Wie schrijft, die blijft! Wie praat, bestaat

Toen ik jaren geleden gevraagd werd een blog te schrijven voor de Gelderse Dansweek, voelde ik me best vereerd. Mijn belevenissen over onze eerste docentendans werden niet alleen gelezen, maar destijds ook gefilmd. Hilarisch uiteraard maar vooral ook leuk.

Schrijven vond ik altijd al leuk, nu ook nog ben ik een van die mensen die zorgt dat de postbode nog werk heeft (voor de geheel gedigitaliseerden; dat is die meneer of mevrouw die je tuin vriendelijk binnenloopt om wat papierwerk door de brievenbus te bezorgen). Heerlijk. Toen ik ooit een cursus netjes schrijven kreeg (bordschrijven tijdens mijn opleiding) kreeg ik ook een 10. Had ik uiteraard mijn uiterste best voor gedaan. Ik bedacht me ook dat ik later de menukaarten bij restaurants zou schrijven. Topbaantje leek me dat.

Of ze stil wil houden

Praten kon ik ook al vlot en ook dat doe ik nog steeds graag (en veel). Hoewel volgens mij al in minder irritante mate (?!). En als je van praten houdt, word je juf. Heerlijk uitleggen, vragen beantwoorden en vooral veel vertellen J. Het bracht me al eens naar de chirurg omdat mijn stembanden al dat praten niet zo oké vonden. Via allerlei kanalen kwam ik bij een wonderlijke logopediste die mijn stembanden ‘kraakte’ ter ontspanning. (grappig terwijl ik dit typ, vraagt dochter Tess aan onze jongste dochter Jade of ze aub nu eens stil wil houden. Als ik vraag wat er aan de hand is, zegt ze dat Jade de hele tijd blijft praten?). Afijn, logopediste Corrie gaf destijds aan dat ik echt niet tegen iedereen hoefde te praten. Soms zijn woorden niet nodig? Huh?

Een Zweedse vriendin

Nu ben ik in het land van de pratende mens beland. In de lift, bij de lobby, aan de kassa op staat. Hier praat iedereen tegen je! Zo maakte ik al new friends in het vliegtuig van NY naar San Francisco waar we allen apart zaten en ik tussen een 73 oudere dame en een meneer met een gebroken enkel zat. Heel interessant natuurlijk. Oma ging haar kleinkinderen bezoeken en meneer ging voor zijn werk wat dagen naar SF. Daarna op vakantie naar Zweden want hij had een Zweedse vriendin. Oma stiftte na elk drankje of snack haar lippen opnieuw rood en deed haar haren netjes voor we uitstapten, geweldig.

Een green card gewonnen

In SF aangekomen, namen we een Uber (voor mij een nieuw soort taxi, goede tip van Jeroen). Een jongeman uit… ergens bij Rusland die eerst in Los Angeles en nu in San Francisco woonde. Hij had zijn green card gewonnen (?) en bleef nu 5 jaar hier om zo zijn citizenship te ontvangen. Want handig? Op mijn vraag of hij makkelijk vrienden maakte hier, was zijn antwoord dat hij dat niet nodig vond. Hij bleef hier toch maar 5 jaar?

Mama doet de was

San Francisco is gaaf! Ons appartement in Bay Area (net iets van SF vandaan) is nog gaver. Het is gewoon even een thuis. Nu voel ik me makkelijk thuis en heb deze eigenschap gelukkig doorgegeven aan onze kids. Dus binnen no time liggen de meiden op de grond te kleuren en met de playmobiel poppetjes te spelen. We hebben de eerste dag een ‘rustdag’. De lange reis en de nieuwe tijden moeten even inslaan en we slapen de klok rond. De mannen bezoeken een gave baseballwedstrijd en wij girlz eten op de kamer, zwemmen wat en… mama doet de was. Natuurlijk raak ik daar aan de praat over de machine (groot!!) de service (binnen een half uur klaar!) en over wat zij eigenlijk hier doet. Werken natuurlijk. Ze is niet alleen en heeft een vriendin mee die dit als mini vakantie gebruikt. Gedurende de 4 dagen hier, kom ik haar overal tegen en we zeggen elkaar heel vriendelijk gedag. Het voelt als thuis. Haar vriendin zie ik echter geen enkele keer, dus misschien houdt zij zoveel van praten dat ze er een vriendin voor heeft bedacht?

Onze kennismaking start met Alcatraz, een bezoek aan deze oud gevangenis moet je ruim van tevoren boeken. Ons werd geadviseerd (door privé gidsen en gezin-reis-USA deskundigen familie Pfundt J) om in de vroege ochtend te gaan dus ging de wekker om 06.00 uur. Dat voelde ik niet helemaal als vakantie maar we hadden alle tijd en ruimte bij het heerlijke ontbijt. Niets te kletsen overigens in de vroege ochtend.

Dat schept een band

Alcatraz is indrukwekkend, we kregen een koptelefoon met een Nederlandse gids en waren mega onder de indruk. Na Alcatraz Pier 39 op, op zoek naar sea-lions. En een dikke trui, want ondanks onze truien bleef de wind door mijn trui heen blazen (terwijl familie Pfundt nog zo gezegd had!!). Een drukte van jewelste bij Fishermens Wharf maar gezellige drukte. Veel Nederlanders. Nu zou je denken dat dat een band schept, aan de andere kant van de wereld bij zoveel moois, dezelfde taal spreken, maar niets van dat. Ze kijken een voor een de andere kant op alsof ze deze taal niet spreken en lopen door. Wij Nederlanders zijn echt niet van die sociale mensen volgens mij. De gemiddelde Amerikaan stopt als hij ons met een kaart ziet draaien, om ons vervolgens te vragen of alles goed gaat en of we hulp nodig hebben. In Nederland loopt men zuchtend om een toerist heen, haastig op weg naar zijn/haar doel. Ik ga er beter op letten, bedenk ik me.

Ze houdt ook van praten

De zeeleeuwen zijn te gek, in een drukke stad, midden in de haven op grote plateaus liggen ze gezellig samen. Ze kletsen volop (my kind of people) en knuffelen lekker dicht op elkaar (iets voor mijn zusjes). Na deze geweldige beesten, stappen we op een hop-on-hop-off-bus. Zo zien we in 2,5 uur alle mooie dingen van San Fransicso terwijl Maddie ons alles maar dan ook alles over de prachtstad vertelt. Zij houdt ook van praten! We rijden over de Golden Gate bridge, vliegen eigenlijk want het waait zo hard dat ik met Jade beneden in de bus ga zitten.

De dag daarna staan we iets laten op (weinig tijd bij ontbijt J) en gaan we op pad. Lopend vandaag. Manlief heeft een mooie route uitgestippeld en wij volgen trouw. En terecht, we komen op een strandje waarvandaan het uitzicht op de Golden Gate echt geweldig te zien is! We genieten van de zon, de kids, het uitzicht en elkaar. Wat een leven!

Geen vrienden

De lange wandeltocht brengt ons vervolgens midden de stad in. Super trots op de kids die zonder enig gemok door deze heuvelachtige warmte (3 truien mee en hemdje aan) lopen. We lopen tot aan de straat waar de cable cars doorheen gaan en stappen op. Roel is verbaasd over de prijs, maar een ritje kost inderdaad $7 per persoon. of we laten ons neppen. Wat een ervaring, mensen hangen uit de trolley en Jade mag helemaal achteraan staan. Er zijn twee drivers. Een die de cable car rijdt en een die de rem (niet geheel onbelangrijk) bedient. Ze waren duidelijk geen vrienden en blafte elkaar vriendelijke woorden toe. De driver achter trok me het ‘bordes’ op en hing me uit het karretje met de woorden ‘Take a picture’. Nou ben ik met de pen heel handig, de computer heel snel, maar foto’s maken met de iPhone (van RW!) hangend uit een karretje wat berg of gaat met een mega vaart… niet aan mij besteed. Toen ik dat tegen de Wesley Snipes look-a-like zei, blafte hij mij af met de woorden; If you are afraid, go back inside’. Nou, dat was een leuk gesprek.

Wit! Why?

San Francisco is gaaf, de mensen heel vriendelijk. Zo leerde de meisjes van een dame op straat hoe ze een ring moesten maken, maakte we foto’s van de Ferrari van Kevin Bacon (denken we) en haalden we onze huurauto op, in downtown SF. Dat betekende dus dat RW deze mega bak (wit!? why?) de heuvels op en af moest rijden. Wat een held. We reden als volleerde toeristen met het verkeer mee. De geleende tomtom vergeten (ook van de familie Pfundt) dus op gevoel terug naar ons hotel. En ook dat lukte!

Nog meer rijden

Inmiddels zijn we aangekomen in Fresno. Na een helse rit van 10 uur, waarvan 4 uur file en 6 uur bergweggetjes. Nou als je Tess en mij snel stil wil hebben, moet je die route nemen. We werden van geel naar paars en met de bocht misselijker. Ons einddoel was Yosemite National Park. Nou daar kwamen we, reden we heeeeeel rustig 2 uur rond (lees file) en zagen de meeste prachtige natuurverschijnselen. Helaas was de planning iets anders en waren we genoodzaakt eerder weg te gaan, ons hotel lang namelijk ook nog 2 uur rijden. Hoe fijn de auto ook is, hoe mooi de omgeving, wagenziekte is echt geen pretje.

Vandaag dus een rustig dagje voor de meisjes, terwijl de mannen 3 uur heen én 3 uur terug reden om nog een stukje Yosemite park te bekijken. Wij niet, wij maakte nieuwe vrienden aan het zwembad in het hotel, schreven leuke kaartjes, kletsen voluit met en tegen elkaar. En zo heeft iedereen weer een happy day J.