En toen waren we weer klein

Van de week had ik een crematie. Niet heel erg vreemd, gezien de leeftijd waarop wij inmiddels zijn. Maar zeker niet minder heftig en naar. De crematie was van de vader van mijn oude schoolvriendin Petra. Een schatje, beiden.

Wij waren de dikste vriendinnen gedurende de basisschool. Waar zij ging, liep ik en andersom. We deelden alles samen en waren uiteraard ook reuze verliefd op twee jongens die ook weer beste vrienden waren. Mooi stel dus. We woonden bij elkaar in de buurt en maakten deze ook regelmatig onveilig samen. Uiteraard op ‘kleuter-niveau’ hoewel de nodige activiteiten alles behalve gewaardeerd zouden worden door mij nu als moeder☺.

Naaldhak op hoofd

Petra was een super rustig meisje (nog steeds) maar… niet voor de poes. Ze was eigenlijk altijd lief en braaf, behalve als je haar of iemand die ze leuk vindt pestte. Dan was ze duidelijk en stoer. Zo tikte ze ooit een klasgenoot op zijn hoofd met haar schoen; een naaldhak om precies te zijn. Zij was namelijk ook meteen het meisje dat al eens hakken aan mocht naar school van haar ouders.

De leraar kon het bijna niet geloven, lieve Petra en een bloedend hoofd. De klasgenoot heeft nooit meer gepest. 

Na de basisschool scheidden onze wegen. Ik wilde natuurlijk met haar mee maar mijn ouders vonden dat ik naar de HAVO moest. En zo zaten we op een andere school. Enkele jaren leidde we ons eigen leven en kwamen elkaar zo af en toe tegen. Het was altijd warm en altijd gezellig.

Glimmende Mercedes

Al snel hadden we een heel ander leven. Peet vond (ook) al jong de liefde van haar leven en had al snel een baan en een echt huis. Toen ze trouwde, waren Roel en ik te gast. Toen wij het parkeerterrein van de feestzaal opreden in de geleende Citroën AX van mijn schoonmoeder, had ik nog nooit zoveel mooie glimmende Mercedessen gezien. Petra zag eruit als Sissi en had een schitterende jurk. Ze opende het feest aan de armen van haar vader en was in mijn ogen echt al volwassen. Roel en ik studeerden destijds nog en de gasten die dat hoorden, vroegen zich hardop af waarom en waarvoor.

Petra kreeg een dochter en noemde haar Priscilla. Geweldig. Als jonge meisjes zworen wij eens (toen het vermengen van elkaars bloed nog wel mocht☺) dat we onze eerste dochter Priscilla zouden noemen. Destijds de mooiste naam ooit in mijn ogen. Later bleek de naam Tess beter bij mijn eerste dochter te passen.

In stilte lachte ik

De vader van Petra was ziek en tijdens deze crematie werd zijn levensverhaal verteld. Het was zo indrukwekkend omdat ik bij de tweede zin meteen weer 10 jaar oud was. Tijdens de hele dienst ben ik dat gebleven. In stilte lachte ik om het beeld wat er van hem geschetst werd; simpel, lief en hartelijk. 

Oppoken

De vader van Petra deed zijn oren wel eens dicht als ik weer binnen stormde. De deur stond altijd op een kiertje, dus ik verraste hem regelmatig van achter zijn stoel. Hij zat meestal in de keuken aan tafel gehaktballetjes te draaien. Snel, vaardig en netjes. Het huis was ook altijd netjes. De banken waren van leer en stonden altijd mooi bol… tot ik binnenkwam. Ik vond het geweldig om er meteen op de ploffen tot grote frustratie van vader, die de banken dan weer opnieuw moest ‘oppoffen’. Nog voor hij mijn naam uit kon roepen, zat ik er al op, glimlachend en best brutaal bedenk ik me nu. Als ik daarna weer langs de mooie glimmende lampen ging met mijn handen, zodat alle lossen kleine kristalletjes tegen elkaar aan tikten, was het feest compleet. Nooit werd hij boos. 

Dat werd ook verteld. De muziekkeuze (Du bist alles) bracht me helemaal terug in de keuken. Of naar haar slaapkamer waar we snode plannen maakten om haar grote broer te plagen of de jongens uit de buurt.

Bellen naar Engeland

Toen ik stage in Engeland liep, ging op de vooravond van mijn verjaardag de telefoon. Geen mobiele natuurlijk want die was er toen nog niet. Maar mijn ‘landlady’ bracht de telefoon naar mijn kamer. Het was Petra. Ze had gewoon bedacht dat ze mij eens ging bellen in Engeland om me te feliciteren. Nu scheelt onze verjaardag slechts 2 dus dat kan bijna niet missen. Maar dat gaf zo’n vertrouwd warm en gaaf gevoel.

Door de jaren heen, zien we elkaar zo nu en dan. Haar dochter was eens op dansles maar vond dit niet zo leuk. Haar nieuwe huis, mocht ik alleen zien als alles spic and span was. We zagen elkaars jonge kinderen en bleven op de hoogte. 

Hoogpolig

De laatste keer dat ik bij haar op bezoek was (heerlijk op mijn sokken door het hoogpolig tapijt, met mijn vingers langs haar mooie glinsterende lampen☺) vertelde ze al over haar vader die ziek was. De man die zijn enige dochter behandelde als prinsesje. Nooit boos was op haar. 

Weer zie ik ons als jonge meiden op een feestje buiten staan. Paps die met de dikke grote (altijd schone en glimmende) auto ons op kwam halen, parkeerde echt VOOR de deur. Petra siste dan tegen hem dat ze wel naar de straat kwam. Hij negeerde het en wij stapten beiden, veel minder stoer dan we waren natuurlijk, in de auto.

Grote stoere mannen

Tijdens de crematie was ik alleen. Ik kende er niet heel veel mensen en ik denk dat er veel mensen zich afvroegen wie dat blonde staartding was. Vooral omdat ik alleen was, stil in een hoekje zat, gaf het vast reden tot vragen. Toch stelde niemand een vraag. De gasten bestonden uit veel grote stoere grote mannen. Vader zat in de autohandel en gezien de auto’s bij het crematorium, veel andere gasten ook. Stoer vooruitkijkend. Toen Frank Sinatra’s ; I did it my way begon, brak de ene stoere man na de andere. 

Weer was ik 10 jaar oud en zag ik ze aan tafel zitten lallen, lachen en op hun sokken commentaar geven aan elkaar. Zodra wij binnen kwamen (twee blonde meisjes) verzachtte de sfeer, werd er op taal gelet en nauwkeurig op ons. De saamhorigheid was altijd zo sterk aanwezig en die voelde ik ook vandaag.

We huilden samen

Toen ik van de week zag dat Petra me gebeld had (zag het pas vijf uur later, ik ben niet zo erg trouw aan mijn telefoon), schrok ik. Gezien het tijdstip, wist ik dat er iets aan de hand was. Ik belde haar meteen en hoorde het super kak nieuws. Haar vader was er niet meer. We huilden samen aan de telefoon, zij van verdriet maar ook opluchting, meer pijn bleef hem gelukkig bespaard. Ik van medeleven en uit herkenning, maar ook van het besef dat vriendschap geen tijd of plaats kent. Het kunnen delen op het moment dat nodig is, dat is wat vriendschap maakt.

En zo zat ik snotterend tussen de stoere mannen en de mooie dames met vreselijk hoge hakken. En mezelf te schamen, dat ik zo aan het snotteren was terwijl mijn rij zich afvroeg wie ik toch was. Tussen de tranen door, lachte ik en beleefde ik 45 minuten mijn leven terug in de tijd. Even waren we weer 10, even waren er geen zorgen, geen verantwoordelijkheden, geen moeilijke politieke onveilige kwesties, geen verplichtingen en geen verdriet. Wij waren samen weer even 10 en dat was best even heel erg fijn.

Een blog waarover?

Meestal is het onderwerp voor mijn blog meteen duidelijk. Ik voel iets, maak iets mee, denk ergens (weer) wat van en schrijf in een keer de blog. Of het interessant is voor anderen, leuk om te lezen of ergens toe doet… dat bepaalt Roel uiteindelijk. Ik schrijf, hij leest en beslist of het wat is of niet.

Niet zeker genoeg

Soms komt er niets, vind ik niets de moeite waard en is er een redelijke lange blogstilte. Deze keer niet. Deze keer had ik al zoveel kleinere momenten waarop ik dacht: “Ah, daar schrijf ik een blog over.” Maar kennelijk toch niet zeker genoeg van mijn zaak want er kwam er tot nu toe nog geen.

Zo speciaal, zo normaal

Zo startte het seizoen met een terugkomst van twee hele bijzondere danseressen. Kwebbeltje, na jaren weer in mijn les. Altijd in mijn hart gebleven en nu weer kwebbelend in de les (of zoals Jade zei: “Ik denk dat ik weet waarom zij Kwebbel heet.” En Demi, lang een zeer puntje vanwege de manier waarop we lang geleden afscheid namen. Maar nu dus dan ook zo speciaal en eigenlijk meteen weer zo normaal. Heerlijk terug in mijn les. Zeker een blog waard, maar schreef ik al eens niet over deze meiden?

Generatieverschil

Dan heb je de kleine gebeurtenissen, mijn ergernissen in de trein. Waar is het fatsoen van mensen gebleven? Mensen laten elkaar niet uitstappen, duwen, kijken lelijk, gebruiken taal tegen elkaar die echt niet nodig is. Maar tja… is dat een ergernis of een generatieverschil?

Fijn, lief, leuk

Warme gevoelens na die indrukwekkende treinrit (met zusjelief die ook nog een ‘stukje cultuur’ de coupe in gilde omdat ze een verkeerd knopje op haar telefoon indrukte) omdat ik weer even herenigd was met Manouk in Amsterdam en daarna met Roosje en Eva in Utrecht. Warm, vanouds en ook weer zo eigen. Zo fijn, lief, leuk en geweldig.

Trotse tante

Maar uiteindelijk telde er deze maand maar een ding: “IK HEB EEN NEEFJE, en hij heet Moos.” Nu ben ik al heel wat jaartjes trotse tante van de kinderen van mijn lieve schone zus. Maar mijn jongste zusje die mama wordt. Tjee dat is speciaal. Dus…

Voor Moos,

Lieve Moos, wat ben je mooi. En dat zeg ik uiteraard als geheel objectieve er redelijk verstand van hebbende tante. Ik heb al veel baby’s gezien, er zelf drie (toch goed gelukte al zeg ik het zelf) gemaakt maar jij, wow.

Mama groeide mee

We wisten natuurlijk dat je kwam, dat was al een mooi cadeau. Je groei ging goed. Je mama groeide mee en ook dat viel niets tegen. Hadden wij verwacht dat haar woordenschat, haar gevatheid en haar duidelijk weten wat ze wil, vergroot zou worden tijdens jouw groeiperiode. Dit viel reuze mee. Maar misschien denkt papa hier anders over.

Ik sprong uit bed

Dinsdagmorgen 13 oktober was het zover, waarom ik de telefoon naast mijn bed had, geen idee (heb ik echt nooit!), maar het appje vertelde dat de vliezen gebroken waren. Ik sprong uit bed en bekeek mijn ‘tante-look’ even en besloot dat het een mooie dag zou worden om nog eens tante te worden.

Elk moment bevallen

De dinsdag is altijd een drukke werkdag en ook deze was vol afspraken, vergaderingen, werklunch en lessen. Bij de eerste afspraak zei ik dan ook vol trots tegen de directrice van een middelbare school dat mijn zusje elk moment kon bevallen en dus mijn telefoon aan stond.

Zonder eigenbelang

Iedereen leefde mee, Adriënne bood zelfs aan de sportlessen van die avond vast af te zeggen, zodat ik alle tijd had om er voor mijn zusje te zijn. Zo meedenkend. En uiteraard helemaal zonder enig eigenbelang.

Treurig voetbal

Maar Moos, zoals jij je waarschijnlijk wel herinnert, gebeurde er niets. Sterker nog, mama zat rustig op de bank en papa en Roel keken die avond nog even naar het treurige voetbal van het Nederlands elftal. Nee, misschien was dat ook geen feestmoment en zou ik ook nog even binnen gebleven zijn.

Geen baby?

De lange dinsdag kroop voorbij en die avond kroop ik in bed met de gedachte dat de nacht weleens kort kon zijn. Toen de wekker dan ook om 06.50 uur ging, was ik zeer verrast. Geen baby? Ik greep mijn telefoon en las dat er die nacht wel ‘wat’ activiteiten waren maar en verder geen actie was. Afijn woensdag 14 oktober zou ook (weer) een mooie dag worden om tante te worden. En, eerlijk is eerlijk. Wij hebben wat met data en nummers. Nu zijn er al twee lieve meiden jarig op deze 14e dus dat zou het rijtje compleet maken.

Ongeduld groeide

Mijn ALO-lessen waren de eerste vier uur gevuld met grapjes; He Indira je telefoon gaat, hij gaf licht, ik hoorde iets. Hilariteit alom maar om 12.00 uur potver, nog geen neefje. De ongeduld groeide en ik sjeesde naar huis waar een (nog nerveuzere) oma zat te wachten en zusje lief (die andereJ) ook voor het eerst in haar lesgeef carrière op woensdag vroeg naar huis ging. De middag kroop voorbij en wij vermaakte ons met knutselen, 10 keer appen, veel eten en maar wachten.

Het werd stil

Je papa hield ons op de hoogte en het beloofde vooralsnog niet veel vooruitgang. Je papa bleef lollig want voor ons betekende dat er nog niets ‘echts’ gaande was, anders was hij wel bij de les geroepen. Om 15.00 uur werd het stil. En wij werden gek, en maar klagen hoe zwaar we het hadden en dat het echt niet te doen was, terwijl mijn arme zusje waarschijnlijk dat kak-bevallen aan het verwerken was (sorry nog…).

Stil en angstig

Om 18.00 uur het verlossende woord; volledige ontsluiting, wij nog net de jassen niet aan in de start blokken, CWZ here we come. Maar weer viel het stil en nu werden we angstig. De baby mocht er nu wel uit. Uiteindelijk kwam om 21.10 uur (ruim 37 uur na het eerste bericht) het beste nieuws ever; MOOS was geboren. Het gevoel wat er vanaf dat moment binnen gekomen is, is moeilijk te beschrijven maar zo vet gaaf!

Plek aan bevallingsbed

De innige verliefdheid van Tess voor haar neefje, het onwennige van mijn zusje als verse moeder, mijn trotse mama als oma, mijn lieve man weer in katzwijm en meteen een relaxte oom. En mijn lieve zwager om wie we zoveel grapjes gemaakt hebben. Die zijn plekje aan het bevallingsbed zo graag had willen afstaan aan Roel, die zelf bang was om neer te gaan bij een druppeltje bloed. Die was de rust zelve. Alsof Moos hem al eerder had verteld dat hij zou komen, dan dat wij dat wisten die woensdagavond.

Campina

Moos, je mama laat je niet meer los. Dat kan ook niet want je wil fulltime bijgetankt worden door Campina. Het is een eer van zo dichtbij meet te mogen maken hoe jij gaat groeien. Je reageerde vanavond op mijn stem, we keken elkaar aan, kuste zelfs even (hoewel ik vrees dat jouw kant van de liefde meer etenslust was dan affectie) en ik ben verliefd. Wat ben je gaaf.

Goed voor jullie beiden

En wat maak je mijn zusje een mooie mama. Heerlijk om haar eindelijk eens wat onzeker te zien, onhandig zelfs heel even. En haar dwingen tot een ritme dat geen ritme is. Lekker de dag ingaan zoals JIJ wil en niet zoals zij denkt dat het zou moeten gaan. Wat goed voor jullie beiden! Jij wordt er groot van en zij vindt hopelijk op wat momenten de rust en de gewaarwording dat de dag ook eens verrassende wendingen kan nemen. En dat het dan OOK goed komt J. Wat zijn jullie een mooi gezin, en wij dus eigenlijk ook want tenslotte hoor je nu ook  bij ons.

Uren doorgaan

Jade twijfelt nog een beetje tussen Gabber en jou, Tess wil het liefst in Lent wonen en zelfs Kai (bijna 17 jaar ouder en precies de leeftijd die jouw mama had toen hij geboren werd) werd even stil en klein bij jou. Ik kan wel uren doorgaan met deze liefdesverklaring maar het moge duidelijk zijn. Wij zijn blij. En daar kan geen fatsoengemis, vieze trein, slechte ogen, grappige scenes en zelfs geen prachtdanseres tegen op.

Ik ben trots, op mijn geweldige zusje, mijn top zwager en… op jou lieve Moos! Welkom.