Na mijn knie-operatie eind december was ik genoodzaakt om te revalideren met behulp van een fijne fysio in een fitness centrum. Nu zul je begrijpen dat dit niet de meeste enerverende plek is voor een dansjuf. Of…i k zou de fitnessles mogen geven, dan zou het nog een leuke uitdaging zijn. Fitness = saai! Ik heb altijd mega respect voor mensen die in hun eentje, zonder aanmoediging, aan wat machines gaan trekken of zelfs uren op een loopband gaan staan!
Daarnaast is het docent-eigen vrees ik om sceptisch tegenover een les te staan waar wij niet mogen bepalen wat we gaan doen. Noem het haantjes of baasjes, ik zie het liever als overenthousiasme.
Mijn top juf
Nu was dit niet mijn eerste keer, uiteraard volg ik veel vaker les. Sterker nog ik geniet van mijn wekelijkse dansles waarbij een top juf MIJ vertelt wat ik moet doen. Maar dit is toch iets anders, dan gaat het namelijk om dans in de meest pure creatieve vorm.
Leuk, sporten onder water
Afgelopen zomer besloot ik op het strand van Italië om me op te geven voor de plaatselijke sportclub; the watergym. Mijn Italiaans en hun beroerde Engels maakte het dat ik de eerste les geen benul had van wat ik zou gaan doen. Behalve dat het in het water was, in de zon, wat mij al helemaal prima leek. Daar aangekomen stelde ik me voor aan een juf die geen benul had wat ik haar zojuist vertelde en me het mooie water in wees. Ik kreeg een heuse fiets onder water en nam plaats. Terwijl ik me al zat te verheugen op sporten onder water (hoe zwaar kan dat zijn?), in de zon (lees: we worden ook nog bruin) en een vooruitzicht op een extra bolletje Italiaans ijs kwamen mijn medesporters langzaam aanlopen. Geen gedag, een zuinig plonsje, de een nog verzorgder dan de ander (Italiaans vrouwen en hun uiterlijk... wow!). Het viel me op dat ze allen een badmutsje tevoorschijn toverde, uiteraard in de kleur van badpak of bikini. Toen ik de juf seinde dat ik er geen had (met een soort van hints en armbewegingen) seinde zij terug dat het oké was. Ik had een hoge knot en mijn gezicht zou geen water raken. Gelukkig maar, want daar heb ik een vreselijke hekel aan .
Bikini, oorbelletjes en elastiek
Een verlate mevrouw plonsde kort achter mij het water in en begon heftig te discussiëren met de juf. Ik was geïntrigeerd door de intonatie en de passie waarmee ze praatte, dus glimlachte vriendelijk mee. Toen ze druk gebarend naar mij wees en de andere dames ook mee liet kijken begon ik me af te vragen of mijn dresscode niet voldoende was (terwijl ik toch echt elke dag een andere kleur bikini had, oorbelletjes en haarelastiek in dezelfde kleur!) maar nee, deze mevrouw wilde niet gaan starten voordat ik een mutsje op had. Ze bleef maar ratelen totdat de arme sportjuf niet anders kon dan mij te seinen om er een te gaan halen. Tenminste ik hoopte dat dat de conclusie was. Een andere uitleg zou zijn dat ik de les uit gestuurd zou worden nog voordat ik begonnen was, maar zo goed kende ze me toch nog niet?! Afijn, wit badmutsje later (zwart was uitverkocht en geel is echt niet mijn kleur) zat ik weer op de fiets.
Mooi Italiaans
Ik voelde me vreselijk te kakken gezet door mijn nieuwe sportmaatjes. Was het niet bedoeling de ‘outsider’ of de nieuweling in een sportgroepje een warme hand te geven of een bemoedigend schouderklopje in plaats van klikken dat ik geen mutsje op had. Mijn les zat ik uit, letterlijk en figuurlijk want water maakt fietsen helemaal niet lichtjes en ondanks de zon, de leuke muziek en de fitte juf (op een stoel met zonnebril) bleef ik balen. Toen we dan ook klaar waren, duwde ik mijzelf uit het bad en bedankte de juf. Ze glimlachte vriendelijk (ik had gerust met een leuke intonatie kunnen zeggen dat het een schijtles was, want zo’n hekel heb ik aan stilstaand fietsen) en zwaaide. Ik draaide me om, om te bewijzen dat ik wijzer ben en bedankte ook mijn sportmaatjes. De verklikker keek me aan en gaf een zuinig knikje. Haar badmuts zat lekker scheef en haar oorbellen kleurde helemaal niet bij de haar bikini outfit. Daarnaast keek ze zo chagrijnig dat het mooie Italiaanse er ook af was.
Klikkende sportvriendin
Ik heb die twee weken keurig een tienlessen-kaart volgemaakt met mutsje (tot grote hilariteit van mijn kids die vanuit het strand af en toe hun moeder uit kwamen lachen). Mijn klikkende sportvriendin heb ik nog een keer gezien en toen ben ik heel dicht bij haar gaan staan bij de water-stretch-les om heel triomfantelijk mijn been UIT het water te strekken voor haar neus, langs haar mooie roze badmutsje. In mijn tien lessen leerde ik wat links, rechts, strek, stop en gaan in het Italiaans was. Tellen kan ik ook van 1 naar 10 en weer terug.
Maar de mooiste les is; vriendelijkheid kent geen tijd, geen land, geen taal en zeker geen outfit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten