Speciale mensen

Ik zit in de luxepositie dat ik omgeven wordt door speciale mensen. Niet dat ik zo speciaal ben, verre van. Maar ik voel me regelmatig rijk door de mooie mensen om me heen.

Dus vandaar eens mijn weekje ‘speciale mensen’.

Zaterdag was onze tweede knip- en knutseldag. Naast mijn vaste naaiadviseuses (moeder en schoonmoeder☺) helpen op deze dag ouders van ID Dancers mee met het knippen van meters stof. De geknipte stof gaat dan meteen door naar een van de naaimoeders/oma’s. En een mooi nieuw kostuum is geboren. 

Niets speciaals zou je zeggen, maar met nu al 727 leden en een grote show op komst, moeten er nogal wat kostuums gemaakt worden. En wat is het dan speciaal dat er een aantal moeders hun vrije zaterdag gebruikt om ons te helpen.

Warm toegezongen

Zondag had ik een klein feestje; een verjaardagslunch met mijn vriendinnen. Daar werd ik niet alleen verrast door het oneindige warme gevoel dat ze me altijd weer geven, maar ook een van mijn vriendinnen die mij heel speciaal, knap en warm toezong over vriendschap. Wat ontzettend vet, zomaar toegezongen worden door een van je liefste vriendinnetjes.

Extra speciaal

Maandagavond heb ik zelf dansles, van Rina. Op zich al een speciaal mens, maar als juf extra speciaal. In de ruim 25 jaar dat ik les van haar heb, is elke nieuwe les weer een feest, een vernieuwing, een leerzame en verbazingwekkende ontdekking van nieuwe oefeningen en combinaties.

Schone spiegels

Terwijl ik in de les sta, komt een van mijn vriendinnen binnen met een emmer en poetsspullen. Ze wilde als verrassing voor mij de spiegels in de danszaal poetsen. Ze is ook de enige die een mega geheim wapen heeft en de spiegels belachelijk schoon krijgt. Maar hoe speciaal ben je dan?

Als toetje

Dinsdag… 7 maart. De verjaardag van de meest speciale man van mijn leven. Wakker worden met zingende kinderen, veel te veel taart eten die mijn zusje voor ons gebakken heeft (en die ik overigens bijna helemaal alleen op heb. Dat maakt mij dan misschien een beetje speciaal☺). Lesgeven, mooie tekeningen, lieve kinderen en als toetje sportende meiden en vriendinnen die lekkers meenamen na de sportles.

Heerlijk

Vrijdag is altijd een feestdag, lekkere lessen, fijne danscollega’s en een feestje omdat Roel voor iedereen kookt. Met de grote show op komst, ontstaat er weer een heerlijk saamhorigheidsgevoel. Collega’s die overleggen over kostuums, passen, opstellingen en de oneindige zoektocht naar het perfecte nummer. Dansers die zich zo verheugen dat ze net als wij huppelend door de gangen gaan.

Onze zoon

Maar uiteindelijk kan ik niet anders als terugkomen op een speciaal persoon, gewoon omdat deze week eindigt met de reis naar hem. We gaan naar onze zoon. 7 maanden en 5 hele dagen hebben we hem al niet gezien. En dat is best heel lang.

Wat een team

Hij heeft het geweldig en vertelt ons keer op keer liever daar te blijven. Maakt vriendschappen voor het leven en beleeft een ervaring die niemand meer van hem afneemt. Speciaal ook weer dat al mijn super collega’s al mijn lessen overnemen! Niet alleen bij ID, maar ook bij de projecten gaan mijn lessen gewoon door. Dansplus, SBE, Kandinksy… alles vangen ze op. Wat een team!

Thuis regelen opa, oma, oma en mijn zussen alles. Adrienne regelt, zoals altijd weer alles rondom, mail, telefoon en als backup huize Willems. Haar manlief Jack was diegene die ons vanmorgen om 05.50 uur naar Schiphol reed. Zoals ik al zei; omringd door speciale mensen.

Samen eten

Maar daar zit ik dan, weer in een vliegtuig te typen. We hebben het grootste deel al gehad en zitten nu (apart van elkaar, niks aan maar goed) in de korte vlucht van Atlanta naar Dallas. Daar huren we een auto en hebben we vlakbij afgesproken bij een restaurant. Zoonliefs idee, want ‘dan eten we daar met zijn allen’. Wie ‘allen’ is weten we niet, maar het maakt ons ook niet uit. Hij is er.

Buikpijn van de zenuwen, beetje vreemd. Ik heb hem notabene zelf gemaakt. Maar we zien hem nu in zijn nieuwe omgeving. Zijn tijdelijke gezin, zijn altijd al gewenste broer Cade en zijn vrienden.

Niet huilen hé

Spannend en met een hart overvol van liefde. “Mam, je gaat niet hard huilen, als je me ziet he.” Tuurlijk niet zoon, de spanning bouwt zich tenslotte slechts 15 uur op. Daar kan ik heel goed mee omgaan. De afgelopen maanden ging het prima. Kai heeft het te gek en doet het goed, dus slapen wij ook gerust en genieten vanaf de zijlijn mee. Maar sinds een paar dagen, lopen de emoties weer hoog op. Alsof mijn lijf de ‘gereserveerde’ stand even opheft. Bij een lief bezoekje van Esther, wiens dochter vorig jaar daar geweest is en ons van goede adviezen, tips en luisterend oor voorziet, staan de tranen meteen hoog. Staan we dan als twee trotse moeders te brullen. Speciaal, dat dan weer wel.

Maar nog anderhalf uur. Ik ga wat lezen. Dan hoop ik niet al te misselijk en groen na de landing uit te stappen. Ik heb mascara (waterproof) en een kammetje in mijn tas. De eerste aanblik, huilend of niet, zal in ieder geval een frisse zijn.

Op naar weer een speciaal mens in mijn leven. Mijn kersverse volwassen zoon.