Corona opstart

Zaterdagmorgen 7.34 uur. Een roodborstje tikt tegen mijn raam. Niet vanuit de lucht natuurlijk maar ik heb een super leuk plankje buiten tegen mijn raam hangen waar vogels lekker de door ons opgelegde broodkruimels op pikken. Erg leuk gezicht en voor ons nog steeds een mooi vermaak.

Op deze vroege ochtend zit er dus een roodborstje voor ons raam. Brutaal kijkt ‘ie me aan. Ik twijfel of ik mijn telefoon moet pakken om er een foto van te maken, maar dan vliegt 'ie natuurlijk weg. Dus we kijken elkaar aan. Best leuk en mooi.

Rustig op de grasmaaier

Tjee, wat een vogel-geneuzel zul je denken. Maar het ligt iets anders dan dat. Toen mijn vader overleed zat er kort daarna vaak een roodborstje in onze tuin, Natuurlijk grapten mijn moeder en zussen al snel dat papa eens een kijkje kwam nemen. Toen daarna mijn zwager overleed, was hij er weer veelvuldig. Sindsdien hebben we standaard periodes dat het roodborstje (of de op elkaar lijkende familie) regelmatig ons bezoekt. En niet even voorbij vliegt, nee rustig kijkend op de grasmaaier de tafel of gewoon op een tak vlak bij ons terras. Ik vind het een fijne mooie gedachte. De zon die achter hem/haar opkomt en ik die er heel vreemd genoeg een rustig gevoel van krijg. En dat op de vroege zaterdagmorgen.

Trots

Want rust, dat voel ik nog even niet. Man wat een start van het seizoen. Wat een heerlijkheid en een luxe dat we de school weer in mogen. De zalen zijn er meer dan klaar voor en ons team staat te popelen om te doen waar ze keigoed in zijn. Inmiddels is de helft in het trotse bezit van een negatieve Corona-test, maar we voelen ons allen gezond en snotvrij.

Goed voorbereid

Misschien had ik de opstart na de lange onzekere en aan te passen tijd iets te ‘rooskleurig’ voorgesteld. Hoewel de angst er best in zat. Natuurlijk ‘stoppen’ er elk jaar fijne klanten, maar met de aanhoudende Corona-onrust, blijven de mensen blijkbaar ook onrustig. Ik vond het spannend om met alle aangescherpte (en nodige!) regels open te gaan, maar doordat we zo ontzettend goed voorbereid waren, was ik er toch helemaal klaar voor. 

Een fikse nierbekkenontsteking zorgde ervoor dat ik beduidend minder ingetraind het seizoen startte maar ook dat mocht de pret niet drukken. ‘We mógen weer’, stroomt door mijn lijf.

Uurtje later

Kinderen hebben er zin in, ouders/verzorgers blijven (bijna allemaal ☺) keurig buiten en iedereen is op zoek naar zijn/haar plekje. En dat kost tijd. Dat weten we, begrijpen we maar voelt toch net iets anders dan anders. Herkenbare verzoeken (een andere dag komt  beter uit, ze is te jong voor deze groep, maar haar vriendinnen dansen daar, kan het uurtje ook wat later, donderdag kan hij wel) klinken net iets dwingender. Meeverende ouders/verzorgers zijn terecht meer bezorgd en alles moet wel zo gaan zoals zij op dat moment voelen.

Kopje thee

Wellicht is het mijn eigen spanning die deze gesprekken zo doet ervaren. Het goed willen doen, het fijn willen opstarten en het veilig houden vind ik spannend. Ouders/verzorgers die ‘normaal’ bij ons een kopje thee krijgen tijdens het wachten, gratis wifi en een plekje waar ze kunnen werken of een boek/krant kunnen lezen, wijs ik nu de deur. En dat voelt tegenstrijdig. Het moet! Maar er is natuurlijk niets aan.

Wachten

Dan de regels. “Mijn zusje heeft snot, mag ik dan komen? De school is dicht, mogen wij gewoon dansen?” Telkens als wij de regels op een rijtje hebben, volgt er een nieuwe vraag. Natuurlijk bellen we met de GGD, maar een wachttijd van 1 uur en 25 minuten is geen tijd die we elke dag ‘over’ hebben natuurlijk. Maar, we doen ons best. 

Snottebel

En dan ook echt, samen hebben we besloten even de grote drukke ruimtes te vermijden om alle snottebellen te voorkomen en in ieder geval aanwezig te kunnen blijven in de dansschool. Geruststellen, aanpassen en herstellen. ‘Kwetsbaar’ noemde een danscollega haar opstart van de week. En dat is een mooie omschrijving, want zo voelen we het. Alsof je pas geboren baby voor het eerst naar buiten gaat, je weet dat het goed komt, dat hij warm genoeg aangekleed is en dat je alles volgens je hart doet. Maar je hebt niet alles in de hand.

Onzekerheid

Na twee weken met open lessen, hebben we zaterdag een ‘open dag’. In gekort van twee dagen naar een dag minus alle leuke facetten (schmink, haren vlechten, optredens, kijklessen) maar gedownsized naar waar het eigenlijk over gaat; dans! En dat kunnen we, goed en veelvuldig. Het team-uitje werd vanwege Corona onzekerheid afgezegd, het team zoekt elkaar gelukkig op de lesdagen op. Korte lijnen en warme harten.

Veel werken vind ik heerlijk, onrust is ook prima. Maar niet weten hoe lang het gaat duren en wat er komen gaat, brengt toch meer onrust dan ik dacht. Gelukkig kan ik heel vrolijk en blij worden van een ieniemienie vogeltje dat in de ochtendzon zit. Het is vast een teken. Het komt goed…

Stapje voor stapje… ik weet het pap, het komt goed x