LEEFtijd

Het is bijna het einde van dit jaar, 2016. December staat bekend als een maand van bezinning, feestelijkheid en samenzijn. Voor mij is december er altijd een van uiterste. De verjaardag van mijn vader, die we al jaren moeten missen. De verjaardag van mijn zoon, dit jaar 18 geworden in Texas, USA en de sterfdag van mijn zwager die we dit jaar alweer 10 jaar moeten missen.

Kak bezinning dus. Maar gelukkig ook de maand van de ID-kerstshows. Een heerlijke week vol blij gezichten, verhitte fans, glitterkostuums en vooral samenzijn en genieten, dansen met elkaar.

Waarom dan een blog met de titel LEEF tijd, naast het overduidelijke tijd om te leven doel natuurlijk. Nou daar gaat ie dan; mijn bezinning.

Herdenking

Begin deze maand was ik op een begrafenis (de blog wordt met de alinea vrolijker ☺). Van een vreselijk lieve ex-collega. De derde in het afgelopen jaar. Drie mannen die echt ontzettend gemist gaan worden op deze wereld. De laatste herdenkingsdienst had veel muziek en dat geeft mij altijd de tijd om rustig na te denken. In dit geval rondkijkend naar de andere gasten. Veelal ouder. 

Huppelend springding

Ik dacht terug naar de mooie tijd dat ik begon in het onderwijs. Ik was net 23 en kwam op een praktijkschool met veel mannen te werken. Na de stage mocht ik blijven en ik was echt zo ontzettend op mijn plek. Mijn collega’s moesten even wennen aan het jonge springding, huppelend door de gangen maar al snel hadden we een fijne band met elkaar. Mijn collega’s waren 40+ en hadden kinderen die al oud waren, sommige zelfs van mijn leeftijd. Ik vond destijds 40 reuze oud natuurlijk. Ik begon net en had een heel mooi beeld gevormd over het 40 zijn.

Inmiddels ben ik al best een heel eind 40+ en bekeek ik tijdens deze dienst eens mijn collega’s van toen. Inmiddels ruim 60 zijn ze en velen al opa en oma. Ik voel eigenlijk hetzelfde als toen: “Tjee, wat zijn ze oud en wat ben ik jong.” Ahum.

Klaar

En tijdens het derde nummer vraag ik me eigenlijk af wat een ‘normale’ leeftijd is om te sterven. Vroeger dacht ik dat bij 60 we al een heel eind klaar waren maar als ik nu naar mijn moeder kijk (pas 60+)  of mijn schoonouders (70+) kan dat echt niet.

Als je het mij vraagt, ben ik nog niet op de helft. Ik heb nog zo vreselijk veel te doen. Maar zal er dan ooit een moment komen dat ik denk, tjee nu ben ik al oud zeg. Nu zal het wel bijna afgelopen zijn. Ziekte daar gelaten natuurlijk want dan weet je vaak dat er een dikke kans in zit dat het geen jaren meer duurt.

Ruk-reuma

En zo is de blog eigenlijk bij het onderwerp wat me eigenlijk deze maand het meeste bezighield. Mijn vriendin Adriënne. Ze is ziek. Ze had al reuma (door ons trouw Ruk-reuma genoemd). Vervolgens kreeg ze borstkanker. Bam! Daar stonden wij met onze voetjes op de grond. Wij, jeugdige huppelende meiden, schijnen in een keer bij de doelgroep te horen waar dit vreselijk veel voorkomt. 

Ze is een kanjer

Nu is de ziekte mij helaas niet onbekend, de kak ziekte heeft al veel dierbaren en bekenden veel te vroeg meegenomen. Maar nu sta je in een keer op een lijn. Maar zoals wij mensen doen, we veren mee. Mijn vriendin is een kanjer. Dat wisten wij natuurlijk al, maar ook hier was het dappere kracht die haar door de hel heen sleepte. We vonden een weg om er voor haar te zijn en haar cynisme (altijd aanwezig maar nu iets te dichtbij) zo goed mogelijk op te vatten. En er natuurlijk zoveel mogelijk voor haar zijn.

Sterven een reële optie?

En net toen we weer een klein beetje durfden te gaan lachen en lallen, kwam de volgende mokerslag. Vriendin had geen moedervlek maar een melanoom. Niks te maken met de borstkanker maar gewoon pech. Pech? Wij zijn pas op de helft, wij hebben nog heel veel te doen! Wij zijn ‘pas’ 40+. Okay, ze is iets ouder dan ik ☺ dus 40 ++). Maar in mijn hele vraag wat nu een leeftijd zou zijn waar sterven een reële optie is, komt 40+ nog lang niet in de buurt.

Drie helse weken volgden. Weken waarop iedereen dit vreselijke spannende en onzekere nieuws op zijn/haar eigen manier verwerkt. Niet dat mijn of onze verwerking er maar iets toe doet. Het gaat eigenlijk gewoon maar over een ding, een iemand, een kanjer. En die kunnen we echt niet missen.

Positieve draai

Misschien niet geheel onverwacht, maar ik probeerde de positieve vriendin te zijn in al die tijd. Opbeurend, afleidend, werk bedenkend en tijd vullend. In deze laatste weken moest ik vaak zoeken naar de positieve draai in deze hel. Maar opgeven of de verkeerde kant op denken was simpelweg geen optie. Een gedachte dat ‘onze’ tijd nu gekomen was, ging er bij mij niet in. Kon ook niet want een gedachte zonder haar is onverdraagbaar. 

Geniet van je leven, is toch regelmatig mijn motto. Ik kan ook met recht zeggen dat ik dat echt zo veel en uitgebreid mogelijk doe. Maar wat nu als mijn genieten helemaal geen effect heeft op het leven van iemand anders! Ik kan nog zoveel mijn zegeningen tellen en zoveel genieten. Maar als mijn vriendin ziek is, wat valt er dan nog te genieten?

Vloeken

Veel gedachten, foute gedachten, echte gedachten en vreselijke dromen. Wat een ontzettende tijd moet dit toch voor haar zijn. Je ontkomt er niet aan om het op jezelf te reflecteren. Ik zou, wat zou ik… Nou, ik zou helemaal niks. Vloeken als mijn vader, kop in zand en knallen als mijn zwager, het leven volop leven zoals mijn ex collega’s of leven alsof ik nog 25 ben, zoals ik… tja, nu iets te vaak doe.

Maar wonder boven wonder (en zo voelt het echt), de operatie is geslaagd en de lymfen zijn schoon. Hoe mooi kan een zin als deze zijn. Nou afgelopen week was het mijn mooiste zin!

Ik ga tot het gaatje

Dan weer de vraag, wanneer zijn we ‘klaar’ om te sterven? Wanneer zijn we oud genoeg? Mijn zus wil geen oude bejaarde worden. Ze heeft nu al moeite dat de tijd haar soms inhaalt, maar wil koste wat het kost geen half dove, slechtlopende bejaarde worden. Ik wel, ik ga tot het gaatje. In de rollator over de gangen. Met mijn vriendin (die dan na reuma, borst- en huidkanker vast nog iets overleefd heeft) kerstbingo’s organiseren. Maandelijkse uitjes plannen met een busje zodat ik mijn andere vriendinnen gewoon zo lang mogelijk kan blijven zien.

Ik wil leven. Liefst in een lijf van een 25-jarige want dat veert nog zo lekker mee. Maar ik schik me. Mijn zwager werd tenslotte geen 40. Dus laten we blij zijn en wat wijst deze maand me daar weer op. 

Blij zijn, heel voorzichtig omdat mijn vriendin aan haar herstel kan beginnen. Blij met mijn gezin, blij met mijn grote zoon happy aan de andere kant van de wereld. Blij met mijn te gekke familie en vrienden maar vooral blij dat het mijn tijd nog lang niet is.

Leve de tijd! Leef je tijd. Geniet.

Dankjewel voor een roerig en leerzaam 2016. 

Kom maar op met 2017.