Be loved

Vreemd om mijn blog in het engels te beginnen, maar het gaf nu eenmaal het beste weer wat ik wil zeggen.

Je geliefd voelen. Een van de ingrediënten van een gelukkig leven. Bij een baby denk je automatisch aan voeden, droog en warm houden. Praktische zaken, maar inmiddels weten we dat gezien worden, liefde en aandacht krijgen net zo belangrijk is.

Twaalf nonnen

Vanaf dat ik geboren ben, voel ik me geliefd. Nu kan ik me niets herinneren van de eerste maanden, maar geboren worden in de tuin bij twaalf nonnen, kan niet anders dan een hoop aandacht opleveren. En afgaand op de verhalen van mijn ouders, was dat ook het geval. De nonnen (waaronder de zussen van mijn oma) waren dol op de peuter die er rondhuppelde en gaven te allen tijde alle aandacht, en meer. Naarmate ik ouder werd en de eerste 5 jaar het enige kind in de familie was, bleef de stroom aan aandacht gewoon doorgaan. Verwend misschien, maar vooral vrolijk genietend.

Gevoel voor drama

In mijn pubertijd was er vast aandacht genoeg, maar moet ik ook eerlijk bekennen dat ik niet vies was van aandachttrekkerij. Tot grote frustratie van mijn ouders. Gevoel voor drama was mij niet vreemd en mijn lieve ouders hebben vast menig keer verzuchtend teruggedacht aan die mooie tijd in de tuin van de nonnen☺.

Legioen

Waarom kom ik hierop? Het gevoel van geliefd zijn, is nooit weggegaan denk ik. Regelmatig geef ik aan dat mijn mooie leven mede te danken is aan de ontzettend lieve mensen om me heen. Makkelijk praten heb ik met een legioen aan luisterende oren en een vangnet van liefde waardoor ik gewaagde stappen kan zetten. 

Superwoman

Dit realiseerde ik me maar weer eens extra afgelopen maand. Drukke leuke maand waar ik naast me geliefd ook regelmatig geleefd voelde. Je geliefd voelen weerhoudt je namelijk niet van vreemde acties of een slechte planning. Sterker nog, ik twijfel wel eens of ik sommige stappen zet terwijl ik in mijn achterhoofd weet dat het niet kan, niet gaat, maar dat ik me zo lekker voel in mijn leuke sociale leven dat ik af en toe denk superwoman te zijn. En vaak lukt het! Meestal door de eeuwige hulp van mijn lieve familie of oneindige vergeving en begrip van mijn vriendinnen. Maar toch.

Natuurlijk probeer ik dit gevoel ook door te geven. Ben niet zuinig met complimenten, vertel mijn kids vaak dat ik ze super leuk vind en probeer de mensen om me heen de waardering te laten voelen. In een baan als de mijne is dat super makkelijk, want ik zie bijna niet anders dan leuke mensen, elke dag weer.

Dankzij het topteam

Zo hadden we met ons ID-team een leuk afsluitende avond van het jaar 2015. Een leuke week met kerstshows en een uitzicht op een lekkere vrije week daarna. Voor elk teamlid had ik iets leuks meegenomen, maar de nadruk lag vooral op samenzijn en dankbaarheid. Want tenslotte is onze dansschool mede een succes dankzij dit topteam. 

Alle lampen

We hadden groot nieuws want per januari 2016 krijgen we een nieuwe collega; namelijk Roel. Mijn man die zijn baan opgezegd heeft om meer in de dansschool te zijn, om samen met mij de dansschool nog mooier fijner en georganiseerder te maken. Niet alleen door ervoor te zorgen dat alle lampen het doen, het pand op orde blijft maar ook de marketing, projecten en andere spannende plannen. Een liefdesverklaring, niet alleen voor mij maar ook voor zijn ouders die hij gaat ontlasten en bijstaan.

Allerliefst

Ons grote nieuws viel echter in het niet bij de film van 15 minuten die onze collega’s voor Jen en mij gemaakt hadden. Echt zo warm, zo lief en zo uit het hart. Het was echt een ‘beyond’ geliefd voelen gevoel. Ik leef mijn leven, doe mijn werk, of eigenlijk doe ik wat ik het allerliefst doe, en dan wordt het ook nog gewaardeerd ook.

Wat ben ik een gelukkig mens, wat voel ik me geliefd.

Een fijn, warm, gezond maar vooral geliefd gevoel voor 2016 … met uiteraard heel veel dansplezier!

En toen waren we weer klein

Van de week had ik een crematie. Niet heel erg vreemd, gezien de leeftijd waarop wij inmiddels zijn. Maar zeker niet minder heftig en naar. De crematie was van de vader van mijn oude schoolvriendin Petra. Een schatje, beiden.

Wij waren de dikste vriendinnen gedurende de basisschool. Waar zij ging, liep ik en andersom. We deelden alles samen en waren uiteraard ook reuze verliefd op twee jongens die ook weer beste vrienden waren. Mooi stel dus. We woonden bij elkaar in de buurt en maakten deze ook regelmatig onveilig samen. Uiteraard op ‘kleuter-niveau’ hoewel de nodige activiteiten alles behalve gewaardeerd zouden worden door mij nu als moeder☺.

Naaldhak op hoofd

Petra was een super rustig meisje (nog steeds) maar… niet voor de poes. Ze was eigenlijk altijd lief en braaf, behalve als je haar of iemand die ze leuk vindt pestte. Dan was ze duidelijk en stoer. Zo tikte ze ooit een klasgenoot op zijn hoofd met haar schoen; een naaldhak om precies te zijn. Zij was namelijk ook meteen het meisje dat al eens hakken aan mocht naar school van haar ouders.

De leraar kon het bijna niet geloven, lieve Petra en een bloedend hoofd. De klasgenoot heeft nooit meer gepest. 

Na de basisschool scheidden onze wegen. Ik wilde natuurlijk met haar mee maar mijn ouders vonden dat ik naar de HAVO moest. En zo zaten we op een andere school. Enkele jaren leidde we ons eigen leven en kwamen elkaar zo af en toe tegen. Het was altijd warm en altijd gezellig.

Glimmende Mercedes

Al snel hadden we een heel ander leven. Peet vond (ook) al jong de liefde van haar leven en had al snel een baan en een echt huis. Toen ze trouwde, waren Roel en ik te gast. Toen wij het parkeerterrein van de feestzaal opreden in de geleende Citroën AX van mijn schoonmoeder, had ik nog nooit zoveel mooie glimmende Mercedessen gezien. Petra zag eruit als Sissi en had een schitterende jurk. Ze opende het feest aan de armen van haar vader en was in mijn ogen echt al volwassen. Roel en ik studeerden destijds nog en de gasten die dat hoorden, vroegen zich hardop af waarom en waarvoor.

Petra kreeg een dochter en noemde haar Priscilla. Geweldig. Als jonge meisjes zworen wij eens (toen het vermengen van elkaars bloed nog wel mocht☺) dat we onze eerste dochter Priscilla zouden noemen. Destijds de mooiste naam ooit in mijn ogen. Later bleek de naam Tess beter bij mijn eerste dochter te passen.

In stilte lachte ik

De vader van Petra was ziek en tijdens deze crematie werd zijn levensverhaal verteld. Het was zo indrukwekkend omdat ik bij de tweede zin meteen weer 10 jaar oud was. Tijdens de hele dienst ben ik dat gebleven. In stilte lachte ik om het beeld wat er van hem geschetst werd; simpel, lief en hartelijk. 

Oppoken

De vader van Petra deed zijn oren wel eens dicht als ik weer binnen stormde. De deur stond altijd op een kiertje, dus ik verraste hem regelmatig van achter zijn stoel. Hij zat meestal in de keuken aan tafel gehaktballetjes te draaien. Snel, vaardig en netjes. Het huis was ook altijd netjes. De banken waren van leer en stonden altijd mooi bol… tot ik binnenkwam. Ik vond het geweldig om er meteen op de ploffen tot grote frustratie van vader, die de banken dan weer opnieuw moest ‘oppoffen’. Nog voor hij mijn naam uit kon roepen, zat ik er al op, glimlachend en best brutaal bedenk ik me nu. Als ik daarna weer langs de mooie glimmende lampen ging met mijn handen, zodat alle lossen kleine kristalletjes tegen elkaar aan tikten, was het feest compleet. Nooit werd hij boos. 

Dat werd ook verteld. De muziekkeuze (Du bist alles) bracht me helemaal terug in de keuken. Of naar haar slaapkamer waar we snode plannen maakten om haar grote broer te plagen of de jongens uit de buurt.

Bellen naar Engeland

Toen ik stage in Engeland liep, ging op de vooravond van mijn verjaardag de telefoon. Geen mobiele natuurlijk want die was er toen nog niet. Maar mijn ‘landlady’ bracht de telefoon naar mijn kamer. Het was Petra. Ze had gewoon bedacht dat ze mij eens ging bellen in Engeland om me te feliciteren. Nu scheelt onze verjaardag slechts 2 dus dat kan bijna niet missen. Maar dat gaf zo’n vertrouwd warm en gaaf gevoel.

Door de jaren heen, zien we elkaar zo nu en dan. Haar dochter was eens op dansles maar vond dit niet zo leuk. Haar nieuwe huis, mocht ik alleen zien als alles spic and span was. We zagen elkaars jonge kinderen en bleven op de hoogte. 

Hoogpolig

De laatste keer dat ik bij haar op bezoek was (heerlijk op mijn sokken door het hoogpolig tapijt, met mijn vingers langs haar mooie glinsterende lampen☺) vertelde ze al over haar vader die ziek was. De man die zijn enige dochter behandelde als prinsesje. Nooit boos was op haar. 

Weer zie ik ons als jonge meiden op een feestje buiten staan. Paps die met de dikke grote (altijd schone en glimmende) auto ons op kwam halen, parkeerde echt VOOR de deur. Petra siste dan tegen hem dat ze wel naar de straat kwam. Hij negeerde het en wij stapten beiden, veel minder stoer dan we waren natuurlijk, in de auto.

Grote stoere mannen

Tijdens de crematie was ik alleen. Ik kende er niet heel veel mensen en ik denk dat er veel mensen zich afvroegen wie dat blonde staartding was. Vooral omdat ik alleen was, stil in een hoekje zat, gaf het vast reden tot vragen. Toch stelde niemand een vraag. De gasten bestonden uit veel grote stoere grote mannen. Vader zat in de autohandel en gezien de auto’s bij het crematorium, veel andere gasten ook. Stoer vooruitkijkend. Toen Frank Sinatra’s ; I did it my way begon, brak de ene stoere man na de andere. 

