Een eigen dansschool is geweldig, er zijn zoveel voordelen. Zelf je uren indelen, fijne mooie eigen ruimtes, alle tijd om te trainen, nieuwe uitdagingen aangaan en zelfs poetsen is leuk in je eigen school. Maar er zijn ook nadelen, behalve de zakelijke onzekerheid, de kriebels in je buik als er nieuwe uren of docenten starten en… voor mij; het indelen van de leerlingen en lessen.
Toen alleen zuslief en ik nog lesgaven bij ID Dance – en dus de lesindeling maakten – deden we aan een soort ‘Koehandel’, Lisa danst bij mij, Tess wil ik, nee die talentjes mag ik dit jaar, goed dan mag ik die leuke ondeugende! Zo geregeld. Maar de school werd groter en we bedachten dat onze dansers ook zelf hun voorkeur aan moesten kunnen geven. En nu krijgen dus alle kids aan het einde van het seizoen een evaluatieformulier waarop ze behalve hun belevingen ook hun voorkeursgroep, tijd en dag aan mogen geven. Geweldig… denk je.
De vakantie start dan ook met alle blaadjes in, om, achter en voor mijn tafel. Lezen, indelen, puzzelen, herindelen net zolang tot versie 24 de uiteindelijke lesindeling is. Tevreden schrijven we de brieven en vervolgens beantwoorden we de eerste telefoontjes. En nog meer, en nog meer. Meestal hebben we nog wat rek en kunnen we nog schuiven. Maar het ideaalbeeld is dat er geen telefoontjes meer komen voordat de eerste les start.
Maar dan, net als ik heerlijk genietend de lijsten bekijk, gebeurt het. Mijn ‘vrienden’ van het hockey hebben de teams ook rond! Nu ben ik nooit fan van hockey geweest, (mijn bal- en maatgevoel gaan nu eenmaal niet samen en zo’n rokje is niet voor mijn benen gemaakt) maar we delen de passie beweging… en kennelijk een manier van indelen. Elk jaar NET als ik klaar ben, komen de trainingsschema’s binnen. Nu is het al luxe genoeg dat ik de lijsten van de hockeyclub in de buurt al op de mail heb zodra hun inkt droog is. Maar zij zijn niet alleen, dus een drama! Want feit is dat talentvolle dansmeiden vaak ook een talent op het veld zijn. En dus ook vaker mogen trainen om in een hoger team te komen. Laat die trainingen nu net op MIJN tijd zijn. Een strijd die ik onmogelijk win, want niet meetrainen is niet meespelen en daar kan ik niet tegenop. Gefrustreerd bel ik eens rond, maar liefst 3 meiden kunnen niet in hun dansgroep omdat er getraind moet worden. En net als ik denk dat het niet naarder worden kan, gaat de telefoon; 4 andere ‘buur’ dansschatten gaan stoppen met dansen. Ze gaan hockeyen. Misschien moet ik volgend jaar een koehandel starten samen met de hockeyclub… zucht!!
Toen alleen zuslief en ik nog lesgaven bij ID Dance – en dus de lesindeling maakten – deden we aan een soort ‘Koehandel’, Lisa danst bij mij, Tess wil ik, nee die talentjes mag ik dit jaar, goed dan mag ik die leuke ondeugende! Zo geregeld. Maar de school werd groter en we bedachten dat onze dansers ook zelf hun voorkeur aan moesten kunnen geven. En nu krijgen dus alle kids aan het einde van het seizoen een evaluatieformulier waarop ze behalve hun belevingen ook hun voorkeursgroep, tijd en dag aan mogen geven. Geweldig… denk je.
De vakantie start dan ook met alle blaadjes in, om, achter en voor mijn tafel. Lezen, indelen, puzzelen, herindelen net zolang tot versie 24 de uiteindelijke lesindeling is. Tevreden schrijven we de brieven en vervolgens beantwoorden we de eerste telefoontjes. En nog meer, en nog meer. Meestal hebben we nog wat rek en kunnen we nog schuiven. Maar het ideaalbeeld is dat er geen telefoontjes meer komen voordat de eerste les start.
Maar dan, net als ik heerlijk genietend de lijsten bekijk, gebeurt het. Mijn ‘vrienden’ van het hockey hebben de teams ook rond! Nu ben ik nooit fan van hockey geweest, (mijn bal- en maatgevoel gaan nu eenmaal niet samen en zo’n rokje is niet voor mijn benen gemaakt) maar we delen de passie beweging… en kennelijk een manier van indelen. Elk jaar NET als ik klaar ben, komen de trainingsschema’s binnen. Nu is het al luxe genoeg dat ik de lijsten van de hockeyclub in de buurt al op de mail heb zodra hun inkt droog is. Maar zij zijn niet alleen, dus een drama! Want feit is dat talentvolle dansmeiden vaak ook een talent op het veld zijn. En dus ook vaker mogen trainen om in een hoger team te komen. Laat die trainingen nu net op MIJN tijd zijn. Een strijd die ik onmogelijk win, want niet meetrainen is niet meespelen en daar kan ik niet tegenop. Gefrustreerd bel ik eens rond, maar liefst 3 meiden kunnen niet in hun dansgroep omdat er getraind moet worden. En net als ik denk dat het niet naarder worden kan, gaat de telefoon; 4 andere ‘buur’ dansschatten gaan stoppen met dansen. Ze gaan hockeyen. Misschien moet ik volgend jaar een koehandel starten samen met de hockeyclub… zucht!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten