25 jaar ID Dance

Vijfentwintig jaar. ID en ik zijn dus al de helft van mijn leven samen. De helft van mijn leven geef ik dus al dansles. Nou, eigenlijk langer, maar de helft op en in mijn eigen droom. 25 jaar en zoveel speciale mooie warme en fijne mensen. Natuurlijk niet alleen maar 25 jaar fun and joy. Zoals in elk leven zijn er ups and downs. En ook al zijn onze downs van de pittige en verdrietige kant, de ups maken het om elke dag met een glimlach aan het werk te gaan en dankbaar te zijn om te kunnen en mogen doen wat ik het liefst wil en doe. Gemis zet aan tot extra waarderen en warm herinneren.

Ik luister te weinig

Soms heb je in een keer zo’n momentje, dat het net wat dieper voelt dan anders. Gisteravond zat ik bij een concert van Hans Zimmer (waar Hans niet bij was, ander verhaal, haha…) de muziek is herkenbaar, we gebruiken hem - terecht - veel in de danswereld. Maar het zitten en luisteren (iets wat ik kennelijk nog te weinig doe, dat luisteren dan ☺) maakte het dat ik ook helemaal in de ‘zen-modus’ kwam. Wat dat dan ook betekent. Maar mijn hoofd was even leeg en terwijl ik genoot van de prachtige muziek, indrukwekkend licht en lieve man naast me, stroomde de inspiratie binnen. Altijd geruststellend als dat gebeurt. Helemaal met acht shows in aantocht. Dan wil je toch iets leuks brengen.

Juffengezicht

En dat is dan een van de tricky dingen in 25 jaar. Hoe blijf je vernieuwend en toch vertrouwd? Je wil graag blijven groeien maar ik wil mijn dansers ook het gevoel geven van herkenbaarheid en warmte. Nu ben ik de juf van luxe geniale groepen. Dat vindt waarschijnlijk elke docent, maar bij mij is het ook echt zo. Niet alleen omdat ze zo leuk zijn, maar ik geef de meeste al zo lang les dat ze met me kunnen lezen en schrijven. Niet altijd handig, een open boek breekt mijn juffengezicht nog wel eens, maar wat een feest om met zulke groepen naar een show toe te werken. Het brengt ook de nodige onzekerheid met zich mee. Voor de danser die meerdere lessen volgt in de week, wil je iets anders doen dan in de andere uren. En voor de danser die dat heerlijke ontspannen dansuurtje in de week doet, wil je zorgen dat dit vet genoeg is om elke week terug te komen.

Nergens zonder gegil

Afijn, leg jezelf gerust druk op. Zo ook voor een opening. Ongewild toch een begrip bij ons inmiddels. Vet openen zet de toon voor het publiek, geeft ze een hint van wat er komen gaat, neemt ze mee in de reis waar we met zijn allen zo hard (en graag!) voor werken. Urenlang was ik al bezig met het zoeken van muziekjes. Uiteindelijk vond ik er een, in een show waar de toeschouwers en fans zo luid gilden, dat het fragment onbruikbaar was. Nergens zonder gegil te vinden natuurlijk. Gelukkig heb ik een lief en kundig neefje! En was ik na deze zoektocht al snel een minuut muziek rijker, zonder herrie. Omdat het een beetje kort is en voor mijn idee er nog een ‘actie’ muziek achter moest, was de zoektocht nog niet gestaakt. Intussen begin ik voorzichtig aan het maken van passen. Daag mezelf graag uit, zal dit ook wel moeten want menig danser heeft inmiddels de techniek en ervaring waar ik gerust (op mijn leeftijd…) hard voor moet werken. En met liefde. Zo deed ik over de eerste 4x8 - een ieniemienie blokje dans - maar liefst twee uur. Finetunen, niet tevreden, zelf oefenen en nog een keer. Uiteindelijk startte ik de training met drie gemaakte blokjes en de les eromheen bedacht. De spanning die ik zelf had opgebouwd, werd me bijna teveel toen ik mijn groep dansers de passen zag doen.

Wat doe je dansers aan?

Had ik ze teveel uitgedaagd? Sommige gezichten keken niet blij. Was het wel leuk genoeg? Sommige uitdrukkingen waren niet te peilen. Was het niet uitdagend genoeg, gezien de vragen en frustratie in de hun toon. Afijn, na tweeënhalf uur bikkelen waren we een stukje verder. Ik kreeg nog geen inzicht hoe het zou (moeten?) worden en vroeg dus nog meer van ze. Tijd, energie en flexibiliteit. Wat doe je je dansers aan op zondagmiddag? Uiteindelijk na hard werken (door de dansers) is er een begin. Van één choreo. Nog maar vijf te gaan. Voor mij dan, mijn lieve collega’s maken er wel meer dan 10. Dus wat klets ik!?

