Een blog waarover?

Meestal is het onderwerp voor mijn blog meteen duidelijk. Ik voel iets, maak iets mee, denk ergens (weer) wat van en schrijf in een keer de blog. Of het interessant is voor anderen, leuk om te lezen of ergens toe doet… dat bepaalt Roel uiteindelijk. Ik schrijf, hij leest en beslist of het wat is of niet.

Niet zeker genoeg

Soms komt er niets, vind ik niets de moeite waard en is er een redelijke lange blogstilte. Deze keer niet. Deze keer had ik al zoveel kleinere momenten waarop ik dacht: “Ah, daar schrijf ik een blog over.” Maar kennelijk toch niet zeker genoeg van mijn zaak want er kwam er tot nu toe nog geen.

Zo speciaal, zo normaal

Zo startte het seizoen met een terugkomst van twee hele bijzondere danseressen. Kwebbeltje, na jaren weer in mijn les. Altijd in mijn hart gebleven en nu weer kwebbelend in de les (of zoals Jade zei: “Ik denk dat ik weet waarom zij Kwebbel heet.” En Demi, lang een zeer puntje vanwege de manier waarop we lang geleden afscheid namen. Maar nu dus dan ook zo speciaal en eigenlijk meteen weer zo normaal. Heerlijk terug in mijn les. Zeker een blog waard, maar schreef ik al eens niet over deze meiden?

Generatieverschil

Dan heb je de kleine gebeurtenissen, mijn ergernissen in de trein. Waar is het fatsoen van mensen gebleven? Mensen laten elkaar niet uitstappen, duwen, kijken lelijk, gebruiken taal tegen elkaar die echt niet nodig is. Maar tja… is dat een ergernis of een generatieverschil?

Fijn, lief, leuk

Warme gevoelens na die indrukwekkende treinrit (met zusjelief die ook nog een ‘stukje cultuur’ de coupe in gilde omdat ze een verkeerd knopje op haar telefoon indrukte) omdat ik weer even herenigd was met Manouk in Amsterdam en daarna met Roosje en Eva in Utrecht. Warm, vanouds en ook weer zo eigen. Zo fijn, lief, leuk en geweldig.

Trotse tante

Maar uiteindelijk telde er deze maand maar een ding: “IK HEB EEN NEEFJE, en hij heet Moos.” Nu ben ik al heel wat jaartjes trotse tante van de kinderen van mijn lieve schone zus. Maar mijn jongste zusje die mama wordt. Tjee dat is speciaal. Dus…

Voor Moos,

Lieve Moos, wat ben je mooi. En dat zeg ik uiteraard als geheel objectieve er redelijk verstand van hebbende tante. Ik heb al veel baby’s gezien, er zelf drie (toch goed gelukte al zeg ik het zelf) gemaakt maar jij, wow.

Mama groeide mee

We wisten natuurlijk dat je kwam, dat was al een mooi cadeau. Je groei ging goed. Je mama groeide mee en ook dat viel niets tegen. Hadden wij verwacht dat haar woordenschat, haar gevatheid en haar duidelijk weten wat ze wil, vergroot zou worden tijdens jouw groeiperiode. Dit viel reuze mee. Maar misschien denkt papa hier anders over.

Ik sprong uit bed

Dinsdagmorgen 13 oktober was het zover, waarom ik de telefoon naast mijn bed had, geen idee (heb ik echt nooit!), maar het appje vertelde dat de vliezen gebroken waren. Ik sprong uit bed en bekeek mijn ‘tante-look’ even en besloot dat het een mooie dag zou worden om nog eens tante te worden.

Elk moment bevallen

De dinsdag is altijd een drukke werkdag en ook deze was vol afspraken, vergaderingen, werklunch en lessen. Bij de eerste afspraak zei ik dan ook vol trots tegen de directrice van een middelbare school dat mijn zusje elk moment kon bevallen en dus mijn telefoon aan stond.

Zonder eigenbelang

Iedereen leefde mee, Adriënne bood zelfs aan de sportlessen van die avond vast af te zeggen, zodat ik alle tijd had om er voor mijn zusje te zijn. Zo meedenkend. En uiteraard helemaal zonder enig eigenbelang.

Treurig voetbal

Maar Moos, zoals jij je waarschijnlijk wel herinnert, gebeurde er niets. Sterker nog, mama zat rustig op de bank en papa en Roel keken die avond nog even naar het treurige voetbal van het Nederlands elftal. Nee, misschien was dat ook geen feestmoment en zou ik ook nog even binnen gebleven zijn.

Geen baby?

De lange dinsdag kroop voorbij en die avond kroop ik in bed met de gedachte dat de nacht weleens kort kon zijn. Toen de wekker dan ook om 06.50 uur ging, was ik zeer verrast. Geen baby? Ik greep mijn telefoon en las dat er die nacht wel ‘wat’ activiteiten waren maar en verder geen actie was. Afijn woensdag 14 oktober zou ook (weer) een mooie dag worden om tante te worden. En, eerlijk is eerlijk. Wij hebben wat met data en nummers. Nu zijn er al twee lieve meiden jarig op deze 14e dus dat zou het rijtje compleet maken.

Ongeduld groeide

Mijn ALO-lessen waren de eerste vier uur gevuld met grapjes; He Indira je telefoon gaat, hij gaf licht, ik hoorde iets. Hilariteit alom maar om 12.00 uur potver, nog geen neefje. De ongeduld groeide en ik sjeesde naar huis waar een (nog nerveuzere) oma zat te wachten en zusje lief (die andereJ) ook voor het eerst in haar lesgeef carrière op woensdag vroeg naar huis ging. De middag kroop voorbij en wij vermaakte ons met knutselen, 10 keer appen, veel eten en maar wachten.

Het werd stil

Je papa hield ons op de hoogte en het beloofde vooralsnog niet veel vooruitgang. Je papa bleef lollig want voor ons betekende dat er nog niets ‘echts’ gaande was, anders was hij wel bij de les geroepen. Om 15.00 uur werd het stil. En wij werden gek, en maar klagen hoe zwaar we het hadden en dat het echt niet te doen was, terwijl mijn arme zusje waarschijnlijk dat kak-bevallen aan het verwerken was (sorry nog…).

Stil en angstig

Om 18.00 uur het verlossende woord; volledige ontsluiting, wij nog net de jassen niet aan in de start blokken, CWZ here we come. Maar weer viel het stil en nu werden we angstig. De baby mocht er nu wel uit. Uiteindelijk kwam om 21.10 uur (ruim 37 uur na het eerste bericht) het beste nieuws ever; MOOS was geboren. Het gevoel wat er vanaf dat moment binnen gekomen is, is moeilijk te beschrijven maar zo vet gaaf!

Plek aan bevallingsbed

De innige verliefdheid van Tess voor haar neefje, het onwennige van mijn zusje als verse moeder, mijn trotse mama als oma, mijn lieve man weer in katzwijm en meteen een relaxte oom. En mijn lieve zwager om wie we zoveel grapjes gemaakt hebben. Die zijn plekje aan het bevallingsbed zo graag had willen afstaan aan Roel, die zelf bang was om neer te gaan bij een druppeltje bloed. Die was de rust zelve. Alsof Moos hem al eerder had verteld dat hij zou komen, dan dat wij dat wisten die woensdagavond.

Campina

Moos, je mama laat je niet meer los. Dat kan ook niet want je wil fulltime bijgetankt worden door Campina. Het is een eer van zo dichtbij meet te mogen maken hoe jij gaat groeien. Je reageerde vanavond op mijn stem, we keken elkaar aan, kuste zelfs even (hoewel ik vrees dat jouw kant van de liefde meer etenslust was dan affectie) en ik ben verliefd. Wat ben je gaaf.

Goed voor jullie beiden

En wat maak je mijn zusje een mooie mama. Heerlijk om haar eindelijk eens wat onzeker te zien, onhandig zelfs heel even. En haar dwingen tot een ritme dat geen ritme is. Lekker de dag ingaan zoals JIJ wil en niet zoals zij denkt dat het zou moeten gaan. Wat goed voor jullie beiden! Jij wordt er groot van en zij vindt hopelijk op wat momenten de rust en de gewaarwording dat de dag ook eens verrassende wendingen kan nemen. En dat het dan OOK goed komt J. Wat zijn jullie een mooi gezin, en wij dus eigenlijk ook want tenslotte hoor je nu ook  bij ons.

Uren doorgaan

Jade twijfelt nog een beetje tussen Gabber en jou, Tess wil het liefst in Lent wonen en zelfs Kai (bijna 17 jaar ouder en precies de leeftijd die jouw mama had toen hij geboren werd) werd even stil en klein bij jou. Ik kan wel uren doorgaan met deze liefdesverklaring maar het moge duidelijk zijn. Wij zijn blij. En daar kan geen fatsoengemis, vieze trein, slechte ogen, grappige scenes en zelfs geen prachtdanseres tegen op.

Ik ben trots, op mijn geweldige zusje, mijn top zwager en… op jou lieve Moos! Welkom.