Welkom

Welkom op de blog van Indira. Hier vertel ik regelmatig wat mij bezighoudt in de danswereld. Ik heb mijn eigen dansschool ID Dance, geef regelmatig workshops, doceer dans aan de Hogeschool Arnhem Nijmegen en coördineer de Dansplus-klas bij de Stedelijke Scholengemeenschap Nijmegen. Daarnaast ben ik al jaren gelukkig getrouwd en moeder van drie bloedjes van kinderen.

woensdag 5 mei 2021

Liefste Tess

Zo sta je in mijn telefoon. Met zoveel mooie en lieve Tessen in mijn leven kan er natuurlijk maar een de liefste zijn. En dat ben jij, al 18 jaar!

Daar zit ik dan, aan de vooravond van je 18e verjaardag. Verbijsterd dat ik gewoon nóg een volwassen kind heb. En wat voor een. Al een paar keer grapte je dat ik al zoveel blogs geschreven, maar nooit een voor jou. Bij deze dus, van mij… voor jou.


Je zat nog prima

18 jaar geleden was er een hittegolf. Ik zat met mijn walruslijf (“Valt zo mee die buik, je ziet bijna niets”, volgens vriendinnen. Gesproken vanuit liefde in plaats van eerlijkheid) in de tuin. Mijn vliezen waren al 2 dagen daarvoor gebroken, maar er gebeurde maar niets. Vreemd genoeg werden we ook na 24 uur weer naar huis gestuurd. Je zat nog prima en ik had nog tijd, aangezien het nog 2,5 week voor de uitgerekende datum was. Ik mocht niet ver van huis maar met 30 graden en vocht tot achter mijn oren had ik die behoefte ook totaal niet.


Vol naalden stoppen

Een tweede kindje was onze grote wens. Na de heftige bevalling van Kai hebben we behoorlijk wat tijd gehad om alles te verwerken. Omdat ik nu toch wel wat tegen de bevalling op zag, werden we begeleid in het ziekenhuis. Grappig genoeg door een man. Tenslotte weten zij alles van het mooie bevallen… Om mijn angst wat te temperen, heb ik van alles gedaan. Mooie ontspanningscursussen, van ‘vertrouw in je lichaam-praat’ tot acupunctuur. Een vriendelijke man die me vol naalden stopte en daarna lekker tv ging kijken vrees ik. Want hij liet me wel 25 minuten liggen met die naalden op allerlei plekken.


Een jongens moeder

Maar alles voor het goede doel; een gezond kindje en een fijne bevalling. Wat na de spoedkeizersnede die ons een prachtzoon bracht, was het ‘natuurlijk’ bevallen een niet te missen ervaring. Natuurlijk kregen we weer een zoon. Daar was ik van overtuigd. Ik vond mezelf namelijk ook een echte ‘jongens moeder’. De naam hadden we ook al. Max. Kort maar krachtig en goed passend bij Kai.


Hoi pap!

De avond dat mijn vliezen braken, was Roel voetbal kijken bij vrienden. Ik kwam net van mijn ouders. Mijn vader was al ziek, wat ‘fijn' samen kwam met mijn verlof. Zo kon ik makkelijk mee naar het ziekenhuis of andere belangrijke afspraken. Ik liep thuis de trap op, Kai al in bed en toen braken mijn vliezen. Ik belde Roel, maar voelde geen paniek. Ik belde mijn ouders en mijn vader nam op. Hoi pap, ben ik weer. Geïrriteerd vroeg papa waarvoor ik belde. Ik was tenslotte net weg en… er was voetbal op tv. Ik zei; “Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn." “Oeh, ik geef je moeder wel even”, was zijn reactie. Omdat er totaal geen buik- of rugpijn was, bleef ik rustig. Ik vond het breken van de vliezen een fijn en duidelijk begin. De avond daarvoor hadden we nog een bruiloft gehad waarbij ik nog op de dansvloer stond en bitter lemon dronk op aanraden van de bruid. “Dat brengt de bevalling lekker op gang”.


Overal bloed

In het ziekenhuis bleven ze ook rustig. Vreemd genoeg mocht je toen nog 72 uur met gebroken vliezen rondlopen, want maandagmorgen 5 mei melde ik me om half acht. Stapel Viva’s mee en gaan. Ik had er alle vertrouwen in. Ik werd ingeleid, dat versnelt de boel lekker . Ik bespaar je het fijne natuurlijke bevallingsverhaal met alleen onze conclusie; mijn vader werd niet goed toen hij de kamer binnen kwam bij het zien van bloed overal. Mijn arme zwager (net twintig jaar) besloot denk ik op datzelfde moment om nog zeker tien jaar te wachten. Maar het aller- allermooiste en belangrijkste; ik kreeg een meisje! JOU! Mijn zussen die van de stress alle winkels leeg kochten die maandagmorgen, gilden het uit.


Roze, roze en nog eens roze

Ik bleef even heel stil. Een meisje? Uit mij? Begreep er niets van. Wat waren onze gesprekken samen - toen je nog in mijn buik zat - vreemd nu jij een meisje was. Die stilte duurde maar even. Ik herstelde super goed, het weer bleef mooi en jij was de makkelijkste baby die er was. En ik? Ik sloeg helemaal door. Roze, roze en nog meer roze. Oma en zussen gingen helemaal los en kochten zich suf. Ik ben bang dat je de eerste babypakjes niet eens allemaal aan gehad hebt. Een meisje, Roel dacht het al die tijd al. Hij had duidelijk wel de juiste gesprekken gevoerd.


Bizar baby zusje

En wat voor een meisje. Mooi, lief, verlegen en zo ontzettend sociaal en braaf. Was ik met enthousiaste Kai helemaal voorbereid, waren alle kastjes dicht getimmerd, alle vazen hoog en alle wegen vrij gemaakt. Jij bleef braaf aan mama’s hand of op papa’s schoot. Bizar. Wat een ontzettende bijzondere gewaarwording. Kai vond een baby zusje leuk, maar speelde al snel weer lekker buiten. Je groeide, ging naar dezelfde school als je grote broer. Ook daar moesten ze even bijkomen van de gelijkenis qua uiterlijk maar het verschil in karakter. En dat bleef. In je jonge jaren heb je een ‘zwaar’ leven gehad met je grote broer die je plaagde, pestte en je dag verknalde. Hij mondig en vrolijk, jij verlegen en niet in staat om voor jezelf op te komen. Tot frustratie van Roel die jullie meerdere malen probeerde uit te leggen dat het naast ongezellig ook niet goed was. 


Trots tijdens de wedstrijden

Even ging je op dansles, uren zat je op de kruk te kijken wat je moeder allemaal deed. Voorzichtig volgde je een balletles waarvoor ik uiteraard meteen los ging met roze pakjes en strikjes. Maar al snel ging je ook op turnen en won de mat van de dansvloer. En hoe, je knalde, sprong, draaide en had talent. Je straalde en klom voorzichtig omhoog. Trots stonden wij tijdens de wedstrijden aan de zijkant. De trots nam een kleine beetje af toen de wedstrijden steeds verder en langer werden, maar de steun en enthousiasme bleef.


Grote zus

Het jaar dat je grote broer naar Amerika ging, kwam jij een beetje uit je schulp. Er kwam geluid, soms een voorzichtig weerwoord en af en toe zelfs en kleine schreeuw. Er was inmiddels ook al een tijd een zusje bij. Nu was je zelf grote zus van Jade. Je zien groeien op alle vlakken was en is een genot. We hebben de drie mooiste kinderen van de wereld, maar zo lief als jij bent, bestaan er maar weinig. Sterker nog; ik ken eigenlijk geen lievere meisjes dan jij. Lief voor je vriendinnen, lief voor dieren, lief voor je opa en oma’s, je tantes en ontzettend lief voor ons. En gelukkig ook lief voor je grote broer en zusje. Geen gepest meer, maar respect en liefde.


Spelen met het idee

Lachend zeg ik regelmatig dat ik net zo lief als jij wil zijn ‘als ik later groot ben’. Je lijkt op je vader. Zelf geef je aan het lieve, zorgzame van je oma te hebben. Dit koester je en dat maakt je nog mooier. Van verlegen puber die eigenlijk niet zoveel durfde of wilde zeggen, groei je naar een zelfstandige, mooie en gezellige meid. Misschien wel vrouw inmiddels. Even speelde je nog met het idee om ook een jaar naar Amerika te gaan (dankjewel Kai), maar gelukkig bleef je nog even hier. Je tussenjaar is er een geworden die heel anders uitpakte dan je dacht en hoopte. Werken en reizen werd… thuiszitten met en bij je ouders  


Het frustreert me

Maar je hulp tijdens de lockdowns in de school, thuis en met onze lessen is ongekend. Al mijn lessen assisteren met plezier (en commentaar) houdt mij wakker en scherp. Je fijne onthouden frustreert me soms (‘vorige week begon je met Links in plaats van met rechts’) maar maakt me ook weer aan het lachen. Je houdt van spelletjes en geniet zo met je vriendinnen. Wij genieten daar weer van. Een lockdown-jaar werd zo een klein cadeautje om jou nog een jaar zo dicht bij ons te hebben voor je hopelijk de wereld gaat veroveren.


Beetje van mij

Ik kan wel boeken vullen met warme gevoelens. Mijn eerste dochter, mijn enige ‘natuurlijk’ geboren kind, mijn vriendin, mijn voorbeeld, mijn evenbeeld van je vader van binnen en stiekem ook wel een beetje van mij van buiten. Je zien lesgeven met turnen maakt me trots, eigenlijk je zien alleen al.

Liefste Tess, je doet je naam eer aan. 18 jaar, maak er iets moois van.En dankjewel voor 18 heerlijke jaren, je bent inderdaad… de allerliefste.

(zonder de andere twee schatten tekort te doen natuurlijk )

Geen opmerkingen:

Een reactie posten