Afscheid nemen

Het hebben van een dansschool die groeit, heeft heel veel voordelen. Het is uiteindelijk een groot feest met alle zakelijke zorgen van dien. Een groot nadeel (behalve die zakelijke zorgen) is dat er ook steeds meer dansers stoppen. Zo nam ik door de jaren heen gemiddeld elk maand wel afscheid van een danseres. Soms voelt of er veel meer gaan dan komen, maar Roel benadrukt dat dit natuurlijk ook te maken heeft met de groei. De aantallen worden op alle vlakken groter.


Liefdevol en kwetsbaar
Afscheid nemen blijft iets heel moeilijks. Met name van de danseressen die jong gestart zijn en op een leeftijd komen dat ze of iets anders willen doen of er geen tijd meer voor hebben of willen maken. Dit maakt me een liefdevolle juf maar ook een hele kwetsbare. Soms neem ik me voor niet meer zoveel te hechten aan de leerlingen maar voor ik de gedachte goed en wel bedacht heb, is het al weer te laat. Leerlingen zitten zo snel in mijn hart dat ik de gedachte dat ze eens gaan stoppen liever wegstop.


Het nest verlaten
De ervaring leert ook dat diegene van wie je het dit minst verwacht, het eerste gaan. Het is iets heel moois, meiden die hun vleugels uitslaan en die ik zomaar groot en volwassen mag zien worden. Toen ik nog maar 3 groepjes had, verlieten een paar groter geworden meiden het ‘nest’. Pijnlijk omdat dit de eerste keer was. Er hebben destijds ook heel wat tranen gevloeid. Mooi is dat deze zelfde meiden inmiddels weer terug gekomen zijn in de versie van jonge moeders die lekker komen sporten. Wat een mooi compliment. 


Zo heb ik ook  meiden die in een keer niet meer kwamen en langzaam van het toneel verdwenen, meiden waar je het ziet aankomen en waar het proces langzaam verwerkt kan worden en zelfs een enkele danseres die je misschien liever ziet gaan omdat het plezier er totaal niet meer in zit.


Onbeschrijfelijk pijnlijk
Maar de meest pijnlijke zijn de meiden die bij ons ‘groot’ en ‘goed’ worden… en gaan. De laatste jaren heb ik er een paar zien (en moeten laten) gaan waarbij het proces alles behalve te verwerken viel. Zo heb ik een van mijn lieve danseressen een gevecht zien voeren met haarzelf, haar lijf en geweten. Vanaf de zijlijn staan en zien hoe iemand zichzelf niet meer in de hand heeft en langzaam zichzelf beetje bij beetje kapot maakt, is onbeschrijfelijk pijnlijk. Na een heftige tijd kwam de niet te vermijden beslissing; stoppen met dansen. Wat een gemis, niet alleen haar prachtige dansen maar ook haar geweldige geklep en gezelligheid. Wat een groots genot dan ook dat ze inmiddels opgekrabbeld is tot een sterkte prachtvrouw met bijna alle touwtjes in handen. Dansen doet ze (helaas) niet meer, maar af en toe ons hartje verwarmen in de dansschool wel.


Droom achterna gaan
Volwassen worden valt niet mee en blijft herkenbaar en heftig. Een andere danseres die een wereld in stapte vol haat, nijd en vechten voor je plekje wilden wij eens waarschuwen voor deze harde wereld. Dom natuurlijk want als je jong en enthousiast bent, zie je geen beren op de weg en wil je die al helemaal niet horen als je je droom achterna gaat. Er ontstond een vreemd afscheid waarbij niet alleen de nodige tranen vloeiden, maar ook best vervelende gevoelens. Leuk en mooi is te kunnen volgen dat het de juiste weg is en dat haar droom uitgekomen is, tenminste op dansvlak. Of je uiteindelijk gelukkiger wordt van deze (soms harde) volwassen danswereld vraag ik me wel eens af. Hopelijk denkt ze nog eens terug aan dat plezier wat ze al had als klein, ietwat verlegen meisje op het podium bij ons. Dat plezier vasthouden in het naleven van je passie is de kunst.


Dansen voor eeuwig?
Daarmee kom ik meteen op mijn laatste afscheid; een van mijn danseressen stopt omdat de lessen, mijn lessen haar niet meer kunnen uitdagen en motiveren. Niet geheel onverwacht maar toch weer pijnlijk en naar. Ook omdat de spiegel die je jezelf als docente moet voorhouden weer eens wordt opgepoetst maar ook omdat je kennelijk als ervaren docent niet alles in de hand hebt. Na de pijn in mijn buik komt dan ook het besef; ik zal altijd afscheid blijven nemen natuurlijk. Dansen doe je niet eeuwig en als je dat al doet, dan zoek je dat uiteindelijk op een ander vlak. Je horizon verbreden is een goede zaak. Altijd van dezelfde juf les hebben, is niet aan te raden natuurlijk. Van meerdere docenten verschillende stijlen proeven maakt je uiteindelijk een rijker mens. Dit zijn natuurlijk woorden die spreken vanuit mijn wijze gedachtes, mijn hart besluit namelijk elke week weer de deur op slot te doen en mijn lieve dansers NOOIT meer te laten gaan…