LEEFtijd

Het is bijna het einde van dit jaar, 2016. December staat bekend als een maand van bezinning, feestelijkheid en samenzijn. Voor mij is december er altijd een van uiterste. De verjaardag van mijn vader, die we al jaren moeten missen. De verjaardag van mijn zoon, dit jaar 18 geworden in Texas, USA en de sterfdag van mijn zwager die we dit jaar alweer 10 jaar moeten missen.

Kak bezinning dus. Maar gelukkig ook de maand van de ID-kerstshows. Een heerlijke week vol blij gezichten, verhitte fans, glitterkostuums en vooral samenzijn en genieten, dansen met elkaar.

Waarom dan een blog met de titel LEEF tijd, naast het overduidelijke tijd om te leven doel natuurlijk. Nou daar gaat ie dan; mijn bezinning.

Herdenking

Begin deze maand was ik op een begrafenis (de blog wordt met de alinea vrolijker ☺). Van een vreselijk lieve ex-collega. De derde in het afgelopen jaar. Drie mannen die echt ontzettend gemist gaan worden op deze wereld. De laatste herdenkingsdienst had veel muziek en dat geeft mij altijd de tijd om rustig na te denken. In dit geval rondkijkend naar de andere gasten. Veelal ouder. 

Huppelend springding

Ik dacht terug naar de mooie tijd dat ik begon in het onderwijs. Ik was net 23 en kwam op een praktijkschool met veel mannen te werken. Na de stage mocht ik blijven en ik was echt zo ontzettend op mijn plek. Mijn collega’s moesten even wennen aan het jonge springding, huppelend door de gangen maar al snel hadden we een fijne band met elkaar. Mijn collega’s waren 40+ en hadden kinderen die al oud waren, sommige zelfs van mijn leeftijd. Ik vond destijds 40 reuze oud natuurlijk. Ik begon net en had een heel mooi beeld gevormd over het 40 zijn.

Inmiddels ben ik al best een heel eind 40+ en bekeek ik tijdens deze dienst eens mijn collega’s van toen. Inmiddels ruim 60 zijn ze en velen al opa en oma. Ik voel eigenlijk hetzelfde als toen: “Tjee, wat zijn ze oud en wat ben ik jong.” Ahum.

Klaar

En tijdens het derde nummer vraag ik me eigenlijk af wat een ‘normale’ leeftijd is om te sterven. Vroeger dacht ik dat bij 60 we al een heel eind klaar waren maar als ik nu naar mijn moeder kijk (pas 60+)  of mijn schoonouders (70+) kan dat echt niet.

Als je het mij vraagt, ben ik nog niet op de helft. Ik heb nog zo vreselijk veel te doen. Maar zal er dan ooit een moment komen dat ik denk, tjee nu ben ik al oud zeg. Nu zal het wel bijna afgelopen zijn. Ziekte daar gelaten natuurlijk want dan weet je vaak dat er een dikke kans in zit dat het geen jaren meer duurt.

Ruk-reuma

En zo is de blog eigenlijk bij het onderwerp wat me eigenlijk deze maand het meeste bezighield. Mijn vriendin Adriënne. Ze is ziek. Ze had al reuma (door ons trouw Ruk-reuma genoemd). Vervolgens kreeg ze borstkanker. Bam! Daar stonden wij met onze voetjes op de grond. Wij, jeugdige huppelende meiden, schijnen in een keer bij de doelgroep te horen waar dit vreselijk veel voorkomt. 

Ze is een kanjer

Nu is de ziekte mij helaas niet onbekend, de kak ziekte heeft al veel dierbaren en bekenden veel te vroeg meegenomen. Maar nu sta je in een keer op een lijn. Maar zoals wij mensen doen, we veren mee. Mijn vriendin is een kanjer. Dat wisten wij natuurlijk al, maar ook hier was het dappere kracht die haar door de hel heen sleepte. We vonden een weg om er voor haar te zijn en haar cynisme (altijd aanwezig maar nu iets te dichtbij) zo goed mogelijk op te vatten. En er natuurlijk zoveel mogelijk voor haar zijn.

Sterven een reële optie?

En net toen we weer een klein beetje durfden te gaan lachen en lallen, kwam de volgende mokerslag. Vriendin had geen moedervlek maar een melanoom. Niks te maken met de borstkanker maar gewoon pech. Pech? Wij zijn pas op de helft, wij hebben nog heel veel te doen! Wij zijn ‘pas’ 40+. Okay, ze is iets ouder dan ik ☺ dus 40 ++). Maar in mijn hele vraag wat nu een leeftijd zou zijn waar sterven een reële optie is, komt 40+ nog lang niet in de buurt.

Drie helse weken volgden. Weken waarop iedereen dit vreselijke spannende en onzekere nieuws op zijn/haar eigen manier verwerkt. Niet dat mijn of onze verwerking er maar iets toe doet. Het gaat eigenlijk gewoon maar over een ding, een iemand, een kanjer. En die kunnen we echt niet missen.

Positieve draai

Misschien niet geheel onverwacht, maar ik probeerde de positieve vriendin te zijn in al die tijd. Opbeurend, afleidend, werk bedenkend en tijd vullend. In deze laatste weken moest ik vaak zoeken naar de positieve draai in deze hel. Maar opgeven of de verkeerde kant op denken was simpelweg geen optie. Een gedachte dat ‘onze’ tijd nu gekomen was, ging er bij mij niet in. Kon ook niet want een gedachte zonder haar is onverdraagbaar. 

Geniet van je leven, is toch regelmatig mijn motto. Ik kan ook met recht zeggen dat ik dat echt zo veel en uitgebreid mogelijk doe. Maar wat nu als mijn genieten helemaal geen effect heeft op het leven van iemand anders! Ik kan nog zoveel mijn zegeningen tellen en zoveel genieten. Maar als mijn vriendin ziek is, wat valt er dan nog te genieten?

Vloeken

Veel gedachten, foute gedachten, echte gedachten en vreselijke dromen. Wat een ontzettende tijd moet dit toch voor haar zijn. Je ontkomt er niet aan om het op jezelf te reflecteren. Ik zou, wat zou ik… Nou, ik zou helemaal niks. Vloeken als mijn vader, kop in zand en knallen als mijn zwager, het leven volop leven zoals mijn ex collega’s of leven alsof ik nog 25 ben, zoals ik… tja, nu iets te vaak doe.

Maar wonder boven wonder (en zo voelt het echt), de operatie is geslaagd en de lymfen zijn schoon. Hoe mooi kan een zin als deze zijn. Nou afgelopen week was het mijn mooiste zin!

Ik ga tot het gaatje

Dan weer de vraag, wanneer zijn we ‘klaar’ om te sterven? Wanneer zijn we oud genoeg? Mijn zus wil geen oude bejaarde worden. Ze heeft nu al moeite dat de tijd haar soms inhaalt, maar wil koste wat het kost geen half dove, slechtlopende bejaarde worden. Ik wel, ik ga tot het gaatje. In de rollator over de gangen. Met mijn vriendin (die dan na reuma, borst- en huidkanker vast nog iets overleefd heeft) kerstbingo’s organiseren. Maandelijkse uitjes plannen met een busje zodat ik mijn andere vriendinnen gewoon zo lang mogelijk kan blijven zien.

Ik wil leven. Liefst in een lijf van een 25-jarige want dat veert nog zo lekker mee. Maar ik schik me. Mijn zwager werd tenslotte geen 40. Dus laten we blij zijn en wat wijst deze maand me daar weer op. 

Blij zijn, heel voorzichtig omdat mijn vriendin aan haar herstel kan beginnen. Blij met mijn gezin, blij met mijn grote zoon happy aan de andere kant van de wereld. Blij met mijn te gekke familie en vrienden maar vooral blij dat het mijn tijd nog lang niet is.

Leve de tijd! Leef je tijd. Geniet.

Dankjewel voor een roerig en leerzaam 2016. 

Kom maar op met 2017.

Dancing through New York City

Daar zijn we weer, in de stad waar het gebeurt. Zeker op dit moment. Hoewel, helaas is het al gebeurd…the elections.

Ik kwam natuurlijk om te dansen en de reden van deze week is eigenlijk heel simpel. Het is de tussenweek van de HAN en zit precies tussen twee belangrijke ID Select optredens door. Zaterdag geknald met 10 groepen bij de Nijmeegse Postharmonie en aanstaande zaterdag met het Nijmeegs Amusement Orkest naar Helmond. Maar eerst... dansen, genieten, wandelen, zweten, leren, aanpassen, bewonderen, frustreren, weer aanpassen en glimlachen met mijn manlief. Wat een stad is het toch, ongelofelijk. De zon schijnt en de mensen zijn zoals altijd weer big, huge en working.

Opvallen

Zondagmorgen in een recordtempo mijn koffer gepakt, een jurkje, veel zwarte sokken, mijn favoriete dansbroeken en vooral kleding waarin ik NIET opval. Dat is wel een beetje het keyword hier; opvallen. In de lessen, op straat, in de metro. Mensen willen graag gezien worden. Dat wil natuurlijk iedereen want dat betekent dat je ertoe doet. Maar hier? Ik niet. Ik ben het liefst onzichtbaar in de les en ‘random’ op straat.

Het lukt ons al aardig want de hopon-hopoff-meneer spreekt ons al niet meer aan. Ha! We zij tourist af. Of hij weet dat we uit Nederland komen en dus allang een goedkopere manier gevonden hebben J.

Zo lief en relaxed

De heenreis was lang. Geen idee waarom je de ene keer 9.20 uur vliegt en de andere keer er binnen 6 uurtjes bent. Het maakt ook niet uit want de ‘vakantie’ begint al daar. Eigenlijk op weg naar het vliegveld toe, want Jack brengt ons en dat is wel zo lief en relaxed. Niks midden in de nacht op, stressen met parkeren. Nee, opstaan, meiden mee naar Groesbeek, koffers mee, meiden dikke kus en gaan.

Zondag kwamen we hier in schemer aan. De taakverdeling was duidelijk; ik regelde alles thuis (oppas, turnen, ballet, rijdschema’s, school, overblijf) en Roel regelde alles hier. En hoe; een heerlijk hotel om de hoek bij een van Broadway Dance Center en een blok van 42nd street. Yeah.

In het vliegtuig is het al feest. Gewoon zomaar film kijken. Overdag. Heerlijk. En muziekjes uittellen, luisteren en nog eens luisteren. Daar gaat vaak de meeste tijd in zitten bij het maken van nieuwe lessen. En die tijd had ik nu volop! Heerlijk.

En dan zijn we er, wow. De lampjes, de herrie, de rook, het getoeter. Het voelt als thuiskomen, haha. Maar vooral speciaal en gaaf om dit met zijn tweeën te mogen en kunnen doen.

Ander niveau

Maar, aan het werk. Thuis heb ik druk alle lesschema’s geprint (oldschool, I know) en heb een plan gemaakt. Ik stel elke keer een nieuw doel voor mezelf. Lekker dansen, maar zeker ook een les volgen waar ik ‘bang’ van ben. Een nieuwe docent, een ander niveau of een andere plek.

Dapper

Maandag begin ik daar mee. Ik heb keurig mijn huiswerk gedaan en denk dat ik de contemporary jazz van Eric Campros wel aandurf. Omdat die les ‘pas’ om half 11 begint (en wij vanwege de jetlag elkaar vanaf half 6 aan liggen te staren) besluit ik om van tevoren nog een lesje Bodyart Flow mee te pikken. Geen idee wat het is, maar het klinkt leuk. Ik geef me (overmoedig) meteen op voor een les om 15.00 uur en stap dapper (lees met buikpijn) de school in.

Het intimideert me

Zo belachelijk, volwassen vrouw, 3 kids ter wereld gebracht, toch redelijk zeker in mijn vel en leven, fan van dans en dan super benauwd om een les te gaan doen. Wat het is weet ik niet, misschien de sfeer daar. Competitief, overactief en vooral belachelijk goed. Het intimideert me, terwijl ik er niets mee hoef. Ik hoef niet op het podium, ik hoef geen audities te doen en ik hoef zeker niet op te vallen tegenover de rest.

De les start NU

Mijn eerste les is een juiste keuze, kleine setting, rustige man. Best vreemd om een danser uit Step Up 3 nu ‘namaste’ horen zeggen en op het matje voor me de oefeningen voor te zien doen. Maar het gaat goed, ik steek netjes mijn vinger op, als hij vraagt wie er nog nooit deze les gevolgd heeft en volg rustig zijn aanwijzingen. Na 30 minuten zijn we nog steeds niet van het matje af geweest en zweet ik me suf! Geen idee waarvan, aangezien we ademen en zwaaien met onze armen. Dat kost me kennelijk al zoveel moeite dat ik na ruim een uur al kapot ben eigenlijk. Als we dan ook met onze ogen dicht op het matje eindigen, kijk ik door mij wimpers naar de klok. De volgende les start NU. Ik moet eigenlijk gaan en wil niet onbeschoft zijn en weglopen maar wil zeker niet te laat in de volgende les komen. Namast…. De E is nog niet uitgesproken en ik zeg een snelle “thank you” en ren (op mijn blote voeten, met gelnagels, thanks vriendinnen!) naar de andere studio.

Einde van de les?

KAK, les is al begonnen. Ik denk dat het Eric is, aangezien hij een petje op heeft. Ik sluip achterlangs met mijn tas. Scannend naar de groep, blote voeten, sokken. Wat gaan we doen? Ik zie ze allerlei ingewikkelde armbewegingen en vraag me af of dit niet het einde van de vorige les is? Is dit een warming up of een choreo?

Dit bedoel ik nu, ik zou wel onzichtbaar willen zijn op zo’n moment. Dan poep ik zo in mijn broek en baal ik zo van mezelf. Tjee man, wat te verliezen? Ik ken hier niemand en binnen 5 minuten is iedereen mij ook vergeten. Die senior dancer die te laat kwam J.

15 jonge meisjes

Ik haak dapper in. Achterin maar niet te ver naar achter en zucht blij als ik zie dat er na mij nog 3 (1) binnen komen. Eric zegt niets en gaat door. Ergens heb ik de behoefte om “sorry!” te roepen maar het lijkt me niet de plaats en tijd. Ik zwaai mee en kijk 15 jonge meisjes in de ogen als zij ronddraaien en ik niet. Tjee man, wat ben ik oud hier in deze groep. Maakt niet uit, door draaien, ik ben hier voor mezelf. Dingen durven, dingen leren, wijzer worden en nieuwe dingen ontdekken. Waarom ook weer, vraag ik mezelf af tijdens de 4^e draai in de warming up?

Het is al te laat…

De les volgt, mijn buikpijn neemt wat af en mijn lijf laat even weten wat ze van Bodyart Flow vond. AUW! Ik sta te trillen op mijn benen als we bij de tendue-oefening komen. Eric vindt het heel nodig om iedereen op releve (op je tenen voor de niet dansliefhebbers) te hebben en dan je ene been rustig via een passe, opzij naar attitude achter en weer zij en weer terug in passe te krijgen en dit alles op een been, releve! Ik zucht en probeer mezelf te herpakken. Maar het is al te laat, hij staat achter me, klaar om me te corrigeren. Hij wacht tot ik op releve sta, maar ik val er zo vaak vanaf en tril me suf dat hij het opgeeft en wegloopt. Best fijn eigenlijk. Het releve blijft wel een beetje het dingetje de heel les. Ik blijf trillen, mijn knie brandt en ik voel overal pijn. Tjonge man, het is toch zeker niet de eerste keer dat ik meer uren achter elkaar dans zeg! Dat is mijn werk.

Mega goede danseressen

Ik worstel me door de les, heb enkele succesmomentjes voor mezelf en bewonder vooral de flexibele prachtige danseressen om me heen. Als we in twee groepen moeten, zit ik bij groep 1. Normaal een eer, nu slechts een kwestie van plaatsing. Ik stond tussen twee mega goede danseressen in (kon ik mooi afkijken) op de tweede rij. Dom natuurlijk, want Eric pakt zijn telefoon en wil de choreo filmen. Natuurlijk doet hij dat met de twee meiden. Had hij even niet gedacht dat er een wiebelende veertiger tussen zou staan. Ik zweet en ben bang dat hij me vraagt of ik even aan de kant wil gaan. Hij doet het niet, aardig eigenlijk wel en na een vermoeide “thank you” loop (strompel is eigenlijk meer het woord) de les uit.

Roel zit op me wachten en kijkt me stralend aan. Wat is het toch een schatje. Lekker sightseeing NY en weer terug om me op te wachten voor lunch. Ik ga zitten en hij wacht natuurlijk vol spanning op mijn verhalen. Ik kan niets meer uit brengen dan, wacht even.

Slecht en zwak

Bij volwassen (lees ouder) worden hoort ook een manier van incasseren. Ik sta op en loop naar de balie. Ik zeg mijn les van 15.00 uur af. Met een uurtje lunch ga ik dat niet redden. Tjee wat voel ik me slecht en zwak terwijl ik altijd zeg en geloof dat juist luisteren naar je lichaam en er zuinig op zijn heel belangrijk is.

We lopen (…) naar buiten. Als we later in zonnig Central Park zitten met onze gehaalde lunch, kan ik weer om mezelf lachen. Ik kijk rond, zie de zon, de mensen en het belangrijkste; Roel. Wij zijn gewoon samen in NY, poep aan pijn aan mijn benen, wiebelende knieën of onstabiele releves. Genieten moeten we!

Dat doen, we wandelen, kijken, bewonderen en genieten.

Lekker als het lukt

En als ik wat later de Alvin Ailey school in loop, ben ik er weer. Stoer, dapper en met een mega grote motivatie. Horton is een van mijn favoriete lessen. Zwaar voor je lijf maar zo ontzettend lekker als het lukt. Als je dan ook nog les krijgt in een van de mooiste studios van de stad (6 hoog en glazen wanden aan twee kanten!) is het feest compleet. Ik geniet, bikkel en werk keihard om alle technische en fijne oefeningen netjes af te maken. Sta zowaar wat steviger op mijn benen en maak de les glimlachend af.

Daar praten we niet over

Geen idee of het de lunch is, de rust, het me erbij neerleggen of gewoon de sfeer die in deze school heerst. Hoewel Eric vanmorgen ook duidelijk vertelde dat dit een ‘safe’ place was en dat we hier waren om onszelf te ontdekken (redelijk laat op mijn leeftijd maar goed) en dat we fouten mogen maken, voelde het niet zo. Hier bij Alvin Ailey praten we daar niet over. Kleine correcties helpen je door de oefeningen heen en zelfs als de docent (mega indrukwekkende donkere danser) me on the spot zet om een correctie te laten zien, voel ik me koning te rijk. Zware ochtend maar wat een mooi einde van de dag. Ik hoop maar dat de mensen bij ons in de school zich ook zo voelen.

Bye x

Verbondenheid

Zaterdagavond, daar zit ik dan op de bank. Redelijk lui maar ontzettend tevreden. Chocolade aan de ene kant en dochterlief (de oudste) aan de andere kant. Computer op school, telefoon langs mijn hoog liggende been en de televisie aan op Dance Dance Dance. Een gelukkig gevoel.

Tijdens de waanzinnige choreo’s kijk ik, is mijn hoofd leeg en mijn hart vol. In de pauzes check ik mijn mail, verstuur ik wat apps en praat ik (live☺) met manlief en Tess. Ik denk, ik zucht, ik vertwijfel… ondanks alle rust en vrijheid van deze avond, voel ik een unheimisch gevoel. 

Heerlijke dansdag

En terwijl ik een poging doe om dit gevoel thuis te brengen, ‘zap’ ik wat op mijn computer. De mailbox is bijna leeg, een heerlijk gevoel. Maar net zo fijn als ie vol zit met dansvragen, les meldingen en/of andere leuke berichten. Ik post trots de foto’s van vandaag. Een heerlijke dans-doorloop-dag met verschillende groepen in de Jan Massink Hal. ID groepen die zoals eigenlijk altijd vrolijk en trouw aanwezig zijn. Mijn selectie die er als een van de eerste is en als laatste mee de kleedkamers opruimt maar ook alle ouders/verzorgers die weer de moeite nemen om de dansers te brengen en halen.

Volleerd collega

Mooie dagen, leuke dingen en toch… dat gevoel. Herfstdepressie past niet bij me, daarbij met alle zonneschijn kunnen we nauwelijks van herfst spreken. De school gaat als een dolle, de proeflessers blijven komen en het team staat als een huis. Manlief is inmiddels een volleerde collega en voelt als ‘thuis’.

Maar toch mist iets

Alles loopt eigenlijk en misschien is het dat wel. Dat gevoel van dat het bijna te mooi en te leuk is. Het gevoel dat ik het leukste leven heb van iedereen. Maar dan toch dat gevoel. En eigenlijk weet ik natuurlijk wel wat het is. Het is een gemis, een verbondenheid die niet te beschrijven is. Want inderdaad alles loopt, het is druk en met vlagen hectisch maar toch mist er iets. Onze zoon.

Oudere moeder

Inmiddels 2 maanden, = 31 dagen, 15 telefoontjes, 5 facetimes, ruim 500 appjes en 2 kaartjes verder. Ik kan een blog schrijven over alle mooie dingen, vette optredens, gave gebeurtenissen maar als je diep in mij hart kijkt, overheerst er toch telkens een ding; Kai. Hij doet het geweldig en heeft de tijd van zijn leven. Is inmiddels verhuisd naar een nieuw gastgezin omdat hij (heel knap) zelf aangaf zich niet fijn en op zijn gemak te voelen in het eerste gezin. Waar overigens nauwelijks over een gezin te praten was aangezien de aanzienlijk oudere moeder, vader en opa de enige waren. Nu is zijn droom daar; een gezin met een broer. Eindelijk een broer. Eigenlijk twee maar de oudste studeert al en Kai mag in zijn kamer logeren. Kortom, geen zorg, hij redt zich goed. Vriendinlief is dapper en komt elke week gezellig logeren. Zijn zussen zijn gewend, het is stiller, er is heel veel eten over en we kunnen altijd in de douche☺.

Onwetendheid

Wat is het dan toch dat ik elke avond voor het slapen (en soms zelfs tijdens het slapen) Roel aan tik en vraag;’ en… heb je nog een appje?’. Waarom heb ik een heerlijke vrijdag maar eindigt de dag nog mooier als ik na een half uurtje facetimen met mijn zoon ophang en met een warm gevoel de computer dichtklap. Het is echt niet zo dat als Kai hier is dat ik elke dag warmte voel. Ha! Nee hoor, gepaard met irritatie, boosheid, frustratie, verbazing, vermoeidheid, onwetendheid, liefde en respect doen wij een poging tot opvoeden.

En wat blijkt, het lijkt toch best goed te lukken. Hij doet het goed, komt voor zichzelf op en toont in dit proces ook respect, dankbaarheid en zelfs een groot aanpassingsvermogen. En dat voelt me toch VET! Trots, warm en verbonden.

Ze reageren zo trouw en warm

Verbonden voelen is fijn. Verbonden voelen is warm. Vorige week toen ik met ‘mijn’ 15 danseressen in de school aan ons tweemaandelijkse gesprekje zat en het me even teveel werd (zorg, weinig slaap en onzekerheid over Kai’s nieuwe thuis) voelde ik ook verbondenheid. 15 meiden, in dezelfde leeftijd als mijn eigen zoon, die zo lief trouw en warm reageren op mijn vragen, mijn twijfels en plannen. Hoe kan het dat verbondenheid meteen zo warm voelt? En komt dat met de jaren? Bij Kai is het duidelijk, ik ben zijn moeder, ik heb hem gemaakt. Dat kan niet anders dan een verbinding geven. Potverdrie keihard voor gewerkt. En kennelijk maakt afstand dan niet uit. Dat is mooi. Maar verbondenheid kan dus ook met mensen die je niet zelf maakt, maar die jou eigenlijk een beetje ‘maken’ tot wat je bent.

Afijn, mooie zaterdagavond. Verbonden met de telefoon (zusje appt, collega appt), verbonden met de computer (vol leuke mooie dansmensen foto’s), verbonden met dochterlief met wie ik heerlijk van dans en de tv geniet. Verbonden met de artiesten op tv omdat we een passie delen en… verbonden met een warm gevoel van fijn gemis. Wat bof ik toch.

