Eindig

Als je het woord ‘eindig’ opzoekt, staat er: ‘Als er iets een einde heeft, ruimtelijk of in tijd’. En laat ik dat nu net het stomste vinden van mijn werk. Als ik wel eens vriendenboekjes in moet vullen of een vragenlijst van een stagiaire komt de vraag elke keer terug. Wat vind je het leukst aan je werk? Nou ja, bijna alles eigenlijk. En wat vind je minder leuk aan je werk. Nou, dat er mensen stoppen, of weggaan. 

Nu is dat natuurlijk heel logisch. Een verloop hoort bij het leven met een dansschool. Dansers stoppen omdat ze het niet meer leuk vinden, iets anders leuker vinden, geen tijd meer hebben of moeten kiezen tussen meerdere hobby’s of omdat ze gaan studeren en/of verhuizen.

Warm en fijn

Wij/ik heb geluk, van de meeste dansers die weggegaan zijn, is een heel groot deel teruggekomen. Afgestudeerd, een baan en weer lekker komen dansen bij je oude dansjuf. Dat is warm en fijn. Een ander groot deel, komt zeker een paar keer per jaar langs. Ik hou graag contact en het voelt warm en fijn om te weten en te voelen dat ze toch niet helemaal weg zijn.

Echt levens redden

Natuurlijk voelt het stom als er dansers stoppen. Je hoopt maar dat het niet is omdat ze jou of de les niet meer leuk vinden en een klein stukje gezonde onzekerheid vreest dat toch elke keer weer. Want het is een prachtig, maar kwetsbaar vak. Je moet toch elke week weer heel leuk zijn, liefst creatief, technisch uitdagend, meelevend, vrolijk, energiek en motiverend. Nu zet ik ons en ons mooie creatieve vak echt in het zonnetje, maar realiseer me tevens ook dat er heel veel beroepen zijn die echt levens redden. Ik hoop maar dat wij levens soms een beetje kunnen veranderen, opvrolijken en wie weet een kleine beetje leuker maken.

Mijn leven is al leuk, ik ben dankbaar, ik bof en ik heb de leukste liefste en meest trouwe dansers. Helaas, zijn zelfs die… eindig. Als dansers dan 🥹.

Tranendal

Ooit hadden we bij ID Dance een ‘dansgroep’. Een soort van selectie geboren uit de oudste, meest fanatieke dansers die we hadden. Heerlijk groepje van wie ik de meeste nog heel regelmatig zie. Inmiddels zijn de meesten zelf moeder en… is het cirkeltje rond met wat dansende kleine dochters van deze mooie danseressen bij ons in de school. Toen zij stopten, 11 jaar geleden was het een tranendal. Snotterend bikkelden zij zich door hun laatste show heen, met z’n allen voelen dat dit even het meest vreselijke was van de avond.

ID Select was geboren

Het tegendeel bleek waar. Ze zijn (bijna allemaal) heel gelukkig en dans heeft een mooie vriendschap voor het leven opgeleverd. Na deze ‘dansgroep’ kozen we een groepje jonge meiden en startte we een nieuwe selectie. Twaalf jonge dansers waarin we als team veel potentie zagen. Gedurende het eerste jaar wisselden er nog wat dansers maar al snel waren we een steady clubje. ID Select was geboren. En hoe, van foute geel/paarse shirts met een geweldig So you think you can ID dance logo, maakten zij alle veranderingen mee. Zij groeiden en dankzij en met hen, groeide ik ook. En ook de school groeide. Ze brachten niet alleen veel dansplezier maar zorgden ook dat de school in een nog zonniger daglicht kwam te staan. 

Van Barcelona naar Parijs

Ze creëerden een sfeer samen waarin regels overbodig waren. Een motivatie waar geen vraag over kwam. Vrijdagavond was (is) dansavond. De feestjes, festivals, weekendjes weg, startten daarna pas. Van kleine optredens op te krappe podia, tot Schouwburg-waardige choreo’s. Voorprogramma’s, bruiloften, festivals, in de kou en met 30 graden. Van Barcelona naar Parijs, we dansten er allemaal. Een paar meiden namen afscheid; de studie, de baan of het buitenland. Maar altijd een warm en slechts een fysiek ‘gedag’.

Verkering

Twee jaar geleden, dacht ik eigenlijk dat er wel een eind zou komen aan mijn fijne groepje. Inmiddels staan er twee jongere selecties klaar die de kunst goed afkeken en feilloos alle fijne regels overnemen en naleven. Maar de meiden bleven, afgestudeerd, verkering, huis gekocht, nieuwe baan en zelfs wonen in een andere stad maakte geen verschil. De vrijdagavond was en is van ons.

Zo verdomd pijnlijk

Maar je voelt hem al, ik voel mezelf al in een verleden tijd typen. De meiden (jonge dames inmiddels) van ID Select gaan stoppen. Gelukkig niet met dansen maar de prioriteiten veranderen, stomme festivals, flauwe vriendjes en vriendinnen, lokkende weekendjes weg winnen van ons, van mij. Dat is natuurlijk de vertaling die ik heb als ik mezelf even heel zielig vind. Maar ik weet en voel dat dit is zoals het gaat. Ik begrijp het ook. Maar soms is zelfs iets wat zo begrijpelijk en zo logisch is, zo verdomde pijnlijk. Ik wil dit niet, ik wil niet dan ze van de vrijdagavond weggaan, ik wil geen optredens in het weekend zonder hen. Maar wat ik wil is uiteraard ondergeschikt aan het geluk van mijn meisjes. En wat ik vooral echt wil, is dat we dankbaar zijn en zo ontzettend genieten van alles wat we samen hebben mogen en kunnen doen.

Snotteren

Het klinkt allemaal zo redelijk en verstandig. Ik lees het ook zo. Maar het is niet voor niets dat deze blog al weken in mijn hoofd zit maar dat mijn hart het op papier zetten nog echt niet aan kon. Sinds een week kan ik erover praten zonder te snotteren. Grappig aangezien ik toch echt de juf was die zei; dat we toch echt van die laatste weken geen snotterpartij gaan maken. Dat het zonde is om deze toffe weken voorbereiding, verdrietig mee te maken. Ik meende het ook echt en toch doet het soms gewoon pijn.

Mooi en fijn

Mijn zoon zegt wijs: “Dat het zo’n pijn doet, geeft aan het echt was, dat je iets samen gemaakt hebt wat speciaal is.” Hij was trots, nou dat is me toch een mooie troost. Naast dat ik de meiden gewoon in mijn wekelijkse les blijf houden en vast nog meer bedenk om ze te blijven binden aan ID, aan mij… maar voor nu. Ben ik gewoon even verdrietig. Dankbaar, heel erg maar ook gewoon verdrietig. Omdat iets zo moois en fijns toch ook eindig kan zijn.