Dat was het dan, drie weken na dato nemen we afscheid. Wat was je leuk en wat was het een mega klus. Wat anderhalf jaar geleden begon als een serieuze vergadering met als vraagstuk “Moeten we dit nog wel willen?”, eindigt met een knal-weekend.
Heel voorzichtig geven we het een mooie plek en kunnen we gaan nagenieten, verbaast zijn, verrast en verguld met trots. Toen ik Adriënne vanmorgen aan de lijn had (zij in de middag vanwege verschillende tijdzones☺) was ze de tas met kaartjes aan het opruimen. Die stond haar al drie weken aan te kijken. De krentenbollen liepen er inmiddels zelf uit, maar voor de rest was de tas klaar voor vertrek. Alsof we het zo nog een keer zouden kunnen doen.
Geen twintig meer
Nou ik niet, lijfelijk knap ik rustig op. Na een weekje film kijken en geen fysieke activiteiten - omdat ze er gelukkig niet waren, maar mijn lijf het ook echt niet aangekund had, want geen twintig meer - startten de jaarlijks terugkerende dansweken. Voor mij aanmoedigen, enthousiasmeren en helpen daar waar nodig, maar vooral regelen en plannen want ook het nieuwe seizoen staat weer voor de deur.
Restjes uit de vriezer
Maar laten we bij het nagenieten beginnen. De week voor de show zijn we altijd al in volle gang. Van vroeg in de ochtend (6.00 uur wakker met gezonde buikpijn en spanning, niet weten wat ik dan zou kunnen vergeten) tot laat om er vervolgens in de avond achter te komen, wat we óók nog moeten doen. De kids eten al twee weken restjes uit de vriezer, brood of iets anders makkelijks en vinden het gelukkig prima. Tess zit midden in de laatste proefwerken en Jade in haar afscheid van groep acht. Dit dwingt ons om af en toe gewoon even ouders te zijn in plaats van twee fanatieke dansshow fans. Hoewel… geen grotere fans dan onze meiden die bijna nergens anders over praatten die laatste weken.
Feest in de Makro
De woensdag mochten we al gaan laden. Dus maandagavond zaten we met een heerlijk clubje mensen in de hitte alle kostuums na te tellen. Dozen klaar te zetten en alles nogmaals te checken. Dinsdag nog even wat lesjes geven en de avond afsluiten met ons tweejaarlijks feest in de Makro. De kassa mevrouw vraagt zich verbaasd af waar al dat eten heen gaat. Als ik haar vertel dat het voor een dansshow is, vraagt ze of de kinderen zoveel moeten snoepen tijdens de show. Ik antwoord lachend dat het om nogal grote aantallen gaat. Als ze me vraagt waar de show is, ik trots vertel dat het om de Schouwburg Nijmegen gaat, zegt ze: “Och, daar hangt ook een groot bord over een voorstelling.” Ik spring op de lopende band, trek de microfoon uit haar handen en roep om: “JA, DAT ZIJN WIJ!”. In mijn gedachte dan, in het echt zeg ik heel trots maar redelijk bescheiden: “Dat is onze dansschool ja.”
Past het?
En zo gebeurt het, we zijn ineens een beetje bekend. Ik huppel naar de auto, waarvan we serieus afvragen of hij het ritje naar ID nog gaat redden en duim de hele weg. Woensdag zwaaien we Tess uit voor haar laatste proefwerk, gaat Jade haar afscheidsdag in en staan wij strak van de zenuwen of alles straks wel in de vrachtwagen gaat passen. Om half vier komt het verlossende telefoontje… we kunnen gaan laden. Bij ID zitten er nietsvermoedende ouders zich koel te wapperen met een blaadje als wij voorbij sjezen met de ene doos na het andere kledingrek. Geweldig als ze zijn, staan ze op om hun lichaamstemperatuur nog wat warmer te maken en sjouwen dapper mee.
Groen
Het past! Nèt. We moeten nog langs huis voor hét decorstuk van deze show. De letters. Wat zijn ze mooi, gaaf en geweldig geworden en wat kunnen we niet wachten tot ze daadwerkelijk stralen in het theater. De Rijksweg wordt even stil gelegd en heel voorzichtig worden de letters onder wakend oog van sjouwers Jack, Klaas, Stef, Rens & Roel de vrachtwagen ingeladen. En dan is het startsein groen. We gaan!
Loper, letters en vleugels
Donderdag is de eerste bouwdag. Hij verloopt prima. We ruimen rustig de kleedkamers in met een vaste club, hangen wat kleine attributen in en zijn druk met de volgorde van de grote foto posters. De letters hangen rond het middaguur en worden onder toeziend oog van ontwerper Hendrik voorzichtig omhoog gehesen. Het is een mooi moment. Als de eerste doorloop om 15.00 uur van start gaat; de opening en alles op zijn plek valt, komen mijn eerste tranen (van die dag☺). Wat een klus en wat een idee. Een modeshow als opening met ruim dertig dansers. Wat dacht ik toch? Het oefenen in de dansschool ging goed. Geweldig eigenlijk op wat afvallers na. Maar of het zou werken met de witte loper, de letters, de attributen, de vleugels. Dat moest blijken in de Schouwburg. En het werkte. De mix begon (thanks DJ Justin) de dansers gingen ervoor. Ook zij voelden dat dit het moment was, waar ze zo ontzettend veel tijd in hadden zitten, zo hard voor getraind hadden en zo ontzettend veel lof voor zouden krijgen. Wow, wat was ik trots.
De paniek sloeg toe
Het leek een geweldig donderdag te worden. Totdat… de daadwerkelijke doorloop begon. Het was heet, wat wisten we. Ik had de GGD-checklist uit mijn hoofd geleerd en we hadden alles zo strak mogelijk gepland. Het goed uitlichten van ruim negentig nummers is een onmogelijke taak, dat wisten we. Maar toen de geluidsman niet kwam, de lichtcomputer van de Schouwburg er mee stopte, ouders/verzorgers het kookpunt redelijk bereikten, zat ik op het trapje in de zaal me serieus af te vragen of ik hiervoor nu mijn werk (en sociale) leven anderhalf jaar op zijn kop had gezet. We stelden ouders gerust, de kinderen deden het geweldig! Geduldig, grappig en zo vrolijk ondanks geen licht, mager geluid en soms zelfs de juf niet in het zicht. Trots was ik nog steeds maar de paniek sloeg wel toe. Toen ik dan ook twee uur later beteuterd op de stoep lag (te wachten op manlief die nog ‘even’ iets moest doen) zag ik het even niet meer zo zitten. Zusje lief, de vrouw achter álle knoppen dat weekend, Dé vrouw die alles in haar hoofd heeft zitten en zonder wie er nog geen piepje uit de boxen kwam, zag er eigenlijk net zo uit. We zwegen tegen elkaar. Ik omdat ik bang was dat er nare dingen uit mijn mond zouden komen, zij waarschijnlijk omdat ze (voor het eerst in haar spraakzame leven) niet wist wat te zeggen. Thuisgekomen, namen we alles nog een keer door. Morgen, zouden we het gaan zien.
Adrenaline en dansers
Vrijdag was een nieuwe dag, de zon scheen (nog steeds☺) en ik had er weer zin in. Fluitend de auto in, heerlijk opgehaald door onze lieve vriendjes Jack en Jen) en hup meteen naar zusje om een dikke kus te geven. Vandaag werd onze dag. En dat werd het, het was lang rustig en we hebben meerdere keren tegen elkaar verzucht wat een slim idee het was om deze extra dag te boeken. De dansers stroomden binnen en de adrenaline ook. Show 1 begon. Het publiek (bijna uitverkocht) reageerde mega enthousiast op de opening en bleven gedurende (de toch weer iets te lange) show rete enthousiast. We waren blij, tevreden en de kop was eraf. Nog vijf te gaan. Het voelt en lijkt dan bijna onmogelijk, maar we zijn door het weekend gevlogen. Ondanks de 35 graden (maar ruim 1.000 ijsjes in the house), twee spugende kids (die daarna vrolijk de zaal rondliepen), een EHBO-moment (steek in de borst vanwege een eerdere flinke val ertegen aan), vijf gipsen armen (al van tevoren hoor!), een zieke en twee afwezige artiesten, een geheel nieuwe last minute grimeuse (Tamara de kanjer!) en de 17 minuten langere durende show dan de laatste, was het een hit.
Wat een feest
Zaterdag vloog voorbij. Ons angstmoment (de wisseling van publiek én artiesten) tussen show twee en drie verliep soepel. En wat waren de artiesten leuk en gezellig achter de schermen. Het is jammer dat daar geen show van gemaakt kan worden want dat is me een feest.
Let wel, ruim honderd vrijwilligers, zes fulltime catering-kanjers, zeven kanjers van spelers, kostuums voor negentig groepen, twee fulltime paniek-naai-oma’s, een zeven vrouwen sterke werkgroep, de hele familie en ruim duizend dansers maken dit natuurlijk wel mogelijk. En dan natuurlijk last but not least; het publiek. Want tja, zonder publiek, geen feest natuurlijk.
Energie en liefde
Nee, een kater? Verre van. Verguld met zoveel trots en overladen met complimenten was het gewoon even genoeg. De woensdag dat ik de school verliet, was het ook echt even klaar. Ons team knalde nog even een danswerk ertegenaan. Vol energie en liefde voor de dansers en ik… ik ging op vakantie. Fulltime moeder en vrouw zijn, vriendin op afstand maar met liefde, dankbare zus en gewoon weer even mens. Onder de douche zonder na te denken; oef, ik moet nog even. Maar vooral even zonder dans. En dat is gek. Want dans is mijn leven.
Ruim een week, veel zonuren en heel veel luiigheid later, ben ik er weer. De muziekjes worden weer uitgeteld, ik ben weer bij met alle mail en app. Ik huppel weer door de gangen en heb zelfs mijn eerste dansles alweer geboekt. Morgen, ga ik het weer proberen. Ver weg, in een andere sfeer, gewoon als mezelf. Lekker weer klaarstomen voor een geweldig seizoen. Bijna klaar voor…
Dank voor al jullie geduld, hulp, meedenkerij, begrip en vooral liefde voor dans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten