve meter afstand? Prima, het is in ieder geval een begin. Alleen PO scholen? Ook goed, geef de rest maar een uitzicht om naar te verlangen. Maar geef me iets! Want ik word gek van het bedenken wat mijn mening eigenlijk nu is.

Thuis, pfffff

Gisteren was ik chagrijnig. De derde keer al deze Corona-tijd. Nu ben ik eigenlijk van mezelf geen chagrijnig persoon. Vroeger was ik nooit chagrijnig. Maar met de jaren, misschien wel verantwoordelijkheden, gebeurtenissen betrap ik mezelf erop. Vooral de maandelijkse vrouwensores neemt een loopje met me. Mijn hormonen reageren echt belachelijk. Niet alleen verander ik in een of andere veelvraat zonder rem (kan toch al goed eten hoor) maar ook ontwikkel ik een woordenstroom die uit mijn mond ontsnapt zonder enige positieve bedoeling of klank. Heel naar.

Wie weet doet Corona dat met me, ik word er in ieder geval geen leuker mens van. Dat is best jammer. Ik ben eigenlijk best heel tevreden met mezelf als mens. Tuurlijk, verbetering kan altijd, wijzer worden door al mijn mooie (en regelmatig stomme) fouten blijft een mooi gegeven.

Veelvuldig geklep?
Ook schijn ik een aparte manier van overleg te ontwikkelen tijdens deze Corona-tijd. Een manier van communiceren waarbij in mijn hoofd het gesprek al gevoerd is, de plannen al gesmeden, alle partijen al zijn ingelicht en kennelijk niemand van iets weet. Behalve ik. En dan ben ik serieus zeker een half uur van de kaart van de vraag waar dit nu misgegaan is. Is het mijn veelvuldige geklep? Je zou met mijn woordenstroom per minuut toch echt wel denken dat er tussen al die ratels ook de nodige informatie zit. Toch blijkt dit niet altijd zo te zijn. Met name deze weken niet. Kreeg ik gisteren nog een terecht vraag van mijn zwager over een geniale app wisseling tussen hem en mij. Vandaag lees ik hem terug en vraag me af waarom iemand überhaupt de moeite nog doet om mij te begrijpen.

Vluchtig schreeuwen

Onduidelijk dus. Vreemd, want in mijn hoofd is het echt heel duidelijk. Is er een daadwerkelijk plan. Best doordacht, vol vertrouwen gemaakt en in mijn hoofd ook zo’n leuk plan. Misschien oefen ik te weinig, het communiceren met anderen bedoel ik. Misschien doet Corona-tijd dit met je. Je ziet weinig mensen, je spreekt mensen via app, sociale media, zoom, teams, FaceTime of vluchtig schreeuwen vanaf anderhalve meter afstand. Maar ook hier, zou je denken dat ik getraind genoeg was.

Super lief

Mijn humeur is eigenlijk altijd redelijk standvast. De dag begint goed, ik sta zelden tot nooit op, balend dat er een nieuwe dag aankomt. Sterker nog ik kan me niet herinneren dat ik opstond met de gedachte, “pfff, laat maar". Uitgezonderd de kou die ik voel als het winter is, waar mijn lijf op reageert door de dekens snel terug te trekken. Maar in deze tijd van zon, gaan de gordijnen open en ben ik klaar voor de nieuwe dag. Het is ook zeker niet het gezelschap waarin ik verkeer. Roel en de meiden zijn super lief en we hebben niets te klagen. We zijn gezond en vermaken ons prima. Op het gemis van onze zoon na is het gezinsleven echt goed te doen zo. Natuurlijk missen we iedereen vreselijk en vliegen de meiden elkaar wel eens in de haren (en wij trouwens ook). Maar dat hoort erbij. Corona of geen Corona. Wij blijven ook gewoon mensen.

Ik werk wat bij

Maar ik ben wel een ritme-mens. Leuke woordspeling voor een dansjuf. Maar ik aard het beste bij een duidelijke ritme. Ik eet ei op maandag (een mooie eerbetoon aan mijn overleden zwager die ‘vroeger’ altijd ei op maandag bij ons at), eet warm eten op dinsdagmiddag, heb vrij op woensdagavond, heb de volste werkdag op donderdag, de langste werkdag op vrijdag en zaterdag is er altijd iets leuks. Die ochtend is rustig want dochterlief turnt. Ik werk wat bij, ruim de rommel van de week op en we lunchen samen om 12.00 uur zodra Tess thuis komt van haar training. Zondag is hangochtend, Roel voetbalt (of vertrekt in ieder geval naar Mook :) en in de middag is er altijd wel iets leuks sociaals te doen. Zondagavond worden de bedden verschoond terwijl Roel voelbal kijkt, meiden gaan op tijd naar bed en wij proberen hetzelfde in de aanloop naar weer een nieuwe week. Zie. Duidelijk!

Vakantieboek klaar

Ik ben dol op hectiek, drukte en zoek graag grenzen op. Niet de grenzen van zweefvliegen, bungeejumpen of uit een vliegtuig springen, zeker niet! Maar toch net iets teveel werk bedenken, aannemen, overnemen dan ik eigenlijk aankan, doet me goed. En dat mis ik ook, dat geren. Maar ook hier heb ik geprobeerd iets positiefs van te maken door al mijn vrije tijd om te zetten in actie. Fotocollage (220 x 144 foto’s) is af, vakantieboek bijna, boek gelezen, administratie op orde, kaartjes verstuurd, huis schoon. Allemaal dingen waar ik ‘straks’ heel blij van word.

Plastic

En toch… word ik dan gisteren in een keer chagrijnig. Zo stom. 

Mijn dochter was jarig, gekke tijd om jarig te zijn maar het leven vieren is in ieder geval zeker de moeite waard in deze tijd. We (lees: ik in mijn hoofd) had een strak schema gemaakt. Opa, oma en oma in de ochtend. Vriendinnen tussen 12-16 uur In de tuin, per twee. Anderhalve meter uit elkaar. Tuin versierd, plastic bordjes, ieder een eigen wegwerp vorkje om zoveel mogelijk bij jezelf te blijven en drinken op een tray zodat fysiek contact vermeden kan worden.

In het zonnetje

De ochtend was zonnig, na het aan bed zingen (fijne gewoonte mensen, gelukkig wij alleen), thee en koffie voor de opa en oma’s. Ze zaten netjes uit elkaar hoewel mijn moeder wel echt genoeg heeft van al die afstand en regels. Mijn schoonouders (ook wat ouder) houden zich strak aan de regels en willen ook echt niet (meer) ziek worden. Niks aan het handje. Oma’s hadden het moeilijk met het niet knuffelen van hun oudste kleindochter maar Tess beloofde ze dat deze knuffels echt bewaard bleven. We aten taart en zaten in het zonnetje.

Mooie mensen

Mijn (jongste) zusje kan vreselijk goed bakken, ze kwam dan ook super lief met haar twee kleine wonders een pracht 17, it is taart brengen. Zwager mee (ja die van die maffe app wisseling) en zo stond in een keer de tuin vol. Mijn jongste neefje is zelf net anderhalf dus die weet echt niet wat anderhalve meter is en bovendien zijn beide mannen dol op oma dus al snel werd er naar oma gerend voor de hoognodige knuffel. Ik, dol op alle 4 deze mooie mensen, stond in dubio. Wat te doen, ik weet dat manlief zich aan de strakke regels houdt als het omwille van zijn ouders gaat. Terecht, gezondheid voor alles. Maar toch voelde het even shit om in je eigen tuin te staan met al die lieve mensen die je eigenlijk ‘uit elkaar’ moet houden.

Schijt aan mijn planning

Uiteindelijk was het snel opgelost want opa en oma vonden het mooi geweest en gingen naar huis. Waardoor de nieuwe ‘shift’ een taartje kon eten. Misschien dat daar mijn paniek al een voorzetje gaf van mijn humeur. De dag liep verder met schijt aan mijn planning. De sushi lunch die ik dochterlief beloofde kon pas na 14.00 uur (Tess, zoek je dat op tijd uit, zodat we niet voor verrassingen staan op de dag zelf). Dus in plaats van lekkere sushi, kreeg ik tomatensoep, Prima hoor, maar in mijn hoofd ontstond er al een kleine kortsluiting. 

Daarna ging dochterlief vol in haar verjaardag, heerlijk om te zien. Af en toe riep ik naar buiten ‘ Anderhalve’ meter maar eerlijkheidshalve wist ik dat ook hier mijn woorden ergens in mijn hoofd bleven hangen in plaats van binnenkomen bij een van de prachtmeiden in onze tuin.

Opzeggen?

Vol moed aan het werk. Zodra ik mijn laptop open (altijd een heerlijk gevoel). is er deze Corona-weken toch een andere manier van buikpijn. Spanning, zorg, verantwoordelijkheid, angst? De school draaiend houden is spannend. Mensen zeggen op! Begrijpelijk want het is voor velen een onzekere en gekke tijd. Maar leuk is het natuurlijk niet. We kunnen een flink stootje hebben maar ik heb het liefst dat alles zo blijft zoals het is. En dat kan niet,

Rustig maar anders

En daar is het dan. De reden van mijn chagrijnigigheid. Veranderingen. Mijn, maar belangrijker nog, ieders leven staat op zijn kop. En dat van mij is nog redelijk te overzien. Maar toch is het anders, mijn dagen zijn anders. Soms leuker, soms fijner, meestal rustiger maar anders. Ik mis mijn leven. Zoals iedereen hoor, dat realiseer ik me zeker. Van klagen heb ik ook echt geen recht maar potverdikkie wat mis ik mijn leven.

En daar word ik dan best even chagrijnig van. 

Inmiddels is het een nieuwe dag, open ik mijn gordijnen en mijn ogen en lach ik om mijn gedrag van gistermiddag. Ik mocht gelukkig (voor iedereen ) naar ID  waar mijn chagrijnigheid al verdwijnt bij het weten dat ik weer ‘mag. Het les geven en dansen is de beste remedie. De dansers, de muziek, de vragen, ja zelfs de kleine schermpjes. Ik heb het nodig, ik heb jullie nodig!

Maar we hebben geduld, hier thuis hopelijk ook met mij. Want we zitten nog even thuis. Pffff.