December 2019

Nog een paar weekjes en dan is het weer zover; de Decembermaand. Voor veel mensen het lange wachten waard. Lichtjes, lampjes, versiersels, eten, warmte en samenzijn. Naast drukte, overwerk en last minute taakjes altijd een drukte van jewelste.

Vroeger was December een feest. Niet alleen omdat mijn ouders de koning en koningin waren van de lange rake gedichten maar ook omdat we een mooie jurk aan kregen, omdat oma dat wilde, en we zoveel mochten eten van wat we maar wilden. Warm, samen en voor mij/ons fijn. Toen ikzelf een gezin kreeg, zette ik die traditie voort, voor zover mogelijk. De nette jurk werd een joggingbroek omdat de oma van mijn kinderen niet veel gaf en geeft om prachtige jurkjes, maar wel om de tijd samen. Voor mijn schoonouders waren het altijd twee verplichte vrije dagen en dus een mooi moment om uit te rusten.

Klaar met Kerst

En toen werd mijn vader ziek. We hebben nog een kerst samen gehad in een fout huisje met veel plezier en vooral samen zijn. Toen papa overleed, was het nog lang geen kerst en werden we nog beter in het er samen voor elkaar zijn. Kerst werd nooit meer Kerst en hoewel we het probeerde, bleef het feestgevoel uit. Toen mijn zwager twee jaar later een paar dagen voor kerst overleed, was ik wel een beetje klaar met Kerst.

Incompleet

Vreemd, want ik ben dol op warmte. Van open haard, tot kachel van wollen dansbroeken tot warm bad. Tel mijn ‘tokkieliefde’ voor glitter en lichtjes hierbij op en dan zou het de maand van het jaar moeten zijn. Ik hou van samen zijn en heb de beste familie ooit, maar het incomplete gevoel blijft.

Lekker onderzoeken

Bij mijn schoonfamilie is kerst heerlijk. Lekker eten en de hele dag in je pyjama lopen is echt ‘My kind of Christmas”. Maar hoe lief, warm en geweldig ze zijn, het is een compleet gezin, waar ik me overigens volop onderdeel van voel. Toch is het ook een confrontatie met datgene dat wij helaas niet meer hebben; een compleet gezin. Mijn moeder en zus beiden alleen. Niet sneu of zielig, allesbehalve. De twee sterkste vrouwen ever, vol liefde voor ons, mij en het leven. Maar zonder die ene. Mijn moeder volop in het werk, meer dan fulltime en daarnaast trotse oma. Zusjelief werkende, genieten, verwerkend en onderzoekend. Want onderzocht heeft ze ☺. Vol liefde, uitdaging, humor en vooral vette verhalen voor ons. 

Alles anders

Ik denk dat als je heel veel van iemand houdt, je altijd wil dat diegene gelukkig is. En dat is het nu precies was Kerst altijd zo naar maakt… of maakte want dit jaar is alles anders!

Nog steeds leuk

Zusjelief is gelukkig en hoe. In een keer was hij daar, tjee wat hebben we lang gewacht. En hoe spannend om te vertrouwen en je zusje zo te zien. Maar wat was en is het waard. Hij kwam, zag en overwon. Vorig jaar was onze nieuwste zwager al van de partij in de dansschool. Na een onwennig eerste bezoekje aan dé familie, was hij meteen ‘thuis’. Wat een uitdaging, langs moeders en twee zussen inclusief de zwagers. Met de zware taak vooral leuk gevonden te worden anders ging het feestje natuurlijk niet door. En leuk vonden we hem en vinden we hem nog steeds.

Ons krijg je er bij

Vorig jaar was kerst al een stukje leuker. Een ‘spontaan’ bezoekje van onze nieuwe zwager was er een van uitzinnige verliefdheid in combinatie met gedwongen enthousiasme. Onwennig zat hij tussen ons in aan de grote tafel en luisterde naar de gesprekken die naadloos in (en door) elkaar lopen als wij samen zijn. Respect voor zijn geduld. Maar tjonge wat een hoofdprijs krijgt hij; ons zusje, onvoorwaardelijke liefde in een prachtpakket. En tja, inderdaad… ons krijg je er ook bij.

Kom maar op

En die ons is nogal wat in december. Inmiddels is zwager thuis in de dansschool. Sterker nog, met zijn ‘hoofd-catering- taak was hij onmisbaar in juni. Vorig jaar was hij al een gouden hulp tijdens alle kerstshows en dit jaar mag hij, naast zijn eigen mega drukte, mee genieten met kerst met de fam.

Kerst 2019, wat ziet dat er anders uit met een gelukkig zusje. Wat voelt dat rijk, warm en zo ontzettend fijn. Dat is dus ook een kerstgevoel. Dus kom maar op december. Met je lichtjes, je vrolijkheden, je twaalf  kerstshows, je drukte, je samenzijn en je waarderen wat je hebt. 

Ik ben van de partij.

Van huppelclub naar bedrijf

Vroeger wilde ik stewardess worden. Of secretaresse. Belachelijk idee aangezien ik al ziek word in mijn eigen auto. Dus wandelend op hakken op tien kilometer hoogte was natuurlijk gedoemd te mislukken. Die secretaresse snap ik nog. Ik ben dol op schrijven, dat is iets met een pen waar inkt uit komt op echt papier. Nu alles digitaal is, had ik er waarschijnlijk ook een stuk minder plezier in gehad.

De (echte) passie kwam later. Het lesgeven was iets waar ik meteen verliefd op was. Ik voelde meteen: “Dít wil ik graag doen”. Maar het ondernemen zat eigenlijk niet in mijn bloed. 

Lesgeven en genieten

Toen ik verkering kreeg met Roel en ook in het bedrijf van zijn ouders ging werken, vond ik het eigenlijk meteen leuk. Maar nooit leuk met het idee om zelf ‘iets’ te beginnen. Het begin van ID Dance was simpel; dansen, leuke mensen, lesgeven en genieten. Perfecte combi. Dat het uiteindelijk een succes werd, was een beetje geluk, maar vooral ontzettend leuk en gaaf.

Tien jaar later

Mijn onderwijsbaan opzeggen was een mega grote stap. Maar met de gedachte dat ik fulltime ging doen wat ik leuk vond, zonder ruis, vergaderingen en verslagen, was ik meer dan gelukkig. Ruim tien jaar later groeit de dansschool nog steeds. Met name sinds Roel zich ook fulltime met onze dansschool bemoeit, gaat het geweldig.

Mondige ouders

Inmiddels zijn we 900 leden en een topteam van 15 kanjers verder. En kom ik erachter dat het niet meer alleen een ‘dansschool’ is. Het is een bedrijf dat fulltime alle aandacht nodig heeft. Niet alleen de vele groepen met zoveel mooie verschillende dansers die allen hun plekje moeten zoeken. Daar horen inmiddels mondige ouders/verzorgers bij, een digitaal netwerk dat snel en vooral vol is en natuurlijk de huidige trend dat we toch echt allemaal heel graag zeggen wat we vinden en voelen. Ik ben daar gevoelig voor en wil natuurlijk dat iedereen gelukkig is. En dat valt niet altijd mee ☺

Huppelen

Tijdens onze laatste teammeeting biechtte ik dan ook in alle eerlijkheid op dat ik heel bewust koos voor een Dansschool (noemde het jarenlang ‘de huppelclub’ en dat voelde prima). Maar een bedrijf stond niet op mijn verlanglijst.

Creatieve lessen

Maar kennelijk zit ondernemen toch meer in me dan ik dacht (aangemoedigd en ondersteund door Roel natuurlijk!) want ik vind het te gek om nieuwe dingen te bedenken, bezig te blijven, de school te laten zien, groepen mee te nemen naar uitjes, optredens en workshops en daarnaast creatieve lessen te blijven bedenken en geven. Tel daarbij op dat ik inmiddels door de jaren heen heel goed weet wat ik wil en ook vooral wat ik níet in en met de school wil.

Angst om te beslissen

Kennelijk is dat ondernemen. En dat is vreemd, want zo ben ik zonder dat ik het door had, zomaar ook aan het ondernemen. Hoe ik dat voel? De verantwoordelijkheid groeit, de gesprekken, de oplossingen, de creativiteit, de nieuwelingen, de ideeën en de agenda roepen. Maar ook de onzekerheid, de angst om verkeerde beslissingen te nemen, de spiegel die ik mezelf voor moet houden en natuurlijk iedereen blij en tevreden houden. Pfff, dat is kennelijk ook ondernemen. 

Dat is even wennen

Mezelf de vraag stellen of ik goed bezig ben en vooral; of het ook goed is voor de school, maar ook zeker voor mijn gezin is soms best heftig. Ik weet meestal heel goed wat ik wil maar ik merk dat vooral in drukke tijden zelfs de zekerheden onzeker voelen. En dat is even wennen.

Als je het woord ondernemer opzoekt zegt Wikipedia het volgende;

Zelfstandig ondernemer (ook: zakenman, zakenvrouw of entrepreneur) is eenieder die economische activiteiten ontplooit met winstoogmerk, gebruikmakend van eigen (of geleend) vermogen.

Nou, als ik dat vertaal naar mezelf; ontplooien volop. Winst; elke dag weer, wat een top baan. Maar bedoelen we hetzelfde met winst? Gebruik makend van mijn eigen vermogen; dat zeker. Enthousiasme en passie. Geleend? Nee, eigen? Jazeker volop en aanwezig ☺

Dus kom maar op met dit nieuwe seizoen!

Ik dans omdat...

Dat was het dan, drie weken na dato nemen we afscheid. Wat was je leuk en wat was het een mega klus. Wat anderhalf jaar geleden begon als een serieuze vergadering met als vraagstuk “Moeten we dit nog wel willen?”, eindigt met een knal-weekend.

Heel voorzichtig geven we het een mooie plek en kunnen we gaan nagenieten, verbaast zijn, verrast en verguld met trots. Toen ik Adriënne vanmorgen aan de lijn had (zij in de middag vanwege verschillende tijdzones☺) was ze de tas met kaartjes aan het opruimen. Die stond haar al drie weken aan te kijken. De krentenbollen liepen er inmiddels zelf uit, maar voor de rest was de tas klaar voor vertrek. Alsof we het zo nog een keer zouden kunnen doen.

Geen twintig meer

Nou ik niet, lijfelijk knap ik rustig op. Na een weekje film kijken en geen fysieke activiteiten - omdat ze er gelukkig niet waren, maar mijn lijf het ook echt niet aangekund had, want geen twintig meer - startten de jaarlijks terugkerende dansweken. Voor mij aanmoedigen, enthousiasmeren en helpen daar waar nodig, maar vooral regelen en plannen want ook het nieuwe seizoen staat weer voor de deur.

Restjes uit de vriezer

Maar laten we bij het nagenieten beginnen. De week voor de show zijn we altijd al in volle gang. Van vroeg in de ochtend (6.00 uur wakker met gezonde buikpijn en spanning, niet weten wat ik dan zou kunnen vergeten) tot laat om er vervolgens in de avond achter te komen, wat we óók nog moeten doen. De kids eten al twee weken restjes uit de vriezer, brood of iets anders makkelijks en vinden het gelukkig prima. Tess zit midden in de laatste proefwerken en Jade in haar afscheid van groep acht. Dit dwingt ons om af en toe gewoon even ouders te zijn in plaats van twee fanatieke dansshow fans. Hoewel… geen grotere fans dan onze meiden die bijna nergens anders over praatten die laatste weken.

Feest in de Makro

De woensdag mochten we al gaan laden. Dus maandagavond zaten we met een heerlijk clubje mensen in de hitte alle kostuums na te tellen. Dozen klaar te zetten en alles nogmaals te checken. Dinsdag nog even wat lesjes geven en de avond afsluiten met ons tweejaarlijks feest in de Makro. De kassa mevrouw vraagt zich verbaasd af waar al dat eten heen gaat. Als ik haar vertel dat het voor een dansshow is, vraagt ze of de kinderen zoveel moeten snoepen tijdens de show. Ik antwoord lachend dat het om nogal grote aantallen gaat. Als ze me vraagt waar de show is, ik trots vertel dat het om de Schouwburg Nijmegen gaat, zegt ze: “Och, daar hangt ook een groot bord over een voorstelling.” Ik spring op de lopende band, trek de microfoon uit haar handen en roep om: “JA, DAT ZIJN WIJ!”. In mijn gedachte dan, in het echt zeg ik heel trots maar redelijk bescheiden: “Dat is onze dansschool ja.”

Past het?

En zo gebeurt het, we zijn ineens een beetje bekend. Ik huppel naar de auto, waarvan we serieus afvragen of hij het ritje naar ID nog gaat redden en duim de hele weg. Woensdag zwaaien we Tess uit voor haar laatste proefwerk, gaat Jade haar afscheidsdag in en staan wij strak van de zenuwen of alles straks wel in de vrachtwagen gaat passen. Om half vier komt het verlossende telefoontje… we kunnen gaan laden. Bij ID zitten er nietsvermoedende ouders zich koel te wapperen met een blaadje als wij voorbij sjezen met de ene doos na het andere kledingrek. Geweldig als ze zijn, staan ze op om hun lichaamstemperatuur nog wat warmer te maken en sjouwen dapper mee.

Groen

Het past! Nèt. We moeten nog langs huis voor hét decorstuk van deze show. De letters. Wat zijn ze mooi, gaaf en geweldig geworden en wat kunnen we niet wachten tot ze daadwerkelijk stralen in het theater. De Rijksweg wordt even stil gelegd en heel voorzichtig worden de letters onder wakend oog van sjouwers Jack, Klaas, Stef, Rens & Roel de vrachtwagen ingeladen. En dan is het startsein groen. We gaan!

Loper, letters en vleugels

Donderdag is de eerste bouwdag. Hij verloopt prima. We ruimen rustig de kleedkamers in met een vaste club, hangen wat kleine attributen in en zijn druk met de volgorde van de grote foto posters. De letters hangen rond het middaguur en worden onder toeziend oog van ontwerper Hendrik voorzichtig omhoog gehesen. Het is een mooi moment. Als de eerste doorloop om 15.00 uur van start gaat; de opening en alles op zijn plek valt, komen mijn eerste tranen (van die dag☺). Wat een klus en wat een idee. Een modeshow als opening met ruim dertig dansers. Wat dacht ik toch? Het oefenen in de dansschool ging goed. Geweldig eigenlijk op wat afvallers na. Maar of het zou werken met de witte loper, de letters, de attributen, de vleugels. Dat moest blijken in de Schouwburg. En het werkte. De mix begon (thanks DJ Justin) de dansers gingen ervoor. Ook zij voelden dat dit het moment was, waar ze zo ontzettend veel tijd in hadden zitten, zo hard voor getraind hadden en zo ontzettend veel lof voor zouden krijgen. Wow, wat was ik trots.

De paniek sloeg toe

Het leek een geweldig donderdag te worden. Totdat… de daadwerkelijke doorloop begon. Het was heet, wat wisten we. Ik had de GGD-checklist uit mijn hoofd geleerd en we hadden alles zo strak mogelijk gepland. Het goed uitlichten van ruim negentig nummers is een onmogelijke taak, dat wisten we. Maar toen de geluidsman niet kwam, de lichtcomputer van de Schouwburg er mee stopte, ouders/verzorgers het kookpunt redelijk bereikten, zat ik op het trapje in de zaal me serieus af te vragen of ik hiervoor nu mijn werk (en sociale) leven anderhalf jaar op zijn kop had gezet. We stelden ouders gerust, de kinderen deden het geweldig! Geduldig, grappig en zo vrolijk ondanks geen licht, mager geluid en soms zelfs de juf niet in het zicht. Trots was ik nog steeds maar de paniek sloeg wel toe. Toen ik dan ook twee uur later beteuterd op de stoep lag (te wachten op manlief die nog ‘even’ iets moest doen) zag ik het even niet meer zo zitten. Zusje lief, de vrouw achter álle knoppen dat weekend, Dé vrouw die alles in haar hoofd heeft zitten en zonder wie er nog geen piepje uit de boxen kwam, zag er eigenlijk net zo uit. We zwegen tegen elkaar. Ik omdat ik bang was dat er nare dingen uit mijn mond zouden komen, zij waarschijnlijk omdat ze (voor het eerst in haar spraakzame leven) niet wist wat te zeggen. Thuisgekomen, namen we alles nog een keer door. Morgen, zouden we het gaan zien. 

Adrenaline en dansers

Vrijdag was een nieuwe dag, de zon scheen (nog steeds☺) en ik had er weer zin in. Fluitend de auto in, heerlijk opgehaald door onze lieve vriendjes Jack en Jen) en hup meteen naar zusje om een dikke kus te geven. Vandaag werd onze dag. En dat werd het, het was lang rustig en we hebben meerdere keren tegen elkaar verzucht wat een slim idee het was om deze extra dag te boeken. De dansers stroomden binnen en de adrenaline ook. Show 1 begon. Het publiek (bijna uitverkocht) reageerde mega enthousiast op de opening en bleven gedurende (de toch weer iets te lange) show rete enthousiast. We waren blij, tevreden en de kop was eraf. Nog vijf te gaan. Het voelt en lijkt dan bijna onmogelijk, maar we zijn door het weekend gevlogen. Ondanks de 35 graden (maar ruim 1.000 ijsjes in the house), twee spugende kids (die daarna vrolijk de zaal rondliepen), een EHBO-moment (steek in de borst vanwege een eerdere flinke val ertegen aan), vijf gipsen armen (al van tevoren hoor!), een zieke en twee afwezige artiesten, een geheel nieuwe last minute grimeuse (Tamara de kanjer!) en de 17 minuten langere durende show dan de laatste, was het een hit.

Wat een feest

Zaterdag vloog voorbij. Ons angstmoment (de wisseling van publiek én artiesten) tussen show twee en drie verliep soepel. En wat waren de artiesten leuk en gezellig achter de schermen. Het is jammer dat daar geen show van gemaakt kan worden want dat is me een feest. 

Let wel, ruim honderd vrijwilligers, zes fulltime catering-kanjers, zeven kanjers van spelers, kostuums voor negentig groepen, twee fulltime paniek-naai-oma’s, een zeven vrouwen sterke werkgroep, de hele familie en ruim duizend dansers maken dit natuurlijk wel mogelijk. En dan natuurlijk last but not least; het publiek. Want tja, zonder publiek, geen feest natuurlijk.

Energie en liefde

Nee, een kater? Verre van. Verguld met zoveel trots en overladen met complimenten was het gewoon even genoeg. De woensdag dat ik de school verliet, was het ook echt even klaar. Ons team knalde nog even een danswerk ertegenaan. Vol energie en liefde voor de dansers en ik… ik ging op vakantie. Fulltime moeder en vrouw zijn, vriendin op afstand maar met liefde, dankbare zus en gewoon weer even mens. Onder de douche zonder na te denken; oef, ik moet nog even. Maar vooral even zonder dans. En dat is gek. Want dans is mijn leven. 

Ruim een week, veel zonuren en heel veel luiigheid later, ben ik er weer. De muziekjes worden weer uitgeteld, ik ben weer bij met alle mail en app. Ik huppel weer door de gangen en heb zelfs mijn eerste dansles alweer geboekt. Morgen, ga ik het weer proberen. Ver weg, in een andere sfeer, gewoon als mezelf. Lekker weer klaarstomen voor een geweldig seizoen. Bijna klaar voor…

Dank voor al jullie geduld, hulp, meedenkerij, begrip  en vooral liefde voor dans.

Voorstelling...

De echte ID-fans is het vast niet ontgaan, wij hebben voorstelling. Niet iets heel speciaals aangezien alleen deze maand al zeven andere dansscholen ook hun eindshow, presentatie of voorstelling hebben. Juni is namelijk dé maand om iets te vieren in de danswereld. Daarnaast hebben alle groep 8 kinderen hun eindmusical, examenkandidaten hun uitslag en diploma-uitreiking, vroege vogels een examenreis of goedkopere vakantie en scholen al hun laatste proefwerkweken en rapporten. Kortom dé maand dus om iets leuks te doen….

Voorstellingsjaar

Nu weet ik diep in mijn hart natuurlijk dat al die andere spannende dingen heel belangrijk zijn, heb er ook echte interesse voor, maar ben inmiddels zo verslaafd aan onze eigen show dat ik eigenlijk al heel snel weer omschakel naar een kostuum, een liedje, een thema of een choreografie. Dat is een nadeel van een voorstellingsjaar. Tenminste, laat ik voor mijzelf spreken, het zijn natuurlijk drukke weken maar wie heeft het niet druk in juni!? Daar zijn wij geen uitzondering in. 

Twee meiden

Maar ik merk aan mezelf dat ik een beetje Voorstellingsgek ben. Met de stress gaat het best goed vind ik (misschien dat mijn gezin hier anders over denkt :)). Ik ben niet de leukste meest geduldige moeder deze weken maar ach, hebben we dat niet allemaal een keer. Ik ben dan ook nog de gelukkige moeder van twee meiden die echt niet kunnen wachten tot het zover is en heb de luxe dat manlief en Jen volledig in de show zitten.

Wie bedenkt dat?

We hebben dit jaar meerdere jubilea! We hebben inmiddels al vijf keer onze shows in de Schouwburg gedaan, het is onze tiende grote show, we zitten 15 jaar in onze prachtige locatie, twintig jaar ID Dance, 25 jaar geleden gaf ik mijn eerste show; Beauty and the Beast en ik geef dit jaar alweer dertig jaar les. Tijd voor een feestje dus! En wat voor een feest gaat het worden. Zes (!) keer in de Schouwburg, wie bedenkt dat? Negentig groepen, ruim 150 vrijwilligers, veertig knip- en naai-ouders, 12 docenten en achthonderd dansers die mee doen. Zo’n feest hebben we nog nooit gehad.

Decor-papa

Natuurlijk is het reuze spannend. Hoe vroeg we ook beginnen, de laatste weken komt het er toch op aan. Het decor ligt dagelijks in delen in onze tuin waar Roel en Hendrik (onze vaste decor-papa) druk aan het knutselen zijn. En dat de spanning bij Roel ook begint te komen, bleek gisteravond wel toen hij toch om half 11 nog maar even afsprak met Hendrik om wat uit te proberen. De laatste paniekkostuums zijn in de maak. En mooie witte jurken waar de voering omhoog kruipt, liggen in Beek waar onze reddende engel Mientje het weer fixt voor ons.

Spannende situatie

De doorloop was rustig en goed, de dansers super lief en enthousiast. Het buikgerommel begint natuurlijk wel. Toen ik vanmorgen de yoghurt wilde pakken en even ging kijken welk pak ik moest hebben, kon ik kiezen tussen 16 juni en 5 juli. Data die ik de afgelopen maanden meerdere keren voor me gehouden heb. Als het die week is, hoe zou ik me dan voelen? Zou ik dan de hele dag schreeuwen en huilen? Niet mijn ding hoor, ik doe het redelijk goed in spannende situaties. Maar ik bleef even met de pakken in mijn hand staan. Pak 1 geeft aan, het is echt bijna zover, pak 2 geeft aan dat het al voorbij is. Nee dat wil ik ook echt niet. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten want de dagen vliegen.

Niet alleen omdat de dagen steeds eerder beginnen, loop ik om 6.00 uur rond te dwalen met een gevoel dat ik iets vergeet, om vervolgens om 6.45 uur in slaap te vallen met een onrustig gevoel. Om 7.00 uur gaat dan de wekker en om 7.45 uur zit ik achter de computer mijn lijstjes te checken. Functioneel en nodig.

Gezin compleet

Intussen speel ik leuke moeder. De meiden stellen vragen waar ik maar half naar luister, zitten nog op de bank terwijl ze allang naar bed moeten en eten drie keer per week pasta, want dat is lekker snel klaar. Ik probeer zo eerlijk mogelijk te zijn en geef aan dat ik straks wel echt weer een ‘normale’ moeder word. De meiden lachen en vertellen hun verhaal gewoon een extra keer. Toen ik vorige week met ons gezin compleet (zoonlief over uit Rotterdam☺) aan tafel zat, had ik het meest gelukzalige gevoel dat ik me kon bedenken. Toen ik dat uitsprak zei mijn oudste dochter; ik heb ook zo’n zin in… en stopte haar zin. Wij keken haar vragend aan en vroegen haar haar zin af te maken. Ze fluisterde met een redelijke sneue blik naar mij: “Dat kan niet, want ik wil mama geen stress bezorgen.” Ik keek haar aan. Even schoot er van alles door mijn hoofd, als gezonde moeder van een zestienjarige dochter. Het antwoord vol glunder en liefde was; Ik heb zóóóóó’n zin in de voorstelling, deed me nog meer slikken. Wat heb ik toch een geweldig gezin, geweldige vriendinnen (in deze periode heten ze werkgroep), topfamilie en de beste dansers ever. Ik ben gelukkig en heel tevreden.

Mooie taal

Maar laten we reëel blijven, vertel me deze dagen van alles, stel vragen, hoop op antwoord, wacht geduldig op een reactie maar spreek wel de juiste taal deze laatste twee weken. Een mooie taal, zelf ontwikkeld en nodig om er optimaal voor te kunnen gaan.

Wij spreken deze week alleen maar ‘voorstellingstaal’. Zie jullie na 1 juli weer.

Eindig

Het hoge woord is eruit. Onze juf Carmen gaat (ook) weg. Ze gaat haar (volgende) droom achterna en begint een literair café in Arnhem. Super stoer van haar, maar wat ontzettend balen voor ons.

Juf Carmen was onze eerste ‘technische’ docente vanuit ArtEZ. Toen ik begon, waren mijn zusje en ik de enige docenten. Beiden met een gedegen onderwijs diploma en danservaring maar geen klassiek brevet. Tijdens mijn zwangerschap van Jade (inmiddels 11 jaar) ging de vervangster door haar rug. Zij wist wel een goede derdejaars die haar - en dus mijn - lessen wel kon vervangen.

Nieuwe ervaring

Zo ontmoette wij Carmen. Jong, gedreven, bijdehand en te slim voor deze wereld. Carmen zat in een klas van maar 7 dansers die uiteindelijk hun diploma haalde. Het was mijn eerste keer als stagebegeleidster bij ArtEZ. Een hele nieuwe ervaring naast alle stagiaires die ik in mijn onderwijstijd gehad had. Deze bleef maar vragen stellen en achtergronden uitzoeken. Doodvermoeiend, maar zo leerzaam.

Open mond

Het was een begin van veel ‘eersten’ met juf Carmen. Onze eerste techniek les in de school, onze eerste docentendans, onze eerste deelname aan CU Dance!, onze eerste keer optreden bij ArtEZ en mijn eerste blog in de aanloop naar dat optreden. Carmen studeerde af en tijdens haar jazz examen mocht ik kijken. Geweldig om te zien. Ik zat vlak naast de docente die haar moest beoordelen die tevens mijn juf al 20 jaar is. Carmen was/is ook de eerste studente en waarschijnlijk de enige die vragen durfde te stellen tijdens haar praktijkexamen. Met open mond keek ik naar haar. Zo jong, zo krachtig, zo wijs met een sprongkracht waar je eng van wordt. Geweldig hoe de docente dan ook heel droog opmerkte: “Dat je kunt springen en draaien weten we, maar ik wil ook graag de rest zien.” Carmen was (is ☺) jong en deed wat ze kon, maar vooral wat ze wilde.

Carmen bindt en daagt uit

Als teamlid is Carmen altijd uniek. Ze weet wat ze wil, maar geeft ook alle ruimte aan ons om daar ook weer wat van te vinden. Ze weet met haar unieke (mooi omschreven) muziekkeuze altijd een verrassende draai te geven aan de choreo. Meiden die ooit bij Carmen zijn begonnen, hebben redelijk wat moeite gehad bij de overstap naar een andere docent. Carmen bindt, ze daagt je uit, maar heeft ook de prachtige eigenschap om je tijdens deze uitdaging jezelf te laten zijn en zien. Carmen is voor veel dansers de grondlegger van een drang en wens naar klassiek of modern.

Reetgedrag

Nooit was er enig conflict. Ze kwam, bleef en overwon. Als losbandige studente kreeg ze verkering, verkende ze de wereld en kreeg haar mooie zoon Boy. Ook een van onze ‘eersten’. Een ID docente die zwanger was. Geweldig mooi en stoer. Wij genoten van haar dikke buik en groeiende bips want ondanks haar (v)reetgedrag bleef haar lijf altijd in dezelfde prachtige proportie.

(zou frustratie te lezen zijn op papier?) 

Koortje

Smeerde zusje en ik haar een witte dansbroek aan tijdens de eerste docenten dans, zodat we een beetje leuk uit de verf kwamen met onze zwarte broeken, sprong Carmen weer zo hoog en lang dat we zelfs met de mooiste outfit of pas slechts een achtergrondkoortje waren. 

We schrokken

Carmen was ook onze eerste docente die kwam onderhandelen over haar salaris. Geweldig, zeker, stoer en duidelijk zat ze tegenover ons met de mededeling dat ze zo niet rond kon komen. Wij schrokken, bespraken en besloten. Een eerste les voor ons, om goed na te denken over wat we kunnen, willen en voelen maar ook vooral willen uitstralen. Carmen kwijtraken was geen optie, maar uiteraard zijn er overal grenzen. Gelukkig bleef Carmen, nog jaren!

Dikke boeken

Na haar studie ging ze verder studeren. Wij noemen het lachend op de gangen; docente dode talen. Maar Latijn en Grieks studeren terwijl je gewoon werkt, is razend knap. Meerdere malen zat ze ook met dikke boeken in ons kantoor met een taal die voor velen van ons als ‘Chinees’ omschreven werd. Leuk detail overigens want na deze dode talen bedacht juf ook nog maar Chinees te gaan leren. Wat moet je anders met je spaarzame vrije tijd!?

Zucht

Carmen heeft echt haar steen bijgedragen bij ID. We praten over een Carmen ‘pose’, We zijn ‘Carmen’ niet, refererend aan de minuten die ze in de lucht kan hangen als ze springt. En ook tijdens de docententrainingen kijken we elkaar verzuchtend aan als ze weer eens 80 pirouettes draait terwijl wij ons vastgrijpen of dol zijn na drie. 

Zestienjarige puber

Carmen is deel van ons gezin, ze heeft Jade ziet groeien van ieniemienie baby naar vrolijke danseres. Tess van jonge vierjarige een mooi zestienjarige puber zien worden. Daarnaast heeft ze onze zoon leren kennen toen hij acht jaar was. Inmiddels is Kai twintig en zijn Carmen en Kai perfect aan elkaar gewaagd en daagt ze onze inmiddels volwassen zoon nog steeds uit op alle fronten. 

Swingen

Gelukkig heeft ze ook haar ‘flaws’. Ze is een rommelsjees en eet alles op wat er in de school ligt. De paashazen, chocoladeletters voor zoon Boy redden Arnhem nooit en als je iets laat liggen wat je misschien een volgende dag wil opeten, mag je hopen dat juf Carmen niet in de buurt is. Juf Carmen zien swingen is een genot. Loslaten is niet haar aard, weten, uitvogelen en beter doen is meer haar motto. Bij Funky werkt dit niet altijd en dat geeft ons ‘gewone’ stervelingen weer hoop.

Materialistisch

Carmen is duidelijk, bedachtzaam, intelligent, reëel en ontzettend lief. Ze is een duidelijke juf en weet heel goed wat ze wil en wat en laat dit de dansers weten op een fijne manier. Carmen is een van de weinige waar onze ID mannen bijna altijd naar luisteren en is ook een van de weinigen die net een van de mannen is op de feestvloer. Materialisme is haar vreemd en je medemens helpen een van haar levensgoals.

Tranen in mijn ogen

Waarom laten we haar gaan? Geen idee, ik zal moeten. Ik zat afgelopen maandag naar haar te kijken. Ik heb haar zien groeien van feestneus naar jonge moeder naar volwassen vrouw die goed weet wat ze wil en haar doel bereikt door haar enthousiasme en goed nadenken. Met tranen in mijn ogen en een gat in mijn hart reed ik dan ook naar huis. Wat een vreselijk gemis voor de school, voor de dansers, voor ons team, voor mij.

Maar zoals een mooi gezegde luidt; als je van iets of iemand houdt, laat het los. Dan komt het vanzelf bij je terug. Onze liefde voor haar is zo groot dat haar geluk voor alles gaat.

En ‘as if’ juf Carmen zich ook maar door iemand laat tegenhouden…

Voorstelling en vriendinnen

Twee mooie V’s en zo aan elkaar verbonden in deze tijd. Dat we een voorstelling hebben, is vast niemand ontgaan. Al is het maar omdat ik het vrijwel nergens anders over heb. Ik eet, slaap, denk, dans, voel, vrees en verheug het hele concept; ID Dance in Parijs ☺

Leuk als mensen terloops vragen hoe het gaat en of we op schema lopen. Het gaat natuurlijk goed want het is superleuk om te doen. Maar of we op schema lopen, dat weet ik helaas niet. De uitdaging die we deze keer aangaan qua grootte en aantallen hebben we niet eerder gedaan. We zijn alert, druk en proberen ons zo goed mogelijk voor te bereiden.

Onsamenhangend 

En daar komt de volgende V vandaan, want ik heb de luxe dat ik een vriendinnengroep heb die zich vol inzet en meedenkt. Vrijwillig of emotioneel gebonden, dat laten we even in het midden. Maar dat ze er massaal zijn, is een feit. En dat voelt goed, warm en zo fijn. Ik kan mezelf zijn, in alle versies van dit proces, enthousiast, vertwijfeld, in paniek, onzeker, onduidelijk, onsamenhangend, vol leuke plannen, verdrietig maar vooral heel dankbaar. Alle versies worden gepikt en in warmte onthaald. En dat is nogal wat. Ieder heeft zijn eigen werk, leven, sores, gezin en hobby. En deze ‘hobby’ nemen zij er tijdelijk bij. Voor mij… en dat is best heel wat.

Feest is compleet 

Adriënne regelde de kaartverkoop. Die start op een mooie dag waar ik niet welkom ben. Soms jammer, vaak begrijpelijk en meestal fijn. Het brengt namelijk de nodige spanning met zich mee. Daar ben ik verre van vies van maar ik schijn nogal een aantrekkingskracht te hebben op mensen die denken (hopen) dat ik het wel even kan regelen. Dat zie ik uiteraard als een compliment. Maar als ik toch voor de ruim 800 deelnemers kaartjes ga regelen (wat het feest uiteraard compleet zou maken) zouden we geen voorstelling hebben. De schouwburg ‘regelt’ namelijk ook niet even de 4,5 dagen huur voor ons, hoe leuk en gezellig ze ons ook vinden. Dus ik ben er niet, ik weet er eigenlijk ook vrij weinig over en bemoei me er zo min mogelijk mee. Althans, dat probeer ik.

Bemoei je er niet mee

Natuurlijk voel ik de spanning. Van Roel die toch het financiële aspect in de gaten houdt en tevens vol spanning in de weer ging met onze ‘nieuwe’ pinapparaten. Maar zeker ook van Jen die alles in goede banen leidt en het tot in de puntjes geregeld en georganiseerd heeft. Iedereen wist zijn taak, iedereen had een eigen tafeltje en alle klanten wisten perfect waar ze aan toe waren. Hoe ontzettend leuk is het dan, dat er vanaf de zijlijn mooi advies komt (lees: van mij). Heb er geen verstand van en bemoei me er nogmaals echt niet mee… maar bedenk wel graag wat we ‘ook’ nog zouden kunnen doen. Niet alleen de vinnige manier van antwoorden, verraadde de spanning maar ook de korte zuchtende blik (inclusief pfffffff-geluid) zei genoeg.

Nu maak je Adriënne niet snel, of eigenlijk nooit, van de waps. Maar deze kaartverkoop moest wel zo goed gaan dat er echt slapeloze nachten van waren. Van haar wel te verstaan, want ik de onwetende, sliep als een roosje door deze dagen heen.

Voorrang

Deel 1 van de kaartverkoop verliep goed. De club van 25 mailde en harkte zo de eerste 800 (!) kaartjes binnen. Vrijdag ontstond er in zaal 3 een heus kaartverkoop-verdeelpunt waarin keihard gewerkt werd om al deze kaartjes netjes in de juiste envelop te krijgen. Zaterdagmorgen mochten de leden met de ‘gekleurde’ brieven. Je voorrang ticket vanwege de jonge leeftijd van de danser(es). Om vanaf 12.30 uur de rest van de enthousiaste fans binnen te laten.

Blije gezichten

Niet geheel vlekkeloos natuurlijk met een grote club als deze, maar tjonge wat een organisatie. En daar zaten mijn vriendinnen, allen achter een tafeltje met de mooiste glimlach, het meeste geduld en een top-meedenkerij. Toen ik dan ook na mijn werkdag - ik mocht gelukkig gewoon mijn ding ergens anders doen :) -binnenliep en de blije gezichten zag, was ik blij maar vooral trots. Wat een werk en dat allemaal omdat ‘wij’ zo graag een voorstelling willen.

Kopje thee

Mijn vriendinnen vragen daar niet om natuurlijk. Die willen lekker het bos in, ontbijten, sauna, lunch, film of gewoon lekker een kopje thee drinken. Een aantal van deze uitjes kan ook best. Met het grote risico dat ik na elk slokje, hapje, scene of stap al snel weer in mijn enthousiasme schiet. Ik heb hun mening ook zo nodig. De geruststelling dat ze er nog zijn na deze operatie. Maar het liefst natuurlijk ook een bevestiging dat het leuk is. En dat is vreemd. Natuurlijk kan ik niet verwachten dat zij hetzelfde leuk vinden als ik.

Strong Viking

Tjee, nee. Vriendin 1 houdt van voetbal. Heel veel, kijkt alle wedstrijden, heeft ook twee voetballende zonen die de moeite waard zijn, een ex-prof voetballer als manlief en ik kan nog geen vijf minuten naar het groene gras kijken. Maar toch vinden we elkaar al bijna 30 jaar leuk! Vriendin 2 houdt van hardlopen, verschrikkelijk! Vriendin 3 praat net zo leuk met vriendin 2 over een mudrun of een leuke watereditie van Strong Viking. Vriendin 4 heeft verstand van mode, houdt van winkelen en is creatief met het maken van sierraden. Ik moet er niet aan denken, maar draag haar oorbellen vol trots en plezier. Kortom, vriendinnen hebben natuurlijk interesse in elkaar en moedigen aan. Maar ik vraag ook nog een next level. Zo spelen vriendinnen 2 & 1 ook nog een rol (eigenlijk twee rollen) en rennen 3 & 4 drie dagen de Schouwburg rond om alles te regelen. 

Alles wat ik vergeet…

En dan Jen. Tja, die houdt eigenlijk van van alles maar heeft er kortweg geen tijd meer vol sinds we met deze voorbereidingen begonnen zijn. Alles wat ik laat liggen, regelt zij, alles wat ik neig te vergeten, herinnert zij en alles waar ik aan twijfel, bevestigt zij.

Naaiwerk

Kortom ik ben een bofkont. Want naast deze geweldige meiden, loopt manlief zijn benen onder zijn kont, komt zoonlief uit Rotterdam om te helpen, helpen mijn meisjes met alles in en om het huis en school, offert mama haar vakantie op om zich te vermaken met stof en naaiwerk en racen de zusjes tussen werk en huis om weer op tijd bij mij te kunnen zijn. Tel daar nog lieve schoonouders en zwagers op en dan is bofkont eigenlijk het understatement van het jaar.

Dankbaarheid

Zijn er dan echt geen nadelen aan dit mooie sprookje? Jazeker wel, naast de spannende vraag of het allemaal wel lukt, de druk van het maken van de geschikte choreo’s voor de show is ‘dankbaarheid’ een mooi begrip. Ik ben het een en al, maar hoe uit je dat nu het beste? Ik hou van praten dus vertel het ze vaak. Ik ben dol op schrijven dus schrijf het ze ook. Maar nooit zegt die manier van dankbaarheid genoeg. Ik kan ze beloven dat als zij iets organiseren als dit, dat ik als eerste sta te juichen en meteen meedoe. Maar of ik nu zo’n aanwinst ben op een voetbalveld bij een groot toernooi? Of als lid van een mud run team?

De oplossing zit hem in het voelen. Ik hoop maar dat iedereen mijn dankbaarheid voelt als we met zijn allen knallen in het laatste weekend van juni. Dan kan ik het op mijn best tonen. Vol enthousiasme, samen, genietend, trots en bofkonterij.

Loslaten

Naast een zeer trotse dansjuf ben ik ook moeder. Misschien een nog wel trotsere ☺. Regelmatig schreef ik al over mijn opvoed-perikelen; de moeilijkste baan ooit. Inmiddels met onze oudste zoon happy in Rotterdam, onze middelste knap in 4 Havo zijn we met onze afscheidstournee begonnen na 15 jaar op de basisschool.

Verkeerde keuze

We hebben drie heel verschillende kinderen. De oudste heeft mijn energie, Roels plaaggeestigheid en god weet wiens doodvermoeiende betweterigheid. Maar een heerlijke zoon. En tjonge wat hebben we al veel geleerd. Zijn jaar in Amerika heb ik een jaar lang pijn aan mijn hart gehad. Wars van een ieders adviezen om ‘los’ te laten. En loslaten moest ik. Toen Kai terugkwam en na een verkeerde studiekeuze in een vervelend periode van zijn (en dus ons) leven kwam, werd loslaten een feit. Zijn eigen weg laten gaan, zelf ontdekken wat fout kan gaan, maar vooral wat hem gelukkig maakt. Tjeez wat een bevalling dat loslaten. Dat vertellen ze er allemaal niet bij he! Net toen ik dacht dat we ons eerste opvoed-certificaat op de kast mochten zetten, begon het feest nog een keer.

Niemand teleurstellen

Onze tweede, is het totaal tegenovergesteld van haar grote broer. Rustig, verlegen, afwachtend en te lief voor deze wereld. Duidelijk een kind van haar vader. Zorgzaam en warm. Of ze heeft heel goed gekeken bij haar broer en bedacht dat we die discussies maar niet aangaan. Tot nu is het rustig genieten en ondersteunen waar nodig. Soms zou ik willen dat ze wat meer vertelde en wat duidelijker aangaf wat ze wil. Keuzes maken vindt ze moeilijk. Ze wil niemand teleurstellen en dus ook ons niet. Voor mij (niet heel veel moeite met praten en vertellen) soms moeilijk, maar vooral leerzaam,

Elke dag feest

Dan de jongste. Jade. Zou je bijna vergeten, als ze niet het enthousiasme van haar grote broer had. Een mooie mix. Ze heeft heel goed gekeken welke eigenschappen van haar mooie broer en zus handig zijn. Net zo lief als haar zus en vrolijk in het leven als haar broer. Zoals haar juf zegt: “Voor Jade is elke dag een kinderfeestje”. En dat is het. Dat maakt het dat we haar soms een beetje vergeten. Ze regelt het zelf wel, bedenkt, vraagt, vertelt en doet zonder enige twijfel. Maar wat een genot om de drie wonderen van ons leven zo volop te zien groeien en genieten. Vanzelfsprekend zou je denken, zelf gemaakt dus altijd trots. Maar realiseer je je dat ook vaak genoeg?

Buikpijn

Jade zit in groep 8. Met haar net 1 meter 30 een kleine dappere schat. Ze zit in het jaar van de keuzes. Met onze ‘ervaring’ (met Kai veel te veel scholen bekeken, met Tess mega keuze stress) dachten wij het inmiddels door te hebben. Vorig jaar al twee scholen laten kiezen zodat ze dit jaar rustig de keuze kon maken. Toen Jade dan ook buikpijn kreeg een aantal weken geleden dacht ik aan alles (eten, slapen, drukte, pubertijd) behalve aan spanning. 

Sfeef proeven

Toen we het hierover hadden met Jade, twijfelde ze zelf ook of ze nerveus was. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat we haar vroegen. De lesjesdag kwam in zicht. Een middagje sfeer proeven in een van de scholen naar keuze. Papa en mama mogen ook mee en krijgen dan ook een wijze les ☺. Wij waren er klaar voor. Ik had zelfs een onhandig maar net mama-jurkje gekozen om niet in mijn eeuwige sportoutfit binnen te komen. Bij het parkeren kwamen we een bekende tegen en terwijl wij stonden te kleppen, trok Jade aan mijn jas. Ik besloot vast naar binnen te gaan met haar om de spanning wat te voorkomen. 

Kinderen naar beneden

De verrassing (lees shock) was dan ook groot dat we bij de deur al gescheiden werden. Ouders naar boven en aanstaande leerlingen naar beneden. En dat was het… Jade keek me aan, schoot vol en was in een keer van dappere stoere meid een heel klein meisje dat totaal overvallen werd door deze onverwachte onaangename verrassing. Ik (slechte moeder) had haar totaal niet hierop voorbereid. Het was voor mij namelijk net zo’n grote verrassing. Als grote moederaap trok ik mijn jongste wonder dan ook naar me toe. De docent bij de deur keek naar ons en wees naar het bordje waarop stond; kinderen hierheen met een mooie pijl naar beneden. Ik keek haar aan en siste dat we er nog even niet klaar voor waren. Op dit soort momenten komt dat oergevoel naar boven. Kom niet aan mijn kind, maffe planners. Papa kwam nietsvermoedend aanlopen en zag de 2 snotterende dames staan. Pakte meteen zijn telefoon om eens te kijken waar eventuele klasgenootjes waren op dit moment. 

Jong, klein en kwetsbaar

Kijk de echte voorbereidde moeder had dat natuurlijk van tevoren geregeld. Samen rijden, samen naar binnen. Nee, wij niet. Tenslotte was en is onze jongste een bikkel. Maar daar op dat moment was ze toch in een keer heel jong, klein en kwetsbaar. Om vervolgens te horen dat haar vriendin al beneden was, haar moed bij elkaar te rapen en zelf naar beneden te lopen.

Treuzelen

Ik weet als geen ander hoe irritant het is als moeders te lang blijven hangen of ‘ons’ ons werk niet laten doen en toch stond ik daarboven aan die trap mega te treuzelen en iedereen ontzettend in de weg te staan om maar zeker te weten dat het goed kwam met onze dappere meid. Hoe hypocriet eigenlijk. Ik weet zo goed hoe het moet, wat fijner is maar als moeder ben ik dan toch even de ‘zwakke’ schakel met tunnelvisie.

Rond kijken

Uiteraard had dochterlief een te gekke middag. En drie dagen later fietsen we samen van de ene naar de andere open dag. De keuze was moeilijk. Ze vond het bij beide scholen leuk. Haar grote zus zit op de ene en ze loopt al rond in de ander vanaf dat ze een klein meisje is. Mee met mama op de open dagen. Na de rondleiding bij school 2 zat ze op een trapje rond te kijken. Ik vroeg haar of ze het al wist en ze schudde zuchtend haar hoofd. Ik had het zo met haar te doen. 

Kritische vragen

Jade aardt overal, dus de keuze is altijd goed. Ze maakt makkelijk vriendinnen, is niet bang en vindt echt alles leuk. Maar ze moet wel zelf de keuze maken. Manlief waarschuwde me dat hij dacht te voelen dat mijn voorkeur voor school 2 toch ‘voelbaar’ was dus ik besloot mijn mond te houden. We fietsten naar een plekje om wat te drinken en nog voor haar glas leeg was, had ze dankzij papa’s kritische vragen een keuze gemaakt. Ik lachte naar haar en grapte of we dan maar terug zouden fietsen om haar aan te melden. Ze sprong op en zag er zo ontzettend opgelucht, blij en enthousiast uit dat wij ook op de fiets stapten en binnen vijf minuten terug waren bij de school.

Blij

De inschrijving was bijna een feit (als papa en mama de juiste formulieren meegenomen hadden vanuit thuis. Je zou beter denken na drie kinderen, maar de handtekening staat. De keuze is gemaakt en onze jongste is blij!

Nu begint het nieuwe avontuur ook voor haar. En voor mij; loslaten. Geen zicht op vriendinnen, dagindelingen en keuzes die per dag gemaakt worden. Ik leer zoveel en heb echt dagen dat ik echt begrijp hoe het moederschap werkt. Maar dat loslaten, dat moeten ze me toch echt nog eens gaan leren.