Praatgek

De meeste mensen die mij kennen, weten dat ik niet vies ben van een beetje praten. Mijn stem is niet alleen een van mijn werk-tools maar ook meteen mijn sterke en… zwakke kant.  Ik geloof niet dat ik extreem vroeg begon met praten maar ik was er wel al vrij snel heel goed in. 

Nu ben ik geboren onder de vleugels van een groep nonnen, die maar al te graag de hele dag met mij praatte. Dus tussen de gebeden door, werd er waarschijnlijk hard gewerkt aan mijn woordenschat.

Leuk op feestjes en partijen

Nu heeft mijn vele praten uiteraard zo zijn voor- en nadelen. Mijn vader verzuchtte vroeger wel waarom IK nu nooit mijn stem kwijt raakte en was een kei in het net iets te snel ‘ja’, ‘oh echt’ en ‘hmm’ zeggen bij een van mijn verhalen. Ik schijn het ook leuk te doen op feestjes en partijen. Ik kan ook heel vrolijk en vermakelijk vertellen over een fietsritje van 5 minuten.

Mijn achilleshiel

Helaas heeft het ook zo zijn nadelen. Zo zat ik al eens 9 weken thuis met een mega stemprobleem en heb ik 2 jaar lang 1 ½ uur per dag mijn mond gehouden om mijn stem te sparen. Mijn kinderen zijn hierdoor super goed in hints en heel vlot in mijn gedachten (of gezichtsuitdrukkingen) lezen. Mijn logopediste (de derde op rij) trok al snel de conclusie dat mijn stem mijn achilleshiel bleek. Volgens haar vond ik het ook zo nodig om tegen iedereen te praten. Stiltes maken mij nerveus. En inderdaad, ik voel me ook net iets te vaak geroepen om tegen iedereen te praten.

Kan niet mijn mond houden

Nu zijn deze fysieke klachten vervelend, maar geen last voor andere mensen, sterker nog dit geeft de mensen om mij heen ook eens de kans om wat te vertellen. Nee, een van mijn leerpunten is dat ik zo nodig ook mijn ongezouten mening moet geven, zo graag wil vertellen wat ik er van vind. En niet mijn mond kan houden als er iets gebeurt wat ik denk dat niet nodig is. Mijn jongere zus schijnt pas echt te zijn gaan praten toen ik 3 maanden in Engeland woonde (waar mijn land-lady overigens ‘silence hours’ invoerde ). Nee, ik heb mezelf aangeleerd eerst tot 10 te tellen als er een vraag gesteld wordt. Ik probeer echt al meer na te denken voor ik iets zeg en het lukt me soms zelfs om andere mensen helemaal uit te laten praten.

Borrelt naar boven

Nu is het echt niet dat ik niet graag naar andere mensen luister, in tegendeel. Ik vind het heerlijk MET mensen te praten, luister graag naar iedereen. Maar op een of andere manier heb ik altijd een mening, vind ik er iets van of moet ik er zo nodig iets van zeggen. Mijn enthousiasme begint onderin mijn buik te borrelen en gaat soms zo vlot naar boven dat ik te laat ben en alweer iets gezegd heb. 

Nare situaties

Eerst nadenken dan pas doen, adviseer ik mijn zoon. Mijn mentor gaf mij vroeger hetzelfde advies met daar achteraan: “En dan na een half uur er pas iets over zeggen.” Je zou denken dat ik al zo wijs geworden ben. Door de jaren heen kom ik natuurlijk regelmatig in nare situaties hierdoor.

“Ik ben verliefd op je”

Toen ik als jonge puber verliefd was op het stuk van de school (wie niet) en hem een keer zag smiespelen met wat vrienden, bedacht ik me dat ze het natuurlijk over die slome blonde hadden die elke keer in katzwijm viel als hij langs kwam. Om de eer aan mijzelf te houden, vond ik dat ik ze voor moest zijn en dit beter zelf tegen hem kon zeggen. Waar waren mijn wijze vriendinnen om mij te behoeden? Afijn, 2 minuten later stond ik midden in de grote jongens club voor HET stuk van de school: “Ja, je zult het wel gehoord hebben, ik ben verliefd op je.” Zijn reactie was best vriendelijk; nou dat is leuk. Ik liep redelijk rustig weg om me vervolgens de rest van de dag op de wc te verstoppen. Het werd nooit meer wat natuurlijk.

Opvoeden

Zo vind ik het ook zo nodig om mijn ongezouten mening te geven over bijvoorbeeld opvoeden (alsof ik het boek heb geschreven). Nu hebben wij in onze vriendengroep de oudste zoon maar dat geeft mij uiteraard op geen enkel front reden om bijdehand te doen. Toch hoor ik me regelmatig tegen een van hen zeggen: “Ik zou, ik deed, weet je wat…?” Pfff, moe van mezelf en mijn praatgekte.

Snelle en irritante reacties

Ook een (kleiner) nadeel is dat áls ik dan eens stil ben, mensen dichtbij toch ook wel snel bezorgd zijn. Dan moet er haast wel iets zijn. Maar de geruststelling is meteen dat praatgrage (en open boek) ik dat allang gezegd zou hebben. Sommige mensen vinden het wel irritant. Zo kreeg ik eens van een medestudente een brief (good old days) met daarin een hele lijst ergernissen. Zo gaf ik nooit eens iemand anders de kans vragen te stellen in de les, waren mijn reacties altijd zo snel dat het irritant was en liet ik haar nooit uitpraten. Ik was geschokt maar nam me vervolgens voor de volgende dagen mijn mond te houden. In de collegezaal bleef het stil, er werd geen vraag gesteld en heel onbeschoft ook geen antwoord gegeven op de vragen van de docent. Toen we in de pauze bij elkaar zaten, keken mijn medestudenten mij vragend aan maar bleef het angstaanjagend stil. Ik deed nog een poging om haar te vertellen dat het best vermoeiend was om te raden wat iemand voelde en dacht en ook niet zo heel makkelijk. Maar zij gaf aan dat het geduld vergde om door haar muurtjes te breken. Je begrijpt na 4 jaar studeren, verwaterde het contact… omdat ik ophield met bellen en schrijven.

Ik had mijn lesje geleerd, ik blijf mezelf en leer vanzelf maat te houden met mijn woorden, letters en verhalen.

Tja, ik rij zoals ik praat, ik praat in mijn slaap, schrijf zoals ik vertel, geef les zoals ik het wil. Maar ik doe in ieder geval wel zoals ik echt ben. Druk en soms best gezellig.