De Dansjuf

Een blog vanuit frustratie zou tegen mijn aard zijn, maar ik vrees dat mijn reden toch een beetje neigt naar frustratie of misschien zelfs wel belediging. Maar ook vooral de drang naar fatsoen. Toen ik van de week weer eens ouderwets behandeld werd als ‘huppeljuf’ stelde ik mezelf nog maar weer eens de vraag wat dat toch is. Waarom wordt er toch soms zo tegenaan gekeken?

Dikke kont

Zoek het natuurlijk altijd als eerste bij jezelf. Ik beschreef jarenlang mijn hobby, passie en inmiddels ons bedrijf als de ‘huppelclub’. Maar is dat dan de reden voor anderen om het ook zo te gaan benoemen of zelfs behandelen? Ik klaag ook wel eens over een dikke kont, klinkt toch heel anders dan als iemand anders daar een opmerking over maakt.

Sherry in de ochtend

Wij dansdocenten werken veelal vanuit passie, daar zijn we absoluut geen uitzondering in. Er werken - gelukkig - veel mensen vanuit passie. Onze ‘werkdag’ begint vaak wat later in de middag en gaat tot laat door. Dit was vroeger regelmatig een reden van de schoolpleinmaffia om me te strikken voor allerlei leuke schoolklussen. In het kader van “Jij werkt toch niet in de ochtend”, werd ik regelmatig uitgenodigd voor leuke clubjes. Lachend reageerde ik regelmatig dat ik mijn ‘sherry’ dan maar wat later in de ochtend moest opdrinken. Humor lacht onwetendheid vaak prima weg.

Gestoorde docenten

Vreemd genoeg ging dat weg nadat ik een aantal keren niet alleen moeder van was maar ook Dansjuf Van. Ouders/verzorgers die me (of een van mijn collega’s) aan het werk zagen, paste hun mening aan en keken zowaar met respect in plaats van vermaak naar ons. Want natuurlijk zijn wij die grappige (altijd enigszins gestoorde) docenten die hun kids op woensdagmiddag een uurtje vermaken maar tjee… we zijn toch wel meer dan dat?

Kritiek

Lesgeven is een roeping. Dat zei ik al toen ik nog in het onderwijs zat. Toen ik dan ook door een van onze collega onderwijs-kanjers aan de tand gevoeld werd over onze manier van lesgeven, voelde dat even als verraad. Wij zijn toch samen tegen de wereld? Wij, mensen die werken met, voor en door kinderen, steunen elkaar toch? Nee een kritische vraag of er wel een leerlijn in mijn manier van lesgeven zit, doet toch bijna overkomen alsof wij maar iets doen.

Cynisme staat mij niet

Tuurlijk… dat is ook zo. Ik ren vijf minuten voor lestijd de school in, zet een muziekje aan (wat natuurlijk spontaan zonder enige zoektocht in mijn playlist staat), begin wat te bewegen en heb elke keer weer het mega geluk dat er een groepje nadoet wat ik doe. Wow! Wat een baan. Ach, cynisme staat me eigenlijk niet, maar kan het soms niet onderdrukken. Want nee, die dansjes maken zichzelf niet. Sterker nog, net als enige lesvoorbereiding, zoeken wij ons suf naar het geschikte liedje. En ook naar gevarieerde- en op maat gemaakte methode voor de vijf verschillende groepen van de dag. En natuurlijk willen we de kids niet alleen iets leren, maar vooral het gevoel geven dat ze zichzelf kunnen zijn en dat ze zich in een veilige omgeving kunnen ontdekken ‘welke zichzelf’ dat gaat zijn.

Creativiteit en veiligheid brengt zoveel moois met zich mee. Zet hier iemand op die er daadwerkelijk voor gestudeerd heeft en een goede feeling heeft met kids en dan kómt er toch iets moois uit.

Het beste gunnen

Misschien is dat het. Zouden er mensen jaloers zijn? Op mijn mooiste baan van de wereld? Op mijn vrijheid om zelf mijn tijd in te delen? Omdat ik zoveel verschillende mensen per dag mag zien en elke dag kan doen wat ik leuk vind? Nee toch? We gunnen elkaar toch het beste? Ik in ieder geval wel! Ik gun iedereen die top baan, maar ik denk wel dat je meer nodig hebt dan passie. Niet iedereen is geschikt om te werken met kinderen of teens. Je moet mij bijvoorbeeld ook niet in de zorg zetten. De finesse, zorgzaamheid, behulpzaamheid en vooral geduld is mij helaas niet altijd gegeven.

Dansen geen teamsport?
Dan nog even het vooroordeel dat dansen geen teamsport is. Ben ik ook fan van. Kinderen die stoppen met dansles omdat ouders/verzorgers het belangrijk vinden dat hij of zij een team- sport gaan doen. Begrijpelijk natuurlij, want niets is zo leerzaam voor kinderen als samenwerken en enige verantwoordelijkheid in de sport. Ik zou zo graag willen dat die ouders een keertje komen kijken als ‘Delano’ niet komt opdagen in de dansles zodat ‘Annie’ vervolgens geen partner heeft in het duetje wat de choreo zo leuk maakt. Annie die dan maar met de juf moet omdat ze anders alleen staat rond te kijken. Annie die vervolgens alleen blijft staan omdat de juf te druk bezig is, ouders uit de zaal te sturen omdat het toch geen kijkles is, en zo haar partner vergeet. Ik heb geen verstand van voetbal, maar ook met 10 spelers ben je een team en de reservespelers delen toch ook mee in de winst?

Maandagochtendgevoel

Onze waarden en normen zij hetzelfde. Tuurlijk, wij dansdocenten zijn een beetje vreemd. Creatieve mensen hebben altijd een superleuke manier om zich te uiten, vooral veel en vaak. Tuurlijk hebben wij net als de onderwijs-kanjers best veel schoolvakantie. Ken je dat maandagochtend gevoel na je vakantie? Dat hebben wij dan 12 keer per jaar 😃.

Een feestje

Uiteraard lijkt het soms of we maar wat doen als de muziek aanstaat en we als een dolle rondrennen. Maar heb vertrouwen. Het komt goed, met jullie kids en uiteindelijk ook met ons! Zolang we elkaar met zijn allen respectvol en met fatsoen behandelen en af en toe eens voor elkaar opkomen, is het leven toch een feestje?

Goede beat

Dan excuseer ik me voor het cynisme en de enige frustratie die je misschien tussen de regels doorleest. Het zal de kakgriep zijn die ik er niet uit gedanst kreeg. Ik realiseer me dat als iedereen zo voor zijn/haar beroep of passie opkomt, het elke dag hetzelfde ‘liedje’ is. Zolang het dan meer een goede beat heeft, maakt ik er wel weer een leuk dansje op.