Van de week had ik een crematie. Niet heel erg vreemd, gezien de leeftijd waarop wij inmiddels zijn. Maar zeker niet minder heftig en naar. De crematie was van de vader van mijn oude schoolvriendin Petra. Een schatje, beiden.
Wij waren de dikste vriendinnen gedurende de basisschool. Waar zij ging, liep ik en andersom. We deelden alles samen en waren uiteraard ook reuze verliefd op twee jongens die ook weer beste vrienden waren. Mooi stel dus. We woonden bij elkaar in de buurt en maakten deze ook regelmatig onveilig samen. Uiteraard op ‘kleuter-niveau’ hoewel de nodige activiteiten alles behalve gewaardeerd zouden worden door mij nu als moeder☺.
Naaldhak op hoofd
Petra was een super rustig meisje (nog steeds) maar… niet voor de poes. Ze was eigenlijk altijd lief en braaf, behalve als je haar of iemand die ze leuk vindt pestte. Dan was ze duidelijk en stoer. Zo tikte ze ooit een klasgenoot op zijn hoofd met haar schoen; een naaldhak om precies te zijn. Zij was namelijk ook meteen het meisje dat al eens hakken aan mocht naar school van haar ouders.
De leraar kon het bijna niet geloven, lieve Petra en een bloedend hoofd. De klasgenoot heeft nooit meer gepest.
Na de basisschool scheidden onze wegen. Ik wilde natuurlijk met haar mee maar mijn ouders vonden dat ik naar de HAVO moest. En zo zaten we op een andere school. Enkele jaren leidde we ons eigen leven en kwamen elkaar zo af en toe tegen. Het was altijd warm en altijd gezellig.
Glimmende Mercedes
Al snel hadden we een heel ander leven. Peet vond (ook) al jong de liefde van haar leven en had al snel een baan en een echt huis. Toen ze trouwde, waren Roel en ik te gast. Toen wij het parkeerterrein van de feestzaal opreden in de geleende Citroën AX van mijn schoonmoeder, had ik nog nooit zoveel mooie glimmende Mercedessen gezien. Petra zag eruit als Sissi en had een schitterende jurk. Ze opende het feest aan de armen van haar vader en was in mijn ogen echt al volwassen. Roel en ik studeerden destijds nog en de gasten die dat hoorden, vroegen zich hardop af waarom en waarvoor.
Petra kreeg een dochter en noemde haar Priscilla. Geweldig. Als jonge meisjes zworen wij eens (toen het vermengen van elkaars bloed nog wel mocht☺) dat we onze eerste dochter Priscilla zouden noemen. Destijds de mooiste naam ooit in mijn ogen. Later bleek de naam Tess beter bij mijn eerste dochter te passen.
In stilte lachte ik
De vader van Petra was ziek en tijdens deze crematie werd zijn levensverhaal verteld. Het was zo indrukwekkend omdat ik bij de tweede zin meteen weer 10 jaar oud was. Tijdens de hele dienst ben ik dat gebleven. In stilte lachte ik om het beeld wat er van hem geschetst werd; simpel, lief en hartelijk.
Oppoken
De vader van Petra deed zijn oren wel eens dicht als ik weer binnen stormde. De deur stond altijd op een kiertje, dus ik verraste hem regelmatig van achter zijn stoel. Hij zat meestal in de keuken aan tafel gehaktballetjes te draaien. Snel, vaardig en netjes. Het huis was ook altijd netjes. De banken waren van leer en stonden altijd mooi bol… tot ik binnenkwam. Ik vond het geweldig om er meteen op de ploffen tot grote frustratie van vader, die de banken dan weer opnieuw moest ‘oppoffen’. Nog voor hij mijn naam uit kon roepen, zat ik er al op, glimlachend en best brutaal bedenk ik me nu. Als ik daarna weer langs de mooie glimmende lampen ging met mijn handen, zodat alle lossen kleine kristalletjes tegen elkaar aan tikten, was het feest compleet. Nooit werd hij boos.
Dat werd ook verteld. De muziekkeuze (Du bist alles) bracht me helemaal terug in de keuken. Of naar haar slaapkamer waar we snode plannen maakten om haar grote broer te plagen of de jongens uit de buurt.
Bellen naar Engeland
Toen ik stage in Engeland liep, ging op de vooravond van mijn verjaardag de telefoon. Geen mobiele natuurlijk want die was er toen nog niet. Maar mijn ‘landlady’ bracht de telefoon naar mijn kamer. Het was Petra. Ze had gewoon bedacht dat ze mij eens ging bellen in Engeland om me te feliciteren. Nu scheelt onze verjaardag slechts 2 dus dat kan bijna niet missen. Maar dat gaf zo’n vertrouwd warm en gaaf gevoel.
Door de jaren heen, zien we elkaar zo nu en dan. Haar dochter was eens op dansles maar vond dit niet zo leuk. Haar nieuwe huis, mocht ik alleen zien als alles spic and span was. We zagen elkaars jonge kinderen en bleven op de hoogte.
Hoogpolig
De laatste keer dat ik bij haar op bezoek was (heerlijk op mijn sokken door het hoogpolig tapijt, met mijn vingers langs haar mooie glinsterende lampen☺) vertelde ze al over haar vader die ziek was. De man die zijn enige dochter behandelde als prinsesje. Nooit boos was op haar.
Weer zie ik ons als jonge meiden op een feestje buiten staan. Paps die met de dikke grote (altijd schone en glimmende) auto ons op kwam halen, parkeerde echt VOOR de deur. Petra siste dan tegen hem dat ze wel naar de straat kwam. Hij negeerde het en wij stapten beiden, veel minder stoer dan we waren natuurlijk, in de auto.
Grote stoere mannen
Tijdens de crematie was ik alleen. Ik kende er niet heel veel mensen en ik denk dat er veel mensen zich afvroegen wie dat blonde staartding was. Vooral omdat ik alleen was, stil in een hoekje zat, gaf het vast reden tot vragen. Toch stelde niemand een vraag. De gasten bestonden uit veel grote stoere grote mannen. Vader zat in de autohandel en gezien de auto’s bij het crematorium, veel andere gasten ook. Stoer vooruitkijkend. Toen Frank Sinatra’s ; I did it my way begon, brak de ene stoere man na de andere.
Weer was ik 10 jaar oud en zag ik ze aan tafel zitten lallen, lachen en op hun sokken commentaar geven aan elkaar. Zodra wij binnen kwamen (twee blonde meisjes) verzachtte de sfeer, werd er op taal gelet en nauwkeurig op ons. De saamhorigheid was altijd zo sterk aanwezig en die voelde ik ook vandaag.
We huilden samen
Toen ik van de week zag dat Petra me gebeld had (zag het pas vijf uur later, ik ben niet zo erg trouw aan mijn telefoon), schrok ik. Gezien het tijdstip, wist ik dat er iets aan de hand was. Ik belde haar meteen en hoorde het super kak nieuws. Haar vader was er niet meer. We huilden samen aan de telefoon, zij van verdriet maar ook opluchting, meer pijn bleef hem gelukkig bespaard. Ik van medeleven en uit herkenning, maar ook van het besef dat vriendschap geen tijd of plaats kent. Het kunnen delen op het moment dat nodig is, dat is wat vriendschap maakt.
En zo zat ik snotterend tussen de stoere mannen en de mooie dames met vreselijk hoge hakken. En mezelf te schamen, dat ik zo aan het snotteren was terwijl mijn rij zich afvroeg wie ik toch was. Tussen de tranen door, lachte ik en beleefde ik 45 minuten mijn leven terug in de tijd. Even waren we weer 10, even waren er geen zorgen, geen verantwoordelijkheden, geen moeilijke politieke onveilige kwesties, geen verplichtingen en geen verdriet. Wij waren samen weer even 10 en dat was best even heel erg fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten