Aardig zijn

Een paar weken geleden las ik een artikel in de Wendy. Ja, ik lees ook wel eens. Altijd relax-blaadjes met het liefst zoveel mogelijk onzin. En natuurlijk de krant, maar dat doe je ook niet voor je ontspanning.

Deze leessessie was louter ontspanningsgericht. Zonnetje erbij, kids spelend in een geweldig waterpark (dankjewel opa en oma ☺) en wij met een boekje. Manlief verdiept in een of andere criminele biografie en ik… in de Wendy.

Schokkend

Er stond een mega leuk artikel in over ‘aardig zijn’. Interessant omdat het voor mij een vrij ‘normaal’ iets is. Schokkend hoeveel mensen dit niet nodig vinden om te doen. “Als zij niet aardig doen tegen mij, waarom zou ik de moeite doen?”. Maar vooral vermakelijk.

Onaardig

Ik vind aardig zijn belangrijk, probeer mijn kinderen te leren dat ze moeten handelen zoals ze zelf behandeld willen worden. Niet altijd makkelijk, want als er geplaagd wordt op het schoolplein wil je vast ook eens iets onaardigs zeggen en als de meiden van het middelbaar onderwijs je buitensluiten, moet je je ook maar staande zien te houden. Maar toch, het lukt regelmatig heel ‘aardig’.

Blijf je vriendelijk op de weg?

Het artikel heeft een simpele checklist. Ben je vriendelijk in de trein, bus en in voor een praatje met een vreemdeling. Altijd natuurlijk, Als er wat te kleppen valt, ben ik blij. Of zoals mijn logopediste destijds zei: “Je hoeft niet tegen iederéén te praten. Je kunt ook gewoon eens niets zeggen.” Wat zonde hé! En zo ongezellig. Checklist punt 2; Laat je mensen voor in de rij en blijf je geduldig en vriendelijk? Check. Geen haast en lekker om je heen kijken.  Punt 3; Laat je mensen voor in het verkeer en blijf je vriendelijk op de weg? Oei, een klein hekel puntje. Ik heb al eens een blog geschreven over mijn rijgedrag dus kan hier niet met droge ogen beweren dat ik een geduldige rijder ben. Maar onaardig tegen anderen (zodat zij het horen), nooit. Genoeg commentaar uiteraard, maar dit alles in mij eigen bubbel.

Goed nieuws

Afijn, 10 checkpunten verder klap ik het tijdschrift tevreden dicht. Volgens de poll hoor ik bij de ‘aardige’ mensen. Check. Ik zucht tevreden en besluit manlief het goede nieuws te brengen. Niet dat hij dit niet allang weet, maar een kleine bevestiging, doet het altijd leuk.

Ik frons

“Hé schatje, ik lees hier een artikel” … leg hem kort de inhoud uit en vertel de goede uitkomst. Ik zit rechtop, klaar voor een live compliment als hij zonder op te kijken vanuit zijn boek zegt: “Goh, zullen we het dan eens over X hebben?” Ik frons, zucht, kijk naar het tijdschrift en trek een lip. Kak, recht op het doel, zo mijn hele aardigheid weg. Want hij heeft gelijk. Ik ben helemaal niet altijd aardig.

Best angstaanjagend

De uitleg is simpel. X is een eikel, kan er niet meer over zeggen. X heeft iemand die ik super super lief vind, heel veel pijn gedaan en hierdoor mag hij van mij in de soep vallen. En dan zeg ik het nog aardig. Want helaas zijn alle andere dingen die ik hem inmiddels toegewenst heb, allesbehalve aardig. Sterker nog, best angstaanjagend. En zo ben ik binnen 10 minuten van de bovenste alinea van de enquête naar een best vreselijk mens beland.

Iets vreselijks toewensen

Teleurgesteld gooi ik de Wendy weg. Wat heb ik er nu aan dat ik aardig doe tegen mensen in de winkel, in de bus en trein, op straat, maar dat ik aan de andere kant mensen het meest vreselijke kan toewensen wat er bestaat. En, helaas het ook nog echt vóelen en menen. Dat is toch echt niet aardig.

Iemand pijn doen

Maerten, een goede vriend van me zei het al op de middelbare school. “Indira? Die is echt super aardig, meegaand, gezellig en spontaan. Totdat… je iemand pijn doet waar ze van houdt.” Ik heb er nog vaak aan gedacht. Gehoopt dat het eigenlijk niet waar was. Maar het is waar. Ik kan het niet handelen, verdriet van iemand waar ik zoveel van hou.

Terwijl ik mijn ogen dichtknijp tegen de zon, zucht ik nog maar een keertje. Ik probeer me voor te stellen dat ik een vergevensgezinde versie was van mezelf. Een ‘what's done is done-type’. Een ‘ach het kan gebeuren typje’. Lijkt me heerlijk. Maar ik kan het niet. 

Zoveel vreemde dingen gezien

Niet dat ik niet geloof in fouten maken en hier wijzer van worden, Oh man, elke dag, elke week leer ik weer van mijn fouten. Maar ik probeer er wel zo min mogelijk mensen verdriet mee te doen. En ik ben inmiddels ook wel zo wijs (of oud) dat ik ook echt niet geloof in; Dat zou ik nooit doen, of; Dat zou mij nooit overkomen. Dat weet je namelijk helemaal niet. Ik heb al zoveel vreemde dingen zien gebeuren. Zoveel lieve mensen gekke sprongen zien maken. Daar kan ik een mooie veroordeling tegen over zetten maar ik sta niet in die situatie dus ik weet het serieus niet.

Zo jammer

Maar met opzet kwetsen, mijn vrienden of vriendinnen… sorry dat gaat hem niet worden. Dan zit er een scheurtje in mijn hart. En daar komt me toch een potje gif uit. Echt niet aardig. En dat valt me zo vies tegen van mezelf. Zo jammer! Want dat lijkt me echt te gek, geduldig zijn én vergevingsgezind. En dan heb ik het natuurlijk echt niet over je auto op mijn oprit parkeren of per ongeluk mijn eten opeten natuurlijk.

Overlopen van liefde

Het duurt zeker een half uur voor ik de teleurstelling te boven ben. Ik ga rechtop zitten en zeg; tjee shit man, ik ben dus helemaal niet aardig. Dat is jammer zeg. Manlief kijkt op vanuit zijn boek. Je bent hartstikke aardig (compliment; check). Nee man, zeg ik. Hoe vreselijk kun je zijn als je zo over iemand kan razen als een dolle stier? Weer kijkt hij op en zegt: “Dat is gewoon omdat je overloopt van liefde voor iemand, die je niet gekwetst wil zien worden. Dat doe je niet voor jezelf. Dat doe je uit bescherming, uit liefde. En dat is juist heel aardig.”

En zo is hij weer daar. De liefde van mijn leven. Hij die altijd weer het goede kan vinden in en over mij. Wat een geluk heb ik toch.

En wat is dat weer ontzettend aardig van hem! Redelijk gerustgesteld draai ik me nog maar een keer om. Aardig zijn als het ertoe doet. 

De stress neemt over

Aankomende weken wordt mijn aardigheid vast goed getest. In de spannende laatste 5 (!) weken naar de voorstelling toe, kom ik vast nog momenten tegen dat de stress een beetje overneemt. Ik probeer zo aardig mogelijk te blijven.  En maak je niet druk, zolang je niets vreselijks doet tegen een van die ruim 700 kids, 12 lieve collega’s of ruim 100 vrijwilligers die meewerken aan de show, is er niets aan het handje ☺