Na mijn Italiaanse avontuur was ik nu op zoek naar een fijne sportplek waar ik keurig mijn zes weken oefeningen kon doen zodat ik daarna heel snel weer heerlijk kon dansen. In Malden zitten meerdere sportcentra, maar er is er een bij het zwembad waar ik zo ben vanuit het naar school brengen van de meiden. Toen ik vol goede moed in week 2 van mijn revalidatie (week 3 mocht ik beginnen van fysio) voor de balie stond, moest ik eigenlijk 3 maanden lid worden. Dat was ik natuurlijk niet van plan want ik wil over 6 weken weer dansen!
Buikspieren
Na een uitleg over de mail, waren de mensen van het sportcentrum zo vriendelijk mij een ‘uitzondering-maand-abonnement’ te laten kopen.
Maandagochtend 08.30 uur stond ik paraat. Met een opdracht van de fysio; 20 minuten fietsen, 3 x 18 keer bovenbenen, wat balans-oefeningen en van mijzelf wat buikspieren die ook geen kwaad kunnen.
Grappige kleurtjes
De zaal is niet heel ruim, maar prima. Er hangt een grote TV voor de vier fietsen, waar ik inmiddels documentaires heb gezien over goud zoeken, hout bewerken, illegale autoraces, ongezonde kinderen en uren tennis. Nooit geweten dat ze met grappige kleurtjes kunnen laten zien waar de bal heen gaat en helemaal nooit geweten dat het lijf van Nadal toch echt het tennis kijken de moeite waard maakt. Iedereen die binnenkomt zegt gedag en ondanks mijn koptelefoon, lachen mensen heel vriendelijk en geven je het gevoel dat je welkom bent.
Nog een jongedame
Mijn eerste groepsles is bij een super lieve warme juf, ze legt me zo rustig uit wat ik moet doen dat ik me bezwaard voel en heel voorzichtig zeg dat ik ook wel wat danslessen geef. Ik mag op een fiets gaan zitten, ja daar gaan we weer! Stilstaande fietsen, zo goed voor je knie, zo geestdodend voor mij. Ik denk bij elke meter aan de man van mijn vriendin Peet die dit echt serieus als passie heeft en zie elke minuut voorbij kruipen. Maar wat me zo’n geweldig gevoel geeft, zijn de mensen die binnenkomen, allen een beetje op leeftijd en de een nog vriendelijker dan de ander. Ze geven me een hand en stellen zich voor, verwelkomen me. Een van mijn buur fietsers zegt zachtjes: ”Er komt dadelijk nog een jonge dame hoor”. Zo lief dat zelf ik even vergeet dat ik al 40 geweest ben. De jongedame die vervolgens binnen komt is echt een stuk jonger dan ik maar toch voel ik me het meisje tussen al die wijze mensen.
Je bent er elke dag welkom vanaf half 9 en elke door de weekse dag is er een groepsles. Laagdrempelig en leuk. Tai chi, yoga, fietsen, dansen en kei harde oefeningen doen.
Pijn aan mijn knie
Mijn warming-up fietsen overleef ik door mijn muziekboekje mee te nemen en liedjes te gaan luisteren en uit te tellen. Soms kijkt er iemand vreemd naar me, maar na een vriendelijke glimlach mag ik gewoon doorgaan met wat ik doe. Er zijn 2 sportjuffen een hele zachte en een pittige met arm-, bil- en buikspieren gebikt uit rots denk ik. Als ik in haar les de biloefening zo lang moet volhouden, smoes ik me er uit met pijn aan mijn knie (ohh!) en ik betrap me op lelijke woorden in mijn hoofd als de zoveelste buikspier in gezet moet worden. De klok staat elke les stil, ik zweer het je dat ik ze batterijen geef als ik ga. Maar de vriendelijkheid wint. Ik doe de helft, maak geen squads, drink geen thee mee, zeg niet veel (???) en geniet van de anonieme aardigheid.
Voel me bijna schuldig
Mijn knie wordt sterker, ik juich bij mijn eerste arabesque tijdens de pilates les en word warm van binnen na mijn eerste squad. Ondertussen observeer ik de leuke juffen, want wat kunnen we altijd leren van elkaar. Ik glimlach naar de gezellige mannenclub en voel me bijna schuldig als ik blijf fietsen in plaats van deel te nemen aan een van de groepslessen.
Gewoon gedag zeggen
Zo hoort het dus, zo bind je mensen. Nu voel ik me vrij snel ergens thuis, maar dit is hoe het moet, je naam af en toe horen noemen. Je het gevoel geven dat ze meedenken door tips te geven als ik nog niet op mijn knie kan zitten. Gewoon gedag zeggen als mensen binnen komen of weer weggaan. Elkaar aankijken en weten dat we beiden balen van de volgende zware shit oefening, maar dan ook weer niet opgeven zodat je elkaar stimuleert om door te gaan.
Thuis de krant lezen
Mijn laatste 2 dagen gaan in. Ik ben weer langzaam aan het lesgeven en dat is toch echt het mooiste wat er is. Ik kan niet wachten tot ik van mezelf niet meer hoef, tot ik na het wegbrengen van de meisjes niet door hoef te fietsen maar om kan keren en thuis de krant kan gaan lezen. Want tjeeezzz wat heb ik een hekel aan fitness, pijn aan mijn billen van de fiets, vloekend de laatste lifts voor mijn bovenbenen en balend trekkend aan de gewichten terwijl ik op een been sta voor mijn balans.
Maar... wat een visitekaartje, dat heb ik toch maar mooi even mogen voelen. Warmte, vriendelijkheid, behulpzaamheid en vooral het vertrouwen in de mens. Want zeg nu; wat is het leven toch leuk als we vriendelijk en aardig tegen elkaar zijn. Dat zou fitness bijna de moeite waard geven… bijna!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten