Back in New York!

Het voordeel van een jetlag is dat je heel uitgerust lijkt in de ochtend. Helaas haalt die tijd en moeheid je aan het einde van de dag weer in. Maar als je dat gewoon een paar dagen volhoudt, zit je er zo weer lekker in!

Good morning New York. Het is dinsdagmorgen 07.15 uur. Uiteraard liggen we nog in bed. De meisjes fluisteren naast me in hun tweepersoonsbed en de mannen liggen nog in een diepe slaap. We vertrekken vandaag na 3 super mega toffe dagen New York naar San Francisco! Maar wauw, wat hebben we een te gekke tijd gehad.

Langer doorsparen

Het plan deze grote reis te maken, stond al lang op ons verlanglijstje. Een reis met zijn 5-en naar deze kant van de oceaan. Vorig jaar vonden de bazen van Roel het nog geen goed idee, dus spaarden we een jaartje door om nu nog iets langer te kunnen gaan. Overigens vonden de bazen van Roel het nog steeds niet echt een jofel idee, maar gingen vorig jaar akkoord met een jaartje uitstel.

Tante Jen

En zo stonden we zaterdagmorgen om 04.15 uur naast ons bedje. De eerste vakantiedag; rise and shiny. Uiteraard na een heerlijk chaotische vrijdag waarin we niet alleen de koffers nog moesten pakken maar ook nog een dansvloer lekkage en een flyer van het nieuwe seizoen ‘even’ moesten oplossen. Een heerlijke Willems-planning dus weer. De meiden lagen in het zwembad met kleine Boy, terwijl de mama’s (Carmen en Indira) nog even een leuke workshop gaven in Berg en Dal. Toen we alle kids daarna bij Mc D. haalden (waar ‘tante Jen’ ze feestelijk mee naartoe genomen had) was het een groot feest.

Alles verliep soepel

Om 04.45 uur stond Jack voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. Wat moesten we toch zonder die twee! Het inchecken, de vlucht en de taxirit naar ons hotel, alles verliep soepel. Op wat misselijkheid en een onmogelijke file na. Uiteindelijk verontschuldigde de taxichauffeur zich om ons 2 blocks van ons hotel eruit te zetten. Het verkeer was een gekkenhuis. Overal zat het dicht en met een mooie temperatuur van 30 graden werden de vriendelijke Amerikanen zelfs geïrriteerd.

Wel of geen Obama?

Rollend met onze koffers, keken we onze ogen uit. Overal politie en alles afgezet. Bij ons hotel aangekomen bleek het ook nog om ons hotel te gaan! Spannend! Bij de balie vertelde ze ons dat er hoog bezoek was vandaag; Obama zelf! Nu bedachten Kai en ik ons al in het vliegtuig dat we op zoek gingen naar bekende mensen, dit was toch wel het summum! Toen we tien minuten later op 42nd Street liepen en rijen mensen zagen, sloten we natuurlijk keurig aan. Beveiliging, zwarte auto’s en veel flitsen, maar geen Obama. Hij was er wel, maar wij zagen hem niet. Maar toch! Wij waren toch maar even 100 meter van Obama af! Hoe vet is dat.

Dure winkels, grote auto’s

Een mooi begin, inmiddels was het half 3 (en voor ons gevoel toch echt al half 9) dus moesten we flink aan de bak onze jongste te overtuigen dat ze echt al anderhalf uur in bed had moeten liggen. Na wat eten (Applebees, altijd goed!) aan de wandel. Zo zagen we 5th Avenue, het superdrukke 42nd Street, dure winkels, grote auto’s en eindigden uiteraard in Nike Town & de NBA store. Kai’s gespaarde geld brandde in zijn zakken. En een trainingsbroek en shirt en sokken (voor mij!) later liepen we de deur uit. De oogjes van de meisjes vielen nu toch wel bijna dicht en dus sloten we deze eerste mega toffe dag om half 9 af. Om 9.00 PM sliep de hele familie Willems@NYC!

Zondag 06.30 uur, rise and shiny! Dan heb je wat aan de dag en is het tenslotte al ruim half 12 in ons Nederlandse lijf. 08.00 uur breakfast@Juniors. Pancakes, scrambled eggs en bacon als basis voor de dag. Om 09.00 uur liepen we the Empire State Building al op en om 09.15 uur hadden we het mooiste uitzicht ever!

De eerste irritatie

Dat de gewone dingen ook doorgaan (zelfs in the city that never sleeps) bleek wel toen ik bovenop de Empire State Building ongesteld werd. Wat een timing… NOT! Maar zoals elke voorbereide vrouw, liet ik een van mijn dochters de rugzak bij papa halen, want daar zit altijd alles voor ‘nood’ in. Toen ik misgreep en manlief doodleuk zei; Ja ik vroeg me al af waarvoor die etuitjes waren…’, was de eerste irritatie een feit. Echt waar! Daar sta je dan. Gelukkig was mijn oudste dochter erg alert en wees me op een mooie automaat met een ‘female’ teken erop. Saved by the bell, for now.

Wat een stad

De dag werd warmer en gaver. Met de Hop-on-Hop-off-bus zijn we verder gegaan. Als stukken vlees op de BBQ want daarboven was het stikheet. Maar een windje en vooral veel moois en indrukwekkends te zien, maakt alles goed. Zelfs rode billen van oververhitte stoeltjes J, Battery Park, Statue of Liberty, Wall Street, de indrukwekkende Freedom Tower en the Memorials, Madison Square Garden, Soho. Wat een stad! En de tijd vliegt als je lol hebt dus voor we het wisten, bracht de mooie rode bus ons terug op Time Square en was het 8.00 PM. Etenstijd, douchen en naar bed. Weer geen danslesje gedaan en ook de mannen waren te moe voor nog een avondwandeling.

Witte tutu

Maandag, onze laatste hele dag. Lekker ontbijtje en op naar de balletwinkel. Jade had van opa en oma vakantiegeld gekregen en omdat briefjes haar nog niet zoveel zeggen (ze heeft liever veel muntjes) hebben we haar verteld dat ze er een (misschien wel twee) balletpakjes van mag kopen. En daar staat ze dan in een witte tutu stralend in de grootste balletwinkel van NYC. Om 12.00 uur scheidden onze wegen. Roel en de kids gaan naar de Brooklyn Bridge en mams gaat toch nog een danslesje doen.

NEW YORK Danceclass (deel 2)

Als ik (na de kids rondgeleid te hebben) eindelijk bij de inschrijfbalie sta, is de les vol. Ik ben de eerste op de wachtlijst en mag in de hal met nog 40 anderen wachten. Het is een drukte, echt niet normaal! Summercourses, exchange students, toeristen, kleine meisjes met hun mama’s, stoere jongens op balletschoentjes…en ik. Mijn naam kunnen ze niet uitspreken dus roept de dame om de girl (thanx!) who forgot her card (dom!) Ben zo trots dat ik van verschillende dansscholen in NY een lidmaatschapskaart heb, altijd in mijn portemonnee, vergeet ik hem vandaag…

Een dansbeest

Derek Mitchell-streetjazz ga ik doen. We zijn met ruim 80 dansers gepropt in een zaal met twee mega pilaren. De eerste drie rijen zijn gevuld met de beste dansers. Variërend van een stille kleine Chinese dame (die zich binnen no time ontpopt tot een dansbeest!) een klein jongetje van Jade’s leeftijd (die een hoofdrol danst in Kinky Boots) en een jongeman in een gele (!) spandex outfit (to be seen or not te be seen). De docent, die zichzelf ook graag ziet maar wel mega toffe lessen geeft, start de les dan ook met de opmerking dat hij niet kan geloven gemist te hebben dat het gele monster GAY was. Oh ja, en ik.. helemaal achteraan bijna tegen de muur.

Knallen als een dolle

De les begint en ik zie uiteraard niets. Ik ga snel  op zoek naar iemand die het goed nadoet zodat ik diegene kan kopiëren. Al snel zweten we ons rot en vliegen de passen ons om de oren. De uitleg is duidelijk, snel en vriendelijk. Mijn nerveuze buikpijn (echt waar 43 jaar en nerveus in een dansles, hoe sneu) zakt wat weg en ik begin er wat vertrouwen in te krijgen. Dom natuurlijk want als ik denk dat ik het eerste deel van de choreo heb, gaat de muziek aan. Rij  1-5 knallen als een dolle door de passen heen en ben ik nog steeds bij een draai, terwijl de rest al klaar is. Ik ben niet alleen hoor, achterin staan nog wat dansers die er een eigen choreo van maken. De jongeman naast mij, heeft me al 3 keer geraakt, sorry gezegd en zijn eigen podium gecreëerd. Als blijkt dat ik niet vol bewondering naar hem sta te kijken, zoekt hij een ander plekje. AS IF ik daar tijd voor heb zeg. We draaien, springen, swingen en shaken alle kanten op.

Niet lamballen of twijfelen

In november hebben Tess, Peet en ik zijn les ook gedaan. Meerdere keren keken we elkaar hoofdschuddend en lachend aan. Toen hij ons bijvoorbeeld op handen en voeten liet kruipen of liet shaken in een split (wie kan dat!?!). Ook nu keek ik rond of ik enige bijval kon krijgen in mijn lacherige reacties op de redelijk uitdagende passen… maar tevergeefs. De enige blikken die ik kan vangen, zijn die van vastberadenheid, vol overgave en vooral gáááááán! En dat is nu precies waarom het hier zo gaaf is. Iedereen gaat er ook echt voor! Niets lamballen of lacherig twijfelen. Een twijfel en je mist zo 2x8 tellen. Ik maak er iets leuks van, voel me vrolijk, lach maar om mezelf en besluit dat deze passen deze mooie zaal niet gaan verlaten. Jammer dat ik slechte knieën heb. De eindpose vallend op twee knieën, je armen achter op de grond slaand en je borst dramatisch in de lucht duwend is dan ook fysiek niet te doen. Jammer J.

Met een bonkend hart

Na deze heerlijke uitdaging, loop ik terug naar ons hotel. Roel en de kids volgen wat later en samen gaan we naar Central Park. Fietsen gehuurd en bewonderen maar. Jade fietst voor het eerst op een fiets met versnellingen en zonder terugtraprem. Maar ze racet de heuvels zo snel af dat ik met een bonkend hart er achteraan fiets. En af en toe met mijn tong op de hielen; wat een heuvels. Maar hoe speciaal is het om zo’n groot park in een stad als deze te hebben. Echt te gek. De bankjes geven ons even rust, de softball-games iets vets om te kijken, de fonteinen geven ons koelte en New York geeft ons een kick.

We zijn pas 3 nachtjes weg en hebben al zoveel gezien. Dat belooft wat voor onze verdere reis!