Jezelf blijven

Zondagmorgen 07.12 uur. De telefoon naast ons bed gaat. We schrikken. ‘Gelukkig’ is het onze lieve ballet-juf. Ze is verkouden. Vervelend natuurlijk, helemaal in deze tijd. Ze overlegt wat te doen met de fijne geplande balletlessen van deze ochtend. We zeggen ze af, geen risico! Voor onze dansers niet en al helemaal niet voor onze collega’s. En dus ook niet voor onze school. Samen ‘overleven’. Klinkt wat zwaar omdat wij allesbehalve een cruciaal beroep zijn. Maar ik kan je toch echt met zekerheid vertellen dat ik zonder Dans wel een beetje sterf.

En gelukkig velen met mij. Je passie niet volledig kunnen uitvoeren, is shit. Maar, ik leg net de krant weg (voordeel als je dag wat eerder start dan gepland ☺) en dan prijs is mezelf maar weer gelukkig. Wat een ellende en wat hebben veel mensen het zwaar.

In deze tijd

Soms voelt het ook zwaar, maar diep van binnen weet ik dat ik in mijn handjes mag knijpen. Gezond gezin, gezonde familie, gezonde mensen om ons heen. In deze tijd…

Geweldig uitzicht

Waarom dat zware gevoel? Nou het duurt me toch best wat te lang. Wij houden het behoorlijk goed vol. De investering van een pracht danstent zorgt ervoor dat we elke week veel hele blije dansers om ons heen mogen hebben. In Lent maakt het geweldige vrije uitzicht van het Fort de af en toe gure wind goed.Bijzonder hoe je plannen en gedachtes steeds aanpassen aan de situatie en zelfs mijn mening dan soms alle kanten op waaien. 

Lachend door een hagelbui

Jezelf blijven en bij jezelf blijven is me wel een dingetje in deze tijd. Van de week sprak ik een van mijn lieve dansvriendin collega’s die ook haar twijfels besprak over de beslissingen die zij met haar school neemt. Je blijft je toch elke keer afvragen of we er goed aan doen. Veiligheid staat uiteraard voorop. Als eerste voor je team, zonder hen is er namelijk geen school. Maar ook zeker voor je dansers. Gelukkig blijft het gros van hen zichzelf. De kids hebben nergens last van en lachen zich door een hagelbui heen. Tieners zuchten als het regent, en bellen gerust af als lieve ouders ze niet willen brengen. Maar dat deden ze pre-Corona ook wel. Weer anderen komen met handschoenen aan de les in en trekken zich niets aan van kou, wind of een aangepaste les. Dans! Dat willen ze. En dat delen we met zijn allen. Het gevoel van samen, Dans, bewegen en genieten.

Vanuit mijn hart

Toch merk je dat mensen het zat zijn, het genoeg vinden. En dan is jezelf blijven, soms moeilijk merk ik. En dat is gek want eigenlijk ben ik heel goed in mezelf zijn. Niet dat ik mezelf nu zo ontzettend geweldig vind. Maar mezelf en ik hebben een prima weg gevonden samen. Meestal luister ik best goed naar mezelf en als ik dit niet doe, krijg ik pijn aan mijn buik. En die buikpijn gaat dan pas weer weg als ik weer geluisterd heb naar mijn gevoel. Niet altijd handig en zeker niet altijd leuk of handig voor de buitenwereld maar wel duidelijk, eerlijk en vanuit mijn hart. 

Fijn

Zo had ik pas nog een nare discussie over een door mij geschreven appje. Waarin ik zorg uitsprak en vol goede bedoelingen vroeg of het wel goed ging. Iets wat ik net iets vaker doe dan normaal omdat het feit is, dat het gemiddeld wat minder goed gaat met de mensen om me heen. Studenten die er door heen zitten en een lekker wandelingetje fijn vinden, jonge pubers die van gekkigheid niet weten wat te doen met hun tijd en getroost worden door een kaartje of balende dansers die hun energie niet kwijt kunnen en we blij kunnen maken met een extra lesje.

Twijfelen aan het nieuwe leven

Maar deze goedbedoelde app kwam denk ik op een verkeerd moment. Kan gebeuren en timing is niet altijd mijn sterkste punt. Met name omdat mijn ‘eerst denken dan doen’ principe vaker andersom werkt. De vervelende discussie die hierop volgde was niet fijn maar werd prima afgerond. Toch sliep ik er onrustig van en werd ik de volgende ochtend wakker met het gevoel dat ik het toch eens anders moest doen. Geen onbekend gevoel. Ik vind dat mensen eerst bij zichzelf te rade moeten gaan. Dus laat ik daar vooral zelf ook aan meedoen. De twijfel die dan toeslaat is er een die ik wel een beetje dank aan onze nieuwste aanpassing in ons leven; Corona. Tjeez man, wat kan ik aan het twijfelen gaan sinds we dit ‘nieuwe’ leven hebben. Over mezelf, de school, mijn plannen, mijn stappen, mijn beslissingen en dus ook over mijn daden.

Onder de loep

Gelukkig heb ik dan Roel… mijn steun en toeverlaat in het leven, en ook in de school. Mijn grootste liefde, maar ook mijn spiegel daar waar nodig. Die korte metten maakt met met mijn twijfel en aangeeft dat mijn buikgevoel me juíst gebracht heeft waar ik ben. Me dagelijks zoveel moois brengt, me altijd weer wijze lessen leert en dwingt gedane zaken onder de loep te leggen en er weer van te leren. Maar vooral een die de school inmiddels het gevoel heeft meegebracht waar we voor staan. Samen, positief, met gevoel!

Gelukkig, nu maar hopen dat iedereen een eigen Roel heeft die je erop wijst dat jezelf zijn in alle situaties altijd de beste optie is. En hoe moeilijk het ook is in deze tijd waar je regelmatig uitgelokt wordt om anders te denken, wisselend te reageren of gefrustreerd actie te ondernemen… Ik probeer maar gewoon mezelf te blijven.

Niets meer, niet minder. Maar wel vanuit mijn eigen buikgevoel.