Weer was ik 10 jaar oud en zag ik ze aan tafel zitten lallen, lachen en op hun sokken commentaar geven aan elkaar. Zodra wij binnen kwamen (twee blonde meisjes) verzachtte de sfeer, werd er op taal gelet en nauwkeurig op ons. De saamhorigheid was altijd zo sterk aanwezig en die voelde ik ook vandaag.

We huilden samen

Toen ik van de week zag dat Petra me gebeld had (zag het pas vijf uur later, ik ben niet zo erg trouw aan mijn telefoon), schrok ik. Gezien het tijdstip, wist ik dat er iets aan de hand was. Ik belde haar meteen en hoorde het super kak nieuws. Haar vader was er niet meer. We huilden samen aan de telefoon, zij van verdriet maar ook opluchting, meer pijn bleef hem gelukkig bespaard. Ik van medeleven en uit herkenning, maar ook van het besef dat vriendschap geen tijd of plaats kent. Het kunnen delen op het moment dat nodig is, dat is wat vriendschap maakt.

En zo zat ik snotterend tussen de stoere mannen en de mooie dames met vreselijk hoge hakken. En mezelf te schamen, dat ik zo aan het snotteren was terwijl mijn rij zich afvroeg wie ik toch was. Tussen de tranen door, lachte ik en beleefde ik 45 minuten mijn leven terug in de tijd. Even waren we weer 10, even waren er geen zorgen, geen verantwoordelijkheden, geen moeilijke politieke onveilige kwesties, geen verplichtingen en geen verdriet. Wij waren samen weer even 10 en dat was best even heel erg fijn.

Een blog waarover?

Meestal is het onderwerp voor mijn blog meteen duidelijk. Ik voel iets, maak iets mee, denk ergens (weer) wat van en schrijf in een keer de blog. Of het interessant is voor anderen, leuk om te lezen of ergens toe doet… dat bepaalt Roel uiteindelijk. Ik schrijf, hij leest en beslist of het wat is of niet.

Niet zeker genoeg

Soms komt er niets, vind ik niets de moeite waard en is er een redelijke lange blogstilte. Deze keer niet. Deze keer had ik al zoveel kleinere momenten waarop ik dacht: “Ah, daar schrijf ik een blog over.” Maar kennelijk toch niet zeker genoeg van mijn zaak want er kwam er tot nu toe nog geen.

Zo speciaal, zo normaal

Zo startte het seizoen met een terugkomst van twee hele bijzondere danseressen. Kwebbeltje, na jaren weer in mijn les. Altijd in mijn hart gebleven en nu weer kwebbelend in de les (of zoals Jade zei: “Ik denk dat ik weet waarom zij Kwebbel heet.” En Demi, lang een zeer puntje vanwege de manier waarop we lang geleden afscheid namen. Maar nu dus dan ook zo speciaal en eigenlijk meteen weer zo normaal. Heerlijk terug in mijn les. Zeker een blog waard, maar schreef ik al eens niet over deze meiden?

Generatieverschil

Dan heb je de kleine gebeurtenissen, mijn ergernissen in de trein. Waar is het fatsoen van mensen gebleven? Mensen laten elkaar niet uitstappen, duwen, kijken lelijk, gebruiken taal tegen elkaar die echt niet nodig is. Maar tja… is dat een ergernis of een generatieverschil?

Fijn, lief, leuk

Warme gevoelens na die indrukwekkende treinrit (met zusjelief die ook nog een ‘stukje cultuur’ de coupe in gilde omdat ze een verkeerd knopje op haar telefoon indrukte) omdat ik weer even herenigd was met Manouk in Amsterdam en daarna met Roosje en Eva in Utrecht. Warm, vanouds en ook weer zo eigen. Zo fijn, lief, leuk en geweldig.

Trotse tante

Maar uiteindelijk telde er deze maand maar een ding: “IK HEB EEN NEEFJE, en hij heet Moos.” Nu ben ik al heel wat jaartjes trotse tante van de kinderen van mijn lieve schone zus. Maar mijn jongste zusje die mama wordt. Tjee dat is speciaal. Dus…

Voor Moos,

Lieve Moos, wat ben je mooi. En dat zeg ik uiteraard als geheel objectieve er redelijk verstand van hebbende tante. Ik heb al veel baby’s gezien, er zelf drie (toch goed gelukte al zeg ik het zelf) gemaakt maar jij, wow.

Mama groeide mee

We wisten natuurlijk dat je kwam, dat was al een mooi cadeau. Je groei ging goed. Je mama groeide mee en ook dat viel niets tegen. Hadden wij verwacht dat haar woordenschat, haar gevatheid en haar duidelijk weten wat ze wil, vergroot zou worden tijdens jouw groeiperiode. Dit viel reuze mee. Maar misschien denkt papa hier anders over.

Ik sprong uit bed

Dinsdagmorgen 13 oktober was het zover, waarom ik de telefoon naast mijn bed had, geen idee (heb ik echt nooit!), maar het appje vertelde dat de vliezen gebroken waren. Ik sprong uit bed en bekeek mijn ‘tante-look’ even en besloot dat het een mooie dag zou worden om nog eens tante te worden.

Elk moment bevallen

De dinsdag is altijd een drukke werkdag en ook deze was vol afspraken, vergaderingen, werklunch en lessen. Bij de eerste afspraak zei ik dan ook vol trots tegen de directrice van een middelbare school dat mijn zusje elk moment kon bevallen en dus mijn telefoon aan stond.

Zonder eigenbelang

Iedereen leefde mee, Adriënne bood zelfs aan de sportlessen van die avond vast af te zeggen, zodat ik alle tijd had om er voor mijn zusje te zijn. Zo meedenkend. En uiteraard helemaal zonder enig eigenbelang.

Treurig voetbal

Maar Moos, zoals jij je waarschijnlijk wel herinnert, gebeurde er niets. Sterker nog, mama zat rustig op de bank en papa en Roel keken die avond nog even naar het treurige voetbal van het Nederlands elftal. Nee, misschien was dat ook geen feestmoment en zou ik ook nog even binnen gebleven zijn.

Geen baby?

De lange dinsdag kroop voorbij en die avond kroop ik in bed met de gedachte dat de nacht weleens kort kon zijn. Toen de wekker dan ook om 06.50 uur ging, was ik zeer verrast. Geen baby? Ik greep mijn telefoon en las dat er die nacht wel ‘wat’ activiteiten waren maar en verder geen actie was. Afijn woensdag 14 oktober zou ook (weer) een mooie dag worden om tante te worden. En, eerlijk is eerlijk. Wij hebben wat met data en nummers. Nu zijn er al twee lieve meiden jarig op deze 14e dus dat zou het rijtje compleet maken.

Ongeduld groeide

Mijn ALO-lessen waren de eerste vier uur gevuld met grapjes; He Indira je telefoon gaat, hij gaf licht, ik hoorde iets. Hilariteit alom maar om 12.00 uur potver, nog geen neefje. De ongeduld groeide en ik sjeesde naar huis waar een (nog nerveuzere) oma zat te wachten en zusje lief (die andereJ) ook voor het eerst in haar lesgeef carrière op woensdag vroeg naar huis ging. De middag kroop voorbij en wij vermaakte ons met knutselen, 10 keer appen, veel eten en maar wachten.

Het werd stil

Je papa hield ons op de hoogte en het beloofde vooralsnog niet veel vooruitgang. Je papa bleef lollig want voor ons betekende dat er nog niets ‘echts’ gaande was, anders was hij wel bij de les geroepen. Om 15.00 uur werd het stil. En wij werden gek, en maar klagen hoe zwaar we het hadden en dat het echt niet te doen was, terwijl mijn arme zusje waarschijnlijk dat kak-bevallen aan het verwerken was (sorry nog…).

Stil en angstig

Om 18.00 uur het verlossende woord; volledige ontsluiting, wij nog net de jassen niet aan in de start blokken, CWZ here we come. Maar weer viel het stil en nu werden we angstig. De baby mocht er nu wel uit. Uiteindelijk kwam om 21.10 uur (ruim 37 uur na het eerste bericht) het beste nieuws ever; MOOS was geboren. Het gevoel wat er vanaf dat moment binnen gekomen is, is moeilijk te beschrijven maar zo vet gaaf!

Plek aan bevallingsbed

De innige verliefdheid van Tess voor haar neefje, het onwennige van mijn zusje als verse moeder, mijn trotse mama als oma, mijn lieve man weer in katzwijm en meteen een relaxte oom. En mijn lieve zwager om wie we zoveel grapjes gemaakt hebben. Die zijn plekje aan het bevallingsbed zo graag had willen afstaan aan Roel, die zelf bang was om neer te gaan bij een druppeltje bloed. Die was de rust zelve. Alsof Moos hem al eerder had verteld dat hij zou komen, dan dat wij dat wisten die woensdagavond.

Campina

Moos, je mama laat je niet meer los. Dat kan ook niet want je wil fulltime bijgetankt worden door Campina. Het is een eer van zo dichtbij meet te mogen maken hoe jij gaat groeien. Je reageerde vanavond op mijn stem, we keken elkaar aan, kuste zelfs even (hoewel ik vrees dat jouw kant van de liefde meer etenslust was dan affectie) en ik ben verliefd. Wat ben je gaaf.

Goed voor jullie beiden

En wat maak je mijn zusje een mooie mama. Heerlijk om haar eindelijk eens wat onzeker te zien, onhandig zelfs heel even. En haar dwingen tot een ritme dat geen ritme is. Lekker de dag ingaan zoals JIJ wil en niet zoals zij denkt dat het zou moeten gaan. Wat goed voor jullie beiden! Jij wordt er groot van en zij vindt hopelijk op wat momenten de rust en de gewaarwording dat de dag ook eens verrassende wendingen kan nemen. En dat het dan OOK goed komt J. Wat zijn jullie een mooi gezin, en wij dus eigenlijk ook want tenslotte hoor je nu ook  bij ons.

Uren doorgaan

Jade twijfelt nog een beetje tussen Gabber en jou, Tess wil het liefst in Lent wonen en zelfs Kai (bijna 17 jaar ouder en precies de leeftijd die jouw mama had toen hij geboren werd) werd even stil en klein bij jou. Ik kan wel uren doorgaan met deze liefdesverklaring maar het moge duidelijk zijn. Wij zijn blij. En daar kan geen fatsoengemis, vieze trein, slechte ogen, grappige scenes en zelfs geen prachtdanseres tegen op.

Ik ben trots, op mijn geweldige zusje, mijn top zwager en… op jou lieve Moos! Welkom.

Sexy talk

Als moeder van drie kids weet ik inmiddels prima waar de baby’s vandaan komen. Redelijk preuts, maar open voed ik mijn kinderen op. Tenminste dat probeer ik ☺. In onze opvoeding zijn er duidelijke taken. Voetbal, papa. Dansen, mama. Turnen, beiden. Basketball, papa. Ik regel de kinderfeestjes en manlief de grotere cadeaus. Ik zorg dat duidelijk is, wie waar moet zijn en Roel haalt ze op. Ik doe de was, Roel kookt. Prima verdeling.

Toen Kai klein was, waren we nog zoekende en deden we wat goed voelde en ons het beste leek. Soms totaal mis, maar kennelijk vaak prima want tot nu toe is ‘ie best goed gelukt.

Minder rooskleurig 

Toen Kai 4 was, werd ik zwanger. Natuurlijk legde ik dat prima, volwassen en keurig uit aan zoonlief. Hij kreeg een babybroertje of -zusje. Uit mama’s buik, als de baby groot genoeg was. Uiteindelijk kwam zusje Tess iets eerder en iets minder rooskleurig te wereld dan gepland en baalde Kai dat het geen broertje was natuurlijk.

Liet het litteken zien

De vraag waar die baby nu vandaan kwam en vooral hoe zusje nu hier gekomen was, beantwoorde ik terwijl ik met mijn kleine man in bad zat. Ik legde hem uit dat zijn geboorte wat anders ging. Ik deed het hele fysieke verhaal over een keizersnede, liet hem het litteken zien en stapte vervolgens voldaan uit bad. Zo, dat had ik even goed gedaan. Kai achterlatend met een glimlach en geen enkele vraag. Ik vertelde Roel trots dat ik ‘HET’ verhaal gedaan had en dat ons super slimme kind het meteen snapte.

De dokter pakte een mes

Toen we twee dagen later op een feestje zaten, riep Kai tussen het spelen door dat hij wist hoe de baby’s ter wereld kwamen. Ik hield even mijn adem in en keek rond, maar bedacht me: “Ach, ik was zo netjes en duidelijk geweest.” Kai haalde adem en zei in een keurige volzin: “Mijn mama’s baby zat in haar buik, papa had de baby erin gestopt en de dokter haalde de baby eruit.” Goed, dacht ik, iets platter dan mijn verhaal, maar prima voor een kind van vier. Maar hij was nog niet klaar. “De dokter pakte een mes, sneed de buik open van mama en haalde zo de baby eruit. En papa had de baby ook daar erin gedaan!”

Baby-horror

Roel proestte het uit en mijn mond viel open. Stond ik minuten daarvoor nog te vertellen hoe goed ik dat hele baby verhaal even uitgelegd had. Bleek het een baby-horror geworden te zijn! Dat had eigenlijk een voorteken moeten zijn. Kai en Tess werden ouder en we hadden het er niet meer over. Tot we op en zondagmorgen in de auto naar een doop zaten. Niet zomaar een doop, maar de doop van een van de kinderen van een van onze beste vrienden. Tevens traditioneel en redelijk netjes. Ik had Kai en Tess dan ook toegesproken zich te gedragen en stil en rustig te zijn in de kerk.

Hoe hebben jullie dat gedaan?
Op weg naar de kerk kregen we het over de collectes, goede doelen en uiteindelijk de ziekte aids. Kai wilde weten hoe je dat kon krijgen, dus ik legde hem het verschil uit tussen onveilige en over veilige sex (hij was negen!?). Met nog maar twee minuten voor we bij de kerk aankwamen, kwam de mooie vraag van achter in de auto. “Mam; hoe hebben jij en papa dat gedaan?” Ik keek Roel aan en gaf hem een dwingende blik om het gesprek over te nemen. Roel keek mij aan en zei: “Ik rijd nog wel een rondje, je doet het geweldig.” Ik begin in een rottempo het hele man/vrouw/verliefd/vrijen verhaal (nog een keer) te doen. In de hoop dat dit prachtige liefdesverhaal heel snel zou inzinken, nog voor we in de kerk aankwamen. Dit leek prima te gaan tot we in de rij stonden om naar binnen te gaan en Kai net iets te hard zei. “Dus jij had geen condoom he pap en toen kwam ik!”

Opgelucht

Ik duwde hem de kerk in en voerde hem biscuitjes tot we weer buiten stonden. Terwijl we na de doop allemaal buiten stonden, deed ik opgelucht het hele verhaal aan onze andere vrienden. Opgelucht dat de vragen in de kerk gestopt waren en blij dat het uitleg-verhaal voorbij was. Toen een van onze vrienden dan ook bijdehand zei dat hij het wel even aan Kai zou vragen, gaf ik aan dat ik het verhaal gebaseerd had op het ‘krijgen van een kind’. Hij was net samen met zijn vriendin, dus zou dan zelf uit mogen leggen hoe díe kant van het verhaal zat.

Een mooie mix

Bij ons tweede kind Tess deed ik het verhaal in de verkorte versie, het interesseerde haar weinig en ik baalde dat ik weer de pineut was. Ze is ook veel minder nieuwsgierig dan Kai ooit was, dus was het verhaal zo gepiept. En toen kwam nummer drie, Jade. Op alle vlakken een mix van ons allemaal. Lief en gezellig als Tess, energiek en ondeugend als Kai. Bijdehand als papa en enthousiast als mama. Kortom, het toetje van de dag. Jade heeft geen zwangerschap van heel dichtbij mee gemaakt. Ze is ons cadeautje en er volgen er geen meer. 

Over die baby in de buik…

Maar nu is mijn jongste zusje zwanger, sterker nog. Binnen een paar weken (dagen?) hebben we een heus baby-neefje. Super spannend natuurlijk. Alles wat we nog aan babyspul hebben, staat klaar om naar Lent te gaan. Inclusief de baby info boeken die heel handig zijn voor de eerste paniekerige maanden. Nietsvermoedend lagen deze boeken dan ook op de tafel in de keuken.

Terwijl ik een boterham stond te maken, hoorde ik achter me: “Mam, over die baby in de buik he?” Ik draaide me op en zag haar met haar neus ín het babyboek. Ze was bij week 40 en keek naar een groot bloederig plaatje. Ik kon niet anders denken als: “WHY!?? Waarom elke keer bij mij?” Er is een super papa die elke avond thuis is en aan tafel prima het hele baby-into-the-world-verhaal kan doen.

Eitjes en zaadjes

Daar ging ik dus, weer het hele verhaal. Inclusief plaatjes, want die heeft het boek volop. Jade was even stil van het gaatje waar die grote baby uit moest, maar zoals ze altijd een bikkel is, nam ze het stoer op, besloot nooit een baby te krijgen en at haar boterham. Ik zuchtte opgelucht en bedacht me dat dit de laatste keer was dat ik het uit moest leggen. Terwijl ik rustig de boterhammen op aan het ruimen was, bedacht Jade volgens mij dat er vast nog een stukje mistte en dook weer in het boek. Nu niet bij de 40 weken sectie maar vooraan in het boek. Het gedeelte met de eitjes en de zaadjes had ik al behandeld maar de plaatsjes die ze nu zag, deden haar vermoeden dat er meer was.

Bloedserieus

Dus ik weer aan tafel, heel rustig het vriendje/vriendinnetje/verliefd/vrijen verhaal. En Jade knikte, het was goed. Ik stond heel voorzichtig op en deed het boek dicht. Het bleef stil en ik voelde even een kleine overwinning. “Maar mama…” Ik stop, kijk naar haar bloedserieuze gezichtje. “Hebben Jeroen en Cristel dat dan ook gedaan?” “Uh, ja Jade. Anders was Cristel nu niet zwanger.” “Krijg je dan meteen een baby?”

Vaak oefenen

Het duiveltje op mijn rechterschouder knikte heftig met haar hoofd: “Ja! Laten we dat doen, dan blijft ze lekker lang ver van alles wat ‘onveilig’ zou kunnen zijn.” Maar nee, onnodige angst is geen emotie die ik Jade wil bijbrengen. Dus ik ga weer naast haar zitten, kijk haar aan en zeg bloedserieus: “Nee Jade. Soms moeten mensen heel vaak oefenen en heel hard werken om een baby te krijgen.” Ik vertel haar dat er zelfs soms mensen zijn die geen kinderen kúnnen krijgen. Dat er veel zaadjes voorbij zwemmen en dat de eicel heel goed moet uitkiezen welk zaadje zij binnenlaat. Tja man. Deze gaat in mijn top 10 duidelijke uitleggen. Jades mond sloot langzaam. Ze keek naar het boek, zuchtte nog eens en lachte. “Gelukkig lukte het bij Jeroen en Cristel wel he mam?” Ik knikte, gaf haar een kus en zei: “Ja, Jade en nu krijgen we een baby neefje!”

Te laat!

Ik ruim de boterhamspullen op, veeg de tafel af en glimlach in mezelf als ik even denk aan al die vragen die zusje Cristel straks moet beantwoorden. Oh, en ik lekker niet meer… “Mam?” Ik stop, laat mijn doekje in de gootsteen vallen en kijk met mijn liefste glimlach om naar mijn jongste wonder. “Ja, lieverd?” “Hoe vaak moesten papa en jij en papa oefenen voor mij?” “Oh Jade, kijk eens naar de klok, we komen te laat!”

Ik stel voor dat papa het vanaf nu over gaat nemen. Ik ben klaar met de mooie verhalen ☺

Home is… where they are

Daar lig ik dan, donderdagavond 09.10 PM @ Hilton, San Francisco. Toe maar denk je, maar heel praktisch aangezien we onze eerste vlucht terug hebben morgenvroeg om 07.35 AM. Wekkertje gaat dus ook voor 05.00 AM.

Jade ligt naast me te draaien, ze kan niet slapen want mama geeft licht. Tess ligt in het andere bed naast papa. De meiden waren ondeugend dus heeft RW ze uit elkaar gelegd. Kai heeft een eigen bedje en gaat vroeg slapen want heeft een druk weekend (thuis!) voor de boeg. En ik? Ik lig heel happy te wezen. Want wat hebben we een geweldige vakantie gehad! Wow! En wat is het ook weer fijn om naar huis te gaan. Naar onze vrienden, familie en natuurlijk… de dansschool .

Leuk plekkie

Onze laatste week was er een van tegenstellingen en ervaringen. We begonnen de week in Santa Monica, prachtige stranddeel van LA. Voor het eerst in een Airbnb. Las net in de krant hier dat het helemaal HOT is en dat diegene die het bedacht heeft ook een kantoor hier in San Francisco heeft. Voor mij nieuw, RW geboekt en dus daar kwamen we aan. Een turqoise huis en dan het appartement bovenin. Leuk plekkie, super locatie (om de hoek van het strand) en een schattig appartement.  Bij het binnenlopen met onze koffers, rennen de kids meteen naar de bedden om te bepalen wie waar slaapt zodat wij  vervolgens ons veto uit kunnen spreken. Fijn twee double beds en een enkel bed met een grote waaier erboven. Twee badkamers waarvan er in een wc een mooie verrassing voor ons lag. Nu ben ik geen mega poets (al helemaal niet tegenover mij propere tophuisvrouw vriendinnen, he San... x) maar een WC moet schoon zijn. De toon was gezet, ik rook meteen nog meer vreemde dingen en twijfelde ernstig of het beddengoed wel schoon was. Maar we zeuren niet, en al helemaal niet als je helemaal niets maar dan ook niets zelf geboekt hebt.

Niet zeuren, maar typen

De spullen werden neergegooid en onze bestemming was natuurlijk het strand. Eigenlijk altijd Roels nummer 1 wens op vakantie. Ondertussen wordt hier in San Francisco van bedden gewisseld en mag ik weer bij Roel liggen, die al gaat slapen! Dat is niet fijn want eigenlijk val ik altijd eerst in slaap. Dat werkt het beste. Maar goed, ik heb een blog af te maken dus hupsa, niet zeuren en typen maar.

Weemoedig gevoel

Santa Monica. Strand dus. De bikini’s aan, eindelijk de badhanddoeken uit de koffer en gaan. RW sluit af, denkt hij. Hij trekt de deur dicht en bedenkt zich dat zijn telefoon nog binnen ligt. De deur blijft dicht, hoe we ook frutten duwen trekken of met beleid de sleutel proberen, de deur blijft dicht. Daar staan we, in de hal van onze (ruikende) Airbnb, geen telefoon en ook niemand waar we terecht kunnen. De eigenaresse had duidelijk gemeld dat ze het weekend naar Washington zou gaan (en ik weet wie dat tripje betaalt) en dat we rekening moesten houden met de buren die graag op ruzie uit waren en haar regelmatig dwars zaten.  Ik denk dat dit mijn eerste weemoedige gevoel even was hierzo. Maar bedachten we, we hadden een geweldige parkeerkaart van haar ontvangen; een A4 met de tekst; do not tow this car away. Maar ook met haar nummer eronder. Ik naar buiten, niet naar de buren natuurlijk. Daar stond een aardige jongeman de garages in de straat schoon te spuiten. Ik leg het verhaal uit (iets aangepast natuurlijk) en ik mag meteen zijn telefoon lenen. Als we de jongedame niet te pakken krijgen, komt hij zelf mee. Na wat heen en weer wrikken, heeft hij een oplossing, denkt hij. Maar hij moet eerst nog even het juiste gereedschap pakken.

Nieuwe sleutel

Ondertussen mag ik alvast naar het strand met de kids en lost Roel het samen met de vriendelijke meneer op. Onrustig wiebel ik het volgende kwartier heen en weer op het zand, als ik RW aan zie komen lopen! Het is gelukt! Ik kijk hem aan en vraag hem of de sleutel werkt, waarop hij meldt dat de vriendelijke ‘buurman’ een andere sleutel heeft; en hij pakt een schroevendraaier uit zijn tas. Afijn, dat voelt veilig, maar we kunnen weer binnen.

Auto wegslepen

Na een later telefoontje blijkt dat de eigenaresse de verkeerde sleutel gegeven heeft en weer een paar uur later ligt de goede sleutel onder de mat. Niets aan het handje denk je. Maar als we lekker gegeten hebben (Tess’ keuze aan het strand), we de beste zonsondergang ever gezien hebben en terug komen bij ons tijdelijke huis, ligt er een briefje. Van de buren. Of we onze auto anders neer willen zetten, zodat ook hun auto er bij kan op de veel te smalle oprit voor twee dikke Amerikaanse auto’s. Anders bellen ze de politie en laten ze onze auto wegslepen. Nu ben ik best reëel en soms best stoer maar in dit soort gevallen, neemt de buikpijn over en wil ik eigenlijk gewoon naar huis. Ik zwijg en hou maar voor me dat dit in een hotel nooit gebeurt en kijk hoe RW de auto strak tegen de muur parkeert.

Verplaats de f....n car

We douchen (prachtige douche!) en gaan naar bed, tussen de twijfelende lakens, haha. Na ruim een uur slapen, schrik ik wakker van geschreeuw. Het duurt even voor ik door heb waar ik ben en wat ik hoor maar realiseer me al snel dat het de buurvrouw van beneden is. Kennelijk hebben we de auto niet strak genoeg tegen de muur gezet want ze gilt dat de logees van appartement C nu de f….ng car moeten verplaatsen anders belt ze the police. Ik zit rechtop en kijk RW aan. Die blijft zoals altijd weer heerlijk rustig. Hij kijkt uit het raam en besluit dat de auto echt niet strakker kan. We horen wat gemompel, slaan met de deuren, de auto wegslippen en weer terug rijden. Kennelijk past het, want niet veel later staat de auto van onze schreeuwende buuf strak naast die van ons. 

Dat was de politie

Helaas is het daarmee niet klaar. RW besluit (waarschijnlijk om mij gerust te stellen) om de eigenaresse maar even een bericht te sturen. Die reageert direct met het nieuws dat we gerust de politie kunnen bellen als buuf zo lastig blijft? Na wat wikken en wegen, besluiten we weer te gaan slapen.  En na een half uurtje gaat de huis telefoon, die niet van ons is. RW zoekt hem, vindt hem, is te laat en zegt droog: “Dat was de politie.” Afijn, ik weer rechtop in bed en vastberaden mijn liefste morgen te vertellen dat we gaan verhuizen naar het eerste beste hotel om de hoek.

Maar na al dit spannends, blijft het rustig. De buuf en wij zien elkaar niet en we parkeren elke keer strak de auto tegen de muur. De eigenaresse is zelfs zo lief om ons een dag minder parkeergeld te laten betalen.

En dan begint de fun, want WOW! Venice Beach, Santa Monica… hemel op aarde. Wat een sfeer, wat en pracht en wat een geweldige dagen hebben we tijdens deze Airbnb gehad. Fietsende langs de luxe huizen, basketballen en oefeningen doen op Muscle Beach, draaien op de beroemde pier. Echt TOP.

Miley Cyrus?

Een dag naar LA natuurlijk waar we zoveel mogelijk zien, Rodeo Drive, Beverly Hills, Hollywood, de beroemde letters natuurlijk en tussendoor zie ik Daryl Hannah (denk ik), volg ik allerlei zonnebril-dragende knappe mensen die vast beroemd zijn, maak ik foto’s van huizen waar vast Channing Tatum woont en als kap op de vuurpijl weet ik zeker dat ik Miley Cyrus zie lopen als we naar Griffith Observatory gaan. Zij wil tenslotte ook heus wel zien hoe de stad er van bovenaf uitziet? Ik maak Kai helemaal gek want ik weet echt zeker dat ze het was. Hij wil terug, vraagt boos waarom ik geen foto maakte of hem riep en besluit dan dat ik het vast verzin. Ik hou vol en samen speuren we de volgende ochtend internet af om te kijken of ze in de buurt was. Nou ik zegt het je, zij wilde ook gewoon een rustige avond en heeft gewoon niets gepost. En zo heb ik lekker Miley Cyrus gezien.

Na vier nachtjes Airbnb ben ik het vieze bedje echt zat. RW bekent ook zijn twijfels te hebben en schoner dan dat het was, verlaten we ons tijdelijke huis. Waarschijnlijk een van onze laatste Airbnb-avonturen maar wel op een top locatie! 

Daar zwemt een walvis

We gaan langs de kust richting Santa Barbara. Onze bestemming is uiteindelijk Monterey waar we walvissen gaan kijken. Althans de mannen, want wagenzieke meiden, laten we thuis van een boottochtje. Maar als we de geweldige trip langs de kust maken, denk ik iets te zien in de zee. Meestal zuchten de mannen een keer (ze zijn nog niet helemaal over mijn Miley Cyrus avontuur heen) maar deze keer stoppen we. En dat is maar goed ook!!! Want in de baai, zwemt een walvis! Een heuse echte grote walvis. We zien hem spuiten, flippen en bovenkomen om te ademen, we zien zijn mega lijf en grote kop en zijn echt helemaal van de waps. Gewapend met telefoon en camera proberen we wat te vangen maar het is zo overweldigend dat we elke keer te laat zijn. Walvissen zijn nooit alleen en dat blijkt als we wat later een mama en een ‘kindje’ walvis zien. Wow!

Wijzen naar de zee

Een man met een mega telelens (waar ik helaas niet doorheen mocht kijken na mijn quasi onschuldige vraag of hij wat had kunnen zien!?) wees ons op de pier waar we waarschijnlijk nog beter zicht hebben. Hup de auto in en scheuren maar om nog meer moois te zien. Na anderhalf uur staren en oh, wow an ah, rijden we weer verder. We voelen ons zo ontzettend gelukkig dat we bijna missen dat niet veel verderop weer een clubje mensen naar de zee staat te wijzen. Weer de auto uit en weer… drie mega walvissen super dichtbij! Als een heuse ervaren walvis kijker, nam ik mijn mini telelens en wachtte net zolang tot er geademd moest worden. Zo heb ik live schitterende beelden van echte walvissen. Wow. 

Samenzijn

Bijna net zo wow als het hotel die avond. Schone bedden, sleutels en deuren die meteen werken en geen schreeuwende buuf. We zuchten even en genieten extra van de schone handdoekjes.  De laatste rit via de Pacific Coast Highway was geweldig en elke van deze laatste 4 dagen evalueren we met de kids onze mooie reis. Ze zijn er aan toe; naar huis gaan. Kai wil zijn vrienden zien en de meiden hun kamers en bed. Ik heb minder heimwee gehad dan ik dacht en vond het ‘niet uitpakken van de koffer’ (mijn ik-voel-me-meteen-thuis-ritueel) ook reuze meevallen.  Maar wat ik vooral speciaal vond, naast alle mooie dingen die we meegemaakt hebben en gezien, is het samenzijn met zijn vijven. Zo simpel eigenlijk, je eigen gezin. Zelf gemaakt nota bene haha… Maar zo speciaal, mooi, warm en fijn. Aangewezen op elkaar want echte vrienden maak je niet op een doorreis als deze. En wat zijn ze leuk die kids van ons!

Als ik dan ook verzucht tegen mijn liefste man dat ik wel moet wennen straks zonder hem, lacht hij. Het was heel lang geleden dat we zo’n lange tijd bij elkaar zijn geweest. En gelukkig, we kunnen het nog . Het ‘gewone’ leven roept weer en dat is ook fijn. Lesgeven, dansen, en verder genieten!Van elkaar en van jullie!