Ouderlijk ongemak

Vorige week werd ik 39! Tjee, als je dat ziet staan, lijkt het oud. Vroeger (…) dacht ik dat het leven ophield na de 30, want dan was je pas echt oud! Nu hoop ik nog lang niet op de helft te zijn. Toen manlief en ik elkaar vorige week feliciteerde (we zijn exact even oud) en verzuchtte dat het wel een hele leeftijd was, dachten we tegelijkertijd aan onze zwager Remco. Hij werd slechts 31en met die gedachte sta je meteen weer met beide benen op de grond!

Mijn jeugdige lijf
Nu vind ik ouder worden niet zo erg, ik hoop dat ik heel oud word. Maar ik heb het idee dat het proces bij mijn lijf en geest niet altijd meer gelijk opgaat. Mijn geest denkt vaak nog als een jeugdige en mijn lijf doet vaak mee. Jaren lang kwam ik hier prima mee weg, springen, lopen, huppelen  en rennen; mijn lijf vond het allemaal prima.

Een weekje pijnstillers
Het eerste scheurtje in mijn vlekkeloze blessurebestaan was mijn stem. Een blessure die na vele jaren (en heel veel minuten stilte) onder controle is. Vorige jaar zomer werd ik in een keer wakker met een vreemde rug- en nekpijn. Maar ook die was na een weekje flinke pijnstillers (die me overigens meteen knock-out sloegen), wat meters canesius-tape en inmiddels 15 privé pilates lessen verder weer totaal buigzaam. Je zou denken 40; here I come, kom maar op?

Dikker worden
Tot  ik een aantal weken geleden mijn knie verdraaide, totaal dom en onverantwoord. Een last minute workshop, een gehaaste binnenkomst, onopgewarmd  met de verkeerde schoenen een leuke ‘kneedrop’… en mijn knie maakte een verkeerde draai. Niets aan het handje op het eerste ogenblik. Het dikker worden, werd door mijn personal fysio meteen onder handen genomen, maar mocht na een paar weekjes verder niet baten. Knie bleef dik, pijn groeide gestaag. Toch maar naar mijn lieve  huisarts, na het verhaal uitgelegd te hebben (eerlijk uiteraard,  hij kent me) kwam er een aannemelijk en verstandig verhaal met een aan te nemen minder leuke opdracht; twee weken rust!

Boekje lezen, dvd-tje kijken
Maar wat is rust? Bedliggen, langzamer lopen, niet springen of gewoon alles halveren? Ik mag wel naar de dansschool (ik zei al; hij kent me) maar ik mag absoluut geen lesgeven. Eerst weer melden en dan kijken we verder. Rust, een keer in bad, een boekje lezen, dvd-tje kijken, maar van die rust wordt mijn knie niet beter denk ik.

Iedereen heeft natuurlijk lieve goedbedoelde adviezen, maar ik ben van mening dat ik gewoon naar één persoon moet luisteren; mijn huisarts.

Op mijn vraag aan de huisarts of dit nu lag aan leeftijd (?), overbelasting (??) of verkeerd omgaan met mijn lijf (???) antwoordde  hij;  NEE dit is gewoon pech, domme pech. Je hebt een knietrauma en dat kan best eens genezen met voldoende rust.

Zoals ik al zei; een lieve huisarts.