Na een aantal wijze weken van rust, tape, aanpassingen en frustratie duurde de knieblessure te lang. Een MRI wees uit dat er een scheur in mijn meniscus zat en dus ik mocht onder het mes.
Leuk litteken
Mijn eerste operatie ooit was een keizersnede, met spoed omdat babyzoon er niet uitwilde en inmiddels redelijk vast zat. Ik heb er weinig van gemerkt en het litteken heeft jaren voor een leuk onderwerp gezorgd.
Mijn eerste operatie ooit was een keizersnede, met spoed omdat babyzoon er niet uitwilde en inmiddels redelijk vast zat. Ik heb er weinig van gemerkt en het litteken heeft jaren voor een leuk onderwerp gezorgd.
Vakblad voor slagers
Mijn tweede operatie was tevens dochterlief nummer twee. Na een natuurlijke bevalling (“Moet je doen!”, was het advies!?) besloten we dit NIET nog eens te herhalen. Wisseling van ziekenhuis leek ons een beste optie aangezien de opmerking van de behandelend gynaecoloog bij de nacontrole was: “Goh ik ben wel benieuwd hoe je reageert als er echt iets erg gebeurt in je leven. Tel daarbij op dat de bevalling niet zou misstaan in een vakblad voor slagers en… dat mijn vader destijds kanker had en je begrijpt dat het voor ons tijd was om te gaan.
Mooi besluit
De overstap naar een ander ziekenhuis was zo gemaakt, wij leven in de luxe van het hebben van meerdere topziekenhuizen in de stad. Een lieve gynaecologe en een mooi besluit. Wonder nummer drie zou met een keizersnede gehaald worden. Niet omdat me dat zo leuk leek, maar simpelweg omdat mijn lijf het natuurlijk bevallen niet zo natuurlijk doet.
Prachtdochter
Mijn tweede operatie was een hit, uiteraard met een ruggenprik maar met zoveel lieve mensen om me heen dat het als een warm bad voelde. Natuurlijk een risicovolle operatie meer met zoveel zorg en humor in de OK dat het een dubbel feest was. Een prachtdochter en een gezond lijf. Mijn litteken werd overigens ook van golf naar streep getrokken dus wat wilden we nog meer.
Even op krukken
Nu dan mijn derde operatie, spannend! Voor zoveel mensen een kleine ingreep. De welbedoelde adviezen vliegen me om de oren net als alle scenario’s die er maar zijn. Voor veel mensen is een knie-ingreep inderdaad iets kleins. Je bent zo weer thuis, loopt even op krukken en binnen enkele weken is iedereen weer aan het werk.
Wat is gewoon?
Maar daar gaat het natuurlijk bij mij al mis! Ik kan niet binnen enkele weken aan het werk want mijn werk bestaat uit buigen, knielen, draaien en springen op deze knie. De aardige dokter meldde een herstelperiode van 10-12 weken. Geruststellend er achter aan: “Met een week of zeven kun je wel fietsen en je ‘gewone’ dingen doen.” Daar gaan we weer! Want WAT is gewoon? Voor mij zijn waarschijnlijk hele andere dingen gewoon dan voor de hardwerkende arts. Gelukkig maar want met mijn enthousiasme in mensen snijden, lijkt me geen goed plan.
Doetje, watje
Twijfel alom dus. Ik luister meestal zo goed als ik kan naar mijn lijf, maar vooral ook naar de mensen die er verstand van hebben door ervaring en studie. En dat valt niet mee. Want al die ontzettend lieve mensen dan? Die het ook heel goed weten. Zijn zij tenslotte zelf geopereerd? Tussen alle adviezen door gaat mijn gevoel van watje, doetje naar ‘’ja oke, maar zolang ga ik niet wachten met werken’’.
Het juiste advies zal er niet tussen zitten, niemand die mij natuurlijk kan vertellen wanneer ik mijn grootse passie weer mag en kan gaan beoefenen.
Bovenbeenspier
Maar een planner als ik heeft het uiteraard allang rond; ik word geopereerd en heb dan acht weken geen lessen (in principe) . Ik stel dan ook voor dat mijn herstel - vanwege ontzettend ontwikkelde bovenbeenspieren maar ook dankzij wijze rust en een luisterend oor naar mijn lichaam (of naar Roel dat is namelijk bijna hetzelfde) - gewoon iets vlotter gaat dan gepland.
En met die gedachte…zijn we naar het CWZ gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten