Thuis, pfffff

Gisteren was ik chagrijnig. De derde keer al deze Corona-tijd. Nu ben ik eigenlijk van mezelf geen chagrijnig persoon. Vroeger was ik nooit chagrijnig. Maar met de jaren, misschien wel verantwoordelijkheden, gebeurtenissen betrap ik mezelf erop. Vooral de maandelijkse vrouwensores neemt een loopje met me. Mijn hormonen reageren echt belachelijk. Niet alleen verander ik in een of andere veelvraat zonder rem (kan toch al goed eten hoor) maar ook ontwikkel ik een woordenstroom die uit mijn mond ontsnapt zonder enige positieve bedoeling of klank. Heel naar.

Wie weet doet Corona dat met me, ik word er in ieder geval geen leuker mens van. Dat is best jammer. Ik ben eigenlijk best heel tevreden met mezelf als mens. Tuurlijk, verbetering kan altijd, wijzer worden door al mijn mooie (en regelmatig stomme) fouten blijft een mooi gegeven.

Veelvuldig geklep?
Ook schijn ik een aparte manier van overleg te ontwikkelen tijdens deze Corona-tijd. Een manier van communiceren waarbij in mijn hoofd het gesprek al gevoerd is, de plannen al gesmeden, alle partijen al zijn ingelicht en kennelijk niemand van iets weet. Behalve ik. En dan ben ik serieus zeker een half uur van de kaart van de vraag waar dit nu misgegaan is. Is het mijn veelvuldige geklep? Je zou met mijn woordenstroom per minuut toch echt wel denken dat er tussen al die ratels ook de nodige informatie zit. Toch blijkt dit niet altijd zo te zijn. Met name deze weken niet. Kreeg ik gisteren nog een terecht vraag van mijn zwager over een geniale app wisseling tussen hem en mij. Vandaag lees ik hem terug en vraag me af waarom iemand überhaupt de moeite nog doet om mij te begrijpen.

Vluchtig schreeuwen

Onduidelijk dus. Vreemd, want in mijn hoofd is het echt heel duidelijk. Is er een daadwerkelijk plan. Best doordacht, vol vertrouwen gemaakt en in mijn hoofd ook zo’n leuk plan. Misschien oefen ik te weinig, het communiceren met anderen bedoel ik. Misschien doet Corona-tijd dit met je. Je ziet weinig mensen, je spreekt mensen via app, sociale media, zoom, teams, FaceTime of vluchtig schreeuwen vanaf anderhalve meter afstand. Maar ook hier, zou je denken dat ik getraind genoeg was.

Super lief

Mijn humeur is eigenlijk altijd redelijk standvast. De dag begint goed, ik sta zelden tot nooit op, balend dat er een nieuwe dag aankomt. Sterker nog ik kan me niet herinneren dat ik opstond met de gedachte, “pfff, laat maar". Uitgezonderd de kou die ik voel als het winter is, waar mijn lijf op reageert door de dekens snel terug te trekken. Maar in deze tijd van zon, gaan de gordijnen open en ben ik klaar voor de nieuwe dag. Het is ook zeker niet het gezelschap waarin ik verkeer. Roel en de meiden zijn super lief en we hebben niets te klagen. We zijn gezond en vermaken ons prima. Op het gemis van onze zoon na is het gezinsleven echt goed te doen zo. Natuurlijk missen we iedereen vreselijk en vliegen de meiden elkaar wel eens in de haren (en wij trouwens ook). Maar dat hoort erbij. Corona of geen Corona. Wij blijven ook gewoon mensen.

Ik werk wat bij

Maar ik ben wel een ritme-mens. Leuke woordspeling voor een dansjuf. Maar ik aard het beste bij een duidelijke ritme. Ik eet ei op maandag (een mooie eerbetoon aan mijn overleden zwager die ‘vroeger’ altijd ei op maandag bij ons at), eet warm eten op dinsdagmiddag, heb vrij op woensdagavond, heb de volste werkdag op donderdag, de langste werkdag op vrijdag en zaterdag is er altijd iets leuks. Die ochtend is rustig want dochterlief turnt. Ik werk wat bij, ruim de rommel van de week op en we lunchen samen om 12.00 uur zodra Tess thuis komt van haar training. Zondag is hangochtend, Roel voetbalt (of vertrekt in ieder geval naar Mook :) en in de middag is er altijd wel iets leuks sociaals te doen. Zondagavond worden de bedden verschoond terwijl Roel voelbal kijkt, meiden gaan op tijd naar bed en wij proberen hetzelfde in de aanloop naar weer een nieuwe week. Zie. Duidelijk!

Vakantieboek klaar

Ik ben dol op hectiek, drukte en zoek graag grenzen op. Niet de grenzen van zweefvliegen, bungeejumpen of uit een vliegtuig springen, zeker niet! Maar toch net iets teveel werk bedenken, aannemen, overnemen dan ik eigenlijk aankan, doet me goed. En dat mis ik ook, dat geren. Maar ook hier heb ik geprobeerd iets positiefs van te maken door al mijn vrije tijd om te zetten in actie. Fotocollage (220 x 144 foto’s) is af, vakantieboek bijna, boek gelezen, administratie op orde, kaartjes verstuurd, huis schoon. Allemaal dingen waar ik ‘straks’ heel blij van word.

Plastic

En toch… word ik dan gisteren in een keer chagrijnig. Zo stom. 

Mijn dochter was jarig, gekke tijd om jarig te zijn maar het leven vieren is in ieder geval zeker de moeite waard in deze tijd. We (lees: ik in mijn hoofd) had een strak schema gemaakt. Opa, oma en oma in de ochtend. Vriendinnen tussen 12-16 uur In de tuin, per twee. Anderhalve meter uit elkaar. Tuin versierd, plastic bordjes, ieder een eigen wegwerp vorkje om zoveel mogelijk bij jezelf te blijven en drinken op een tray zodat fysiek contact vermeden kan worden.

In het zonnetje

De ochtend was zonnig, na het aan bed zingen (fijne gewoonte mensen, gelukkig wij alleen), thee en koffie voor de opa en oma’s. Ze zaten netjes uit elkaar hoewel mijn moeder wel echt genoeg heeft van al die afstand en regels. Mijn schoonouders (ook wat ouder) houden zich strak aan de regels en willen ook echt niet (meer) ziek worden. Niks aan het handje. Oma’s hadden het moeilijk met het niet knuffelen van hun oudste kleindochter maar Tess beloofde ze dat deze knuffels echt bewaard bleven. We aten taart en zaten in het zonnetje.

Mooie mensen

Mijn (jongste) zusje kan vreselijk goed bakken, ze kwam dan ook super lief met haar twee kleine wonders een pracht 17, it is taart brengen. Zwager mee (ja die van die maffe app wisseling) en zo stond in een keer de tuin vol. Mijn jongste neefje is zelf net anderhalf dus die weet echt niet wat anderhalve meter is en bovendien zijn beide mannen dol op oma dus al snel werd er naar oma gerend voor de hoognodige knuffel. Ik, dol op alle 4 deze mooie mensen, stond in dubio. Wat te doen, ik weet dat manlief zich aan de strakke regels houdt als het omwille van zijn ouders gaat. Terecht, gezondheid voor alles. Maar toch voelde het even shit om in je eigen tuin te staan met al die lieve mensen die je eigenlijk ‘uit elkaar’ moet houden.

Schijt aan mijn planning

Uiteindelijk was het snel opgelost want opa en oma vonden het mooi geweest en gingen naar huis. Waardoor de nieuwe ‘shift’ een taartje kon eten. Misschien dat daar mijn paniek al een voorzetje gaf van mijn humeur. De dag liep verder met schijt aan mijn planning. De sushi lunch die ik dochterlief beloofde kon pas na 14.00 uur (Tess, zoek je dat op tijd uit, zodat we niet voor verrassingen staan op de dag zelf). Dus in plaats van lekkere sushi, kreeg ik tomatensoep, Prima hoor, maar in mijn hoofd ontstond er al een kleine kortsluiting. 

Daarna ging dochterlief vol in haar verjaardag, heerlijk om te zien. Af en toe riep ik naar buiten ‘ Anderhalve’ meter maar eerlijkheidshalve wist ik dat ook hier mijn woorden ergens in mijn hoofd bleven hangen in plaats van binnenkomen bij een van de prachtmeiden in onze tuin.

Opzeggen?

Vol moed aan het werk. Zodra ik mijn laptop open (altijd een heerlijk gevoel). is er deze Corona-weken toch een andere manier van buikpijn. Spanning, zorg, verantwoordelijkheid, angst? De school draaiend houden is spannend. Mensen zeggen op! Begrijpelijk want het is voor velen een onzekere en gekke tijd. Maar leuk is het natuurlijk niet. We kunnen een flink stootje hebben maar ik heb het liefst dat alles zo blijft zoals het is. En dat kan niet,

Rustig maar anders

En daar is het dan. De reden van mijn chagrijnigigheid. Veranderingen. Mijn, maar belangrijker nog, ieders leven staat op zijn kop. En dat van mij is nog redelijk te overzien. Maar toch is het anders, mijn dagen zijn anders. Soms leuker, soms fijner, meestal rustiger maar anders. Ik mis mijn leven. Zoals iedereen hoor, dat realiseer ik me zeker. Van klagen heb ik ook echt geen recht maar potverdikkie wat mis ik mijn leven.

En daar word ik dan best even chagrijnig van. 

Inmiddels is het een nieuwe dag, open ik mijn gordijnen en mijn ogen en lach ik om mijn gedrag van gistermiddag. Ik mocht gelukkig (voor iedereen ) naar ID  waar mijn chagrijnigheid al verdwijnt bij het weten dat ik weer ‘mag. Het les geven en dansen is de beste remedie. De dansers, de muziek, de vragen, ja zelfs de kleine schermpjes. Ik heb het nodig, ik heb jullie nodig!

Maar we hebben geduld, hier thuis hopelijk ook met mij. Want we zitten nog even thuis. Pffff.