Daar lig ik dan, donderdagavond 09.10 PM @ Hilton, San Francisco. Toe maar denk je, maar heel praktisch aangezien we onze eerste vlucht terug hebben morgenvroeg om 07.35 AM. Wekkertje gaat dus ook voor 05.00 AM.
Jade ligt naast me te draaien, ze kan niet slapen want mama geeft licht. Tess ligt in het andere bed naast papa. De meiden waren ondeugend dus heeft RW ze uit elkaar gelegd. Kai heeft een eigen bedje en gaat vroeg slapen want heeft een druk weekend (thuis!) voor de boeg. En ik? Ik lig heel happy te wezen. Want wat hebben we een geweldige vakantie gehad! Wow! En wat is het ook weer fijn om naar huis te gaan. Naar onze vrienden, familie en natuurlijk… de dansschool .
Leuk plekkie
Onze laatste week was er een van tegenstellingen en ervaringen. We begonnen de week in Santa Monica, prachtige stranddeel van LA. Voor het eerst in een Airbnb. Las net in de krant hier dat het helemaal HOT is en dat diegene die het bedacht heeft ook een kantoor hier in San Francisco heeft. Voor mij nieuw, RW geboekt en dus daar kwamen we aan. Een turqoise huis en dan het appartement bovenin. Leuk plekkie, super locatie (om de hoek van het strand) en een schattig appartement. Bij het binnenlopen met onze koffers, rennen de kids meteen naar de bedden om te bepalen wie waar slaapt zodat wij vervolgens ons veto uit kunnen spreken. Fijn twee double beds en een enkel bed met een grote waaier erboven. Twee badkamers waarvan er in een wc een mooie verrassing voor ons lag. Nu ben ik geen mega poets (al helemaal niet tegenover mij propere tophuisvrouw vriendinnen, he San... x) maar een WC moet schoon zijn. De toon was gezet, ik rook meteen nog meer vreemde dingen en twijfelde ernstig of het beddengoed wel schoon was. Maar we zeuren niet, en al helemaal niet als je helemaal niets maar dan ook niets zelf geboekt hebt.
Niet zeuren, maar typen
De spullen werden neergegooid en onze bestemming was natuurlijk het strand. Eigenlijk altijd Roels nummer 1 wens op vakantie. Ondertussen wordt hier in San Francisco van bedden gewisseld en mag ik weer bij Roel liggen, die al gaat slapen! Dat is niet fijn want eigenlijk val ik altijd eerst in slaap. Dat werkt het beste. Maar goed, ik heb een blog af te maken dus hupsa, niet zeuren en typen maar.
Weemoedig gevoel
Santa Monica. Strand dus. De bikini’s aan, eindelijk de badhanddoeken uit de koffer en gaan. RW sluit af, denkt hij. Hij trekt de deur dicht en bedenkt zich dat zijn telefoon nog binnen ligt. De deur blijft dicht, hoe we ook frutten duwen trekken of met beleid de sleutel proberen, de deur blijft dicht. Daar staan we, in de hal van onze (ruikende) Airbnb, geen telefoon en ook niemand waar we terecht kunnen. De eigenaresse had duidelijk gemeld dat ze het weekend naar Washington zou gaan (en ik weet wie dat tripje betaalt) en dat we rekening moesten houden met de buren die graag op ruzie uit waren en haar regelmatig dwars zaten. Ik denk dat dit mijn eerste weemoedige gevoel even was hierzo. Maar bedachten we, we hadden een geweldige parkeerkaart van haar ontvangen; een A4 met de tekst; do not tow this car away. Maar ook met haar nummer eronder. Ik naar buiten, niet naar de buren natuurlijk. Daar stond een aardige jongeman de garages in de straat schoon te spuiten. Ik leg het verhaal uit (iets aangepast natuurlijk) en ik mag meteen zijn telefoon lenen. Als we de jongedame niet te pakken krijgen, komt hij zelf mee. Na wat heen en weer wrikken, heeft hij een oplossing, denkt hij. Maar hij moet eerst nog even het juiste gereedschap pakken.
Nieuwe sleutel
Ondertussen mag ik alvast naar het strand met de kids en lost Roel het samen met de vriendelijke meneer op. Onrustig wiebel ik het volgende kwartier heen en weer op het zand, als ik RW aan zie komen lopen! Het is gelukt! Ik kijk hem aan en vraag hem of de sleutel werkt, waarop hij meldt dat de vriendelijke ‘buurman’ een andere sleutel heeft; en hij pakt een schroevendraaier uit zijn tas. Afijn, dat voelt veilig, maar we kunnen weer binnen.
Auto wegslepen
Na een later telefoontje blijkt dat de eigenaresse de verkeerde sleutel gegeven heeft en weer een paar uur later ligt de goede sleutel onder de mat. Niets aan het handje denk je. Maar als we lekker gegeten hebben (Tess’ keuze aan het strand), we de beste zonsondergang ever gezien hebben en terug komen bij ons tijdelijke huis, ligt er een briefje. Van de buren. Of we onze auto anders neer willen zetten, zodat ook hun auto er bij kan op de veel te smalle oprit voor twee dikke Amerikaanse auto’s. Anders bellen ze de politie en laten ze onze auto wegslepen. Nu ben ik best reëel en soms best stoer maar in dit soort gevallen, neemt de buikpijn over en wil ik eigenlijk gewoon naar huis. Ik zwijg en hou maar voor me dat dit in een hotel nooit gebeurt en kijk hoe RW de auto strak tegen de muur parkeert.
Verplaats de f....n car
We douchen (prachtige douche!) en gaan naar bed, tussen de twijfelende lakens, haha. Na ruim een uur slapen, schrik ik wakker van geschreeuw. Het duurt even voor ik door heb waar ik ben en wat ik hoor maar realiseer me al snel dat het de buurvrouw van beneden is. Kennelijk hebben we de auto niet strak genoeg tegen de muur gezet want ze gilt dat de logees van appartement C nu de f….ng car moeten verplaatsen anders belt ze the police. Ik zit rechtop en kijk RW aan. Die blijft zoals altijd weer heerlijk rustig. Hij kijkt uit het raam en besluit dat de auto echt niet strakker kan. We horen wat gemompel, slaan met de deuren, de auto wegslippen en weer terug rijden. Kennelijk past het, want niet veel later staat de auto van onze schreeuwende buuf strak naast die van ons.
Dat was de politie
Helaas is het daarmee niet klaar. RW besluit (waarschijnlijk om mij gerust te stellen) om de eigenaresse maar even een bericht te sturen. Die reageert direct met het nieuws dat we gerust de politie kunnen bellen als buuf zo lastig blijft? Na wat wikken en wegen, besluiten we weer te gaan slapen. En na een half uurtje gaat de huis telefoon, die niet van ons is. RW zoekt hem, vindt hem, is te laat en zegt droog: “Dat was de politie.” Afijn, ik weer rechtop in bed en vastberaden mijn liefste morgen te vertellen dat we gaan verhuizen naar het eerste beste hotel om de hoek.
Maar na al dit spannends, blijft het rustig. De buuf en wij zien elkaar niet en we parkeren elke keer strak de auto tegen de muur. De eigenaresse is zelfs zo lief om ons een dag minder parkeergeld te laten betalen.
En dan begint de fun, want WOW! Venice Beach, Santa Monica… hemel op aarde. Wat een sfeer, wat en pracht en wat een geweldige dagen hebben we tijdens deze Airbnb gehad. Fietsende langs de luxe huizen, basketballen en oefeningen doen op Muscle Beach, draaien op de beroemde pier. Echt TOP.
Miley Cyrus?
Een dag naar LA natuurlijk waar we zoveel mogelijk zien, Rodeo Drive, Beverly Hills, Hollywood, de beroemde letters natuurlijk en tussendoor zie ik Daryl Hannah (denk ik), volg ik allerlei zonnebril-dragende knappe mensen die vast beroemd zijn, maak ik foto’s van huizen waar vast Channing Tatum woont en als kap op de vuurpijl weet ik zeker dat ik Miley Cyrus zie lopen als we naar Griffith Observatory gaan. Zij wil tenslotte ook heus wel zien hoe de stad er van bovenaf uitziet? Ik maak Kai helemaal gek want ik weet echt zeker dat ze het was. Hij wil terug, vraagt boos waarom ik geen foto maakte of hem riep en besluit dan dat ik het vast verzin. Ik hou vol en samen speuren we de volgende ochtend internet af om te kijken of ze in de buurt was. Nou ik zegt het je, zij wilde ook gewoon een rustige avond en heeft gewoon niets gepost. En zo heb ik lekker Miley Cyrus gezien.
Na vier nachtjes Airbnb ben ik het vieze bedje echt zat. RW bekent ook zijn twijfels te hebben en schoner dan dat het was, verlaten we ons tijdelijke huis. Waarschijnlijk een van onze laatste Airbnb-avonturen maar wel op een top locatie!
Daar zwemt een walvis
We gaan langs de kust richting Santa Barbara. Onze bestemming is uiteindelijk Monterey waar we walvissen gaan kijken. Althans de mannen, want wagenzieke meiden, laten we thuis van een boottochtje. Maar als we de geweldige trip langs de kust maken, denk ik iets te zien in de zee. Meestal zuchten de mannen een keer (ze zijn nog niet helemaal over mijn Miley Cyrus avontuur heen) maar deze keer stoppen we. En dat is maar goed ook!!! Want in de baai, zwemt een walvis! Een heuse echte grote walvis. We zien hem spuiten, flippen en bovenkomen om te ademen, we zien zijn mega lijf en grote kop en zijn echt helemaal van de waps. Gewapend met telefoon en camera proberen we wat te vangen maar het is zo overweldigend dat we elke keer te laat zijn. Walvissen zijn nooit alleen en dat blijkt als we wat later een mama en een ‘kindje’ walvis zien. Wow!
Wijzen naar de zee
Een man met een mega telelens (waar ik helaas niet doorheen mocht kijken na mijn quasi onschuldige vraag of hij wat had kunnen zien!?) wees ons op de pier waar we waarschijnlijk nog beter zicht hebben. Hup de auto in en scheuren maar om nog meer moois te zien. Na anderhalf uur staren en oh, wow an ah, rijden we weer verder. We voelen ons zo ontzettend gelukkig dat we bijna missen dat niet veel verderop weer een clubje mensen naar de zee staat te wijzen. Weer de auto uit en weer… drie mega walvissen super dichtbij! Als een heuse ervaren walvis kijker, nam ik mijn mini telelens en wachtte net zolang tot er geademd moest worden. Zo heb ik live schitterende beelden van echte walvissen. Wow.
Samenzijn
Bijna net zo wow als het hotel die avond. Schone bedden, sleutels en deuren die meteen werken en geen schreeuwende buuf. We zuchten even en genieten extra van de schone handdoekjes. De laatste rit via de Pacific Coast Highway was geweldig en elke van deze laatste 4 dagen evalueren we met de kids onze mooie reis. Ze zijn er aan toe; naar huis gaan. Kai wil zijn vrienden zien en de meiden hun kamers en bed. Ik heb minder heimwee gehad dan ik dacht en vond het ‘niet uitpakken van de koffer’ (mijn ik-voel-me-meteen-thuis-ritueel) ook reuze meevallen. Maar wat ik vooral speciaal vond, naast alle mooie dingen die we meegemaakt hebben en gezien, is het samenzijn met zijn vijven. Zo simpel eigenlijk, je eigen gezin. Zelf gemaakt nota bene haha… Maar zo speciaal, mooi, warm en fijn. Aangewezen op elkaar want echte vrienden maak je niet op een doorreis als deze. En wat zijn ze leuk die kids van ons!
Als ik dan ook verzucht tegen mijn liefste man dat ik wel moet wennen straks zonder hem, lacht hij. Het was heel lang geleden dat we zo’n lange tijd bij elkaar zijn geweest. En gelukkig, we kunnen het nog . Het ‘gewone’ leven roept weer en dat is ook fijn. Lesgeven, dansen, en verder genieten!Van elkaar en van jullie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten