Keuzes

Even vooraf voor mensen zonder kinderen (of kids onder 7 jaar); sla maar een keertje over!

Mijn zoon is 12, hij zit in groep 8 en gaat volgend jaar naar de middelbare school. Zo gezegd zo gedaan denk je, 10,5 jaar lang. Vorig jaar zijn we eens rustig aan gaan rondkijken, zijn niveau was nog niet bepaald dus het was vrij onbezorgd shoppen. Zoonlief had zijn schoolkeuze al gemaakt, dus naar 'zijn' school zijn we uiteraard als eerste gegaan.

Als ik maar mijn mond houd
Met mijn verleden in het onderwijs ben ik natuurlijk niet geheel objectief. Zodra we binnenkomen, herinner ik me de woorden van mijn directeur nog: "De eerste indruk, die doet er toe, dus verwelkom en glimlach!". De dames die ons rondleidden, waren zakelijk en koel. Ik mag alleen mee van zoon en manlief als ik mijn mond dicht houd, dus kijk ik dringend rond in de hoop dat iemand mijn vragen stellen zal. Gelukkig, de eerste was daar: "Hoeveel contact hebben jullie met ouders in de begintijd?" Het antwoord vergeet ik nooit meer, zo fout en oh zo koud: "Zo min mogelijk!" Ik proestte en kreeg een duw van mijn zoon. De koele dame probeerde ons nog te sussen maar het kwaad was geschied. Mijn oordeel was geveld; deze school ging 'm niet worden.


Een rijke en warme tijd
Gelukkig hadden we nog een jaar de tijd en nadat we het spannende adviesgesprek gehad hadden, konden we wederom op pad. Natuurlijk vonden wij (manlief en ik) dat zoonlief ook onze oude school moest bezoeken. De school waar niet alleen wij elkaar gevonden hadden, maar waar we ook zo’n rijke en warme tijd gehad hadden. Helaas, onze zoon vond het niets en hoe enthousiast wij ook rondhuppelden, hij bleef bij zijn beslissing. 'Zijn' school 1 moest en zou het blijven. Tenslotte gingen al zijn vriendjes daar naar toe, was 'ie het meest dichtbij en was alles daar geweldig.


Van binnen juichen
Zo ging hij naar een kleine school (nummer 2) verder weg. Ook een oude bekende voor mij. Geheel onverwacht kwam hij er superenthousiast vandaan. Dit moest 'm worden. Totaal verrast luisterde ik naar zijn verhalen en juichte ik van binnen. Niet omdat dit de school moest worden maar omdat dit zijn gedachten van school 1 haalde. De afstand van huis naar school deed hem nog wel wat zuchten maar zijn gevoel was positief. Verbaasd was ik dan ook toen hij in de auto aangaf toch eerst naar ‘zijn’ school te gaan alvorens wij op pad gingen naar onze tweede keuze.


Mooi hè mam, die tafels
Mijn gevoel bij school 1 was (helaas) nog steeds hetzelfde. Ondanks leuke mensen, de leuke truukjes en een heerlijk broodje bekroop mij (en gelukkig mijn man ook) het gevoel dat dit echt niet de school was waar onze zoon tot een positieve volwassene zou groeien. Hij vond het echter geweldig. Alle bekenden, de mooie lokalen (mooi hè mam al die tafels zo?). De moed zakte in mijn schoenen. Dit was zijn keuze, zijn wil, zijn school. Terwijl ik me met de minuut ongelukkiger begon te voelen en een innerlijke tweestrijd aan het uitvechten was, straalde onze zoon van oor tot oor. Moest ik mijn onderbuik gevoel aan de kant zetten? Moet een kind van 12 zelf kiezen waar hij heen zal gaan? Ik mocht niet kiezen, manlief ook niet. Wij zijn er beiden nog gelukkig om!

Snickers en Twix
Mijn man zag mijn paniek en stelde voor om toch nog een snel bezoek aan school 3 te maken. Ik was daar tenslotte nog niet geweest en dan kun je een goede keuze maken na het zien van alle drie de scholen. Stil stapte we in de auto. Bij het benzinestation haalde ik twee vulkoeken, een Snickers en een Twix. Om maar even aan te geven wat de gemoedstoestand van mama was.


Verkleed
Op school 3 ken ik geen docent, geen ex-collega. Onze lieve oppas heeft er gezeten en onze huis-DJ is er een leuke eindleerling. Met toch een beetje moed in de schoenen stapte we de school binnen. De directeur stond klaar om onze handen te schudden, zonder enig teken van vermoeidheid. De binnenkomst was als een warm bad. Een mooie hal, leerlingen die verkleed rondliepen en ons meteen aanspraken, warme kleuren en redelijke strenge docenten waarvan ik ook rechter ging lopen.

Een gil van blijdschap
De rondleiding werd door mijn eigen mannen gedaan, zij waren er namelijk een paar dagen eerder nog geweest. Ik vond het super. Zoonlief ook, gelukkig voor ons ontmoette hij ook daar wat bekenden. De lucht klaarde voor ons allen. Terug buiten moest ik een gil van blijdschap onderdrukken; het bestaat dus. Ergens binnenkomen en voelen dat dit het is. Ook onze zoon gaf aan een heel goed gevoel te hebben over deze school.


Dwingen?
Thuis aangekomen besloten we het even te laten bezinken, tjee wat moeilijk en wat een gevoelskwestie zeg. Zoonlief wilde meteen beslissen, maar we besloten hem er een nachtje over te laten slapen. Maar wat nu als hij ‘verkeerd’ kiest? Gaan we hem dwingen? Mijn grote schat, mijn alles, dwingen en hem dus misschien een ongelukkig gevoel geven?

Gelukkig worden
Het verlossende woord kwam al 's morgens vroeg - net zijn moeder - geen blad voor de mond en de ongeduld zelf. Het werd school 3 (YES!). Nou dat vind ik ook een goede keuze, zei ik hem rustig. Toen hij terug naar de kamer liep, stond ik op om te juichen. Toen ik me omdraaide zag ik hem naar me kijken. "Dit wilde jij toch ook of niet mama?", zei hij zacht. Ik wil dat jij gelukkig wordt! Zei ik geheel gemeend… Maar wel graag op deze school, dacht ik zacht.

Ps het inschrijfformulier lag een week op de kast, hij wilde het zelf brengen. We hebben er lang op moeten wachten, maar vorige week ontvingen we de envelop met het verlossende antwoord: hij is ingeloot! Op naar een nieuwe fase in ons leven.