Daar zijn we dan, vakantie. Op een hoge berg in Toscane redelijk in the middle of nowhere. Het is vroeg maar de meisjes slapen nog dus moet ik ook nog stil zijn. Meisjes… als in onze jongste dochter en haar BFF. Onze zoon (gaat al jaren niet meer mee ☺) zit al vier weken in de USA en dochterlief is met haar BFF mee naar Zuid Frankrijk. En zo zitten mijn wonders in drie verschillende landen. Loslaten heet dat geloof ik.
En wij, laten ook los. Een geweldig seizoen, vergeet gewoon bijna dat daar ook weer een lockdown in zat. En drie heftige jaren waarin we (en ik) ook weer veel geleerd hebben. Maar waarin vakantie niet echt mogelijk was. Des te luxer en bijzonder dat we hier weer in dit mooie land mogen zijn. En mooi is het. De heenweg hebben we rustig aan gedaan, drie prachtige fijne stops om vast te wennen aan het vakantie vieren. En nu dus op een mooie berg.
Privé-kok bij me
We waren hier al eerder, vijf jaar geleden. Ook op deze plek. Weinig van gezien destijds omdat ik na de show een voetblessure had die me veelal óp de berg hield. Prima vertoeven, privé-kok bij me en liefde alom. Kok is weer mee, maar ik huppel gelukkig blessurevrij rond. Nou ja huppel, met 38 graden dam ik ook wel een beetje in.
Het leek onmogelijk
Maar wat een feest was het afgelopen seizoen. Mijn oudste dochter heeft de USB denk ik al zeker zeven keer gekeken. Ze wordt er weemoedig van. Het was haar eerste echte show waarin ze veel mocht dansen. Van beiden meiden eigenlijk. En de weg er naartoe met zijn vieren was echt een feestje. Zo speciaal om niet alleen met je manlief samen te werken (en te verheugen) maar ook nog eens twee enthousiastelingen aan tafel te hebben. Waarvan de oudste er maar niet over op hield. Voorstelling voor en na. En dat moest ook wel, In 22 weken naar de schouwburg leek onmogelijk, maar is meer dan gelukt.
Fans die volop aanmoedigen
Negentig groepen, 66 verschillende kostuums, 18 naaikanjers, vijf decorbouwers, zes shows in drie dagen, 88 vrijwilligers achter de schermen, twintig docenten, tien spelers, acht dozen komkommers, 900 dansers, drie keer een verschillende doorloop en vele wakkere nachten er naar toe. Maar nogmaals, wat een feest. Achter de schermen waren de dansers zo’n team met elkaar. Zo lief, geduldig, hulpvaardig en te gek! Dus niet alleen de fans die volop kwamen aanmoedigen en het huren van een luxe schouwburg mogelijk maakten, maar ook elke show zat de hele zaal beneden vol. Voor ruim 250 dansers was het de eerste keer, hoe geweldig is het dan dat je een applaus ontvangt waar je oren van tuten? Ik voel het nog. Natuurlijk is er spanning en stress op de weg er naartoe. Ons leven is dan weinig anders dan ID. Het sociale leven speelt zich af in de dansschool of aan de keukentafel met papieren en stofjes. Maar onze vrienden weten dit. De meesten staan overigens achter de schermen dus zien we elkaar daar. Maar het was een succes en dat is fijn. Dat geeft een meer dan tevreden gevoel na al die onzekere jaren. Niet dat we ze vergeten, maar wel een plekje geven en klaar zijn voor een nieuw seizoen.
Voel me toch verdrietig
Bijna dan, we gaan eerste lekker uitrusten. Net als ons team. Zo hard gewerkt, zo geknald. De meeste waren al weg voor de eerste dansweek begon. Terecht en verdiend. Ook wel vreemd om na zo’n lange intense tijd zonder mijn collega’s en dansers te zijn. De meesten hebben de laatste maanden elk weekend getraind, elke vrijdagavond uren gedanst en tussendoor veel geholpen, meegedacht en gedaan. En dan is het tijd voor ontspanning. Tja, ook een beetje loslaten voel ik. Het zijn toch ook mijn meisjes. Maar dat heb ik eigenlijk altijd met de dansers. Zo vreemd als ze er niet zijn. Bij het horen van ‘hun’ muziek of liedje voel ik me dan toch even wat verdrietig. Maar, weet ik, we zien elkaar snel weer en het is echt tijd voor vakantie.
Kapotte knie
Het lijf zegt het. Hoewel het lijf toch maar mooi zes shows blessurevrij meeging. Daar heb ik ook wel alles aan gedaan. Niets geriskeerd en goed naar mijn lijf geluisterd. Dat zal het voordeel van mijn leeftijd zijn. Wijzer? Of gewoon te vaak tegen de lamp aan gelopen dat ik vooral weet en voel hoe het niet moet. Maar vooral dankbaar voor het volhouden zonder kapotte knie, voet of rug. Dus krijgt lijf rust. Lijf moet (mag!) tenslotte weer vanaf 23 augustus. Zin in.
Maar eerst, genieten… van de mooie omgeving, de heerlijke ontspannen zon, de liefste mensen (sommigen op afstand) en een meer dan tevreden en dankbaar gevoel.
Dank voor een te gek seizoen. Fijne vakantie!
