Exchange

Toen ik 18 was, had ik al verkering met Roel. We zaten samen op de middelbare school. Ik besloot er iets langer over te doen dan hij dus toen Roel zijn Havo examen haalde, moest ik nog aan dat jaar beginnen.

Roel ging na zijn Havo examen een jaar naar Amerika. Dat hij dat wilde, wist ik al toen we ‘verkering’ kregen. Daar dacht ik natuurlijk niet over na want hoe ver kijk je nu in de toekomst als je 15 bent?

Hij wilde gewoon weg

Maar daar stond ik dan, 18 jaar met al drie jaar een dikke vette liefde die nu op het punt stond om me een jaar te verlaten. Zo voelde dat natuurlijk. Roel ging niet weg van mij (tenminste daar gaan we niet vanuit☺) maar hij wilde gewoon weg, de wereld verkennen. Eens beleven hoe het leven ergens anders is. Hij heeft dan ook geen moment getwijfeld. Soms tot mijn grote frustratie want hoe leuk zou het zijn dat hij in een van mijn huilbuien heel troostend had gezegd; ‘Ik kan ook niet gaan en hier blijven”. Kul natuurlijk, want hoe kun je het geluk en de droom van iemand anders in de weg staan, laat staan als die iemand ook nog de liefde van je leven is.

Echte brieven

Maar dat wist ik toen nog niet natuurlijk. Naarmate de dag van vertrek dichterbij kwam, werd de buikpijn heftiger. Let wel op! We praten over de tijd waarop we nog brieven schreven (weet je wel, van die grote vellen papier met heel veel zelf geschreven letters van inkt erop). En waar een telefoontje zo duur was, dat ik daar elke keer drie weken voor moest sparen. 

Met drie meiden

Roel was zo zeker van zijn zaak, hij was er echt helemaal klaar voor. Mijn nachtmerrie werd compleet toen de gegevens van het gastgezin binnen kwamen; vader, moeder, zoon en… drie (!) dochters. Ik kon het niet geloven. Hoe moest onze liefde nu stand houden als hij niet alleen aan de andere kant van de wereld zat maar ook nog in huis met drie andere meiden zat! Natuurlijk maakten we afspraken, geen gerommel met anderen en open en eerlijkheid als het om liefde gaat.

Leuke briefjes en foto’s

Het afscheidsfeestje was leuk, we zongen een lied (tot ergernis van Roel die absoluut niet houdt van in het middelpunt van belangstelling staan), zwaaiden met een Amerikaanse vlag en gaven hem allerlei leuke briefjes en foto’s cadeau. De laatste nacht sloten we nog een pact; ik zou als bewijs van doorzettingsvermogen een jaar geen chocolade eten. (Gedaan en volgehouden overigens! Samen met zusje Selma die uit solidariteit meedeed).

Snikkend achterblijven

Schiphol was een grote hel, tranen, duwen en trekken en iedereen (we zwaaiden hem uit met iets van13 man!) wilde natuurlijk zijn aandacht. Toen Roel uiteindelijk door het poortje ging en ik snikkend achterbleef, pakte mijn (toch al duidelijke) schoonmoeder me vast en zei`; “Kom op, even lachen.” Ik zal niet noteren wat ik toen dacht, maar tjee wat een ellende.

Bij het verlaten van Schiphol gingen we nog even vliegtuigjes kijken. Om zeker te weten dat hij echt weg was. “Kijk”, zei mijn schoonmoeder “daar gaat ie denk ik.” Pfff en ze is zo’n schatje!

Goed op mij gepast

Het jaar vloog niet voorbij maar bracht me een hoop moois. Niet alleen een Havo diploma, maar ook de bevestiging dat we vrienden voor het leven hadden (en dus nog hebben). Want wat hebben de mannen goed op me gepast. Henrico, Maerten, Niels, Norman en Dirk. Mijn helden dat jaar (en nog wel hoor!) hebben me door het jaar heen gesleept. Ik schreef me suf en Roel genoot van dit leerzame en prachtige jaar.

En zoals blijkt, heeft het onze relatie niets dan goed gedaan. Wij zijn nog steeds gelukkig.

Veel regelen

Maar nu… gisternacht hebben wij onze zoon uitgezwaaid. Ook hij gaat een jaar naar Amerika. Een gastgezin vangt hem op. Ook Kai wist al heel lang dat hij dit wilde, zijn Havo diploma was een vereiste dus toen dat verlossende woord kwam, werd zijn vertrek een feit. Natuurlijk zijn we er al lange tijd mee bezig, er moet veel geregeld (en gespaard!) worden. 

Kai kon niet wachten om daar naar school te gaan, te basketballen en een leven daar op te bouwen. De komst van zijn liefde maakte het wel even twijfelachtig maar hij zette door. Dat blijkt, want terwijl ik dit type, zit hij op kennismakingskamp in New York. 

Volop feesten

Kai’s afscheidsfeestje had geen liedje (ik had eens moeten durven) maar was een gezellig samenzijn met veel eten. Zijn afscheidstournee was vooral het feesten voor, tijdens en na de zomerfeesten waar hij volop met zijn vrienden en vriendin genoot.

De tranen

De laatste weken waren heftig. Niet alleen omdat we thuis besloten de kamers vast om te gooien (Jade kreeg eindelijk haar grotere kamer, die van Kai namelijk☺) maar ook omdat het besef steeds dichterbij kwam. De eerste tranen kwamen toen we zijn definitieve vertrekdatum te horen kregen. Ineens besefte Roel en ik dat we toch echt ons kind een jaar moesten missen. De tranen bleven daarna volop stromen (bij mij hoor). Bij zijn kamer leegruimen, zijn nieuwe kamer opbouwen, bij liedjes over moeders of zonen. Tjonge, wat is loslaten klote.  

Vriendin heeft het zwaar

Natuurlijk is het een super kans, ik gun het hem ook zo ontzettend en weet zeker dat hij de tijd van zijn leven gaat hebben. Natuurlijk is onze positie luxe, de band die wij hebben is onlosmakend. Al is het maar omdat hij straks nergens anders heen kan dan naar huis ☺. Vriendin lief heeft het zwaar, en wat hebben wij het met haar te doen. Ik weet wat ze voelt en probeer haar zoveel mogelijk te steunen. Ik geloof ook echt dat een relatie nooit goed kan ontwikkelen als een van de twee een droom opgeeft of onthoudt voor een ander. Daar is hier gelukkig ook geen sprake van, maar tjonge wat hebben we gehuild daar op Schiphol.

Komt goed

En nu ben ik dus die moeder, die haar vastpakt en zegt: “Kom op meis, dit is het gezicht waar hij 10 maanden aan moet denken.” Nu ben ik de moeder die zich zorgen maakt over haar zoon, die door het poortje gaat en lachende vrolijke mensen moet zien, die hem kracht geven om die eerste moeilijke dagen door te komen. Maar ik ben nu ook de moeder die niet zwaait naar het vertrekkende vliegtuig maar vriendinlief nog maar een keertje vastpakt en zegt dat het echt allemaal goed komt.

Drogen de tranen op

En dat komt het zeker. Want wat zijn we trots op onze grote zoon om zo’n dappere stap te zetten. Het gat in mijn hart, wordt vast snel kleiner en de tranen zullen ergens deze maand wel een keertje opdrogen (hoop ik). Ik ga weer heerlijk terug naar het brieven schrijven, leuke Holland berichtjes sturen en terugvallen op onze vrienden.

Ik heb het overleefd als vriendin, ben er zelf rijker van geworden. Als moeder overleef ik het zeker ook, misschien met iets meer zorg maar met minder onzekerheid en angst of de vertrekkende man nog van me houdt als hij terugkomt. 

En vol trots, goede moed en ontzettend veel respect voor mijn Amerikaase zoon. Zet hem op kanjer! x