Jarig

Al vanaf dat ik me kan herinneren, vond ik jarig zijn geweldig. Geen idee waar het begonnen is en waarom eigenlijk. Lachend zeiden mijn ouders vroeger dat geboren zijn in een tuin met wel 12 nonnen op afroep me waarschijnlijk veel-gewend-aan-aandacht heeft gemaakt.

Maar dat is het niet alleen, gewoon zo’n dag waarop alles mag en je de leukste en liefste mensen van je leven ziet, hoort of spreekt. Waar je je vriendinnen met elkaar ziet lachen, je moeder bij ziet kletsen met een van onze oudste vrienden en waar mensen gewoon even tot elkaar komen. Daarnaast hangen er slingers en is er taart. Need I say more? Het leven samengevat in slingers en taart is denk ik wel een beetje mijn leven.

Mijn vader de DJ
Van mijn ouders mocht ik de meest gekke feestjes geven. Van creatieve speurtochten tot vette discofeestjes waar de banken de tuin ingingen mijn vader DJ was en de hele klas mocht komen. Want kiezen wie er wel of niet op je feestje mocht komen, is stom natuurlijk. 

Middelpunt
Toen ik Roel leerde kennen (op dezelfde dag jarig en precies even oud) leek dat natuurlijk geweldig. We (lees: ik) fantaseerden over ons grote mensenleven waarop we altijd samen jarig waren en alle vrienden konden uitnodigen op een dag! Helaas vindt Roel zijn verjaardag niets aan. Het middelpunt staat hem niet en hij voelt zich ongemakkelijk wetende dat alle visite voor hem komt. Tja, en dan trouw je met iemand wiens verjaardag aftellen al start op de dag ná haar verjaardag. 

Tegendraads
Door de jaren heen vonden we een goede middenweg. Of eigenlijk, hij paste zich aan en ik vierde mijn verjaardag. Eigenlijk vindt Roel het stiekem wel heel leuk als iedereen er is. Maar dat regelen en gedoe. En dan natuurlijk dat ‘vast gegeven’ dat het feest is op of rondom je verjaardag. Dat staat hem tegen, hij viert liever lekker zijn feestje op een heel vreemd tijdstip of gekke dag. Lekker tegendraads. Zo vierden wij ons 12,5 jarige trouwfeest op de dag dat we 13 jaar getrouwd waren. Tenslotte veel leuker. Afgelopen jaren heb ik hem eens cadeau gegeven dat we onze verjaardag niet vieren. Dit jaar deed Covid-19 dat voor hem ☺.

Weduwe worden
Nu zitten we met heel het land in een mindere feeststemming natuurlijk. Maar naast dat ik het leuk vind, moet je het leven ook vieren. Ik realiseerde me gisteren dat ik vandaag de leeftijd zou worden die mijn moeder was toen papa stierf. Mijn zoon is exact de leeftijd die mijn jongste zusje destijds had. De gedachte om weduwe te worden of te zijn op deze leeftijd is ondenkbaar. Zelfs nu ik het van heel dichtbij gezien en gevoeld heb. We vieren dus het leven! We zijn namelijk gezond en hebben elkaar nog. En wij zijn in de luxe positie dat we zomaar in die gezondheid met elkaar een jaartje ouder mogen worden.

We zijn tevreden
Het ouder worden vind ik niet erg, soms jammer omdat mijn lijf ook meedoet met dat tellen. Balen, wilde eigenlijk wel graag fysiek 27 blijven met alle wijsheid van nu. Haha, al die gemaakte fouten opslaan en proberen ze zo min mogelijk te herhalen. En die rimpels mogen ook wel weg. Opstaan terwijl je gezicht doorslaapt is toch sneu. Maar ook hier, alles doet het nog, dus we zijn tevreden.

Past niet
Dit jaar was de verjaardag sowieso anders. Hij viel namelijk exact de dag voor we met ID Dance naar buiten gaan. En die zin, leest zo makkelijk maar heeft zo ontzettend veel voeten in aarde gehad. Vorig jaar hebben we op 1 juni de ID danstent geopend. Verende houten dansvloer erin (fysieke veiligheid!), terrein afgezet (uit de kijk!) en dansen maar. Het was een hit, we hebben er tot in de zomer veel plezier van en in gehad. Nu is het maart. Toch echt een flink stuk kouder. Daarnaast passen we met 90 dansuren niet in een danstent. Uitdaging genoeg dus. Het puzzelen op het buiten/zoom rooster kostte vier volle dagen, het terrein klaarmaken anderhalve week en toen we de vloer wilde leggen, bleek deze vol lijm- en plakresten te zitten van foute balletvloeren tape. Tegenvallertje. 

Prioriteit
Dus vrijdagavond, twee dagen voor mijn verjaardag, waar ik normaal nerveus aan het aftellen ben, lagen we op de dansvloer te krabben, poetsen en vegen. Zo wist ik gisteren dat we dat vandaag ook nog aan het doen zouden zijn. De prioriteit van Tent ging dus duidelijk boven het jarig zijn. 

Ingebroken!
Misschien dat ik vanwege het heel ‘we mogen toch niet op bezoek komen’-principe me al sneller er bij neergelegd had. Werk aan de winkel en het doel is toch echt om morgen de boel klaar te hebben zodat we eindelijk onze mooie dansers weer mogen en kunnen zien. Vanmorgen stonden mijn dochters en manlief geheel traditiegetrouw aan mijn bed te zingen. Ontbijt op bed en cadeautjes. En we zijn jarig. Ik stond op, maakte me klaar en werd opgehaald door Adriënne. Een fijne traditie die we hebben sinds ik vanaf dit jaar op zondagmorgen les geef. Bij ID aangekomen, kreeg ik even het gebrek omdat ik dacht dat er ingebroken was. Maar het was lieve collega Fleur die alles versierd had en met taart, bloemen én balletschoenen klaar stond om me te verrassen. Tjee, wat voel je je dan jarig. Toen de les begon en juf Jasmine haar ‘thuis barre’ van ballonnen had voorzien voelde ik me rijk. Juf Tess kwam binnen tien minuten blazend op een toeter binnen met een zelfgebakken verrassingspakket en het feest was compleet. Geheel op afstand volgden we de mooie benen van juf Jasmine en al snel was het tijd voor mijn eigen (laatste zondag zoom)les. Snel plassen voor de les en hopsa klaar staan. 

Slingers
Binnen vijf minuten waren mijn vriendinnen, oud dansers, (schoon)zusjes, collega’s, neefjes en nog meer mooie mensen ingelogd. Wauw! En dan is het me toch een feest. Op kleine schermpjes even de buik bewonderen van ex-danseres Roosje, de slingers van mama en dochter v.d. Water, de toeters en vrolijke gezichten van mijn selectiemeiden. En als grote verrassing niet alleen mijn zoon Kai vanuit Rotterdam maar ook Mariëlle uit Nieuw Zeeland en Carmen uit Arnhem. Man, hoe rijk kun je zijn. Zoveel mooie lieve mensen op een klein scherm. Kijk, dat bedenk je niet. Dus dankjewel Covid-19. We worden vindingrijk. De vaste zondag-dansers keken hun ogen uit. En terecht, wat een rijkdom. 

Rijkdom alom
Stoer worstelde ik me door de les, toen halverwege de deur open vloog en een groep vriendinnen een voor een langs de spiegel kwamen zwaaien. Zusjes & zwagers liepen de zaal in, wat heel vreemd was aangezien hun computer nog aanstond. Rijkdom alom dus.
Geen woorden had ik er even voor. Even leek het of we geen lockdown hadden, even leek het of de afstand er niet was en we elkaar heus niet weken niet gezien hadden. Vreemd om de liefste mensen uit je leven te bedanken met een zwaai, een glimlach en hopelijk veel warmte uit mijn hart. Dankbaar en vol nieuwe energie, lag ik daarna weer op mijn knieën op de buitendansvloer. Glimlachend en zo jarig. Knot op de kop, twee broeken aan, geen make-up op en een heel tevreden jaartje ouder.