Geloof

Woensdag 23 mei 11.25 uur. Ik stap uit mijn auto en loop richting de winkel. Ik kijk in de lucht, stop even en hoor mezelf iets mompelen. Geen idee tegen wie, waar of wat en eigenlijk ook niet zo goed waarom. Maar ik vraag, verzoek, smeek een beetje om hulp, vreemd voor iemand die eigenlijk niet gelovig is.

Positief 

Geen mega ernstige reden hoor, mijn zoon deed vandaag zijn rijexamen. Voor de tweede keer, best spannend. Natuurlijk doen er dagelijks honderden mensen een examen. Maar vandaag was het mijn zoon. Ik wilde zo graag dat hij zou slagen, gunde hem zo graag een positieve vibe dat ik het kennelijk toch nodig vond een beetje hulp van ‘waar-dan-ook’ te vragen.

Geen cadeautjes

Ik ben niet gedoopt. Best vreemd, aangezien ik geboren ben in de tuin van een klooster onder het toeziend oog van tien nonnen en een pastoor. Mijn ouders wilden graag dat ik zelf die keuze kon maken als ik groter was. En ik… ik baalde toen ik acht jaar was omdat ik geen mooie communiejurk aan kreeg, geen feestje en geen cadeautjes. En tot overmaat van ramp, geen stoer verhaal in de kring op maandagochtend. 

Meezingen

Verder dan dat, heb ik er eigenlijk nooit bij stil gestaan. Wij waren een ‘gewoon’ gezin. Wij baden niet voor het eten en mijn vriendinnen ook niet. Mijn opa en oma waren wel gelovig en gingen regelmatig naar de kerk. Soms, als ik bij ze logeerde, mocht ik wel eens mee. Ik speelde wat en deed of ik meezong.  Gewoon lekker doorsnee.

Een pastoor ja

Het verschil was echter dat mijn oma super leuke kleine zussen had die non waren. Echt non, met blauwwitte kapjes op en al. We gingen regelmatig op bezoek bij de dames en dat was altijd feest. Een van de beste vrienden van mijn ouders was Koos; een pastoor (ja inderdaad, dé pastoor van mijn prille levensbegin). Koos en mijn vader filosofeerden over het leven. Een van mijn oma’s tante’s was zuster Christien, voor mij Tante Chrisje; een van de nonnen waar ik als klein meisje mee speelde. Zij was de rode draad door mijn jonge leven. Als klein meisje kreeg ik altijd leuke cadeautjes en lieve gedichtjes van haar. Tante Chrisje verhuisde naar Spanje maar kwam elk jaar vol met speciale wensen voor ons terug. Altijd gaf ze me een zakdoek met een mooie wens of een christelijke uitlating en ze sloegen altijd ergens op.

Spaanse huis van God

Mijn eerste vakantie was met een vriendin naar Spanje, bij Tanta Chrisjes klooster om de hoek. Best slim van mijn ouders natuurlijk. Twee blonde jonge meiden die elke ochtend ontbeten in het Spaanse huisje van God, daar bleef iedereen natuurlijk wel uit de buurt ☺.

Och gut, meisje

Toen ik ging trouwen en zoonlief Kai al in mijn buik zat (kleine verrassing) moest ik dit tante Chrisje nog vertellen op de ochtend van de grote dag. Ze zat in onze tuin op haar paasbest, mega trots te zijn toen ik in mijn witte jurk naast haar ging zitten. Uh, begon ik twijfelend… “Tante Chrisje, wist je eigenlijk al dat ik, toch geheel onverwacht, maar wel heel mooi… uh, ja, uh..zwanger ben!?” Ze keek me aan en zei:  “Och gut meisje toch, wat mooi! Je start je nieuwe leven met een nieuw leven.” En dat was dat. Had ik nog een klein onderbuikgevoel dat ze me misschien vervloekt vond, met alle liefde van de wereld, wreef ze over mijn buik. 

De rode draad bleef, zo belangrijk en warm in mijn leven. Mijn familie en vrienden zeggen regelmatig lachend dat het geboren zijn bij al die nonnetjes het engeltje op mijn schouder heeft gezet. Ik heb een heel gelukkig leven. 

Pas 54

Natuurlijk vraag ik me wel eens af wat er nu hierna is. Vooral in de tijd van het verliezen van mijn vader, vroeg ik me toch echt regelmatig af waar dit vandaan kwam. Ik heb meerdere keren naar boven gekeken met de vraag of dit een grapje was. Tijdens papa’s ziekbed was ik redelijk in de ontkenningsfase. Mijn vader, pas 54, die was echt niet aan de beurt. Toen papa na een redelijk kort ziekbed stierf en ik in shock thuis kwam was ik dan ook niet voor reden vatbaar. Koos kwam al snel om met mama de dienst door te spreken. Ik was boos op Koos. Hij had tenslotte een directe lijn met God. Had hij nu niet even een goed gesprek kunnen voeren? Niet dat er iemand anders weggenomen had moeten worden. Maar tjee, er zijn mensen die eigenlijk niet meer wíllen. Zoals ik al zei, niet voor reden vatbaar.

Stomme geloof

Koos probeerde met zijn hele lijf, leden en goedheid mij te overtuigen dat de Waarom-vraag geen zin had. We moesten er nu een mooi afscheid van maken en Papa’s leven eren. Ik was boos, woedend en ging me toch tekeer tegen de aardige pastoor die me waarschijnlijk nog voorgelezen had toen ik klein was. Of hij me nu met zijn stomme geloof toch eens kon vertellen waarom dit nu allemaal gebeurd was.

Terugdenkend schaam ik me natuurlijk. Koos bleef rustig en lief. Ik was vreselijk, zo ontredderd en zo teleurgesteld in mijn ‘kennissen van God’. Vreemd voor iemand die dus niet gelooft.

Niet gedoopt

Kennelijk geloof ik dus wel in iets of iemand. Ik noem God omdat ik daarover lees, mensen daarover hoor en stiekem wel eens naar boven kijk om te weten te komen wie er nu op mijn papa en Remco past daarboven. Onze kinderen zijn niet gedoopt, we geven ze mee dat ze vooral moeten geloven in zichzelf, iedereen die je lief hebt en de goedheid van de mens.

Wie is de baas
En ik? Ik heb me bedacht dat het daarboven vast goed geregeld is. Als ik doodga (vrolijke blog Indier!) - ik gok zo rond de 96 want ik heb nog veel te veel te doen - dan kom ik ergens waar ook leuke mensen zijn. Geen idee wie er de baas is maar het is er vast vriendelijk en warm. Ik heb me zo bedacht dat ik me kan inschrijven voor speciale ‘kijk-naar-beneden’ dagen. Dan weten jullie dat vast. Mijn verjaardag, sterfdag, trouwdag. Dan kijk ik graag mee. Op deze dagen; de sterfdag van Remco, de verjaardag van papa ben ik ook op mijn best. Ik kijk regelmatig naar boven en glimlach. Soms praat ik (nou ja, ik praat altijd) maar soms richting lucht, hopende dat zij een ‘kijkdag’ hebben.

Fixen

Wat is het dan toch naar wie ik soms om hulp vraag, kijkend naar boven. Misschien papa? Of Remco? Ik denk dat het stikt van de leuke lieve mensen. Dus ik praat, vraag, verzoek gewoon naar diegene die toevallig tijd heeft. Of diegene het even kan fixen daar.

Of het geholpen heeft of niet. Kai heeft mooi zijn rijexamen gehaald. Misschien met hulp van boven maar zeer waarschijnlijk gewoon omdat hij goed reed. Toch zei ik netjes "dankjewel" met een blik naar boven.

Misschien had papa wel ‘kijk-dag’ en knikte hij tevreden terug.