Niemand vergeten

Maar het zijn natuurlijk niet alleen die ‘dansjes’. Je wil een geheel. Of nou, ík wil een geheel. Ik wil graag mooie kostuums, liefst die de dansers ook fijn en leuk vinden. Nou wordt dit een onmogelijke taak met 107 groepen en alle soorten en maten mooi mens. Dan zou ik ook nog graag die kostuums gemaakt willen hebben, liefst door hulpouders/verzorgers/oma’s die dit ook nog leuk vinden om te doen. De dankbaarheid die ik daarvoor voel, wil ik ook voldoende uiten en hierin wil ik weer niemand vergeten.

Dan zijn we met 20 creatieve makers, elk met zijn/haar muziekvoorkeur, lichtplan en creatieve ideeën. Dat is een heel rijk gevoel. Want reken maar dat elke show een variëteit van talent, kunst en liefde heeft. 

Kleffe boel

25 jaar, Wat hebben we al mooie dansers zien gaan, verhuizen, vertrekken en veranderen. En wat zijn er weer een hoop terug gekomen bij  het ID Dance ‘thuis’ gevoel. Niet voor iedereen geschikt, sommige vinden het maar een kleffe boel. Maar gelukkig heeft Nijmegen genoeg fijne dansscholen en is er voor ieder wat wils. 25 jaar super fijne collega’s, waarvan een aantal echt vriendinnen zijn. Waarvan een aantal ex-collega’s gewoon in de docenten app blijven voor de gezelligheid en weer andere ex’ collega’s heerlijk op de hoogte blijven en zo warm en betrokken. We boffen maar, met onze ID familie.

En laat dat nu net ons nieuwe thema zijn van de shows in juni. De ID Familie. Als je het herkent, voel je het. En daar hou ik me aan vast, nog 15 weken. Voelen jullie mee?

Het jaar voorbij

En toen knipperde we met onze ogen en was het eerste half jaar van dit seizoen alweer voorbij. Mooie tijd om terug te kijken. Helemaal vanuit de plek waar ik nu zit, op een houten vlonder, bij een huisje met een rieten dak en schreeuwende apengeluiden om me heen. We vieren ons 25-jarige huwelijk met de kids. Eigenlijk vieren we het leven.

Wat dat staat toch wel centraal terugkijkend naar het afgelopen jaar 2023. Ik kan me de ID X-mas shows van 2022 nauwelijks herinneren en vrees dat ik ze in een waas beleefd heb. Het verlies van Rens was natuurlijk allesbehalve weg bij de start van een nieuw jaar. Het was namelijk de start van een nieuw jaar zonder hem.

Blije mensen, trouwe collega’s

Langzaam pakte we begin januari alles weer op. Met één oog Jack, Jen en Janna in de gaten houdend en hopen dat we ondanks de drukte er nog steeds voldoende voor hen konden zijn. Het was zoeken, aan de ene kant zo blij om weer aan de slag te gaan. De school liep (loopt nog steeds) als een malle. Aan de andere kant je toch bij veel dingen afvragen, waarom, hoe dan en op welke manier? Maar het is ook het mooie werk bij ID wat ons er door heen sleept. De blije mensen, de trouwe collega’s en de warme sfeer. Terugkijkend hebben we (gelukkig) alweer zoveel vette mooie dingen mogen doen. Onze eerste selectievoorstelling in De Lindenberg, samenwerken met prachtige dansers en een mooie presentatie neerzetten gaf meteen positieve energie. En meteen uitverkocht maakte het dat we in juli besloten om met onze Lentse ID dansers het jaar ook in De Lindenberg af te sluiten.

Zomervakantie

Tussendoor liepen de aanvragen voor optredens binnen en was het bijna elke week ergens feest. De energie groeide en de dansers ook. Tegen de tijd dat de zomervakantie begon, hadden we de magische 1.000 leden al dik gepasseerd en starten we vol goede moed (en met Jen voorzichtig terug op haar plek) met een nieuw administratie-systeem. Tijdens drie volle dansweken, bikkelden we achter de schermen met de mannen van Bueno om alles voor elkaar te krijgen.

