Loslaten

Naast een zeer trotse dansjuf ben ik ook moeder. Misschien een nog wel trotsere ☺. Regelmatig schreef ik al over mijn opvoed-perikelen; de moeilijkste baan ooit. Inmiddels met onze oudste zoon happy in Rotterdam, onze middelste knap in 4 Havo zijn we met onze afscheidstournee begonnen na 15 jaar op de basisschool.

Verkeerde keuze

We hebben drie heel verschillende kinderen. De oudste heeft mijn energie, Roels plaaggeestigheid en god weet wiens doodvermoeiende betweterigheid. Maar een heerlijke zoon. En tjonge wat hebben we al veel geleerd. Zijn jaar in Amerika heb ik een jaar lang pijn aan mijn hart gehad. Wars van een ieders adviezen om ‘los’ te laten. En loslaten moest ik. Toen Kai terugkwam en na een verkeerde studiekeuze in een vervelend periode van zijn (en dus ons) leven kwam, werd loslaten een feit. Zijn eigen weg laten gaan, zelf ontdekken wat fout kan gaan, maar vooral wat hem gelukkig maakt. Tjeez wat een bevalling dat loslaten. Dat vertellen ze er allemaal niet bij he! Net toen ik dacht dat we ons eerste opvoed-certificaat op de kast mochten zetten, begon het feest nog een keer.

Niemand teleurstellen

Onze tweede, is het totaal tegenovergesteld van haar grote broer. Rustig, verlegen, afwachtend en te lief voor deze wereld. Duidelijk een kind van haar vader. Zorgzaam en warm. Of ze heeft heel goed gekeken bij haar broer en bedacht dat we die discussies maar niet aangaan. Tot nu is het rustig genieten en ondersteunen waar nodig. Soms zou ik willen dat ze wat meer vertelde en wat duidelijker aangaf wat ze wil. Keuzes maken vindt ze moeilijk. Ze wil niemand teleurstellen en dus ook ons niet. Voor mij (niet heel veel moeite met praten en vertellen) soms moeilijk, maar vooral leerzaam,

Elke dag feest

Dan de jongste. Jade. Zou je bijna vergeten, als ze niet het enthousiasme van haar grote broer had. Een mooie mix. Ze heeft heel goed gekeken welke eigenschappen van haar mooie broer en zus handig zijn. Net zo lief als haar zus en vrolijk in het leven als haar broer. Zoals haar juf zegt: “Voor Jade is elke dag een kinderfeestje”. En dat is het. Dat maakt het dat we haar soms een beetje vergeten. Ze regelt het zelf wel, bedenkt, vraagt, vertelt en doet zonder enige twijfel. Maar wat een genot om de drie wonderen van ons leven zo volop te zien groeien en genieten. Vanzelfsprekend zou je denken, zelf gemaakt dus altijd trots. Maar realiseer je je dat ook vaak genoeg?

Buikpijn

Jade zit in groep 8. Met haar net 1 meter 30 een kleine dappere schat. Ze zit in het jaar van de keuzes. Met onze ‘ervaring’ (met Kai veel te veel scholen bekeken, met Tess mega keuze stress) dachten wij het inmiddels door te hebben. Vorig jaar al twee scholen laten kiezen zodat ze dit jaar rustig de keuze kon maken. Toen Jade dan ook buikpijn kreeg een aantal weken geleden dacht ik aan alles (eten, slapen, drukte, pubertijd) behalve aan spanning. 

Sfeef proeven

Toen we het hierover hadden met Jade, twijfelde ze zelf ook of ze nerveus was. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat we haar vroegen. De lesjesdag kwam in zicht. Een middagje sfeer proeven in een van de scholen naar keuze. Papa en mama mogen ook mee en krijgen dan ook een wijze les ☺. Wij waren er klaar voor. Ik had zelfs een onhandig maar net mama-jurkje gekozen om niet in mijn eeuwige sportoutfit binnen te komen. Bij het parkeren kwamen we een bekende tegen en terwijl wij stonden te kleppen, trok Jade aan mijn jas. Ik besloot vast naar binnen te gaan met haar om de spanning wat te voorkomen. 

Kinderen naar beneden

De verrassing (lees shock) was dan ook groot dat we bij de deur al gescheiden werden. Ouders naar boven en aanstaande leerlingen naar beneden. En dat was het… Jade keek me aan, schoot vol en was in een keer van dappere stoere meid een heel klein meisje dat totaal overvallen werd door deze onverwachte onaangename verrassing. Ik (slechte moeder) had haar totaal niet hierop voorbereid. Het was voor mij namelijk net zo’n grote verrassing. Als grote moederaap trok ik mijn jongste wonder dan ook naar me toe. De docent bij de deur keek naar ons en wees naar het bordje waarop stond; kinderen hierheen met een mooie pijl naar beneden. Ik keek haar aan en siste dat we er nog even niet klaar voor waren. Op dit soort momenten komt dat oergevoel naar boven. Kom niet aan mijn kind, maffe planners. Papa kwam nietsvermoedend aanlopen en zag de 2 snotterende dames staan. Pakte meteen zijn telefoon om eens te kijken waar eventuele klasgenootjes waren op dit moment. 

Jong, klein en kwetsbaar

Kijk de echte voorbereidde moeder had dat natuurlijk van tevoren geregeld. Samen rijden, samen naar binnen. Nee, wij niet. Tenslotte was en is onze jongste een bikkel. Maar daar op dat moment was ze toch in een keer heel jong, klein en kwetsbaar. Om vervolgens te horen dat haar vriendin al beneden was, haar moed bij elkaar te rapen en zelf naar beneden te lopen.

Treuzelen

Ik weet als geen ander hoe irritant het is als moeders te lang blijven hangen of ‘ons’ ons werk niet laten doen en toch stond ik daarboven aan die trap mega te treuzelen en iedereen ontzettend in de weg te staan om maar zeker te weten dat het goed kwam met onze dappere meid. Hoe hypocriet eigenlijk. Ik weet zo goed hoe het moet, wat fijner is maar als moeder ben ik dan toch even de ‘zwakke’ schakel met tunnelvisie.

Rond kijken

Uiteraard had dochterlief een te gekke middag. En drie dagen later fietsen we samen van de ene naar de andere open dag. De keuze was moeilijk. Ze vond het bij beide scholen leuk. Haar grote zus zit op de ene en ze loopt al rond in de ander vanaf dat ze een klein meisje is. Mee met mama op de open dagen. Na de rondleiding bij school 2 zat ze op een trapje rond te kijken. Ik vroeg haar of ze het al wist en ze schudde zuchtend haar hoofd. Ik had het zo met haar te doen. 

Kritische vragen

Jade aardt overal, dus de keuze is altijd goed. Ze maakt makkelijk vriendinnen, is niet bang en vindt echt alles leuk. Maar ze moet wel zelf de keuze maken. Manlief waarschuwde me dat hij dacht te voelen dat mijn voorkeur voor school 2 toch ‘voelbaar’ was dus ik besloot mijn mond te houden. We fietsten naar een plekje om wat te drinken en nog voor haar glas leeg was, had ze dankzij papa’s kritische vragen een keuze gemaakt. Ik lachte naar haar en grapte of we dan maar terug zouden fietsen om haar aan te melden. Ze sprong op en zag er zo ontzettend opgelucht, blij en enthousiast uit dat wij ook op de fiets stapten en binnen vijf minuten terug waren bij de school.

Blij

De inschrijving was bijna een feit (als papa en mama de juiste formulieren meegenomen hadden vanuit thuis. Je zou beter denken na drie kinderen, maar de handtekening staat. De keuze is gemaakt en onze jongste is blij!

Nu begint het nieuwe avontuur ook voor haar. En voor mij; loslaten. Geen zicht op vriendinnen, dagindelingen en keuzes die per dag gemaakt worden. Ik leer zoveel en heb echt dagen dat ik echt begrijp hoe het moederschap werkt. Maar dat loslaten, dat moeten ze me toch echt nog eens gaan leren.