Afscheid

Wat een dramatische titel eigenlijk in deze vakantietijd. Afscheid nemen hoort namelijk bij het leven. En dit afscheid is niet eens voor altijd. We nemen afscheid van een seizoen. Weer aangepast, verzet, verplaatst, volgehouden en fijn afgesloten. Doen we elk jaar zou je zeggen. Dit jaar was net als voor zovelen (weer) een gek jaar. Maar dansend afsluiten is een pracht afscheid van een seizoen. Tent weg, mappen weg, lijsten weg en ook nagenoeg alle collega’s zijn verdiend ergens aan het ontspannen.

Hier moet de ontspanning nog komen. Wij namen afscheid van het idee om naar het warme buitenland te gaan. Luxe-probleem, maar wel even aanpassen. Nu we klaar staan om naar Utrecht te gaan, neem ik afscheid van een seizoen. Gebaald, gelachen, gefrustreerd, genoten, ontladen, geduldig, onzeker en verrast was ik de afgelopen maanden. Man, wat een achtbaan.

De echte wereld in

Ik ben niet zo heel goed in afscheid nemen. Kan er gewoon niet zoveel mee. Als ik weer eens een leuk vriendenboekje in moet vullen of een spreekbeurt vraag moet invullen, vragen ze altijd wat niet zo leuk is aan deze topbaan. ‘De verantwoordelijkheden. En als er dansers weggaan’, vul ik altijd in. Best gek, toen ik vroeger volledig in het onderwijs werkte nam ik elke einde van het jaar afscheid. Met een fijn gevoel, kids met een diploma de echte wereld in, heerlijk. Sommige met nog een twijfelachtige zucht maar altijd vol vertrouwen. 

Heerlijke reünie

Nu gaan er ook mooie ID Danseressen de wijde wereld in. Verdiend, spannend, nodig en zo klaar voor  een te gekke tijd. Maar ja, wel weg bij ID. Nooit echt helemaal weg natuurlijk. We weten inmiddels uit ervaring dat er tijdens voorstellingstijd achter de schermen een soort van heerlijke reünie ontstaat. Zo eigen, zo fijn om dan al ‘mijn’ meiden weer bij elkaar te hebben.

Meiden worden groot

De een had geen danszin meer, de anders miste te tijd. Studeren in Utrecht, Den Bosch of Amsterdam of voor de liefde naar Utrecht. Het was een heftig afscheid. Veel gelachen en zo ontzettend fijn terug gekeken naar ruim 15 jaar ID Dance samen. Het is ook een luxe om zulke mooie meiden ‘groot’ te zien worden. Zegt oma. Het voelt goed als we niet zouden treuren of tijdelijk balen, het zou mijn gevoel naar hen tekort doen, maar man wat een gat in mijn hart.

Einde van de wereld

En toch is het ook weer goed, het is een fijn natuurlijk verloop. We houden gelukkig nog heel veel prachtdansers over. En het is niet het eind van de wereld. Daar hebben we namelijk al een danseres zitten. Die ook gemist wordt, maar ondanks de afstand door het regelmatige intense contact zo dichtbij voelt.

Afscheid dus, van een seizoen, een tent, 2090 Zoom uren, prachtdanseressen, een lieve collega die haar droombaan gevonden heeft, digitale roosters, angstig om elkaar heen dansen, talloze schema’s, brieven, noodplannen. 

Herinnering is een vorm van ontmoeting

Op naar twee weken even niks, een leeg (leger ☺) hoofd, mijn lieve geduldige gezin, wie weet zon en lieve mensen. Weg met de onrust en op naar leuke muziekjes en warme gevoelens. Want herinnering is ook een vorm van ontmoeting. En afscheid is maar een woord. Weg bij ID is uiteraard nooit weg uit ons ID hart.

Dankjewel voor het seizoen, seizoen 2021-2022 KOM MAAR OP!

over twee weekjes dan…☺

Liefste Tess

Zo sta je in mijn telefoon. Met zoveel mooie en lieve Tessen in mijn leven kan er natuurlijk maar een de liefste zijn. En dat ben jij, al 18 jaar!

Daar zit ik dan, aan de vooravond van je 18^e verjaardag. Verbijsterd dat ik gewoon nóg een volwassen kind heb. En wat voor een. Al een paar keer grapte je dat ik al zoveel blogs geschreven, maar nooit een voor jou. Bij deze dus, van mij… voor jou.

Je zat nog prima

18 jaar geleden was er een hittegolf. Ik zat met mijn walruslijf (“Valt zo mee die buik, je ziet bijna niets”, volgens vriendinnen. Gesproken vanuit liefde in plaats van eerlijkheid) in de tuin. Mijn vliezen waren al 2 dagen daarvoor gebroken, maar er gebeurde maar niets. Vreemd genoeg werden we ook na 24 uur weer naar huis gestuurd. Je zat nog prima en ik had nog tijd, aangezien het nog 2,5 week voor de uitgerekende datum was. Ik mocht niet ver van huis maar met 30 graden en vocht tot achter mijn oren had ik die behoefte ook totaal niet.

Vol naalden stoppen

Een tweede kindje was onze grote wens. Na de heftige bevalling van Kai hebben we behoorlijk wat tijd gehad om alles te verwerken. Omdat ik nu toch wel wat tegen de bevalling op zag, werden we begeleid in het ziekenhuis. Grappig genoeg door een man. Tenslotte weten zij alles van het mooie bevallen… Om mijn angst wat te temperen, heb ik van alles gedaan. Mooie ontspanningscursussen, van ‘vertrouw in je lichaam-praat’ tot acupunctuur. Een vriendelijke man die me vol naalden stopte en daarna lekker tv ging kijken vrees ik. Want hij liet me wel 25 minuten liggen met die naalden op allerlei plekken.

Een jongens moeder

Maar alles voor het goede doel; een gezond kindje en een fijne bevalling. Wat na de spoedkeizersnede die ons een prachtzoon bracht, was het ‘natuurlijk’ bevallen een niet te missen ervaring. Natuurlijk kregen we weer een zoon. Daar was ik van overtuigd. Ik vond mezelf namelijk ook een echte ‘jongens moeder’. De naam hadden we ook al. Max. Kort maar krachtig en goed passend bij Kai.

Hoi pap!

De avond dat mijn vliezen braken, was Roel voetbal kijken bij vrienden. Ik kwam net van mijn ouders. Mijn vader was al ziek, wat ‘fijn' samen kwam met mijn verlof. Zo kon ik makkelijk mee naar het ziekenhuis of andere belangrijke afspraken. Ik liep thuis de trap op, Kai al in bed en toen braken mijn vliezen. Ik belde Roel, maar voelde geen paniek. Ik belde mijn ouders en mijn vader nam op. Hoi pap, ben ik weer. Geïrriteerd vroeg papa waarvoor ik belde. Ik was tenslotte net weg en… er was voetbal op tv. Ik zei; “Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn." “Oeh, ik geef je moeder wel even”, was zijn reactie. Omdat er totaal geen buik- of rugpijn was, bleef ik rustig. Ik vond het breken van de vliezen een fijn en duidelijk begin. De avond daarvoor hadden we nog een bruiloft gehad waarbij ik nog op de dansvloer stond en bitter lemon dronk op aanraden van de bruid. “Dat brengt de bevalling lekker op gang”.

Overal bloed

In het ziekenhuis bleven ze ook rustig. Vreemd genoeg mocht je toen nog 72 uur met gebroken vliezen rondlopen, want maandagmorgen 5 mei melde ik me om half acht. Stapel Viva’s mee en gaan. Ik had er alle vertrouwen in. Ik werd ingeleid, dat versnelt de boel lekker ☺. Ik bespaar je het fijne natuurlijke bevallingsverhaal met alleen onze conclusie; mijn vader werd niet goed toen hij de kamer binnen kwam bij het zien van bloed overal. Mijn arme zwager (net twintig jaar) besloot denk ik op datzelfde moment om nog zeker tien jaar te wachten. Maar het aller- allermooiste en belangrijkste; ik kreeg een meisje! JOU! Mijn zussen die van de stress alle winkels leeg kochten die maandagmorgen, gilden het uit.

Roze, roze en nog eens roze

Ik bleef even heel stil. Een meisje? Uit mij? Begreep er niets van. Wat waren onze gesprekken samen - toen je nog in mijn buik zat - vreemd nu jij een meisje was. Die stilte duurde maar even. Ik herstelde super goed, het weer bleef mooi en jij was de makkelijkste baby die er was. En ik? Ik sloeg helemaal door. Roze, roze en nog meer roze. Oma en zussen gingen helemaal los en kochten zich suf. Ik ben bang dat je de eerste babypakjes niet eens allemaal aan gehad hebt. Een meisje, Roel dacht het al die tijd al. Hij had duidelijk wel de juiste gesprekken gevoerd.

Bizar baby zusje

En wat voor een meisje. Mooi, lief, verlegen en zo ontzettend sociaal en braaf. Was ik met enthousiaste Kai helemaal voorbereid, waren alle kastjes dicht getimmerd, alle vazen hoog en alle wegen vrij gemaakt. Jij bleef braaf aan mama’s hand of op papa’s schoot. Bizar. Wat een ontzettende bijzondere gewaarwording. Kai vond een baby zusje leuk, maar speelde al snel weer lekker buiten. Je groeide, ging naar dezelfde school als je grote broer. Ook daar moesten ze even bijkomen van de gelijkenis qua uiterlijk maar het verschil in karakter. En dat bleef. In je jonge jaren heb je een ‘zwaar’ leven gehad met je grote broer die je plaagde, pestte en je dag verknalde. Hij mondig en vrolijk, jij verlegen en niet in staat om voor jezelf op te komen. Tot frustratie van Roel die jullie meerdere malen probeerde uit te leggen dat het naast ongezellig ook niet goed was. 

Trots tijdens de wedstrijden

Even ging je op dansles, uren zat je op de kruk te kijken wat je moeder allemaal deed. Voorzichtig volgde je een balletles waarvoor ik uiteraard meteen los ging met roze pakjes en strikjes. Maar al snel ging je ook op turnen en won de mat van de dansvloer. En hoe, je knalde, sprong, draaide en had talent. Je straalde en klom voorzichtig omhoog. Trots stonden wij tijdens de wedstrijden aan de zijkant. De trots nam een kleine beetje af toen de wedstrijden steeds verder en langer werden, maar de steun en enthousiasme bleef.

Grote zus

Het jaar dat je grote broer naar Amerika ging, kwam jij een beetje uit je schulp. Er kwam geluid, soms een voorzichtig weerwoord en af en toe zelfs en kleine schreeuw. Er was inmiddels ook al een tijd een zusje bij. Nu was je zelf grote zus van Jade. Je zien groeien op alle vlakken was en is een genot. We hebben de drie mooiste kinderen van de wereld, maar zo lief als jij bent, bestaan er maar weinig. Sterker nog; ik ken eigenlijk geen lievere meisjes dan jij. Lief voor je vriendinnen, lief voor dieren, lief voor je opa en oma’s, je tantes en ontzettend lief voor ons. En gelukkig ook lief voor je grote broer en zusje. Geen gepest meer, maar respect en liefde.

Spelen met het idee

Lachend zeg ik regelmatig dat ik net zo lief als jij wil zijn ‘als ik later groot ben’. Je lijkt op je vader. Zelf geef je aan het lieve, zorgzame van je oma te hebben. Dit koester je en dat maakt je nog mooier. Van verlegen puber die eigenlijk niet zoveel durfde of wilde zeggen, groei je naar een zelfstandige, mooie en gezellige meid. Misschien wel vrouw inmiddels. Even speelde je nog met het idee om ook een jaar naar Amerika te gaan (dankjewel Kai), maar gelukkig bleef je nog even hier. Je tussenjaar is er een geworden die heel anders uitpakte dan je dacht en hoopte. Werken en reizen werd… thuiszitten met en bij je ouders ☺ 

Het frustreert me

Maar je hulp tijdens de lockdowns in de school, thuis en met onze lessen is ongekend. Al mijn lessen assisteren met plezier (en commentaar) houdt mij wakker en scherp. Je fijne onthouden frustreert me soms (‘vorige week begon je met Links in plaats van met rechts’) maar maakt me ook weer aan het lachen. Je houdt van spelletjes en geniet zo met je vriendinnen. Wij genieten daar weer van. Een lockdown-jaar werd zo een klein cadeautje om jou nog een jaar zo dicht bij ons te hebben voor je hopelijk de wereld gaat veroveren.

Beetje van mij

Ik kan wel boeken vullen met warme gevoelens. Mijn eerste dochter, mijn enige ‘natuurlijk’ geboren kind, mijn vriendin, mijn voorbeeld, mijn evenbeeld van je vader van binnen en stiekem ook wel een beetje van mij van buiten. Je zien lesgeven met turnen maakt me trots, eigenlijk je zien alleen al.

Liefste Tess, je doet je naam eer aan. 18 jaar, maak er iets moois van.En dankjewel voor 18 heerlijke jaren, je bent inderdaad… de allerliefste.

(zonder de andere twee schatten tekort te doen natuurlijk ☺)

Jezelf blijven

Zondagmorgen 07.12 uur. De telefoon naast ons bed gaat. We schrikken. ‘Gelukkig’ is het onze lieve ballet-juf. Ze is verkouden. Vervelend natuurlijk, helemaal in deze tijd. Ze overlegt wat te doen met de fijne geplande balletlessen van deze ochtend. We zeggen ze af, geen risico! Voor onze dansers niet en al helemaal niet voor onze collega’s. En dus ook niet voor onze school. Samen ‘overleven’. Klinkt wat zwaar omdat wij allesbehalve een cruciaal beroep zijn. Maar ik kan je toch echt met zekerheid vertellen dat ik zonder Dans wel een beetje sterf.

En gelukkig velen met mij. Je passie niet volledig kunnen uitvoeren, is shit. Maar, ik leg net de krant weg (voordeel als je dag wat eerder start dan gepland ☺) en dan prijs is mezelf maar weer gelukkig. Wat een ellende en wat hebben veel mensen het zwaar.

In deze tijd

Soms voelt het ook zwaar, maar diep van binnen weet ik dat ik in mijn handjes mag knijpen. Gezond gezin, gezonde familie, gezonde mensen om ons heen. In deze tijd…

Geweldig uitzicht

Waarom dat zware gevoel? Nou het duurt me toch best wat te lang. Wij houden het behoorlijk goed vol. De investering van een pracht danstent zorgt ervoor dat we elke week veel hele blije dansers om ons heen mogen hebben. In Lent maakt het geweldige vrije uitzicht van het Fort de af en toe gure wind goed.Bijzonder hoe je plannen en gedachtes steeds aanpassen aan de situatie en zelfs mijn mening dan soms alle kanten op waaien. 

Lachend door een hagelbui

Jezelf blijven en bij jezelf blijven is me wel een dingetje in deze tijd. Van de week sprak ik een van mijn lieve dansvriendin collega’s die ook haar twijfels besprak over de beslissingen die zij met haar school neemt. Je blijft je toch elke keer afvragen of we er goed aan doen. Veiligheid staat uiteraard voorop. Als eerste voor je team, zonder hen is er namelijk geen school. Maar ook zeker voor je dansers. Gelukkig blijft het gros van hen zichzelf. De kids hebben nergens last van en lachen zich door een hagelbui heen. Tieners zuchten als het regent, en bellen gerust af als lieve ouders ze niet willen brengen. Maar dat deden ze pre-Corona ook wel. Weer anderen komen met handschoenen aan de les in en trekken zich niets aan van kou, wind of een aangepaste les. Dans! Dat willen ze. En dat delen we met zijn allen. Het gevoel van samen, Dans, bewegen en genieten.

Vanuit mijn hart

Toch merk je dat mensen het zat zijn, het genoeg vinden. En dan is jezelf blijven, soms moeilijk merk ik. En dat is gek want eigenlijk ben ik heel goed in mezelf zijn. Niet dat ik mezelf nu zo ontzettend geweldig vind. Maar mezelf en ik hebben een prima weg gevonden samen. Meestal luister ik best goed naar mezelf en als ik dit niet doe, krijg ik pijn aan mijn buik. En die buikpijn gaat dan pas weer weg als ik weer geluisterd heb naar mijn gevoel. Niet altijd handig en zeker niet altijd leuk of handig voor de buitenwereld maar wel duidelijk, eerlijk en vanuit mijn hart. 

Fijn

Zo had ik pas nog een nare discussie over een door mij geschreven appje. Waarin ik zorg uitsprak en vol goede bedoelingen vroeg of het wel goed ging. Iets wat ik net iets vaker doe dan normaal omdat het feit is, dat het gemiddeld wat minder goed gaat met de mensen om me heen. Studenten die er door heen zitten en een lekker wandelingetje fijn vinden, jonge pubers die van gekkigheid niet weten wat te doen met hun tijd en getroost worden door een kaartje of balende dansers die hun energie niet kwijt kunnen en we blij kunnen maken met een extra lesje.

Twijfelen aan het nieuwe leven

Maar deze goedbedoelde app kwam denk ik op een verkeerd moment. Kan gebeuren en timing is niet altijd mijn sterkste punt. Met name omdat mijn ‘eerst denken dan doen’ principe vaker andersom werkt. De vervelende discussie die hierop volgde was niet fijn maar werd prima afgerond. Toch sliep ik er onrustig van en werd ik de volgende ochtend wakker met het gevoel dat ik het toch eens anders moest doen. Geen onbekend gevoel. Ik vind dat mensen eerst bij zichzelf te rade moeten gaan. Dus laat ik daar vooral zelf ook aan meedoen. De twijfel die dan toeslaat is er een die ik wel een beetje dank aan onze nieuwste aanpassing in ons leven; Corona. Tjeez man, wat kan ik aan het twijfelen gaan sinds we dit ‘nieuwe’ leven hebben. Over mezelf, de school, mijn plannen, mijn stappen, mijn beslissingen en dus ook over mijn daden.

Onder de loep

Gelukkig heb ik dan Roel… mijn steun en toeverlaat in het leven, en ook in de school. Mijn grootste liefde, maar ook mijn spiegel daar waar nodig. Die korte metten maakt met met mijn twijfel en aangeeft dat mijn buikgevoel me juíst gebracht heeft waar ik ben. Me dagelijks zoveel moois brengt, me altijd weer wijze lessen leert en dwingt gedane zaken onder de loep te leggen en er weer van te leren. Maar vooral een die de school inmiddels het gevoel heeft meegebracht waar we voor staan. Samen, positief, met gevoel!

Gelukkig, nu maar hopen dat iedereen een eigen Roel heeft die je erop wijst dat jezelf zijn in alle situaties altijd de beste optie is. En hoe moeilijk het ook is in deze tijd waar je regelmatig uitgelokt wordt om anders te denken, wisselend te reageren of gefrustreerd actie te ondernemen… Ik probeer maar gewoon mezelf te blijven.

Niets meer, niet minder. Maar wel vanuit mijn eigen buikgevoel.

Jarig

Al vanaf dat ik me kan herinneren, vond ik jarig zijn geweldig. Geen idee waar het begonnen is en waarom eigenlijk. Lachend zeiden mijn ouders vroeger dat geboren zijn in een tuin met wel 12 nonnen op afroep me waarschijnlijk veel-gewend-aan-aandacht heeft gemaakt.

Maar dat is het niet alleen, gewoon zo’n dag waarop alles mag en je de leukste en liefste mensen van je leven ziet, hoort of spreekt. Waar je je vriendinnen met elkaar ziet lachen, je moeder bij ziet kletsen met een van onze oudste vrienden en waar mensen gewoon even tot elkaar komen. Daarnaast hangen er slingers en is er taart. Need I say more? Het leven samengevat in slingers en taart is denk ik wel een beetje mijn leven.

Mijn vader de DJ
Van mijn ouders mocht ik de meest gekke feestjes geven. Van creatieve speurtochten tot vette discofeestjes waar de banken de tuin ingingen mijn vader DJ was en de hele klas mocht komen. Want kiezen wie er wel of niet op je feestje mocht komen, is stom natuurlijk. 

Middelpunt
Toen ik Roel leerde kennen (op dezelfde dag jarig en precies even oud) leek dat natuurlijk geweldig. We (lees: ik) fantaseerden over ons grote mensenleven waarop we altijd samen jarig waren en alle vrienden konden uitnodigen op een dag! Helaas vindt Roel zijn verjaardag niets aan. Het middelpunt staat hem niet en hij voelt zich ongemakkelijk wetende dat alle visite voor hem komt. Tja, en dan trouw je met iemand wiens verjaardag aftellen al start op de dag ná haar verjaardag. 

Tegendraads
Door de jaren heen vonden we een goede middenweg. Of eigenlijk, hij paste zich aan en ik vierde mijn verjaardag. Eigenlijk vindt Roel het stiekem wel heel leuk als iedereen er is. Maar dat regelen en gedoe. En dan natuurlijk dat ‘vast gegeven’ dat het feest is op of rondom je verjaardag. Dat staat hem tegen, hij viert liever lekker zijn feestje op een heel vreemd tijdstip of gekke dag. Lekker tegendraads. Zo vierden wij ons 12,5 jarige trouwfeest op de dag dat we 13 jaar getrouwd waren. Tenslotte veel leuker. Afgelopen jaren heb ik hem eens cadeau gegeven dat we onze verjaardag niet vieren. Dit jaar deed Covid-19 dat voor hem ☺.

Weduwe worden
Nu zitten we met heel het land in een mindere feeststemming natuurlijk. Maar naast dat ik het leuk vind, moet je het leven ook vieren. Ik realiseerde me gisteren dat ik vandaag de leeftijd zou worden die mijn moeder was toen papa stierf. Mijn zoon is exact de leeftijd die mijn jongste zusje destijds had. De gedachte om weduwe te worden of te zijn op deze leeftijd is ondenkbaar. Zelfs nu ik het van heel dichtbij gezien en gevoeld heb. We vieren dus het leven! We zijn namelijk gezond en hebben elkaar nog. En wij zijn in de luxe positie dat we zomaar in die gezondheid met elkaar een jaartje ouder mogen worden.

We zijn tevreden
Het ouder worden vind ik niet erg, soms jammer omdat mijn lijf ook meedoet met dat tellen. Balen, wilde eigenlijk wel graag fysiek 27 blijven met alle wijsheid van nu. Haha, al die gemaakte fouten opslaan en proberen ze zo min mogelijk te herhalen. En die rimpels mogen ook wel weg. Opstaan terwijl je gezicht doorslaapt is toch sneu. Maar ook hier, alles doet het nog, dus we zijn tevreden.

Past niet
Dit jaar was de verjaardag sowieso anders. Hij viel namelijk exact de dag voor we met ID Dance naar buiten gaan. En die zin, leest zo makkelijk maar heeft zo ontzettend veel voeten in aarde gehad. Vorig jaar hebben we op 1 juni de ID danstent geopend. Verende houten dansvloer erin (fysieke veiligheid!), terrein afgezet (uit de kijk!) en dansen maar. Het was een hit, we hebben er tot in de zomer veel plezier van en in gehad. Nu is het maart. Toch echt een flink stuk kouder. Daarnaast passen we met 90 dansuren niet in een danstent. Uitdaging genoeg dus. Het puzzelen op het buiten/zoom rooster kostte vier volle dagen, het terrein klaarmaken anderhalve week en toen we de vloer wilde leggen, bleek deze vol lijm- en plakresten te zitten van foute balletvloeren tape. Tegenvallertje. 

Prioriteit
Dus vrijdagavond, twee dagen voor mijn verjaardag, waar ik normaal nerveus aan het aftellen ben, lagen we op de dansvloer te krabben, poetsen en vegen. Zo wist ik gisteren dat we dat vandaag ook nog aan het doen zouden zijn. De prioriteit van Tent ging dus duidelijk boven het jarig zijn. 

Ingebroken!
Misschien dat ik vanwege het heel ‘we mogen toch niet op bezoek komen’-principe me al sneller er bij neergelegd had. Werk aan de winkel en het doel is toch echt om morgen de boel klaar te hebben zodat we eindelijk onze mooie dansers weer mogen en kunnen zien. Vanmorgen stonden mijn dochters en manlief geheel traditiegetrouw aan mijn bed te zingen. Ontbijt op bed en cadeautjes. En we zijn jarig. Ik stond op, maakte me klaar en werd opgehaald door Adriënne. Een fijne traditie die we hebben sinds ik vanaf dit jaar op zondagmorgen les geef. Bij ID aangekomen, kreeg ik even het gebrek omdat ik dacht dat er ingebroken was. Maar het was lieve collega Fleur die alles versierd had en met taart, bloemen én balletschoenen klaar stond om me te verrassen. Tjee, wat voel je je dan jarig. Toen de les begon en juf Jasmine haar ‘thuis barre’ van ballonnen had voorzien voelde ik me rijk. Juf Tess kwam binnen tien minuten blazend op een toeter binnen met een zelfgebakken verrassingspakket en het feest was compleet. Geheel op afstand volgden we de mooie benen van juf Jasmine en al snel was het tijd voor mijn eigen (laatste zondag zoom)les. Snel plassen voor de les en hopsa klaar staan. 

Slingers
Binnen vijf minuten waren mijn vriendinnen, oud dansers, (schoon)zusjes, collega’s, neefjes en nog meer mooie mensen ingelogd. Wauw! En dan is het me toch een feest. Op kleine schermpjes even de buik bewonderen van ex-danseres Roosje, de slingers van mama en dochter v.d. Water, de toeters en vrolijke gezichten van mijn selectiemeiden. En als grote verrassing niet alleen mijn zoon Kai vanuit Rotterdam maar ook Mariëlle uit Nieuw Zeeland en Carmen uit Arnhem. Man, hoe rijk kun je zijn. Zoveel mooie lieve mensen op een klein scherm. Kijk, dat bedenk je niet. Dus dankjewel Covid-19. We worden vindingrijk. De vaste zondag-dansers keken hun ogen uit. En terecht, wat een rijkdom. 

Rijkdom alom
Stoer worstelde ik me door de les, toen halverwege de deur open vloog en een groep vriendinnen een voor een langs de spiegel kwamen zwaaien. Zusjes & zwagers liepen de zaal in, wat heel vreemd was aangezien hun computer nog aanstond. Rijkdom alom dus.
Geen woorden had ik er even voor. Even leek het of we geen lockdown hadden, even leek het of de afstand er niet was en we elkaar heus niet weken niet gezien hadden. Vreemd om de liefste mensen uit je leven te bedanken met een zwaai, een glimlach en hopelijk veel warmte uit mijn hart. Dankbaar en vol nieuwe energie, lag ik daarna weer op mijn knieën op de buitendansvloer. Glimlachend en zo jarig. Knot op de kop, twee broeken aan, geen make-up op en een heel tevreden jaartje ouder.

Verveel me

Nu ik de titel schrijf bedenk ik me dat je het al op verschillende manieren kan opvatten. Als een taakje of opdracht, wat overigens compleet overbodig is. Iedereen die of bij ons thuis langs loopt, ons via Zoom ziet of tijdens de lessen manlief en mij hoort discussiëren over hoe hard of zacht de muziek staat, moet of hoort, weet dat die taak al vergeven is. 

24/7 werken we samen, mijn liefde en ik. Kunnen we best goed overigens. Maar tjeez, wat kan ik hem wat doen als het om apparatuur gaat met zijn gouden wijze woorden; die computer doet niets uit zichzelf. En als het een topdag is, noemt hij mijn naam er nog achteraan.

Wijselijk stil

Dus ‘verveel me’ is niet nodig. Dat doet de dagelijkse techniek in samenwerking met mijn oneindige geduldige man. Gelukkig houdt ons Zoom-publiek zich wijselijk stil en geven ze pas aan dat Roel eigenlijk wel gelijk had, als we een op een zijn.

Op dit moment ligt hij tegenover me op de bank, naast dochterlief Tess. Zij is een mega spannende film aan het kijken en hij verblijdt haar zo nu en dan met fijne ondertiteling (lees: commentaar). Vindt ‘ie leuk. Zij met vlagen. Het arme kind zit al vanaf maart vorig jaar full time thuis met haar ouders, dus is inmiddels door de wol geverfd.

Heftige Zoom-meeting

Nog zo’n leuke… kennelijk verdraai ik nogal eens wat spreekwoorden. Vindt 'ie ook leuk. En nog leuker om dit te delen in een speciale app-groep die hij heeft met mijn twee landverraders van zwagers. Ben dol op ze, maar ze maken met zijn drieën een mooi boekwerk over welke ‘domme’ versprekingen wij met de zussen doen. Zo zit ik vorige week in een best heftige Zoom-meeting. Goed voorbereid, niet gevuld met alleen maar leuk nieuws en zoals altijd best nerveus. We zijn nog niet klaar en hij staat al lachend zijn bevindingen te typen naar de zwagers app. Zo heet de groepsapp trouwens niet, ze hebben een van onze ‘gevleugelde’ uitspraken genomen en deze als titel gebruikt. Ik vrees dat ik bovenaan sta. Al is het maar omdat ik het meeste praat. Hoewel mijn jongste zusje er ook wat van kan. Maar ik ben bang dat ze én meer bewust is van wat ze zegt, én deze zwager soms maar eieren voor zijn geld kiest. Zo, dat was er weer een. 

Domme boekjes

Afijn, ik typte het omdat ik net daarvoor de mooie uitspraak deed; ik denk dat ik me verveel. Nu ken ik dat gevoel eigenlijk niet. Nooit gedaan ook. Naast dat er altijd genoeg werk is, vind ik ontzettend veel leuk. Van in bad gaan, domme boekjes lezen, knutselen, schrijven, bellen tot was vouwen en zelfs wel eens wat ander huishoudelijk kwaad (ik weet schatje, het is noodzakelijk kwaad, maar dit vond ik beter passen).

Schooljuf spelen

Vandaag was ik alweer vroeg aan het werk. De mailbox leeg, Alle dag-administratie klaar, lesplannen gemaakt met collega Tess. Gewandeld in het bos, de was gedaan, telefoontjes gepleegd, de vloeren gepoetst, schooljuf gespeeld voor onze jongste dochter en natuurlijk heerlijk gekeken naar onze collega’s die samen met mooie dansers kleine schermpjes vulden.

Heerlijk

Tja, waar je maar blij van wordt in deze gekke tijd. Kleine gevulde schermpjes vol blije dansers. De een wil haar prinsessenjurk laten zien, de ander de nieuwe badkamer, de ander steekt haar vinger op alsof ze in de les staat en weer een ander danst door terwijl de muziek al gestopt is. Heerlijk. Voor sommigen vreselijk, maar voor ons een uitkomst in deze tijd waar we niet in de danszalen mogen zijn.

Als ik tijd heb

En ach, altijd genoeg te doen. Er ligt nog genoeg was in de kelder, nog wat kak nakijk-klussen die gedaan moeten worden en vast nog wel een ander klusje. Maar de tijd is gekomen, dat ik eigenlijk al mijn gewenste taakjes gedaan heb. Want herken je het gevoel dat je tegen jezelf zegt: “Oh, dat ga ik doen als ik tijd heb.” Of: “Oh, die klus ga ik doen in de vakantie.” Nou die klussen, die heb ik allemaal al gedaan. En dat is fijn. Dat maakt het dat deze gekke tijd ook een nuttige tijd is.

(Omg, manlief gilt door de film heen. Er gaat iemand dood, iemand anders huilt heel hard en dochterlief zit met haar handen voor haar ogen en zegt zacht; ik dacht dat hij nog wel deel twee zou overleven van de film. Heerlijk als je vader er dan naast ligt te gillen: ‘“Je kent hem pas drie dagen joh, wat huil je?”)

Heerlijk les geven

En zo zie je maar, eigenlijk hoef ik me niet te vervelen. Ik heb niet alleen een film op TV, ik heb ook het vermaak van de kijkers ernaast. Verveel me nog maar even door. Dan ga ik vanzelf op tijd naar bed en ben ik morgen lekker fit om weer heerlijk les te geven. Want dat kan en mag nog, weliswaar vanuit huis, naar de dansers thuis maar met een heerlijk ‘thuis-komen’ gevoel.