Thuis - nog steeds ☺

Deze week een speciale blog. Naast dit geschreven verslag vanuit mijn hoofd (en hart) een aanvulling in de vorm van een vlog van mijn oudste dochter Tess. Na een leuke discussie over dat mijn schrijven wel echt over mijn ‘perspectief’ gaat, besloten we onze bevindingen van de afgelopen week te delen. Naast elkaar. Ik heb nog niets gezien van haar, dus ben straks net zo (hopelijk aangenaam) verrast als jullie.

Op de vraag wanneer ik een blog schrijf, antwoorde ik mijn dochters dat dat altijd is naar aanleiding van een gevoel of gebeurtenis. Ik benadrukte dat dit deze week dus anders zou zijn omdat ik wist dat ik zondagavond mijn blog af moest hebben. Dat is gek, meestal volg ik een gevoel. Dat mijn plan ook niet helemaal waterdicht was, bleek wel aan het uitstellen van mijn schrijfactie. Totdat ik zojuist een van de liefste mails ontving die ik de afgelopen week, tussen heel veel liefs overigens, ontvangen heb.

Mooi en onzeker

Niet uit een onverwachte hoek. Petra is een trouwe klant, een fijne dansvriendin, ooit een soort van ‘baas’ toen ik heel jong bij haar in de dansstudio een van mijn eerste lessen mocht geven. Maar ook een enthousiaste en trotse moeder van twee pracht danseressen. Maar de mail kwam wel op een vermoeid (fijn en mooi) en onzeker moment. En dan is een warm hart onder de riem zo heerlijk en zo welkom. Want doen we goed aan de weg die we zijn ingeslagen nu als dansschool… is toch wel de vraag die me bezig blijft houden.

Onze docenten

Live online lessen geven, dan bieden we nooit waar we eigenlijk voor staan. Nooit het contact dat we zo ontzettend belangrijk vinden en de techniek die onze docenten in huis hebben. Het moet gaan om conditie, flexibiliteit, kracht, motivatie, coördinatie en in ons geval de nummer een; plezier!

Wij maken geen dagen van 22 uur

Warmte, onze dansers het gevoel geven dat we er voor ze zijn in deze heftige tijd voor iedereen. Daarnaast wil ik er niet eens teveel woorden aan vuil maken, want wie zijn wij nu. Wij redden geen levens, wij maken geen dagen van 22 uur om mensen te redden of winkels te bevoorraden. Maar ik hoop een heel klein stukje te mogen zijn van het grotere geheel wat ‘samen’ heet. En als we dan daar op de mooie zondagmiddag samen over twijfelen, is een mooie mail recht vanuit en IN ons hart, het mooiste cadeau van de week.

Ex-hoestende ouders

Want deze week daar gaat het natuurlijk bij de afspraak tussen Tess en mij. We zijn inmiddels drie weken verder en hier in huize Willems (ofwel huize ‘weltevree’ zoals ik het gisteren noemde toen de dames elkaar weer in de haren zaten, gaat het goed. We zijn weer fit. Tjonge, wat een schijtweken als je een voor een griep krijgt en maar niet opknapt. En wat een genot als je lijf het dan weer doet. Al met al, doen we het super. We zijn maar met zijn vieren. Onze oudste is in Rotterdam en blijft daar voorlopig nog, want twee ex-hoestende ouders hier. We bellen om de dag en hebben fijn contact. Heerlijk om hem te horen stoeien met het omschakelen van zijn dag (lees; nachtritme) waar hij tot diep in de nacht met zijn Amerikaanse vrienden aan het gamen is en vervolgens in de middag wakker wordt om snel de ‘online’ les in te stappen. Natuurlijk vragen alle docenten veel te veel van hem. Maar de gouden opmerking “Ja, en dan ben ik weer degene die mijn mond open trekt” deed ons heerlijk terug denken aan de tijd dat hij, ja altíj́d zijn mond open had. Gelukkig lachen wij er nu om en stimuleren we hem om ook in deze tijd vooral je mond open te trekken.

Sociale leven totaal afgesloten

Dochterlief Tess zit in haar examenjaar. Wij denken inmiddels dat ze geslaagd is, maar mogen er niet te blij over doen. Sowieso is te blij zijn, geen optie. Zij heeft het hier in huis het zwaarst en dat zeg ik niet met enig sarcasme, maar haar sociale leven is totaal afgesloten. Mochten haar vriendinnen de afgelopen weken nog met elkaar wandelen, joggen, hockeyen of boodschapjes doen. Zij mocht nergens heen, en dat alles omdat haar stomme ouders ziek waren. Stom vindt ze ons niet denk ik, maar wel irritant. Met name papa laat haar niet met rust. Maar ik denk persoonlijk dat dat is omdat hij er nu thuis achter komt, dat hij bijna niet meer de grappigste hier in huis is. Tess houdt zich dapper, helpt super goed met administratie, filmpjes, boodschapjes doen (haar uitje van de dag), koken en lesjes maken met mama. Ze is een dappere sixpack- challenge begonnen en heeft elke dag spijt als ik haar herinner dat we weer ‘mogen’. Ze is lief, zorgzaam en heel soms even verdrietig omdat haar laatste schooldagen zomaar in een keer voorbij waren zonder dat ze er bewust bij stilgestaan heeft. Daarnaast is ze soms een vervelende grote zus die geniet van het uitlokken van haar jongere zusje en vervolgens zo onschuldig mogelijk mijn kant op te kijken. Maar al met al niets te klagen.

Pip en skeeleren

Onze jongste Jade huppelt hier fluitend doorheen. Ze doet braaf haar schoolwerk (op af en toe een ‘brugklas’ aflevering na tijdens de bio uitleg), danst in de keuken, ruimt op (nadat ik het vijf keer gevraagd heb), speelt met Pip, gaat skeeleren (met bescherming nadat ze die discussie verloren heeft) en is brieven aan het schrijven met haar BFF. Haar humeur wordt een beetje aangetast door de hoeveelheid ‘ouders-tijd’ om haar heen maar ze doet het prima. Haar vast taakje 

(alle klinken ontsmetten) wordt (na maar drie keer vragen) al gedaan en na wat gezucht wordt zelfs de vaatwasser gedaan.

Frustrerend in bed

Geen probleem zo zou je denken hier aan de Rijksweg. Iedereen lief, iedereen tevreden, iedereen blij. Maar dat is niet altijd het geval natuurlijk. Naast de hard werkende Roel (full time achter zijn ZOOM computer) hebben we mama nog. Ik had van mezelf wel een beeld als ‘thuiszittende IW’. Natuurlijk had ik me bedacht dat ik wel ‘wat ‘ energie over zou hebben en had ik ook wel gedacht dat ik me met behoorlijk wat zou bemoeien. Wat ik NIET gedacht en bedacht had was dat ik ook ziek zou worden. Volledig lam geslagen, hoestend frustrerend in bed. Zo, en daar word ik niet leuk van zeg. Startte de week nog vol goede energie met het opruimen en schoonmaken van alle ruimtes van het huis. Na het kapot gooien van de fietspomp (viel op mijn hoofd van de kast en daar reageerde ik ietwat gefrustreerd op) bedacht ik me dat ik wellicht wat minder relaxed was dan dat ik zelf deed geloven.

Onmisbaar

Tel daarbij mijn boze wandeling tegen mijn lage energielevel in, doorlopen, stampen, briezen en meters maken bij op en mijn plaatje van de ideale thuismama was helaas gesloopt. Koken kan ik niet, commentaar geven op wát we eten kennelijk wel. Boodschappen doen mag ik niet, vervelend doen over de verkeerde shoarma dan kennelijk weer wel. Al met al was het terug naar bed moeten na mijn gevecht tegen de moeheid een verademing voor eenieder hier thuis. Geen idee hoe ze de dagen doorgekomen zijn. Maar vast prima, want alles ging gewoon door. So far de onmisbare thuis zittende mama. Toen ik na een paar dagen weer beneden kwam en suf voor me uit zat te kijken werd ik volgens mij de ‘zielige thuis zittende mama’. Afijn… mijn eerste volzin was dat “als ik weer kon bewegen (lees; dansen) ik de hele Corona-thuis-zit-tijd niet meer zou zeuren”. En daar zijn we nu. Ik heb mijn eerste dansles (proeflesje) gegeven. Rete-spannend, zoveel ogen op je en geen fout die je kunt weglachen. Nou ja, wel proberen maar dat komt op de 35 schermpjes niet zo leuk over als in het echt natuurlijk. De onzekerheid die weer terug komt als je een les aan het maken bent. Kan dit wel in de vierkante meter? Is dit leuk genoeg, is dit veilig genoeg en hoe ziet dit eruit als ik dat doe? Die laatste heb ik maar achterwege gelaten. En dat is in een tijd als deze maar beter. Je druk maken om echte dingen.

Betere versie

We lachen veel, ik maak gekke filmpjes voor vriendinnen, heb met de selecties een gouden film-ketting app waar we elkaar aan het lachen maken (succes gegarandeerd) en heb op mijn instructiefilmpje alweer ouderwets rechts en links door elkaar gehaald. Ik blijf mezelf maar. Maar dan in de betere versie want… zeuren mag ik deze hele Corona-tijd niet meer.

Blijf gezond, blijf thuis, blijf lief voor elkaar en blijf vooral… jezelf ❤️