Thuis

Donderdag 19 maart 07.45 uur. De vogeltjes fluiten en ik zit op de bank, beneden. Het verkeer wat normaal aan mij voorbij raast, is rustig. Aanwezig, maar rustig. Ik werd wakker vanmorgen en dacht als eerste aan vorige week rond deze tijd. Toen ik a) nog in mijn eigen bed wakker werd en b) nog dacht dat ik een drukke dag had. Wat er toch kan veranderen in een week.

Geheel terecht overigens, maar net als voor iedereen; even wennen ☺. Vorige week donderdag was ik al een keertje ‘op’ geweest. RW vertrok namelijk die hele vroege ochtend naar een (weliswaar verzet) ski-tripje. Met vijf boys er toch even tussenuit. Hij had zich al weken verheugd, iedereen had er al een mening over gegeven en nu was hij lekker onderweg. RW skiet zonder gezin, tot frustratie van onze kids die inmiddels lichtelijk besmet zijn geraakt met het ‘ski-virus’, maar er wordt geen gezinstrip gepland. Mama heeft slechte (lees kapotte) knieën en een top baan die ze heel graag wil beoefenen.

Gelachen over werk

Donderdag 12 maart, ik kreeg visite. Van een ontzettend lieve ALO dans collega uit Boxmeer (uiteraard ook een discussie waard). We hadden al contact gehad per app en besloten geen fysiek contact te hebben en afstand te bewaren. Wat al heel moeilijk is, als je iemand een tijd niet gezien hebt en bovendien heel lief vindt. We hebben heerlijk ontbeten, op afstand. Gelachen en natuurlijk over werk gesproken. Werkende op de Fontys ALO vertelde ze me dat zij waarschijnlijk vanaf maandag de deuren al zouden sluiten. Ik was verrast. Niet omdat ik het nieuws niet volgde maar toch omdat ik kennelijk niet verwacht (gehoopt?) had dat het zover zou komen. Noem het naïviteit, ik noem het hoop.

Zoveel naars

Toen haar tweejarige prachtdochter mij bij het afscheid tegemoet liep met tuitende lipjes, keek ik mijn grote dochter aan (PW week dus laat beginnen) en smolten we. Wie had gedacht dat dat mijn laatste fysieke contact zoen contact zou zijn met de buitenwereld.

In de middag had ik een afspraak met juf Annika. Bomen over ID, bedenken wat te doen met verschillende lessen en balen dat er zoveel naars gaande was. Samen naar Maldensteijn waar we (gelukkig nog net) de talenten van Kandinsky onder andere haar leuke dansjes zagen dansen.

Toen ik vanuit daar naar huis liep, werd ik al gebeld. Het was na 15.00 uur, dus wij hadden de persconferentie gemist en ik was rechtstreeks uit de theaterzaal naar huis gelopen. Oortjes in en wandelen op de maat. Ik schrok, wist even niet wat te doen en zette mijn pas was vlotter in naar huis.

Lekker lesje

Thuis belde ik Roel, Jen had ik al gesproken. Ik besloot toch naar ID te gaan en daar nog wat meer maatregelen te nemen dan we al (dachten) te doen. Ik heb vorige week nog heerlijk lesgegeven. De donderdag zag er al anders uit. Juf Tess was er niet dus kwam Ramses lekker lesje geven en juf Jasmine was ziek, dus thuis! En namen Anna & Nina haar lessen over. Ik mocht onze Volwassener dames lesgeven, wat altijd een feest is. Onze doorloop voor een vette opening die avond werd uiteraard ook afgezegd, jammer maar begrijpelijk.

Help!

Vrijdags werd ik wakker met super veel appjes met tips, vragen en opmerkingen. Iedereen vond er wat van. De eerste dansscholen gingen dicht. Ik zat thuis op bed, alleen. Jade al braaf met boterhammetjes naar school en Tess onderweg naar haar laatste mondeling. Even paniek, wat nu. Waar luister ik naar, naar wie? De artsen die riepen dat we gek waren en echt thuis moest blijven, de GGD die aangaf het toch echt te behandelen als een griep, de minister die handen schudden en grote groepen liet vermijden. Help! Ik besloot naar mijn buikgevoel te luisteren. Niet altijd goed, maar meestal doortastend en eerlijk.

Stoere zwager

We geven les. Samen met Fleur en Tess maakten we een planning, plattegrond en aangepast lessenplan. De kids vonden het geweldig. We hebben drie snotters op laten halen en verder een dankbare fijne dag gehad. Iedereen vond er natuurlijk wat van en met alle nieuwe berichten, was ik blij in onze ID cocon te zitten. Zaterdag en zondag, gewoon les. Onze dansscholen app (ooit aangemaakt tijdens heftige sneeuwval met dansschool-collega’s) ontplofte. Ik besloot het maar even te laten. Zaterdag nog zelfs fijn even met zussen en mama geweest. Tenslotte waren onze mannen weg (op stoere zwager Dave na die de mannentaak overnam tijdens het eten ☺) en moeten we toch eten.

Ik kus wat af

Vreemde gewaarwording als ik nu terugkijk. Fysiek contact vermijden is niet zo makkelijk in ons gezin. We kussen bij aankomst, bij het weggaan, als we trots zijn, verdrietig, blij, grappig en dus eigenlijk veel. Ook bij ID heerst er een gezellig ‘kus’ sfeer. Bij binnenkomst en bij het weggaan. Ik kus maar wat af in mijn leven zo.

Mooi stel

Zondag werd het toch echt serieus. Of werd ik wakker, lees het zoals je wil. Iedereen heeft daar ook vast een mening over. RW besloot naar huis te komen. Of eigenlijk; ze werden Oostenrijk uitgezet. Ik was blij. Altijd hoor als hij thuis komt maar wat een gemis als je beslissingen moet nemen die er echt toe doen. Dat is sowieso hier in huis de verdeling. Ik maak de beslissingen waarvan ik ‘denk’ dat ze heel belangrijk zijn. Wat eten we, wat geven we, waar gaan we heen, wie gaat er mee, hoe laat gaan we, hoe lang gaan we. Maar als het er ‘echt’ toe doet (vakanties, auto, vloeren, bank, opleiding) dan beslist RW. Bij ID zijn we dus een mooi stel. Ik doe alles ‘op’ de vloer. Hij de rest ☺. Maar nu was hij weg. Bereikbaar, maar even in een andere wereld.

DICHT

Zondagavond zou ik pannenkoeken bakken (tja, bepalen wat we eten gaat nog wel, het daadwerkelijk maken is een ander verhaal). Zusje zou aanhaken met onze mini neefjes. Om 17.30 uur stond de persconferentie gepland en om 17.03 ontplofte mijn app al weer. “Dicht! We moeten dicht!”. Ik heb deze dagen mijn gevoel gevolgd en die volgde de richtlijnen van het RIVM over scholen en kinderopvang. Ik bedacht me dat zolang de juf nog voor een groep mag staan, deze juf ook. Met uiteraard het belangrijkst gegeven; als ons team het nog zag zitten. En dat deden ze.

Mijn zusje (directrice van een SPO) kwam met oortjes in binnen, dropte de kids in de keuken, waar ik heftig stond te bakken. Ze zag er goed gestrest uit dus dat gaf eigenlijk de uitslag al aan. Waarom ik de pers conferentie niet op had staan? Ik was aan bakken? Vermijdgedrag?

Heel alleen

Dicht, we moeten dicht. Begrijpelijk, nogmaals en verstandig en helemaal niet zo zielig voor ons als voor vele ouderen, alleenstaande en ‘zwakke’ mensen. Maar toch kwamen de eerste tranen even. Niet alleen alle spanning van de afgelopen dagen kwam eruit. Ondanks ieders liefde en luisterend oor, voelde ik me eventjes heel alleen. Drie weken niet mogen doen wat ik het aller allerliefste doe. Dat is shit.

Gelukkig herpakte ik mezelf vlot. Er moest gegeten worden. Vier kids hoopvol aan tafel, zuslief met oortjes, computer, telefoon en rode wangen tegenover me (ook haar man was onderweg vanuit Oostenrijk).

Sneue buurman

Twintig minuten en dertig pannenkoeken later, kwam ook mijn andere zusje met zwager binnen. Super lief om te kijken of ik het wel redde. Tja, andere gezinnen hebben een zieke moeder (die van ons werkt zich een slag in de rondte om bij de NS de boel mee hoog te houden), zwakke schoonouders (die van ons zijn gewoon een beetje eigenwijs maar goed gezond) of een sneue buurman (die van ons is stoer en sterk). Zij hebben een zus met een dansschool en veel tranen als het hier om gaat. We hebben besproken, gelachen en vooral geregeld. Het team wilde weten waar ze aan toe waren, terecht natuurlijk voor al die mooie ZZP-ers. Maar we moesten natuurlijk ook de klanten inlichten. 

Met Adriënne in een oor, RW in het andere. Dave naast me en mijn zussen op luisterafstand, las ik mijn brief voor. Geen verrassing voor iemand, maar toch weloverwogen. Geen paniek maar respectvol, geen hoop maar ook zeker geen doemdenkerij. En dat alles ‘zo kort’ mogelijk. 

Zorgkanjers

Onze dansers reageren lief. Begripvol, warm en fijn. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Sterker nog, er zijn veel mensen die het veel zwaarder hebben. Denk aan mijn dansende zorgmensen, geweldige kanjers. Maar ook alle kleine ondernemers. En vooral mensen die alleen zijn. En dat was ik zeker niet. 

Thermometer voor de deur

RW belde me om 02.00 uur. Ik schrok me rot. Hij was veilig thuis. Ik nam op en hoorde hem zeggen dat hij in de logeerkamer ging slapen. Uit voorzorg. Half slapend, half balend (ben niet zo goed in slapen zonder RW) viel ik weer in slaap. De volgende ochtend hadden we per app contact. Of ik even de thermometer voor de deur wilde leggen. Wij hebben een logeerkamer apart van het huis. Heel handig, in dit geval. RW had (nog) geen koorts en kwam naar binnen. Geen fysiek contact, want dat was te risicovol. Niks aan, ik miste hem al vanaf het moment hij de oprit afreed dus dit was een domper. Maar we houden ons aan de regels.

We slapen nog steeds apart. RW kreeg inmiddels wel vette koorts. Het lijkt op een flinke griep maar met twee ski-maatjes die ook gevloerd liggen, vermijden we het contact met de buitenwereld zoveel mogelijk.

Killing

Inmiddels zijn we wat dagen verder. Ik heb (gelukkig) al heerlijk in de danszaal gestaan en wat leuke dingen opgenomen. In ieder geval om te lachen, want het technisch heerlijk dansen, krijg ik niet op film natuurlijk. Ik heb het geluk met twee dansende dochters, dus sta ik niet alleen in de zaal. We vermijden fysiek contact maar hebben veel lol.

Het huis is schoon, de was gedaan, zelfs de goten van het dak zijn bladvrij en de ramen stralen. Mijn energielevel is killing en het duurt even voor ik in slaap kom. Ben namelijk a) niet moe, en b) geen alleen slaper.

Mag niet naar buiten

RW knapt gelukkig op en is van bed al naar de bank. Hij kookt altijd, maar omwille van onze veiligheid raakt hij niets aan. Daar zou ik een leuk grapje over kunnen maken, maar RW leest deze blog als eerste. Onze dochter Tess kookt. Al is het maar dat ze haar enige uitje van de dag heeft. Naar de winkel. Ze mag niet naar Union met haar vriendinnen, ze mag niet naar de Goffert om daar af te spreken met dansvriendinnen. Ze mag eigenlijk niets. Ze mag naar de winkel… zij is niet ziek en fit. Ik wil andere mensen niet aansteken en Jade is ook net koortsvrij. Tess neemt haar tijd en haalt vijf boodschappen in anderhalf uur. Haar vriendin werkt in de winkel dus het bijkletsen (op afstand) zal ook tijd innemen.

Missende zoon

Gisteren heeft Annika haar eerste live online Zumba les gegeven. Stoer leuk en gezellig. Even het gevoel samen te zijn. En dat is het gevoel wat ik hoop te gaan geven aan onze dansers. Dat we ondanks niet bij elkaar zijn wel samen zijn. Samen moeten we dit namelijk doen. Wij niet alleen samen als gezin (missende zoon belt elke dag maar besloot dat het beter voor hem en ons was dat hij in Rotterdam in quarantaine blijft ;).

Maar samen met elkaar, voor elkaar. En dan komt het goed. Wanneer weten we niet, maar we bekijken het per dag. We zijn (bijna weer) gezond en dat is toch maar een luxe.

Papa

En nu ga ik de kaarsjes aandoen. Want naast dat het ‘een week’ geleden is, is het vandaag donderdag 19 maart. De sterfdag van mijn vader. Daar heb ik lekker alle tijd voor om even aan te denken. Papa had er overigens totaal geen moeite mee gehad om zich af te zonderen en was prinsheerlijk met zijn muziekjes en boekjes gaan zitten om zich door mama volledig te laten verzorgen. Zijn PSV knipselboeken bijwerken of zijn muziekcollectie ordenen. Ik neem zijn voorbeeld. Ga verder met mijn fotocollage en zet muziek aan.

En… ga mijn dochters wakker maken. Digitaal onderwijs start vandaag om 09.10. Dus zitten we zo in onze pyjama, joggingbroek zonder make-up lekker aan tafel te werken met zijn allen. Samen, daar gaat het nu om.

Blijf gezond, lief voor elkaar en dan maken we er iets van: samen.

Kusje voor papa