Nieuwste collega’s

Het nieuwe seizoen startte we meteen ook met nieuwe collega’s; onze eigen danseressen Rewi, Tess en Nerena werden onze nieuwste collega’s en trapten de week af op de maandagmiddag. Elena en Yana combineerden de eerste helft door elkaar af te lossen bij de moderne dansers op maandag. 

Hoop

We werden verblijd met twee (en met die van ex-collega Laura een beetje drie) ID babies. Nieuw leven brengt weer hoop. Helaas brengt het geen verloren mensen terug, maar wel een warm gevoel. 

Samen dansen

Het team vond zijn/haar plek, ieders drukke agenda leek wat structuur te geven en we kwamen in de luxe positie dat er meer dansers zijn dan lesplekjes. Wat een compliment, maar ook meteen een vreemd gevoel. Want dansen doen we samen maar veel groter hoeft het voor mij allemaal niet hoor ☺

Knallen

Met ‘mijn’ dansers dansen op waanzinnig mooie plekken: de St Stevens kerk in Nijmegen, Het Vasim met haar prachtige open ruimtes. Knallen bij AMZAF, te gast bij ArtEZ, film kijken en optreden in LUX. Het was/is bijna niet bij te houden. 

Hopsa naar bed

Het afsluiten met 15 kerstshows was dan ook een mooie uitdaging. 105 groepen (inclusief kostuums) bleek een iets grotere uitdaging dan bedacht. En ook het organisatorisch rond krijgen en thuis ook nog de boel draaiende houden was hectisch. En dan dansen beide thuiswonende dochters nog volop. Dus elke dag mee, opbouwen, opruimen, aanpassen, begeleiden dansen en natuurlijk genieten. Eten na de shows en hopsa naar bed. Even vroeg ik mezelf af hoe we dit grapje straks gaan doen in de Schouwburg met acht (!) shows. Zijn onze meiden hier bestand tegen en vraag ik niet teveel van ze. Je ouders die hetzelfde werk doen is super leuk, maar niet altijd even handig als je proefwerkweek hebt. 

Geflikt door jullie

Maar we hebben het geflikt! Niet alleen met ons gezin in de ruime zin van het woord. Mama die elke dag weer met een glimlach bij de deur stond en ook Jack, Jen en Janna waren er weer met de kerstshows. Wat het maakte dat ik er ook weer helemaal was. 

Maar we hebben het vooral geflikt door jullie, de fans, de ouders/verzorgers die hun dansers elke week uitlenen. De selecties die de benen onder hun mooie dansbillen uitgelopen hebben en ook nog prachtig gedanst hebben. We boffen maar en zijn dan ook heel dankbaar.

Voor nu, voor ons, even helemaal niets dan elkaar. Even met z’n vijven, zonder ruis. Zonder moeten (hoewel best druk programma hier haha) maar vooral in alle dankbaarheid genieten van elkaar. We zijn er en zijn gezond. Wow.

Bijgeloof

Iedereen heeft wel een soort van bijgeloof denk ik. Ik in elk geval wel. Al vanaf dat ik jong ben, geloof ik met fases en tijden in ‘iets’ of iemand. Vroeger als ik heel erg mijn zin wilde hebben, kon ik echt smeken naar de lucht (want daar is tenslotte alles?) om het maar waar te maken. Maar nog steeds praat ik tegen iets of iemand als ik naar de tandarts ga. Laat het alsjeblieft snel voorbij zijn ☺.

Toen mijn vader overleed, was ik boos. Vooral op alle gelovige mensen om me heen. De vriend van papa die de dienst deed, was een pastoor. Op hem was ik natuurlijk helemaal boos. Hij met zijn stomme geloof kon me toch zeker niet verklaren waarom mijn vader zo veel te vroeg en te jong weg genomen was van ons.

Waarschijnlijk schok, ik heb uiteraard netjes mijn excuses gemaakt hoewel hij vreselijk begripvol en lief bleef. Niet alleen omdat hij me al kende vanaf het moment dat ik ter wereld kwam, maar gewoon omdat hij zo verschrikkelijk geduldig en lief was.

Prachtig roodborstje

Toen papa overleed, kwam er kort daarna een roodborstje in mijn tuin. Keurig zat ie op de tafel of stoel, me aan te kijken. Ik glimlachte natuurlijk. Wat is er niet mooi te vinden aan een prachtig roodborstje? Maar des te vaker dit vogeltje terug kwam en naar mijn mening mij aankeek, des te meer twijfels ik kreeg of het misschien toch een boodschap was. En natuurlijk van mijn vader, die kwam even kijken hoe ik het deed. 

Roel baalde

Toen we niet veel later een muis in huis hadden, die ook brutaal genoeg ons gewoon aan bleef kijken in de huiskamer op twee meter afstand, wilde ik geen val zetten. Wie weet was het wel een teken van mijn vader. Wat? Wie weet wás ‘ie het wel, teruggekomen als muis. Roel baalde, een muis in huis geeft meestal aan dat er meer zijn, maar ik was vastberaden. Hij mocht lekker in de huiskamer wandelen, in de keuken zitten en ik glimlachte trots. 

In de slaapkamer

Tot de dag, dat de muis in onze slaapkamer kwam, en naast mijn bed liep. Papa of niet, dat ging toch echt te ver. Daarnaast zou ik mijn arme vader het niet aan willen doen om bij zijn eerst geborene in de slaapkamer rond te lopen.

Mijn trouwdag

Als ik met mijn moeder over deze mooie ‘bijgeloof’ dingen praatte, legde ik haar uit dat ik het uiteindelijk wel bedacht had. Als ik ooit hier niet meer zou zijn, ga ik natuurlijk ergens anders heen. Geen idee of ik dit echt geloof of dat het mijn oprechte angst is om op te houden met bestaan. In die wereld, mijn nieuwe wereld dan, zie ik natuurlijk al die mooie lieve mensen weer die ik heb moeten missen in mijn leven. Maar ik heb ook iets bedacht waardoor je toch een beetje bij je dierbaren kan zijn in deze wereld. Ik denk dat we ‘kijk-dagen’ hebben. Dan mag je even meekijken met wat er daar beneden gebeurt. Die kijkdagen zijn voor iedereen anders, dus zo komt iedereen aan de beurt. Ik kies natuurlijk mijn verjaardag, mijn trouwdag en de geboortedagen van mijn kinderen. Dan weten jullie dat! Dat zijn de dagen dat je op je best moet zijn, zodat ik eens even kan kijken hoe goed jullie het allemaal doen en hebben.

Geef mij maar die telefoon

Mijn bijgeloof heeft afgelopen jaar meerdere ‘testdagen’ gehad. Met het vreselijke overlijden van Rens, merkte ik toch op zoek te zijn naar een teken. Met name een teken van hem, dat het goed is. Want helaas, zit ik nog in de wereld waar het helemaal niet goed is. Deze vakantie stond voor ons ook in het teken van Rens. Niet alleen omdat we vorig jaar samen in deze streek waren, maar ook omdat we afgelopen woensdag zijn as uit gingen strooien. Op de plek waar we vorig jaar zo ontzettend fijn samen gezeten hadden. De plek waar hij de mooie zonsondergang-foto’s maakte (“Geef mij die telefoon maar Indira want jij doet het helemaal verkeerd”). Op weg naar deze dag, bleven er maar vlinders om ons heen vliegen. Janna, zijn zusje, was de eerste weken met ons mee. Redelijk panisch voor alles wat vliegt, zoomt of fladdert, reageerde ze elke keer heel heftig op alle beestjes. 

Perplex

Tot op een dag er een mega grote mooie vlinder op haar schouder ging zitten. Ik was perplex. Ik had stiekem met al mijn bijgeloof al geglimlacht naar de vlinders, een voorzichtige knipoog of zwaai zonder dat iemand keek, maar nu… zat ‘ie echt op de schouder van Janna en ik zweer je dat ie me aankeek. Ik schrok en door mijn schrikblik, schrok Janna natuurlijk en gilde het uit. Tenslotte zijn het monsters die vlinders, en daar ging het mooie moment. Maar ik hield vol. Het was te bizar hoeveel vlinders er elke keer bij Janna in de buurt kwamen. Of… was het er maar een, die gezellig met ons meevloog?

Glimlachen naar Rens

Ik heb geen idee, het zou zo fijn zijn als het wel zo is. De vlinder fladdert namelijk heel vrij en gelukkig rond. Het is ook geen gele of poezelige vlinder maar een redelijke grote met donkere maar mooie gelaatstrekken. Terwijl ik lig te lezen of zonnen, volg ik de vlinder. Voorzichtig via plant naar tak, via het water terug op mijn bedje. Ik kijk, en denk: “Wat zou het toch mooi zijn als mijn bijgeloof míjn geloof was. Want dat zou betekenen dat ik even kan glimlachen naar Rens. Hem laten zien en voelen dat we hem missen, maar hem ook kan laten voelen dat het goed is.

Fladderende vrije vlinder

Want dat is het echt, als het zo is dat hij vrij rondfladdert en gelukkig is. Dat maakt het dat ik weer kracht vindt, om diegene die hier achtergebleven zijn kracht en steun te geven. Want daar fladdert helaas nog lang niets. Maar hoe warm en fijn zou het zijn, om ze een beetje van mijn bijgeloof te geven, te laten voelen. En zo samen vol liefde, gemis maar warmte naar die fladderende vrije vlinder te kijken.

De schoonfamilie

Ik heb de leukste schoonfamilie van de hele wereld. Dat weet ik natuurlijk niet 100% zeker, maar als ik door het jaar rondkijk, word ik toch elke keer bevestigd.Terwijl ik dit typ, is het grootste gedeelte van deze familie aan het toepen. Lachwekkend, omdat ze naast de leukste ook de familie zijn die het meest en vaakst vals spelen. We zijn in Turkije. Een grote luxe die we denk ik dit jaar voor de twintigste keer herhalen.

Kersverse zoon

Toen mijn schoonouders 30 jaar getrouwd waren, vroegen ze ons of we een feest wilden of op vakantie wilden gaan. De keuze was snel gemaakt en ons eerste reisje naar Side was gepland. Destijds nog met zeven. Mijn schoonouders, schoonzus met partner en wij met onze kersverse zoon. De vakantie draaide om samenzijn, maar eigenlijk ook om Kai. Het zwembad, wandelen, spelen en eten. Wat een ervaring met zeven. 

Bloedlip

Als snel werd ons gezelschap vergroot. Opa en oma kregen nog drie kleindochters en nog een kleinzoon erbij. En weer gingen we naar Turkije. Heerlijk in de meivakantie de eerste zonnestralen vangen en bijtanken voor de laatste rit richting de zomervakantie. Inmiddels waren we er wel achter dat een ‘all inclusive’ het beste idee EVER was voor grote partijen. En man, wat een feest. In het begin was er elk jaar wel een baby, een peuter, een kleuter en een lastpak. Van een huilende baby met oorpijn gillend in het vliegtuig (3,5 uur), tot bloedlip door de glijbaan, ‘zwembandjes om’ drama’s bij het zwembad. Altijd wel een die in de middag moest slapen, waar oma zich vaak opofferde en de kersverse ouders lekker in het zonnetje konden blijven liggen. 

Wiebelen

Toen ze wat ouder werden, was de minidisco’ vaste prik. Wij als trotse ouders elke avond op de eerste rij. Onze kinderen die natuurlijk de show stalen en al tijdens het eten te wiebelen zaten op hun stoeltjes omdat ze zo graag weer wilde meedansen en zingen met de gigago-minidisco. 

Ruim gezelschap

Weer wat ouder, mee in de kids club. Paardrijden, karten, knutselen, speurtochten en koekjes bakken. Maar ook bubblebal of met zijn allen op de banaan. Negen jaar geleden kregen we er twee geweldige neefjes bij. Inclusief een kanjer van een zwager. En zo kwamen we op het ruime gezelschap van zes volwassenen en zeven kinderen. De dynamiek veranderde, want de kids werden ouder. 

Waar is Jade?

De minidisco maakte plaats voor ‘keten’ na het eten. “Zien we er daar nu eentje op het dak lopen?”. En “Sorry mama, ik viel in het zwembad maar hij duwde mij”. Of “Weten jullie waar Jade is want tijdens het verstoppertje was ze in een keer kwijt.” Vlechtjes in de haren en naar de Turkse kapper.

Dezelfde outfits

Opa en oma genoten! En wij ook. Nu vier jaar later vanwege enkele Covid uitstellen, zijn we er weer. De kinderen zijn geen kinderen mee. Onze oudste zoon heeft zijn liefde mee en dat maakt het mooie aantal op acht ‘kinderen’. Maar met de jongste twee die al ruim 14 zijn, praten we niet meer over kinderen. Hoewel de helft van deze kids in Utrecht woont en ze elkaar dus gedurende het jaar niet zo heel vaak zien, valt alles samen als we elkaar zien op het vliegveld. Lallen over koffers, lachen over dezelfde outfits (die de nichtjes even besproken hadden tijdens de voorbereidingen). Maar ook meteen is er een geheel. Geen groepjes van meisjes/jongens, gezin een of twee. We zijn een familie. 

Heerlijk

Bij het zwembad zie ik de mensen wel eens kijken en zich afvragen hoe het zit. Zou ik ook doen. Hoe zit het nu? Verwarrend omdat de nichtjes zoveel op elkaar lijken dat het zusjes hadden kunnen zijn. De oudste zoon van mijn zwager zich gedraagt als een tweeling met mijn oudste nichtje. Maar ook omdat de samenstellingen bij het zwembad elke keer wisselen. Heerlijk. 

Handdoekjes klaar leggen?

Turkije, zo’n prachtig land. Denken we. Daar waar we de eerste jaren nog wel eens een uitje maakten, met de bus door het platteland, naar de zoutbaden of ergens naar een stad. Komen we nu al jaren niet meer van het oord af. We ontbijten, lunchen en dineren samen. Liggen op veel bij elkaar geraapte bedjes (wie legt er nu 14 handdoeken klaar in de ochtend?) en leven van buffet naar buffet. Er wordt gelezen, spelletjes gedaan, filmpjes gedeeld (hoeveel Be-Reels hebben we al gehad deze dagen).

We kletsen bij en ik voel me rijk. 

Altijd werken

Toen ik voor het eerst bij Roel kwam, was ik 14. Toen we verkering kregen en dus heel vaak kwam, was ik 15 jaar. Mijn schoonouders hadden een drukke zaak en we aten altijd laat, vaak spaghetti en meestal gehaast. Mijn schoonmoeder vond het op zaterdagochtend heel nodig om ons te wekken als zij ging werken. “Wat een onzin om de hele dag in je bed te blijven liggen.” Ik denk dat ze een beetje vergat dat haar werkdag om acht uur begon en wij jonge pubers waren. Mijn schoonvader was altijd werken en op zondag was het rustdag. We mochten mee naar de boot, waar we lekker konden zwemmen en zonnen. 

Onder spugen

Al jong mocht ik mee op vakantie, de eerste jaren met de boot. Een hit, een schoondochter met lange blonde haren die natuurlijk overal op en in de boot zaten, die mekkerde om alles wat er gegeten werd, die het schoonmaken van de boot maar als overbodige klus zag en die tot overmaat van ramp ook nog de boel onder spuugde zodra we gingen zeilen. 

Smoezen

Mijn schoonzusje was het grappigste kind dat ik kende. Zielig want haar broer pestte haar zo erg dat ik het gewoon sneu vond. Vrolijk om en met alles wat ze deed. Wat stouter dan haar broer die belachelijk braaf en netjes was en die het met tijden maar stom vond dat er naast een grote broer ook nog een bemoeizuchtige schoonzus was. Daarnaast was ze liever lui dan moe en verzon ze de meest vindingrijke smoezen om niet meer te hoeven werken in de zaak of om eerder naar huis te mogen. 

Gratis slank

Wat een contrast, nu zit ze met haar directrice bril op (ze is ook echt directrice van een basisschool in Utrecht), werkt zich een slag in de rondte, is duidelijk en eerlijk en war van smoezen. Is bonusmoeder van twee kanjers van boys en heeft haar eigen kinderen zo succesvol opgevoed dat we elk moment lachen en genieten van en met ze. Daarnaast ziet ze er altijd op en top uit, wat het dus maakt dat ik me ook ‘verplicht’ voel om wat meer mijn best te doen. Modebewust en bovendien gratis slank wat ik helemaal irritant vindt. Maar dit alles is oké, want ze is ook super lief en geweldig. Hoe druk we ook zijn, hoe weinig we elkaar ook zien. Het is fijn en eigen. En ze heeft een geweldige zwager gescoord wat mijn totaal op drie knappe toffe zwagers maakt! Dat hij voor Ajax is, is een minpuntje en doet mijn vader zich een klein stukje omdraaien in zijn Eindhovense graf. Maar zijn gezelligheid maakt het dat papa er een biertje op zou drinken. Zuur om dit nu te typen nu mijn zwager net aan het bijkomen is van het feit dat Ajax gisteravond met penalty’s verloren heeft van PSV. Tja… go paps ☺

Anders in het leven staan

Al met al dus genieten. Spelletjes doe ik vaak niet mee. Ik kijk, bewonder en geniet. Sámen is het keyword en dat is bijzonder. Voor hetzelfde geld, heb je een vreemde schoonfamilie die je maar gedoogt op feestjes en partijen. Kom je er op een vakantie als deze achter dat je toch echt anders in het leven staat of is de opvoeding van je neefjes en nichtjes totaal het tegenovergestelde van jouw manier. Alles kan. Bij ons ook. Gelukkig maar.