Praten

Het moge duidelijk zijn. Ik ben dol op praten ☺ Altijd al geweest. Toen ik jong was, had ik graag het hoogste woord. Toen ik tiener was, hield dat niet op en toen ik puber was, was mijn geklets een van de meest besproken onderdelen in de docentenvergaderingen. Ik bedoelde het nooit verkeerd, wilde niemand treiteren of lastig vallen, maar had en heb simpelweg altijd wel wat te vertellen.

Vreemd genoeg vraag ik me (te vaak) niet af of mensen mijn verhaal willen horen. Ik denk er niet bij na en vertel gewoon over mijn dag, mijn moment of gewoon mijn observaties op weg ergens naar toe.

Mijn weerwoord

Roel zei laatst dat ik overal een mening over heb, toen ik zei dat dat best negatief klonk, verbeterde hij zichzelf. “Je hebt gewoon overal iets over te vertellen.” Mijn weerwoord (uiteraard) was dat ik op een dag ook zoveel verschillende mensen zie en meemaak, dat het ook bijna niet anders kan.

Uit laten praten

Vat me niet verkeerd op, ik denk echt niet dat wat ik te vertellen heb, boven iets staat wat iemand anders te vertellen heeft. Verre van dat, het kostte me jaren om mezelf te trainen andere mensen uit te laten praten. Niet omdat ik zo graag mensen onderbreek, maar omdat er op de een of andere manier altijd weer iets op komt borrelen tijdens zo’n gesprek.

Hum-geluiden

Helaas werd mijn passie voor praten meteen ook mijn achilleshiel. Toen ik 9 jaar geleden op een ochtend uit bed kwam en mijn lijf stopte mee te bewegen, was mijn stem me al jaren aan het waarschuwen. Uren logopedie, stemoefeningen, hum-geluiden en uren verplichte stilte per dag brachten niet wat mijn lijf op die dag aangaf. Namelijk; het is klaar, je hebt me opgemaakt.

Tegen iemand aan kletsen

Veel rust, nadenken en natuurlijk verplicht mooie gesprekken met een vriendelijke mevrouw die hiervoor gestudeerd had, brachten me waar ik nu ben. Eigenlijk waar ik altijd al was maar nu met nog iets meer nadenken. Een van de tips (of verbazingen) van deze mevrouw was, waarom ik toch altijd iets moet zeggen. In de trein, in de winkel, op de fiets, in de file. Ik vind altijd weer iemand tegen wie ik aan kan kletsen. Of ik word serieus in een gesprek gelokt waar ik een paar minuten daarvoor helemaal niets mee te maken heb. En dat ligt echt aan mezelf hoor. Een vreemde drang. Een praatdrang.

In veel gevallen is dit natuurlijk de oorzaak van mijn problemen. Meerdere onvoldoendes, vrije middagen en veel strafschrijfwerk op de middelbare school. Niet eerst nadenken maar vooral eerst zeggen en doen en dan pas bedenken dat sommige uitspraken niet  zo handig zijn.

Normaal denkende puber

Zo was ik 13 toen ik voor het eerst verliefd werd op een voor mij onbekende jongeman. Natuurlijk de hunk van de middelbare school dus met mij waren er nog 100 meisjes. Domme verliefdheid, zoals op de zanger van New Kids On The Block (vroegere B-Brave) maar heftig en aanwezig. Omdat ik - hoe verrassend -mijn gevoelens deelde met mijn vriendinnen en eigenlijk iedereen die het maar wilde weten, was het natuurlijk een kwestie van tijd tot hij er ook achter kwam. Alsof hij dat nog niet wist door mijn achterlijke gestaar en 60 keer door zijn straat fietsen. Nee, ik stond op een middag op het schoolplein, op de plek met het beste uitzicht en zag een van mijn vriendinnen lacherig met hem praten. Ze keken mijn kant op, wezen en lachten nog wat meer. Een redelijk normaal denkende puber zou eieren voor haar geld gekozen hebben, en negeren als optie ingezet hebben. Maar ik? Nee, ik had natuurlijk weer iets te vertellen en besloot dat als hij het dan maar moest weten, ik diegene zou zijn die dat zou zeggen. Vol adrenaline liep ik op hem af, ging voor hem staan en zei: “Je zult het wel weten, maar ik zeg het toch maar. Ik ben verliefd op je.” “Nou”, zei hij, “da’s mooi!”. En lachte vriendelijk.

Stoere vrienden

Waar waren al die vriendinnen die me onderweg naar hem toe vastpakte en zeiden dat dat niet zo’n goed plan was? Natuurlijk ging het als een vuurtje rond. Niet dat ik verliefd was, dat had iedereen zelf ook wel door. Maar dat ik het zomaar uit het niets tegen hem verteld had, in bijzijn van al zijn stoere vriendinnen en mijn vriendin, die het gewoon over een les gehad had.

Gelukkig heb ik er geen trauma aan over gehouden. Het is altijd een leuke vent gebleven. Het werd uiteraard nooit iets, maar het was voor mijn vriendinnen tot aan mijn trouwen een geweldige reden tot pesten en plagen.

Fantasie

Door de jaren heen, heb ik behoorlijk geleerd om met mijn praatlust om te gaan. Ik zeg nog regelmatig dingen waarvan ik later denk: “Nee… niet handig.” Maar ik kom er al steeds sneller achter en ben mezelf soms zelfs voor! Ik geloof echter nog steeds dat praten meer oplost dan denken, zelf bedenken en je fantasie aan de haal laten gaan. Ik ben grote voorstander van eerlijkheid zonder mensen te kwetsen en ik geloof zeker dat we respect hoog kunnen houden door elkaar aan te kijken als we praten in plaats van achter/om rug kletsen, via app of iemand anders verhalen verspreiden.

Onrust over collega’s

In de dansschool-wereld (vreemde mensen die dansjuffen) valt er genoeg onrust te beleven. ‘We’ zijn met behoorlijk wat grote dansscholen in en om Nijmegen. Iedereen heeft zijn/haar eigen kwaliteit en zeker de meesten hebben mijn grootste respect. Ik pak dus ook gerust de telefoon als er weer eens een vreemd verhaal rond danst. Onrust over collega’s, docenten die op meerdere plekken werken.  

Kwetsend of onhandig

Ik hoop dat ook echt dat als mensen mij iets te vragen of te melden hebben, dat ze niet aarzelen en me aanspreken. Wie weet zonder eerst na te denken, ongenuanceerd en misschien soms kwetsend of onhandig. Maar wel de waarheid en met respect.

Wie weet zeg ik wel wat terug, door wel of niet na te denken. Waarschijnlijk met een vleugje spijt achteraf, een zuchtende blik van mijn schatje en soms een ‘wegkijk’ van een van mijn zussen. Maar ik praat (bijna) altijd vanuit respect, warmte en vooral liefde!

Veel en vaak ☺