Exchange

Toen ik 18 was, had ik al verkering met Roel. We zaten samen op de middelbare school. Ik besloot er iets langer over te doen dan hij dus toen Roel zijn Havo examen haalde, moest ik nog aan dat jaar beginnen.

Roel ging na zijn Havo examen een jaar naar Amerika. Dat hij dat wilde, wist ik al toen we ‘verkering’ kregen. Daar dacht ik natuurlijk niet over na want hoe ver kijk je nu in de toekomst als je 15 bent?

Hij wilde gewoon weg

Maar daar stond ik dan, 18 jaar met al drie jaar een dikke vette liefde die nu op het punt stond om me een jaar te verlaten. Zo voelde dat natuurlijk. Roel ging niet weg van mij (tenminste daar gaan we niet vanuit☺) maar hij wilde gewoon weg, de wereld verkennen. Eens beleven hoe het leven ergens anders is. Hij heeft dan ook geen moment getwijfeld. Soms tot mijn grote frustratie want hoe leuk zou het zijn dat hij in een van mijn huilbuien heel troostend had gezegd; ‘Ik kan ook niet gaan en hier blijven”. Kul natuurlijk, want hoe kun je het geluk en de droom van iemand anders in de weg staan, laat staan als die iemand ook nog de liefde van je leven is.

Echte brieven

Maar dat wist ik toen nog niet natuurlijk. Naarmate de dag van vertrek dichterbij kwam, werd de buikpijn heftiger. Let wel op! We praten over de tijd waarop we nog brieven schreven (weet je wel, van die grote vellen papier met heel veel zelf geschreven letters van inkt erop). En waar een telefoontje zo duur was, dat ik daar elke keer drie weken voor moest sparen. 

Met drie meiden

Roel was zo zeker van zijn zaak, hij was er echt helemaal klaar voor. Mijn nachtmerrie werd compleet toen de gegevens van het gastgezin binnen kwamen; vader, moeder, zoon en… drie (!) dochters. Ik kon het niet geloven. Hoe moest onze liefde nu stand houden als hij niet alleen aan de andere kant van de wereld zat maar ook nog in huis met drie andere meiden zat! Natuurlijk maakten we afspraken, geen gerommel met anderen en open en eerlijkheid als het om liefde gaat.

Leuke briefjes en foto’s

Het afscheidsfeestje was leuk, we zongen een lied (tot ergernis van Roel die absoluut niet houdt van in het middelpunt van belangstelling staan), zwaaiden met een Amerikaanse vlag en gaven hem allerlei leuke briefjes en foto’s cadeau. De laatste nacht sloten we nog een pact; ik zou als bewijs van doorzettingsvermogen een jaar geen chocolade eten. (Gedaan en volgehouden overigens! Samen met zusje Selma die uit solidariteit meedeed).

Snikkend achterblijven

Schiphol was een grote hel, tranen, duwen en trekken en iedereen (we zwaaiden hem uit met iets van13 man!) wilde natuurlijk zijn aandacht. Toen Roel uiteindelijk door het poortje ging en ik snikkend achterbleef, pakte mijn (toch al duidelijke) schoonmoeder me vast en zei`; “Kom op, even lachen.” Ik zal niet noteren wat ik toen dacht, maar tjee wat een ellende.

Bij het verlaten van Schiphol gingen we nog even vliegtuigjes kijken. Om zeker te weten dat hij echt weg was. “Kijk”, zei mijn schoonmoeder “daar gaat ie denk ik.” Pfff en ze is zo’n schatje!

Goed op mij gepast

Het jaar vloog niet voorbij maar bracht me een hoop moois. Niet alleen een Havo diploma, maar ook de bevestiging dat we vrienden voor het leven hadden (en dus nog hebben). Want wat hebben de mannen goed op me gepast. Henrico, Maerten, Niels, Norman en Dirk. Mijn helden dat jaar (en nog wel hoor!) hebben me door het jaar heen gesleept. Ik schreef me suf en Roel genoot van dit leerzame en prachtige jaar.

En zoals blijkt, heeft het onze relatie niets dan goed gedaan. Wij zijn nog steeds gelukkig.

Veel regelen

Maar nu… gisternacht hebben wij onze zoon uitgezwaaid. Ook hij gaat een jaar naar Amerika. Een gastgezin vangt hem op. Ook Kai wist al heel lang dat hij dit wilde, zijn Havo diploma was een vereiste dus toen dat verlossende woord kwam, werd zijn vertrek een feit. Natuurlijk zijn we er al lange tijd mee bezig, er moet veel geregeld (en gespaard!) worden. 

Kai kon niet wachten om daar naar school te gaan, te basketballen en een leven daar op te bouwen. De komst van zijn liefde maakte het wel even twijfelachtig maar hij zette door. Dat blijkt, want terwijl ik dit type, zit hij op kennismakingskamp in New York. 

Volop feesten

Kai’s afscheidsfeestje had geen liedje (ik had eens moeten durven) maar was een gezellig samenzijn met veel eten. Zijn afscheidstournee was vooral het feesten voor, tijdens en na de zomerfeesten waar hij volop met zijn vrienden en vriendin genoot.

De tranen

De laatste weken waren heftig. Niet alleen omdat we thuis besloten de kamers vast om te gooien (Jade kreeg eindelijk haar grotere kamer, die van Kai namelijk☺) maar ook omdat het besef steeds dichterbij kwam. De eerste tranen kwamen toen we zijn definitieve vertrekdatum te horen kregen. Ineens besefte Roel en ik dat we toch echt ons kind een jaar moesten missen. De tranen bleven daarna volop stromen (bij mij hoor). Bij zijn kamer leegruimen, zijn nieuwe kamer opbouwen, bij liedjes over moeders of zonen. Tjonge, wat is loslaten klote.  

Vriendin heeft het zwaar

Natuurlijk is het een super kans, ik gun het hem ook zo ontzettend en weet zeker dat hij de tijd van zijn leven gaat hebben. Natuurlijk is onze positie luxe, de band die wij hebben is onlosmakend. Al is het maar omdat hij straks nergens anders heen kan dan naar huis ☺. Vriendin lief heeft het zwaar, en wat hebben wij het met haar te doen. Ik weet wat ze voelt en probeer haar zoveel mogelijk te steunen. Ik geloof ook echt dat een relatie nooit goed kan ontwikkelen als een van de twee een droom opgeeft of onthoudt voor een ander. Daar is hier gelukkig ook geen sprake van, maar tjonge wat hebben we gehuild daar op Schiphol.

Komt goed

En nu ben ik dus die moeder, die haar vastpakt en zegt: “Kom op meis, dit is het gezicht waar hij 10 maanden aan moet denken.” Nu ben ik de moeder die zich zorgen maakt over haar zoon, die door het poortje gaat en lachende vrolijke mensen moet zien, die hem kracht geven om die eerste moeilijke dagen door te komen. Maar ik ben nu ook de moeder die niet zwaait naar het vertrekkende vliegtuig maar vriendinlief nog maar een keertje vastpakt en zegt dat het echt allemaal goed komt.

Drogen de tranen op

En dat komt het zeker. Want wat zijn we trots op onze grote zoon om zo’n dappere stap te zetten. Het gat in mijn hart, wordt vast snel kleiner en de tranen zullen ergens deze maand wel een keertje opdrogen (hoop ik). Ik ga weer heerlijk terug naar het brieven schrijven, leuke Holland berichtjes sturen en terugvallen op onze vrienden.

Ik heb het overleefd als vriendin, ben er zelf rijker van geworden. Als moeder overleef ik het zeker ook, misschien met iets meer zorg maar met minder onzekerheid en angst of de vertrekkende man nog van me houdt als hij terugkomt. 

En vol trots, goede moed en ontzettend veel respect voor mijn Amerikaase zoon. Zet hem op kanjer! x

Praten

Het moge duidelijk zijn. Ik ben dol op praten ☺ Altijd al geweest. Toen ik jong was, had ik graag het hoogste woord. Toen ik tiener was, hield dat niet op en toen ik puber was, was mijn geklets een van de meest besproken onderdelen in de docentenvergaderingen. Ik bedoelde het nooit verkeerd, wilde niemand treiteren of lastig vallen, maar had en heb simpelweg altijd wel wat te vertellen.

Vreemd genoeg vraag ik me (te vaak) niet af of mensen mijn verhaal willen horen. Ik denk er niet bij na en vertel gewoon over mijn dag, mijn moment of gewoon mijn observaties op weg ergens naar toe.

Mijn weerwoord

Roel zei laatst dat ik overal een mening over heb, toen ik zei dat dat best negatief klonk, verbeterde hij zichzelf. “Je hebt gewoon overal iets over te vertellen.” Mijn weerwoord (uiteraard) was dat ik op een dag ook zoveel verschillende mensen zie en meemaak, dat het ook bijna niet anders kan.

Uit laten praten

Vat me niet verkeerd op, ik denk echt niet dat wat ik te vertellen heb, boven iets staat wat iemand anders te vertellen heeft. Verre van dat, het kostte me jaren om mezelf te trainen andere mensen uit te laten praten. Niet omdat ik zo graag mensen onderbreek, maar omdat er op de een of andere manier altijd weer iets op komt borrelen tijdens zo’n gesprek.

Hum-geluiden

Helaas werd mijn passie voor praten meteen ook mijn achilleshiel. Toen ik 9 jaar geleden op een ochtend uit bed kwam en mijn lijf stopte mee te bewegen, was mijn stem me al jaren aan het waarschuwen. Uren logopedie, stemoefeningen, hum-geluiden en uren verplichte stilte per dag brachten niet wat mijn lijf op die dag aangaf. Namelijk; het is klaar, je hebt me opgemaakt.

Tegen iemand aan kletsen

Veel rust, nadenken en natuurlijk verplicht mooie gesprekken met een vriendelijke mevrouw die hiervoor gestudeerd had, brachten me waar ik nu ben. Eigenlijk waar ik altijd al was maar nu met nog iets meer nadenken. Een van de tips (of verbazingen) van deze mevrouw was, waarom ik toch altijd iets moet zeggen. In de trein, in de winkel, op de fiets, in de file. Ik vind altijd weer iemand tegen wie ik aan kan kletsen. Of ik word serieus in een gesprek gelokt waar ik een paar minuten daarvoor helemaal niets mee te maken heb. En dat ligt echt aan mezelf hoor. Een vreemde drang. Een praatdrang.

In veel gevallen is dit natuurlijk de oorzaak van mijn problemen. Meerdere onvoldoendes, vrije middagen en veel strafschrijfwerk op de middelbare school. Niet eerst nadenken maar vooral eerst zeggen en doen en dan pas bedenken dat sommige uitspraken niet  zo handig zijn.

Normaal denkende puber

Zo was ik 13 toen ik voor het eerst verliefd werd op een voor mij onbekende jongeman. Natuurlijk de hunk van de middelbare school dus met mij waren er nog 100 meisjes. Domme verliefdheid, zoals op de zanger van New Kids On The Block (vroegere B-Brave) maar heftig en aanwezig. Omdat ik - hoe verrassend -mijn gevoelens deelde met mijn vriendinnen en eigenlijk iedereen die het maar wilde weten, was het natuurlijk een kwestie van tijd tot hij er ook achter kwam. Alsof hij dat nog niet wist door mijn achterlijke gestaar en 60 keer door zijn straat fietsen. Nee, ik stond op een middag op het schoolplein, op de plek met het beste uitzicht en zag een van mijn vriendinnen lacherig met hem praten. Ze keken mijn kant op, wezen en lachten nog wat meer. Een redelijk normaal denkende puber zou eieren voor haar geld gekozen hebben, en negeren als optie ingezet hebben. Maar ik? Nee, ik had natuurlijk weer iets te vertellen en besloot dat als hij het dan maar moest weten, ik diegene zou zijn die dat zou zeggen. Vol adrenaline liep ik op hem af, ging voor hem staan en zei: “Je zult het wel weten, maar ik zeg het toch maar. Ik ben verliefd op je.” “Nou”, zei hij, “da’s mooi!”. En lachte vriendelijk.

Stoere vrienden

Waar waren al die vriendinnen die me onderweg naar hem toe vastpakte en zeiden dat dat niet zo’n goed plan was? Natuurlijk ging het als een vuurtje rond. Niet dat ik verliefd was, dat had iedereen zelf ook wel door. Maar dat ik het zomaar uit het niets tegen hem verteld had, in bijzijn van al zijn stoere vriendinnen en mijn vriendin, die het gewoon over een les gehad had.

Gelukkig heb ik er geen trauma aan over gehouden. Het is altijd een leuke vent gebleven. Het werd uiteraard nooit iets, maar het was voor mijn vriendinnen tot aan mijn trouwen een geweldige reden tot pesten en plagen.

Fantasie

Door de jaren heen, heb ik behoorlijk geleerd om met mijn praatlust om te gaan. Ik zeg nog regelmatig dingen waarvan ik later denk: “Nee… niet handig.” Maar ik kom er al steeds sneller achter en ben mezelf soms zelfs voor! Ik geloof echter nog steeds dat praten meer oplost dan denken, zelf bedenken en je fantasie aan de haal laten gaan. Ik ben grote voorstander van eerlijkheid zonder mensen te kwetsen en ik geloof zeker dat we respect hoog kunnen houden door elkaar aan te kijken als we praten in plaats van achter/om rug kletsen, via app of iemand anders verhalen verspreiden.

Onrust over collega’s

In de dansschool-wereld (vreemde mensen die dansjuffen) valt er genoeg onrust te beleven. ‘We’ zijn met behoorlijk wat grote dansscholen in en om Nijmegen. Iedereen heeft zijn/haar eigen kwaliteit en zeker de meesten hebben mijn grootste respect. Ik pak dus ook gerust de telefoon als er weer eens een vreemd verhaal rond danst. Onrust over collega’s, docenten die op meerdere plekken werken.  

Kwetsend of onhandig

Ik hoop dat ook echt dat als mensen mij iets te vragen of te melden hebben, dat ze niet aarzelen en me aanspreken. Wie weet zonder eerst na te denken, ongenuanceerd en misschien soms kwetsend of onhandig. Maar wel de waarheid en met respect.

Wie weet zeg ik wel wat terug, door wel of niet na te denken. Waarschijnlijk met een vleugje spijt achteraf, een zuchtende blik van mijn schatje en soms een ‘wegkijk’ van een van mijn zussen. Maar ik praat (bijna) altijd vanuit respect, warmte en vooral liefde!

Veel en vaak ☺